Τιμημένη αγροτιά

Την είδηση για τον Έλληνα τσιφλικά που κρατούσε έξι Βούλγαρους μετανάστες στην Πιερία, "φιλοξενούμενους" σε στάβλο, "απασχολούμενους" στα καπνοχώραφα επί δεκαπέντε ώρες ημερησίως, με μεροκάματο 1,66 € ευρώ (ολογράφως: ένα ευρώ και εξήντα έξι λεπτά), με όλα τα έξοδα δικά τους, και τους είχε κρατήσει και τα διαβατήρια μην πάνε και του φύγουν, και τους ζητούσε κι από 600 ευρώ για τα "έξοδα που έκανε" για να τους φέρει στην Ελλάδα, την άκουσα την Παρασκευή το βράδυ στα δελτία ειδήσεων.

Τίποτα πρωτότυπο μέχρις εδώ: ούτε ο πρώτος έξυπνος Έλληνας που το σκέφτηκε ήταν, ούτε ο τελευταίος. Ανάλογη ιστορία θυμάμαι προ τετραετίας περίπου με θύματα Κινέζους μετανάστες στον Έβρο, ενώ τη δεκαετία του '90 -κατά τη διάρκεια του πρώτου μεγάλου κύματος λαθρομετανάστευσης- είχαν καταγραφεί αρκετά περιστατικά με Έλληνες αγρότες που απασχολούσαν λαθρομετανάστες, κυρίως Αλβανούς, σε εποχικές αγροτικές εργασίες, και που όταν ερχόταν η ώρα της πληρωμής ειδοποιούσαν το Αλλοδαπών να τους μαζέψει.

Ο συγκεκριμένος, όμως, της Πιερίας, φαίνεται ότι το είχε φιλοσοφήσει το πράγμα: όταν τον ρωτήσανε οι δημοσιογράφοι για τα μεροκάματα, (αντί να βγάλει το σκασμό) απάντησε ότι τόσο τους πλήρωνε γιατί τόσο αποδίδανε στην εργασία τους!

Εφαρμοσμένος καπιταλισμός: εργασία ανάλογα με τις ανάγκες (της επιχείρησης), αμοιβή ανάλογα με την απόδοση (του εργαζομένου). Υποθέτω ότι και το δεκαπεντάωρο ωράριο εργασίας ημερησίως το θεωρούσε "υπερεντατικό πρόγραμμα εκπαίδευσης", προσφορά της επιχείρησης στους εργαζομένους για να μάθουν τη δουλειά, ενώ για τον ίδιο λόγο θα τους είχε κρατήσει και τα διαβατήρια, μην τυχόν οι τεμπελχανάδες Βούλγαροι, απρόθυμοι να παρακολουθήσουν τα σεμινάρια και ανίκανοι να καταλάβουν το συμφέρον τους, παραιτηθούν από τη σχολή.

Ένα μεγάλο μπράβο στον πρωτοπόρο Έλληνα αγρότη, λοιπόν, που από το άπαρτο κάστρο των κοινοτικών επιδοτήσεων ευθυγραμμίζεται με τις επιταγές της ελεύθερης αγοράς, ανταποκρίνεται στις σύγχρονες προκλήσεις του 21ου αιώνα και προσαρμόζει δημιουργικά τις παραδόσεις της δουλοπαροικίας στο ανταγωνιστικό περιβάλλον της Νέας Οικονομίας. 'Οπως όλοι οι πρωτοπόροι, βέβαια, πληρώνει το τίμημα του να προηγείσαι της εποχής σου, γι' αυτό και τον μπουζουριάσανε. Αλλά είμαι βέβαιος ότι στο τέλος του δρόμου τον περιμένει η Δικαίωση.


.

Χαμήλ μπατάρ

Νέδα, καταρράκτες

Πάνω στο γραφείο μου υπάρχουν τρεις ντάνες φάκελλοι "προς ενέργειαν": από κάποιους λείπουν έγγραφα και τα περιμένω, σε άλλους πρέπει να ψάξω εγώ να βρω έγγραφα για να συμπληρωθούν, για άλλους πρέπει να στρωθώ και να γράψω. Αλλά βαριέμαι.

Υπάρχουν επίσης γύρω-γύρω διάφορα χαρτιά, χαρτάκια και παραχαρτάκια με σημειωμένα τηλέφωνα, αριθμούς αποφάσεων, μηνύματα, υπενθυμίσεις, σελίδες στο ίντερνετ, διευθύνσεις e-mail. Πρέπει να κάτσω να τα ξεσκαρτάρω, να βάλω το καθένα στη θέση του και ό,τι περισσεύει στα σκουπίδια. Αλλά βαριέμαι.

Με εκνευρίζει αυτή η ζέστη, με εκνευρίζει και με ακινητοποιεί το καμίνι που λέγεται Αθήνα με 36 βαθμούς υπό σκιάν, με εκνευρίζει που σε όλη τη διαδρομή από το σπίτι μέχρι το γραφείο γίνονται έργα στους δρόμους και αναγκάζομαι να περπατάω μέσα σε ένα αδιάκοπο σύννεφο σκόνης, με εκνευρίζει που ακριβώς έξω από το γραφείο κάνει έργα η ΔΕΗ και έχει διαλύσει το πεζοδρόμιο και για να μπω πρέπει να κάνω ντρίπλες στα μηχανάκια που περιμένουν σταματημένα στο φανάρι σαν να είμαι ο Ροναλντίνιο με χαρτοφύλακα, και μετά πρέπει να ισορροπήσω πάνω στα μπάζα και σε μια στραβοβαλμένη σανίδα για να φτάσω ίσαμε την πόρτα.

Με εκνευρίζει που στην πολυκατοικία το ένα ασανσέρ είναι χαλασμένο από προχτές και η πόρτα του άλλου δεν ανοίγει στον έκτο, και ο συντηρητής δεν λέει να έρθει να τα φτιάξει, κι άμα τα φτιάξει πάλι σε δυο μέρες χαλασμένα θα είναι γιατί έχουμε και μια εταιρεία στο κτίριο με γραφεία σε τέσσερις ορόφους και οι υπάλληλοι ανεβοκατεβαίνουν όλη τη μέρα και η πολυκατοικία είναι σαρανταπέντε χρονών και πόσο ν' αντέξουν και τα ασανσέρ; Τα φάγαν τα ψωμιά τους.

Με εκνευρίζει που το κωλομόντεμ κάθε τρεις και λίγο αποσυντονίζεται, είσαι στο ίντερνετ και δεν είσαι, και τα πράσινα λαμπάκια αρχίζουν ν' αναβοσβήνουν σαν παλαβά και πρέπει να περιμένεις να ξανανάψουν όλα στη σειρά και να μείνουν αναμμένα για να κάνεις ο,τιδήποτε.

Και το ημερολόγιο γράφει ακόμα "Παρασκευή, 27 Ιουνίου", και μέχρι τις 8 Ιουλίου μένουν ακόμα έντεκα ολόκληρες μέρες, οι εφτά εργάσιμες, κι εγώ θα ήθελα ήδη να βρίσκομαι σε καμιά παραλία, κάτω από έναν ίσκιο παχιό-παχιό, να μυρίζω το ιώδιο και να ακούω τα κύματα, ή σε κανένα βουνό μέσα στα έλατα και να φυσάει το αεράκι, και να μην χτυπάει το κωλοκινητό κάθε τρεις και λίγο, και να μην με ψάχνει κανείς και για κανένα λόγο.

Νωρίς αδειάσανε οι μπαταρίες φέτος.

Και το μόνο καλό είναι ότι σήμερα η εβδομάδα τελειώνει, και ναι μεν η δουλειά που βγήκε είναι στην πραγματικότητα ελάχιστη, και ναι μεν όλα όσα δεν έγιναν αυτήν την εβδομάδα θα πρέπει να γίνουν την επόμενη, τίποτα δεν εξαφανίζεται, τίποτα δεν χάνεται στο Άπειρο Σύμπαν, κάθε φάκελλος που βαριέμαι να ανοίξω στοιβάζεται ή χώνεται σε μία από τις ντάνες και οι ντάνες ψηλώνουν και κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, μοιραία θα έλεγα, θα πέσουν να με πλακώσουν,

όμως έρχεται το Σαββατοκύριακο, και αύριο το πρωί θα φύγουμε με τον ορειβατικό σύλλογο και θα πάμε να κάνουμε την ποταμοδιάσχιση της Νέδας. Και μπάνιο σε κάποια παραλία της δυτικής Πελοποννήσου. Και μεζέδες και παγωμένες μπύρες και ύπνο κάτω από τ' αστέρια και καλή παρέα και ιστορίες από τα βουνά. Και, όσο να πεις, είναι μια παρηγοριά -και μια πρόγευση για τις διακοπές που πλησιάζουν, που θα βάλουν μια απαραίτητη άνω τελεία στη φρενήρη (χμ) δραστηριότητα μιας σεζόν που -να μην είμαστε αχάριστοι- υπήρξε πλούσια και ενδιαφέρουσα από πολλές απόψεις και γεμάτη καινούργια πράγματα και παραστάσεις, αλλά πρέπει σιγά σιγά να κλείσει. Για να ανοίξει η επόμενη.

Τα λέμε από βδομάδα.


.

Ταχύτης και αυτοσυγκέντρωση

"Η Εταιρεία Τουριστικής Ανάπτυξης (ΕΤΑ), ...., με επιστολή της στις 5-6-2008 προς το Ελληνικό Φεστιβάλ, ...., επικαλείται την τεχνική έκθεση μηχανικών της ΕΤΑ και του ΕΟΤ σύμφωνα με την οποία καθίσταται πλέον αναγκαία η άμεση διακοπή της λειτουργίας του θεάτρου ώστε να γίνουν οι περαιτέρω έλεγχοι και να εκπονηθεί τεχνική μελέτη και να ξεκινήσουν άμεσα τα απαιτούμενα έργα επισκευής".

"Ο Δήμος Αθηναίων ανταποκρινόμενος άμεσα, ως όφειλε, στο αρχικό αίτημα του ιδιοκτήτη του ακινήτου - δηλαδή της ΕΤΑ - ακολούθησε την προβλεπόμενη διαδικασία και με την υπ' αρ. 2354/11-6-2008 Πράξη της Δημαρχιακής Επιτροπής αποφάσισε την αναστολή της λειτουργίας του θεάτρου Λυκαβηττού και τη σφράγιση αυτού, ....".

Μικρή λεπτομέρεια: η σφράγιση του θεάτρου έγινε τελικά το απόγευμα της 19ης Ιουνίου, κατά σύμπτωση λίγες ώρες πριν ξεκινήσει η συναυλία του James Blunt (που είχε ανακοινωθεί από τον Απρίλιο) και ενώ είχαν ήδη στηθεί τα μηχανήματα!

Κοντολογίς, η ΕΤΑ ζητάει στις 5-6-2008 την άμεση διακοπή της λειτουργίας του θεάτρου. Ο Δήμος το συζητάει και εκδίδει σχετική απόφαση στις 11-6-2008, δηλαδή μετά από έξι ημέρες (την αλληλογραφία από την οδό Βουλής στην πλατεία Κοτζιά τη διεκπεραιώνουν γιγάντιοι σαλίγκαροι), και η απόφαση εκτελείται στις 19-6-2008, μετά από άλλες οκτώ ημέρες (γονατιστοί ανέβηκαν οι δημοτικοί αστυνόμοι στον Λυκαβηττό;). Στο μεταξύ έχουν γίνει τουλάχιστον δύο μεγάλες συναυλίες στο θέταρο (Nick Cave, Mark Knopfler), με 6-7.000 κόσμο η κάθε μία. Καλά που δεν έπεσε το θέατρο να μας πλακώσει, δηλαδή, την ώρα που παρακολουθούσαμε ανυποψίαστοι τον Αυστραλό μουστάκια να χοροπηδάει στη σκηνή...

Μήπως να ξαναδιατυπώσουμε τον ορισμό του επιρρήματος "άμεσα"; Ή μήπως να το κάνουμε "αβάδιστα", όπως στις πονηρές αγγελίες των εφημερίδων;

"Προκειμένου δε, ο Δήμος Αθηναίων να προβεί στην αποσφράγιση του θεάτρου, χρειάζεται εμπεριστατωμένη τεχνική μελέτη και ανάλογη δικαστική απόφαση για αναστολή της απόφασης της Δημαρχιακής. Σημειώνεται δε, ότι η πραγματογνωμοσύνη των Τεχνικών Υπηρεσιών της ΕΤΑ δεν υποκαθιστά σε καμία περίπτωση την εμπεριστατωμένη τεχνική μελέτη και τις απαραίτητες εργασίες επισκευής".

"Η ορθότητα της απόφασης του Δήμου περί σφράγισης εξαιτίας της προαναφερόμενης συμπεριφοράς του Φεστιβάλ Αθηνών, επιβεβαιώνεται και από τη νέα επιστολή της ΕΤΑ που έφθασε σήμερα στον Δήμο Αθηναίων και στην οποία περιγράφεται .... ιδίως το γεγονός ότι η ΕΤΑ οδηγήθηκε στην υποβολή της αίτησης για σφράγιση, επειδή δεν γνώριζε την έκθεση πραγματογνωμοσύνης του καθηγητή κ. Π. Καρύδη και δεν είχε ακόμα στη διάθεσή της τη μεταγενέστερη πραγματογνωμοσύνη του κ. Ευστρατιάδη, μελετητή της ΕΤΑ".

Απορίες: γιατί η πραγματογνωμοσύνη του μελετητή της ΕΤΑ είναι αποδεκτή από τον Δήμο, ενώ η πραγματογνωμοσύνη των Τεχνικών Υπηρεσιών της ΕΤΑ όχι; Υπάρχει κάποια λεπτή ποιοτική διαφοροποίηση την οποία εμείς οι κοινοί θνητοί αδυνατούμε να κατανοήσουμε; Πώς ακριβώς ορίζει ο Δήμος Αθηναίων την "εμπεριστατωμένη τεχνική μελέτη"; Ή δεν την ορίζει, απλά την αναγνωρίζει όταν τη διαβάσει; Και γιατί στις 19-6-2008 απαιτεί "και δικαστική απόφαση", ενώ στις 23-6-2008 την κάνει γαργάρα;

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να τονίσω κι εγώ το πόσο ρεζίλι γίναμε διεθνώς με αυτήν την ιστορία. Τα έγραψαν άλλοι, αλλού, και αρκετά γλαφυρά θα έλεγα. Θα αρκεστώ να αντιγράψω μια τελευταία περικοπή από την ανακοίνωση του Δήμου της 23-6-2008, όπου αναφέρεται ότι κατά τις παραπάνω Εκθέσεις Πραγματογνωμοσύνης/Τεχνικές Μελέτες που συνιστούν τον επιστημονικά και τεχνικά προσήκοντα τρόπο ελέγχου της στατικής καταλληλότητας "το Θέατρο Λυκαβηττού δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως επικινδύνως ετοιμόρροπο... αφού δεν έχουν εκδηλωθεί... καθιζήσεις.... αποκλίσεις... αστοχίες.....μεγάλες παραμορφώσεις που να εμπνέουν άμεσο κίνδυνο και ανησυχία για τη χρήση του κτιρίου". Κι ό,τι καταλάβατε (ως προς το αν το θέατρο είναι ασφαλές ή όχι, που είναι υποτίθεται και το ζητούμενο) κατάλαβα κι εγώ: νάδα.

Και μια τελευταία ασεβής ερώτηση, πριν τα χείλη μου σφραγιστούν για πάντα (λέμε τώρα): είναι τυχαίο που την παραγωγή των συναυλιών του James Blunt την είχε αναλάβει η εταιρεία Hot Beez, που δραστηριοποιείται μόλις για δεύτερη χρονιά στον τομέα;


.

Πωλούνται φίδια σε τιμή ευκαιρίας

Στη φωτογραφία, επικίνδυνος όφις που απελευθέρωσαν
οικολόγοι-μουτζαχεντίν στα παράλια της Σύρου

Μια ομάδα δήθεν οικολόγων μετέφερε νύχτα, σε ακατοίκητες βορινές ακτές του Πόρου (για να μη γίνουν αντιληπτές οι κινήσεις της), έναν μεγάλο αριθμό τσακαλιών. Σε ένα σχετικά μικρό νησί (όπου άλλωστε ποτέ δεν υπήρξαν τσακάλια) χωρίς ενδοχώρα και χωρίς οδό διαφυγής, τα τσακάλια είναι καταδικασμένα στην πείνα ή στην εξολόθρευση.
Αφού πρώτα κατεβρόχθισαν όσα πουλιά φωλιάζουν στο έδαφος (πέρδικες, φασιανούς κλπ.) άρχισαν τώρα, πεινασμένα, να επιτίθενται και να κατασπαράζουν μικρά πρόβατα και κατσίκια.
Οι αντιδράσεις των κατοίκων μπορεί να φανούν αντι-οικολογικές, αλλά είναι αυτονόητες. Ή θα βρεθεί τρόπος να περιμαζευθούν τα τσακάλια για να απελευθερωθούν σε χώρους ευρύτερους (ας πούμε, σε βουνά της Πελοποννήσου) ή είναι καταδικασμένα σε εξόντωση.

Άντε πάλι αυτοί οι μυστήριοι οικολόγοι-μουτζαχεντίν. Τη μία αμολάνε φίδια στα νησιά, την άλλη λύκους στα λαγκάδια, την άλλη αρκούδες στα δάση και τώρα (new entry) τσακάλια στις ακτές του Πόρου.

Έτσι έγραφε δηλαδή το χτεσινό Βήμα. Σελίδα 84, σε πλαίσιο, με πηχιαίο τίτλο "Ηλιθιότητες δήθεν οικολόγων" και με bold, μην τυχόν και δεν το δει κανείς, αλλά χωρίς υπογραφή συντάκτη.

Με προβλημάτισε το εξής δίλημμα: να αντιμετωπίσω την "είδηση" σοβαρά ή να την κανιβαλίσω;

Σύμφωνα λοιπόν με το δημοσίευμα, κάποια "ομάδα δήθεν οικολόγων", που προφανώς άλλη δουλειά δεν έχουνε να κάνουνε, ξαμολύθηκαν στα όρη στ' άγρια βουνά της ηπειρωτικής Ελλάδας, εκεί όπου ζουν τα τελευταία τσακάλια σε μικρούς, απομονωμένους πληθυσμούς, πού όλοι μαζί δεν ξεπερνούν σύμφωνα με τους επιστήμονες τα χίλια άτομα. Αφού εντόπισαν "μεγάλο αριθμό" εξ αυτών, τα συνέλαβαν ζωντανά με χαρακτηριστική ευκολία (με ξώβεργες;), και στη συνέχεια τα μάντρωσαν στο πίσω μπαλκόνι του πολυτελούς διαμερίσματος-γιάφκας που διατηρούν σε καλή συνοικία της Αθήνας. Ύστερα τα μετέφεραν στον Πόρο με τα πολυτελή τους τζιπ, αφού βέβαια τα μεταμφίεσαν σε πρόβατα για να μην κινήσουν υποψίες, και τελικά τα άφησαν ελεύθερα στις ακατοίκητες βορινές ακτές του νησιού, για να μην τους πάρει και κανένα μάτι (που όμως φευ τους πήρε).

Και αναρωτιέμαι: καλά, όλοι αυτοί οι Δαιμόνιοι Ρεπόρτερ που αναπαράγουν κατά καιρούς αυτές τις ανοησίες, δεν έχουν ποτέ απορήσει πώς γίνεται άνθρωποι χωρίς επιστημονικές γνώσεις (γιατί, αν είχαν, δεν θα έκαναν βέβαια τέτοιες μαλακίες) και χωρίς ειδικό εξοπλισμό να συλλαμβάνουν ζωντανά, με τέτοια ευκολία, άγρια ζώα που συνήθως εξαφανίζονται μόλις μυριστούν ανθρώπινη παρουσία;

Δεν έχουν ποτέ απορήσει, πού στην ευχή τα φυλάνε αυτά τα ζώα (τσακάλια, λύκους, φίδια και άλλα εξωτικά) μέχρι να τα μεταφέρουνε; Πώς τα μεταφέρουνε χωρίς να τους πάρει χαμπάρι κανείς;

Τόσο αυτονόητα και εύκολα τους φαίνονται όλα;

Το θλιβερό είναι ότι αυτός ο μητροπολιτικός μύθος (ή μάλλον θα έπρεπε να πω βουκολικός) έχει διαδοθεί ευρύτατα σε όλη την Ελλάδα. Σε όποιο καφενείο ελληνικού χωριού και να κάτσεις, όλο και θ' ακούσεις μια παρόμοια ιστορία με οικολόγους-μουτζαχεντίν και φαλακρά φιδάκια. Και η συγκεκριμένη "είδηση" που δημοσίευσε το Βήμα, προφανώς από ρεπορτάζ καφενείου έχει προκύψει. Θαυμάστε τεκμηρίωση που έχει κάνει ο Δαιμόνιος Ρεπόρτερ: πουθενά δεν αναφέρεται η πηγή του δημοσιεύματος.

Κι έτσι υπηρετείται άριστα η σκόπιμη σύγχυση ανάμεσα σε αυτούς τους οικολόγους-μουτζαχεντίν-φαντάσματα και στις πραγματικές οικολογικές οργανώσεις, που καμιά φορά τυχαίνει να περιμαζέψουν κανένα τραυματισμένο ζώο και, αφού το περιθάλψουν, να το απελευθερώσουν στο φυσικό του περιβάλλον. Δε βαριέσαι, καημένε, που θα κάνουμε τώρα τέτοιες λεπτές διακρίσεις, όλοι τα ίδια είναι, οικολόγοι και οι μεν και οι δε. Τη δουλειά μας να κάνουμε. Και η δουλειά μας είναι η έγκυρη και τεκμηριωμένη ενημέρωση της Κοινής Γνώμης, η δουλειά του δημοσιογράφου είναι Λειτούργημα, υπηρετεί την Αλήθεια, αφουγκράζεται τον Πολίτη, καταγράφει τα Προβλήματα και πιέζει την Εξουσία για την επίλυσή τους. Πάντα με αίσθημα ευθύνης για την Κοινωνία, με σεβασμό στις διδαχές των Μεγάλων Δασκάλων του Ρεπορτάζ, και αρχίδια μάντολες.

Τσακάλι ο Δαιμόνιος Ρεπόρτερ. Μόνο που αυτός, δυστυχώς για μας, δεν κινδυνεύει με εξαφάνιση.

(φωτό: Elroy Serrao)


.

Αγιαστούρα τελεία τζη-αρ

Τα εγκαίνια των νέων εγκαταστάσεων της ψηφιακής τηλεόρασης της ΕΡΤ τέλεσε προχτές ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος, παρουσία του υπουργού Επικρατείας Θεόδωρου Ρουσόπουλου και του προέδρου Δ.Σ.-διευθύνοντος συμβούλου της ΕΡΤ Χρήστου Παναγόπουλου.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τη λεπτομέρεια ότι, όπως υπενθυμίζει η στήλη ΖΑΠ-ΖΑΠ της Ελευθεροτυπίας, τα εγκαίνια αυτά γίνονται για... τέταρτη φορά!

Ας σταθούμε για λίγο στην ίδια την είδηση. Ο Αρχιεπίσκοπος εκλήθη να τελέσει τα εγκαίνια των νέων εγκαταστάσεων της ψηφιακής τηλεόρασης: δηλαδή, αν διαβάζω σωστά το ρεπορτάζ, "έξι εργαστήρια μοντάζ και ψηφιακής επεξεργασίας εικόνας και ήχου με δυνατότητα επεξεργασίας εικόνας υψηλής ανάλυσης High Definition (HD), ένα virtual studio, ένα νέο άρτια εξοπλισμένο τηλεοπτικό στούντιο με δυνατότητα παραγωγής εικόνας υψηλής ανάλυσης High Definition (HD)".

Βρισκόμαστε στο έτος 2008. Ήδη, το να καλείται απαραιτήτως εκπρόσωπος της Εκκλησίας σε κάθε μα κάθε τελετή εγκαινίων δημοσίου κτιρίου, και να τελεί βεβαίως και τον απαραίτητο αγιασμό, αποτελεί αναχρονισμό που καλά θα ήταν να εκλείψει.

Ήδη, το να τελείται αγιασμός στην αρχή της σχολικής χρονιάς από ιερέα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, τη στιγμή που το ποσοστό των μαθητών αλλόθρησκων, αλλόδοξων ή και άνευ θρησκεύματος συνεχώς αυξάνεται, αποτελεί τουλάχιστον ανορθογραφία -και θα έπρεπε να συζητάμε σοβαρά για την κατάργησή της.

Ήδη έχει τεθεί, και καλώς έχει τεθεί, το ζήτημα της ορκομωσίας των βουλευτών και των εκκλησιαστικών εγκαινίων των εργασιών της Βουλής.

Παρ' όλα αυτά, η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Επικρατείας, δηλαδή ο κ. Ρουσόπουλος, και η διοίκηση της κρατικής τηλεόρασης, δηλαδή ο κ. Παναγόπουλος, αισθάνθηκαν την ανάγκη να φέρουν τον Αρχιεπίσκοπο στο ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής για να ευλογήσει τις καινούργιες κονσόλες και τις ψηφιακές μονταζιέρες.

Μπορεί και να γίνομαι υπερβολικός, αλλά αυτή η σύνδεση της τεχνολογίας του 21ου αιώνα με την εξόχως μεταφυσική διάσταση της θρησκευτικής πίστης, όσο νά 'ναι μου φαίνεται κομματάκι γκροτέσκα.

Το επόμενο βήμα δηλαδή ποιο είναι; Να κατεβαίνει ο Αρχιεπίσκοπος στα χαντάκια για να ευλογήσει τα καλώδια οπτικών ινών του ΟΤΕ; Να τον φωνάζουν στα υπουργεία για να εγκαινιάζει τους καινούργιους εκτυπωτές των υπουργών; Να τον καλέσει ο Καταλληλότερος στου Μαξίμου, να του εγκαινιάσει τον εξωτερικό σκληρό που αγόρασε για να αποθηκεύει τις φωτογραφίες της η Νατάσα;

Ναι, δεν λέω, συμβολικά είναι αυτά. Μόνο που όταν μιλάμε για τη σύνδεση Κράτους-Εκκλησίας, δύο θεσμών που θα έπρεπε να είναι πλήρως χωρισμένοι και να λειτουργούν ο καθένας στο πεδίο της αρμοδιότητάς του, σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα, τα επίπεδα συμβολισμών και ουσίας εμπλέκονται αναγκαστικά.

Και, εν πάση περιπτώσει, τι ακριβώς συμβολίζουν οι ευλογίες του Αρχιεπισκόπου στις μονταζιέρες;

Την ακλόνητη πίστη της Δεξιάς του Κυρίου, εκπεφρασμένη (υποθέτω) δια χειροφιλήματος του σεμνού Υπουργού Ρουσόπουλου;


.

Στα μονοπάτια του Ολύμπου (μέρος ΙΙ)

Για το υπόλοιπο διήμερο, να πω επί τροχάδην ότι πέρασε με ανάβαση στην κορυφή του Προφήτη Ηλία (όπου και το ομόνωμο, χτισμένο με πέτρινες πλάκες εκκλησάκι, το ψηλότερο στην Ελλάδα στα 2.788 μέτρα) και στην προκορφή της Τούμπας ή Τουμποράχη, με τσιπουράκι στο άλλο καταφύγιο του οροπεδίου των Μουσών, το "Χρήστος Κάκκαλος", και με χαλαρό περπάτημα το απόγευμα προς τις Πόρτες, με θέα στα μεγαλόπρεπα Καζάνια.

Τουμποράχη

Προφήτης Ηλίας

Καταφύγιο Χρήστος Κάκκαλος

Ηλιοβασίλεμα πάνω από τα Καζάνια

Τη Δευτέρα πήραμε το δρόμο του γυρισμού, πρώτα από το "Κοφτό" μονοπάτι προς το καταφύγιο "Σπήλιος Αγαπητός" (Ζολώτα), ένα μονοπάτι που κόβει την ανάσα καθώς ελίσσεται πάνω από γκρεμίλες, και μετά από το πιο γνωστό μονοπάτι του Ολύμπου που κατεβαίνει στα Πριόνια μέσα από το Δάσος της Σιωπής. Και τέλος, μια μικρή διάσχιση μέρους της χαράδρας του Ενιπέα ως τη Μονή του Αγίου Διονυσίου.

Μετά το "κοφτό"

Καταφύγιο Ζολώτα

Δάσος της Σιωπής

Δίδυμοι καταρράκτες του Ενιπέα

Μονή Αγίου Διονυσίου

Θα ήθελα όμως να πω δυο κουβέντες για τα καταφύγια του οροπεδίου των Μουσών, και τους ορειβάτες που τους χάρισαν τα ονόματά τους.

Το καταφύγιο "Γιόσος Αποστολίδης" όπου μείναμε φέρει το όνομα ενός δεινού ορειβάτη, που έπεσε θύμα ατυχήματος στο Λούκι του Μύτικα στις 5 Μαΐου 1964. Γλίστρησε κατά την κατάβαση, με αποτέλεσμα να πέσει μαζί με τους σχοινοσυντρόφους του περίπου 600 μέτρα και να τραυματιστεί σοβαρά. Δύο από τα μέλη της ομάδας, που γλίτωσαν με ελαφρά τραύματα, κατέβηκαν στο Λιτόχωρο για να φέρουν βοήθεια. Ο Αποστολίδης μαζί με άλλον έναν σοβαρά τραυματισμένο ορειβάτη παρέμειναν στο βουνό, όπου ο πρώτος υπέκυψε λόγω υποθερμίας. Ο δευτερος (Δ. Ιωαννίδης) ανευρέθηκε ζωντανός από ομάδα διάσωσης με επικεφαλής τον θρυλικό Γιώργο Μιχαηλίδη και μεταφέρθηκε με ασφάλεια στο Λιτόχωρο. Στη μνήμη του Γιόσου, υπάρχει η εικονιζόμενη πλάκα στο μονοπάτι που οδηγεί από το ομώνυμο καταφύγιο προς τις Πόρτες:


Ο Χρήστος Κάκκαλος, που έχει δώσει το όνομά του στο άλλο καταφύγιο του οροπεδίου, ήταν βιολιστής και κυνηγός από το Λιτόχωρο. Τον Αύγουστο του 1913 οδήγησε στο βουνό τους πρώτους ορειβάτες που έφτασαν στην κορυφή του Ολύμπου, τους Ελβετούς Fred Boissonnas και Daniel Baud Bovy. Λεπτομέρεια: ο Κάκκαλος αναρριχήθηκε ξυπόλητος! Περισσότερα εδώ.

Ο Κάκκαλος συνόδευσε επίσης στον Όλυμπο τον Ιούνιο του 1934 τον διάσημο Ιταλό αναρριχητή Emilio Comici, που με τη σχοινοσύντροφό του Anna Escher άνοιξαν τις πρώτες κανονικές αναρριχητικές διαδρομές προς τις κορυφές Μύτικα και Στεφάνι. Όπως είπε ο Comici: "Μόλις φθάσαμε εις την κορυφή, ο Κάκκαλος που είχε παρακολουθήσει με πολλή προσοχή την αναρρίχηση, επυροβόλησε προς τιμή μας πέντε φορές. Ο ενθουσιασμός του ήτανε τόσο μεγάλος, ώστε μόλις γυρίσαμε στον καταυλισμό, εχρειάσθη να του δώσουμε μερικά μαθήματα αναρρίχησης, πάνω στις πτυχές της σκηνής, μιας και δεν υπήρχαν κοντά μας βράχια. Το μάθημά μου ήταν κωμική απομίμηση διότι δεν μου είναι γνωστά τα ελληνικά, αλλά πιστεύω ότι μεταξύ μας συννενοηθήκαμε...".

• Τα ιστορικά στοιχεία προέρχονται από το βιβλίο "Ορειβασία – Αναλυτικό τεχνικό εγχειρίδιο" των Δημήτρη Κάραλη-Άρη Θεοδωρόπουλου, έκδοση του ΕΟΣ Αχαρνών, 2007.

Τα δύο αυτά ποστ είναι αφιερωμένα στους συνορειβάτες με τους οποίους ανεβήκαμε παρέα στον Όλυμπο.


.

Στα μονοπάτια του Ολύμπου

Κυριακή, 15 Ιουνίου, ώρα 8:05 το πρωί.

Πού ήμασταν χτες τέτοια ώρα; Στο πούλμαν, κάπου στην Αθηνών-Λαμίας, λίγο μετά το Ολυμπιακό χωριό. Και προχτές; Στις δουλειές μας ή στα σπίτια μας, πίνοντας τον πρώτο καφέ της ημέρας μάλλον.

Αλλά σήμερα είμαστε στην κορυφή του Ολύμπου. Στα 2.917 μέτρα (ή μήπως 2.918;), εκεί απ' όπου δεν υπάρχει ψηλότερα να πας, "εκτός κι αν πάρεις μαζί σου διαβατήριο" που λέει κι ο φίλος Μάνος.

Δεν ήταν εύκολη δουλειά να φτάσουμε ίσαμε δω. Πρώτα μια πολύωρη και επίπονη ανάβαση από τη διασταύρωση της Γκορτσιάς μέχρι το οροπέδιο των Μουσών, μέσω του απαιτητικού μονοπατιού που φέρει επαξίως το όνομα "Ανάθεμα", του οροπεδίου των Σκούρτων (από όπου πρωτοαντικρύζεις τις κορφές) και της επιβλητικής κόψης του Λαιμού.

Οροπέδιο Σκούρτων. Στο βάθος οι κορφές
(αριστερά ο Μύτικας, δεξιά το Στεφάνι)

Η κόψη του Λαιμού

Εκεί, καθώς πλησιάζαμε το πέρασμα του Γιόσου (έναν βράχο που ορθώνεται στην πορεία του μονοπατιού και αποτελεί την φυσική πύλη του οροπεδίου των Μουσών), μας πέτυχαν οι πρώτες ψιχάλες. Μόλις σκαρφαλώσαμε τον βράχο, οι ψιχάλες έγιναν μπόρα μαζί με χαλάζι, που μας συνόδεψε μέχρι το καταφύγιο και μας μούσκεψε ως το κόκαλο.

Το καταφύγιο "Γιόσος Αποστολίδης" βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 2.700 μέτρων και το βράδυ κάνει ψοφόκρυο, ακόμα κι αν κάτω στο Λιτόχωρο έχει 30 βαθμούς. Απλώσαμε τα βρεγμένα όπου υπήρχε διαθέσιμος χώρος και πήγαμε για ύπνο τουρτουρίζοντας, και με την απόφαση να μην δοκιμάσουμε για την κορυφή την επόμενη μέρα, μια που τα βράχια θα ήταν γλιστερά λόγω της βροχής.

Το πρωί της Κυριακής, όμως, τα σχέδια άλλαξαν. Ο ήλιος σηκώθηκε λαμπρός και στέγνωσε το πεδίο, κι έτσι φύγαμε άρον άρον από το καταφύγιο προς το μονοπάτι που διασχίζει τα Ζωνάρια κάτω από το μεγαλόπρεπο Στεφάνι (Θρόνος του Δία) και οδηγεί προς τις κορφές.

Το Στεφάνι (Θρόνος του Δία) και από κάτω τα Ζωνάρια

Και να, μπροστά μας το τελευταίο εμπόδιο, το Λούκι του Μύτικα. Ένα βράχινο πέρασμα με έντονη κλίση και πολλά σαθρά, που απαιτεί μεγάλη προσοχή, αυτοσυγκέντρωση, ψυχραιμία -και κράνος, για τις πέτρες που πέφτουν από ψηλά. Είναι αλήθεια ότι το έχουν σκαρφαλώσει και παιδιά δώδεκα χρονών -αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι στο ίδιο αυτό σημείο έχουν σκοτωθεί έμπειροι ορειβάτες. Κάτι που, όσο κι αν θες, δεν μπορείς να το ξεχάσεις καθώς ανεβαίνεις.

Μετά από τρία τέταρτα κοπιαστικής ανάβασης, ο βράχος ισιώνει, και μπροστά σου βλέπεις το κολωνάκι της κορυφής και τη μεταλλική σημαία.

Κορυφή

Η θέα από την κορυφή προς τη θάλασσα

Τέλος. Είναι η ώρα της συγκίνησης, η ώρα για τις φωτογραφίες, η ώρα για να αγναντέψεις ολόγυρα την ανεμπόδιστη θέα παντού, προς τη θάλασσα, προς τις ακτές της Μακεδονίας, προς τις γύρω πλαγιές, κόψεις και χαράδρες του βουνού των θεών.

(συνεχίζεται)

.

Παραζάλη

Σ' αυτή τη χώρα, κάθε δεύτερος κάτοικος (τουλάχιστον) έχει να σου αφηγηθεί μια πονεμένη ιστορία με το ΕΣΥ. Μια ιστορία με ράντζα σε διαδρόμους, φακελλάκια, λάθος διαγνώσεις, ασθενοφόρα που δεν έρχονται, νοσηλευτές που δεν υπάρχουν και πάει λέγοντας.

Παρ' όλα αυτά, στην τελευταία δημοσκόπηση της MRB δεύτερος στη λίστα με τα δημοφιλέστερα κυβερνητικά στελέχη είναι ο Υπουργός Υγείας, Δημήτρης Αβραμόπουλος. Προφανώς οι πολίτες εκτιμούν τα κομψά του σακάκια και τα καλοσιδερωμένα του πουκάμισα.

Τη Δευτέρα έγραφα για το Υπουργείο Περιβάλλοντος ότι είναι "πιθανόν το πιο αποτυχημένο υπουργείο διαχρονικά από καταβολής ελληνικού κράτους", εκτιμώντας τις επιδόσεις του σε τομείς όπως τα αυθαίρετα, το κτηματολόγιο, το δασολόγιο, τη διαχείριση των απορριμμάτων, την προστασία των υγροτόπων.

Ε, στην ίδια έρευνα και στην ίδια λίστα, ο κύριος Σουφλιάς έρχεται τρίτος -μόλις μια θεσούλα πίσω από τον Αβραμόπουλο. Που σημαίνει ότι ο κόσμος τον θεωρεί επιτυχημένο και παραγωγικό -εκτός πια κι αν το δείγμα της έρευνας περιορίστηκε στους πληθυσμούς των Σαρακατσάνων.

Για να δέσει η κομπόστα, στην αντίστοιχη λίστα των στελεχών του ΠΑΣΟΚ την πρώτη θέση κατακτά με άνεση η Φώφη Γεννηματά. Όπως φαίνεται, ο βαθύτατος πολιτικός λόγος της Φώφης έχει εξαιρετική διεισδυτικότητα στα πλατιά λαϊκά στρώματα, ειδικά όταν αρθρώνεται μόνο με ουσιαστικά και επιρρήματα, όπως "δουλειά, δουλειά, δουλειά, μπροστά, υπέρ του πολίτη, όραμα, υπέρ της ανάπτυξης με σχέδιο και δυναμισμό".

Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Είτε οι δημοσκόποι παίρνουν τηλέφωνο γύρω στις 4 το απόγευμα, ώρα που ο μέσος Έλληνας δημοσκοπούμενος είναι κάπως ζαβλακωμένος, με αποτέλεσμα να δίνει απαντήσεις άλλ' αντ' άλλα της Παρασκευής το γάλα,

είτε ζούμε σε παράλληλες διαστάσεις. Οι δημοσκοπούμενοι συμπολίτες μας κι εγώ.



ΥΓ: Καλό τριήμερο σε όλους. Αν όλα πάνε καλά, θα τα πούμε από Τρίτη -με ρεπορτάζ από τον Όλυμπο...


.

Ο Τυποκτόνος Νόμος και ο Κατηραμένος Όφις

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κρίνοντας ότι «η δημοσιογραφική ελευθερία καλύπτει ακόμη και έναν βαθμό υπερβολής ή και πρόκλησης στους χαρακτηρισμούς», δικαίωσε πλήρως την «Αυγή» για την υπόθεση «δυσφήμησης» του νυν βουλευτή του ΛΑΟΣ Κυριάκου Βελόπουλου.

Και με αυτήν την αφορμή βγήκαν πάλι οι δημοσιογράφοι και ξεσπάθωσαν ενάντια στον "Τυποκτόνο Νόμο Βενιζέλου". Σκόπιμα βάζω τα εισαγωγικά: όσοι παρακολουθούν το μπλογκ από παλιότερα, γνωρίζουν ότι για τον ίδιο τον Βενιζέλο δεν τρέφω και πολύ μεγάλη εκτίμηση. Ωστόσο, αυτός ο διαβόητος "Τυποκτόνος Νόμος" του, που τα παραδοσιακά μήντια τον έχουν αναγάγει στη μεγαλύτερη απειλή κατά της ελευθερίας του τύπου, είναι άλλη ιστορία. Ας την δούμε από λίγο πιο κοντά:

Πρώτα απ' όλα, ο νόμος αυτός δεν είναι ακριβώς "του Βενιζέλου": τέθηκε σε ισχύ το 1981 και είναι ο νόμος 1178 "περί αστικής ευθύνης του τύπου". Την εποχή εκείνη, ελλείψει ιδιωτικής ραδιοτηλεόρασης, τύπος ήταν τα έντυπα μέσα (εφημερίδες και περιοδικά). Ο εν λόγω νόμος, λοιπόν, καθιέρωσε την αντικειμενική ευθύνη του ιδιοκτήτη κάθε εντύπου να αποζημιώσει πλήρως και να καταβάλει χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης σε οποιονδήποτε υπέστη ζημία από δυσφημηστικό ή συκοφαντικό δημοσίευμα του εντύπου. Πέρα δηλαδή από την (αυτονόητη) ευθύνη του συντάκτη του δημοσιεύματος, καθιερώθηκε παράλληλα και ευθύνη του ιδιοκτήτη, με σκοπό να υπάρχει πάντοτε κάποιος με επαρκή οικονομική επιφάνεια ώστε να καταβάλει τις αποζημιώσεις.

Πού κολλάει λοιπόν ο Βενιζέλος; Σε κάποιες τροποποιήσεις του νόμου που έγιναν με δική του πρωτοβουλία το 1994-1995. Δύο ήταν οι βασικότερες: πρώτον, η επέκταση των διατάξεων που ίσχυαν για τα έντυπα μέσα σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα -απαραίτητη λόγω της νέας πραγματικότητας της ιδιωτικής ραδιοτηλεόρασης. Και δεύτερον, η πρόβλεψη ελάχιστων ποσών που θα έπρεπε τα δικαστήρια να επιδικάζουν σαν χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης, αρκετά υψηλών (10.000.000 δραχμές για ημερήσιες εφημερίδες Αθηνών και Θεσσαλονίκης, 50.000.000 για δικτυωμένα ραδιόφωνα, 100.000.000 για τηλεοράσεις εθνικής εμβέλειας κλπ.).

Ανοίγουμε μια παρένθεση για μια αναγκαία επεξήγηση: με τον όρο "ηθική βλάβη" εννοούμε τη ζημιά που παθαίνει κάποιος από την προσβολή της τιμής και της υπόληψής του, η οποία προφανώς δεν είναι αυστηρά μετρήσιμο μέγεθος (σε αντίθεση με την "αποζημίωση", που είναι η αποκατάσταση συγκεκριμένης ζημιάς). Για την ηθική βλάβη τα δικαστήρια επιδικάζουν "χρηματική ικανοποίηση", η οποία όμως δεν καθορίζεται από κάποιον τιμοκατάλογο αλλά το ύψος της εναπόκειται στην κρίση του δικαστή, που έχει υποχρέωση να λάβει υπ' όψη του διάφορα στοιχεία (μεταξύ άλλων και την οικονομική και κοινωνική κατάσταση των διαδίκων).

Στην πραγματικότητα, και πριν από τις τροποποιήσεις του Βενιζέλου, ακόμα και πριν από την πρώτη εφαρμογή του νόμου του 1981, αν κάποιος θεωρούσε ότι προσβλήθηκε από ένα δημοσίευμα δυσφημηστικό ή συκοφαντικό μπορούσε να ζητήσει από τα δικαστήρια ακριβώς τα ίδια πράγματα, βασιζόμενος σε κοινές διατάξεις του Αστικού και του Ποινικού Κώδικα που ισχύουν εδώ και πάνω από πενήντα χρόνια. Ο νόμος του 1981 εξειδίκευσε αυτές τις διατάξεις, και οι τροποποιήσεις του Βενιζέλου τις έκαναν πιο αυστηρές. Αυτή είναι μια λεπτομέρεια που βέβαια ποτέ δεν την αναφέρουν οι δημοσιογράφοι.

Το κρίμα που χρεώνεται στον Βενιζέλο είναι ότι τα ποσά αυτά που όρισε ως ελάχιστα είναι εξοντωτικά. Σεβαστό σαν επιχείρημα, αλλά συζητήσιμο. Πρώτα απ' όλα, τα ποσά αυτά είναι κατ' ανάγκην αυθαίρετα, εφόσον δεν αντιστοιχούν σε κάτι μετρήσιμο, σε κάποιο απόλυτο μέγεθος, αλλά σε κάτι σχετικό όπως η προσβολή της τιμής και της υπόληψης. Ύστερα, πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν μας και την δύναμη που έχει ο τύπος (η τέταρτη εξουσία): αν εγώ πάω στο καφενείο της γειτονιάς και πω ότι ο γείτονάς μου ο Κώστας είναι λωποδύτης υπάρχει προσβολή, αλλά προφανώς αν το γράψουν τα "Νέα" η προσβολή είναι μεγαλύτερη, κι ακόμα μεγαλύτερη αν το πουν στις ειδήσεις του Μέγκα. Αυτή η (ποσοτική, ας πούμε) διαφοροποίηση κάπως έπρεπε να αποτυπωθεί και στον νόμο.

Κι αν είναι έτσι τα πράγματα, γιατί μας καταδικάζει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κάθε τρεις και λίγο;

Εδώ είναι άλλο ένα σημείο όπου οι δημοσιογράφοι μας λένε μισές αλήθειες. Το Στρασβούργο δεν επικεντρώνει την προσοχή του στον νόμο καθεαυτόν, αλλά στον τρόπο που ο νόμος εφαρμόζεται από τα ελληνικά δικαστήρια. Και εκεί, ναι, υπάρχουν προβλήματα πολλά και μεγάλα που το ΕΔΑΔ επισημαίνει στις αποφάσεις του. Όπως, για παράδειγμα, ότι αλλιώς πρέπει να αντιμετωπίζεται ένας απλός ιδιώτης και αλλιώς ένα δημόσιο πρόσωπο, που έχει υποχρέωση να ανέχεται πιο οξεία κριτική. Ότι δημόσιο πρόσωπο δεν είναι μόνον όποιος κατέχει δημόσιο αξίωμα, αλλά όποιος απασχολεί γενικά τον δημόσιο βίο -προφανώς αυτό είναι κάτι που κρίνεται κατά περίπτωση. Ότι πρέπει να γίνεται διάκριση ανάμεσα σε αξιολογικές κρίσεις (π.χ. ο χαρακτηρισμός του Βελόπουλου από την "Αυγή" ως εθνικοπαράφρονα, στην πρόσφατη υπόθεση) και σε πραγματικά περιστατικά (όπως π.χ. το να αποκαλέσεις κάποιον "καταχραστή" ή "κατάσκοπο") για τα οποία πρέπει να υπάρχουν αποδείξεις -διάκριση που τα ελληνικά δικαστήρια δεν κάνουν.

Βέβαια για να λυθούν αυτά τα προβλήματα δεν χρειάζεται να καταργηθεί ο "Τυποκτόνος Νόμος Βενιζέλου", όπως φωνάζουν με κάθε ευκαιρία οι δημοσιογράφοι. Αρκεί να μελετήσουν προσεκτικά οι Έλληνες δικαστές τις αποφάσεις του Στρασβούργου και να συμμορφωθούν με το σκεπτικό τους.

Από εκεί και πέρα, όμως, υπάρχουν άλλα προβλήματα που δεν πρόκειται να τα λύσει κανένα δικαστήριο και κανένας νόμος. Δεν φταίει ο νόμος για το χαμηλότατο επίπεδο του δημόσιου λόγου στη χώρα μας. Δεν φταίει ο νόμος για το γεγονός ότι τα δημόσια πρόσωπα, κυρίως τα πολιτικά, προτιμούν να εκφράζονται με συνθήματα και όχι με επιχειρήματα. Δεν φταίει ο νόμος για το γεγονός ότι πολλοί δημοσιογράφοι έχουν αντικαταστήσει την έρευνα με ένα τσάτρα-πάτρα ψαξιματάκι στο Γκούγκλ. Δεν φταίει ο νόμος για τις "ανεπιβεβαίωτες/ανώνυμες/έγκυρες πηγές του σταθμού μας..." που χρησιμοποιούνται συχνά σαν τεκμηρίωση.

Βελτιώσεις στον νόμο ασφαλώς και μπορούν να γίνουν. Είναι γεγονός ότι έχει στηθεί μια φάμπρικα αγωγών όπου ο κάθε πικραμένος ζητάει όσα του λείπουν και αυτό είναι πρόβλημα: θα μπορούσε λοιπόν να προστεθεί μια διάταξη που να ορίζει ότι, αν ο εκάστοτε θιγόμενος χάσει την υπόθεση, θα υποχρεώνεται να καταβάλει, π.χ., τα μισά από όσα ζητάει στον δημοσιογράφο ή το Μέσο που ενάγει. Και τότε θα βλέπαμε πόσο εύκολα θα έβγαινε ο καθένας να ζητάει ένα-δύο εκατομμύρια ευρώ για να αποκαταστήσει την τρωθείσα υπόληψή του.

Μια τέτοια ρύθμιση, σε συνδυασμό με τη σωστή εφαρμογή του νόμου από τα ελληνικά δικαστήρια, θα έλυνε μεγάλο μέρος του προβλήματος. Αλλά οι δημοσιογράφοι δεν ζητάνε κάτι τέτοιο: θέλουν την πλήρη απόσυρση του κατάπτυστου νόμου, "που τους αναγκάζει να αυτολογοκρίνονται" -δείτε εδώ ένα ποστ του Μάνου Στεφανίδη, για παράδειγμα, όπου από υπερβολικό ζήλο φορτώνονται στον Τυποκτόνο ακόμα και άσχετες υποθέσεις, όπως οι αγωγές του Βγενόπουλου κατά Τσίπρα και Παπανδρέου.

Το έχω ξαναγράψει, αλλά δεν βλάφτει να το επαναλάβω: σε μια ευνομούμενη (λέμε τώρα) κοινωνία, καμία ελευθερία δεν είναι απόλυτη. Όλες οι ελευθερίες έχουν κάποιους περιορισμούς, μικρούς ή μεγάλους. Ναι, και η ελευθερία της έκφρασης, ναι, και η ελευθερία του τύπου. Σε όποιον δεν αρέσει, ας πάει να γίνει ερημίτης. Αυτή η σκόπιμη σύγχυση, όμως, της ελευθερίας με την ασυδοσία, εμένα προσωπικά καθόλου δεν με πείθει για το δίκιο των δημοσιογράφων, που ούτε λίγο ούτε πολύ απαιτούν να γράφουν ό,τι κατεβάζει η γκλάβα τους χωρίς καμία συνέπεια.

Αλλά είπαμε: σ' αυτή τη χώρα ο καθένας ζητάει όσα του λείπουν.


.

Διακοπή για διαφημίσεις

Και τι διαφημίσεις...

Στην πρώτη, ένας στρουμπουλός κύριος με μαύρο φανελλάκι κοιμάται στο κρεβατάκι του, αλλά ο ύπνος του είναι μάλλον ανήσυχος, θα λέγαμε: στριφογυρνάει και κάνει περίεργες γκριμάτσες. Το πλάνο εναλλάσσεται με εικόνες δασών που παραδίδονται στις φλόγες, οπότε πιάνουμε τον συμβολισμό του σκηνοθέτη: ο ευσυνείδητος συμπολίτης μας βλέπει εφιάλτες με δασικές πυρκαγιές. Τελικά πετάγεται πάνω, τρέχει στην εξώπορτα του σπιτιού του, την ανοίγει... και κοιτάει ένα γύρω το δάσος, που παραμένει καταπράσινο και άθικτο (hint: μάλλον το σπίτι του είναι αυθαίρετο, χτισμένο σε καταπατημένη δημόσια δασική έκταση, αλλά άστοναπάειστοδιάολο).

Κάπου εκεί πέφτει το μήνυμα της διαφήμισης, "Το Δάσος δίνει ζωή. Προστάτεψέ το" ή κάπως έτσι, και το σήμα της Πολιτικής Προστασίας.

Και αυτό είναι όλο. Το μόνο που δεν μας λέει η διαφήμιση είναι τι να κάνουμε για να προστατέψουμε το δάσος: Να ανάψουμε λαμπάδα στον Άγιο Φανούριο; Να φυλάμε σκοπιά από το μπαλκόνι μας με τα κυάλια; Να χορεύουμε τον χορό της βροχής τις μέρες του καύσωνα;

Τώρα, αν αναρωτηθώ πόσο, χμ, διευκολύνουν οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς τις εθελοντικές οργανώσεις πολιτών που προσπαθούν να βοηθήσουν στην προστασία του δάσους, θα είμαι πολύ κακός άραγε; Ή πόσο προβάλλει το έργο τους η Πολιτική Προστασία;

Άλλη διαφήμιση, του ΥΠΕΧΩΔΕ αυτή τη φορά: "Το περιβάλλον αλλάζει", ή κάτι τέτοιο, ακούγεται στην αρχή και μετά πέφτουν απανωτά παχιά γράμματα σε γαλάζιο φόντο που μας ενημερώνουν για τα έργα του υπουργείου. Όχι μόνο για αυτά που έχουν γίνει, αλλά και γι' αυτά που γίνονται, ή θα γίνουν, ή υπάρχουν έστω υπό μορφήν σκέψης. Φυσικά δεν διευκρινίζεται ποια είναι ποια, κι έτσι ο πολίτης μένει με την εντύπωση ότι, π.χ., το χωροταξικό σχέδιο της χώρας είναι μια απτή πραγματικότητα.

Τώρα, σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει κτηματολόγιο, δεν υπάρχει δασολόγιο, δεν υπάρχει χωροταξικός σχεδιασμός, δεν υπάρχει σοβαρή διαχείριση απορριμμάτων, ενώ αντίθετα υπάρχουν ένα-δυο εκατομμύρια αυθαίρετα, υπάρχουν χίλιες τόσες ανεξέλεγκτες χωματερές, η Κοινότητα μας έχει ταράξει στα πρόστιμα, πέρισυ μετρήσαμε δυόμιση εκατομμύρια καμμένα στρέμματα, τα ποτάμια μετατρέπονται σε βόθρους και οι λίμνες σε οχετούς, το να βγαίνει το Υπουργείο Περιβάλλοντος, πιθανόν το πιο αποτυχημένο υπουργείο διαχρονικά από καταβολής ελληνικού κράτους, και να κάνει διαφήμιση του έργου του με λεφτά από το δημόσιο πορτοφόλι, δεν ξέρω, αλλά μου φαίνεται τουλάχιστον πρόκληση για τη νοημοσύνη μας -αν όχι πρόσκληση για φάσκελα.

Αλλά είπαμε, μάλλον είμαι πολύ κακός.

Και για να κλείσει η τριάδα, ήρθε και η σούπερ επιτυχημένη σειρά διαφημιστικών σποτ που μας ενημερώνει ότι η θεία Μαριγούλα από το πρωί έβρασε κολοκυθάκια, έπλυνε τις κάλτσες της και μόλυνε πεντακόσιες χιλιάδες λίτρα νερό, γιατί λέει πέταξε τις μπαταρίες από το τρανζιστοράκι της στα σκουπίδια.

Και βέβαια το πνεύμα των συγκεκριμένων σποτ είναι σωστό. Και βέβαια ο καθένας από εμάς επιβαρύνει το περιβάλλον με χίλιους δύο τρόπους. Και βέβαια αυτή η επιβάρυνση θα μπορούσε να αποφευχθεί, ή έστω να μετριαστεί, αν αλλάζαμε μερικές μικρές καθημερινές μας συνήθειες, χωρίς να μας κοστίσει και τίποτα.

Αλλά πάει πολύ να έρχονται ξαφνικά ορισμένες επιχειρήσεις, όπως καλή ώρα ο Γερμανός (χορηγός του εν λόγω σποτ), και να μας λένε ότι για την μόλυνση του περιβάλλοντος φταίει πρωτίστως η κυρά Μαριγούλα. Γιατί δεν είναι οι μπαταρίες της κυρά Μαριγούλας που έκαναν τον Ασωπό, ας πούμε, έτσι όπως τον έκαναν -μην τρελαθούμε κιόλας. Και επίσης γιατί, ειδικά στο θέμα της ανακύκλωσης, οι ίδιες επιχειρήσεις έχουν τη φωλιά τους κάπως λερωμένη: τις (προβλεπόμενες από τον νόμο) υποχρεώσεις τους για τη διαχείριση και ανακύκλωση των απορριμμάτων που παράγουν τα προϊόντα τους, καθυστέρησαν όσο μπορούσαν να τις εκπληρώσουν. Όταν δεν έκαναν τελείως το κορόιδο, δηλαδή. Άλλο αν σήμερα θυμήθηκαν ξαφνικά την κοινωνική-εταιρική ευθύνη -κι έτσι έρχεται π.χ. ο Κωτσόβολος, και μας πασάρει σαν πρωτοποριακή πρακτική την ανακύκλωση ηλεκτρικών συσκευών που είναι υποχρεωμένος να προσφέρει.

Αυτά τα ολίγα και καλή εβδομάς (για να μην πιάσω στο στόμα μου και την άλλη φοβερή επιτυχία, με τον ενοχικό διάλογο του Κακού Καπνιστή "μαγκιά μου!" με το Αγγελικόν Ήμισυ του εαυτού του, και παραγίνω κακός...)


.

Πάρε νά 'χεις!

Πολύ έχω γελάσει αυτές τις μέρες με το θέμα των γάμων της Τήλου...

Όχι γιατί δεν είναι σοβαρό. Αλλά γιατί διασκεδάζω αφάνταστα κάθε φορά που η πάσης φύσεως κουτοπονηριά τρώει μια ηχηρή σφαλιάρα, όπως έγινε εν προκειμένω.

Θυμίζω ότι το όλο θέμα ξεκίνησε το Μάρτιο, όταν ο υπουργός μας της Δικαιοσύνης (χαχαχα) προανήγγειλε την καθιέρωση του συμφώνου συμβίωσης, εξαιρώντας όμως από το ρυθμιστικό του πεδίο τα ομόφυλα ζευγάρια.

Οι ομοφυλοφιλικές οργανώσεις, όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο, διαμαρτυρήθηκαν έντονα γι' αυτήν την εξαίρεση. Ο κ. Χατζηγάκης, όμως, έκανε την παλαβή. Και όχι μόνον, αλλά όταν η Διαρκής Ιερά Σύνοδος εξέδωσε εκείνη την απαράδεκτη πανταχούσα, έσπευσε να γίνει Χατζατζάρης και να αρχίσει τους τεμενάδες στο παπαδαριό ("διατάξτε, πολυχρονεμένε μου πασά").

Το πρώτο καμπανάκι βάρεσε τότε, και το χτύπησε ο δήμαρχος Καισαριανής που δημοσιοποίησε την πρόθεσή του να τελέσει τον πρώτο τέτοιο γάμο. Αλλά ο υπουργός πέρα βρέχει -θες επειδή ο δήμαρχος έμεινε με την καλή πρόθεση, θες γιατί λογάριασε ότι μπορεί πάντα να αμολήσει το μαντρόσκυλο της ηθικής, τον γνωστό Αντισυνταγματάρχη Σανιδά (πατρίς-θρησκεία-οικογένεια-πατσάς καθ' εκάστην).

Τσακάλι ο κ. Χατζηγάκης. Έθαψε το θέμα, μαζί με το επικείμενο νομοσχέδιο, στο πρώτο συρτάρι που βρήκε εύκαιρο και δεν φαντάστηκε ότι θα βρεθεί δήμαρχος να του βγει από αριστερά. Έλα όμως που βρέθηκε.

Προφανώς ο κ. Υπουργός πίστεψε ότι κρατάει και το μαχαίρι και το πεπόνι, ότι σ' αυτήν την ωραία χώρα που ζούμε, με τη μνήμη χρυσόψαρου, το θέμα θα ξεχαστεί και θα μας το ξαναθυμίσει ο ίδιος όποτε κρίνει ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες. Αμ έλα που δεν έγινε έτσι.

Και τώρα βγαίνει και φωνάζει ότι οι γάμοι είναι ανυπόστατοι και ότι δεν μπορούν να νομοθετούν οι δήμαρχοι. Και το πιο αστείο είναι ότι... μάλλον έχει δίκιο! Αλλά έτσι όπως τα κατάφερε, δεν του φταίει κανείς. Γιατί δουλειά αυτού που κυβερνάει είναι να προλαβαίνει τέτοιες καταστάσεις, και όχι να βγαίνει και να φωνάζει μετά.

Τον Μάρτιο, που προέκυψε το θέμα, βρέθηκαν πολλοί που έγραψαν για την ανάγκη να επεκταθεί το σύμφωνο συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια. Και όχι μόνο σε μπλογκ, αλλά και στα παραδοσιακά μέσα. Ο υπουργός διάλεξε να κάνει το κορόιδο: ας κάτσει τώρα να περιμένει τα δικαστήρια να κρίνουν αν οι γάμοι είναι ανυπόστατοι ή όχι, ας κάτσει αύριο να περιμένει και το Στρασβούργο, όπου πιθανότατα θα φτάσει η υπόθεση αργά ή γρήγορα.

Με δυο λόγια, ας κάτσει να βράζει στο ζουμί του περιμένοντας να του ρυθμίσουν άλλοι αυτό που θα έπρεπε να πάρει πρωτοβουλία και να ρυθμίσει ο ίδιος.

Καμιά φορά, όχι πολύ συχνά δυστυχώς, και η κουτοπονηριά τιμωρείται...

Α! Και δεν μπορώ παρά να συγχαρώ, ευκαιρίας δοθείσης, και τον Καταλληλότερο Πρωθυπουργό για τις πετυχημένες επιλογές του στο συγκεκριμένο Υπουργείο: δυο υπουργούς έχει δοκιμάσει, πάρε τον έναν και χτύπα τον άλλον του βγήκανε... Άφεριμ!


.

Ωραίες ιστορίες

Κλείνοντας το θέμα μας (για την ώρα τουλάχιστον), επιτρέψτε μου να σας πω μια ιστορία:

Όπως ξέρουμε οι περισσότεροι, αρμόδιος φορέας στη χώρα μας για την εξεύρεση εργασίας στους ανέργους είναι ο ΟΑΕΔ -που είναι κρατικός φορέας βέβαια. Αυτό που δεν ξέρουν πολλοί είναι ότι εδώ και μια δεκαετία περίπου υπάρχει η δυνατότητα ίδρυσης μικρών, ιδιωτικών "ΟΑΕΔ", ή μάλλον Ιδιωτικών Γραφείων Συμβούλων Εργασίας, όπως λέγονται επίσημα.

Τι χρειάζεται για να στήσει κανείς έναν τέτοιον ιδιωτικό ΟΑΕΔ; Λίγα πράγματα: αυτόνομο χώρο τουλάχιστον 75 τ.μ., με τουλάχιστον δύο ανεξάρτητους χώρους, τεχνικό εξοπλισμό (υπολογιστή "με κατάλληλο λογισμικό", φαξ και φωτοτυπικό) και τουλάχιστον δύο άτομα προσωπικό, το ένα εκ των οποίων πρέπει να είναι πτυχιούχος σε αντικείμενο "συναφές με τα θέματα της αγοράς εργασίας και της διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού".

Υπάρχει όμως και μια δυσκολία: ο ενδιαφερόμενος επιχειρηματίας πρέπει, αφού πρώτα εξασφαλίσει όλα τα παραπάνω (αφού δηλαδή νοικιάσει χώρο, αγοράσει εξοπλισμό, προσλάβει προσωπικό, κάνει έναρξη στην εφορία), να ζητήσει και να πάρει άδεια από την αρμόδια διεύθυνση του Υπουργείου Απασχόλησης. Η οποία άδεια δίνεται αφού γίνει "επιτόπιος έλεγχος" από ειδική επιτροπή. Η οποία επιτροπή θα πάει να κάνει τον έλεγχο σε τρία τέρμινα. Δηλαδή "αφήστε μας την αίτηση και το παράβολο και θα σας πάρουμε τηλέφωνο. Πότε; Ε θα σας πάρουμε κύριε, βιάζεστε;"

Με δυο λόγια, κάποιος που ξεκινάει μια τέτοια ιστορία από το μηδέν, πρέπει πρώτα να δώσει έναν σκασμό λεφτά για να στήσει τη δουλειά, και μετά να περιμένει αν, όταν κι εφόσον, να πάρει την απαιτούμενη άδεια για να αρχίσει να δουλεύει. Κι αν δεν την πάρει;

Υπάρχει όμως στον νόμο και το απαραίτητο παραθυράκι: σε όσα τέτοια γραφεία λειτουργούσαν ήδη όταν δημοσιεύτηκε ο νόμος (σε ένα καθεστώς μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας), δόθηκε ένα περιθώριο πέντε μηνών από τη δημοσίευση για να "συμμορφωθούν" με το νέο καθεστώς -χωρίς βέβαια να υποχρεωθούν να αναστείλουν τη δραστηριότητά τους στο μεταξύ. Ε, όπως και να το κάνουμε, όσοι είχαν προλάβει να στήσουν τη δουλειά πριν τον νόμο, βρέθηκαν ένα (μεγαλούτσικο) βηματάκι μπροστά από τους υπόλοιπους, έτσι δεν είναι;

Η ιστορία αυτή είναι φαινομενικά άσχετη με τα ιδιωτικά ΑΕΙ, όμως ας το σκεφτούμε λίγο: αν εκεί που λέει "Ιδιωτικά Γραφεία Συμβούλων Εργασίας" βάλουμε "ιδιωτικά πανεπιστήμια", αν εκεί που λέει "χώρος 75 τ.μ." βάλουμε "κτίρια συνολικής επιφανείας 1.500 τ.μ.", αν εκεί που λέει "πτυχιούχος ΑΕΙ" βάλουμε "έναν καθηγητή ανά σαράντα φοιτητές και έναν υπάλληλο διοικητικής υποστήριξης ανά εκατό"... ερχόμαστε κάπως πιο κοντά στο θέμα μας.

Όσο η κυβέρνηση δεν ξεκαθαρίζει πώς το έχει το πράγμα στο μυαλό της, δικαιούται ο καθένας από εμάς να κάνει υποθέσεις. Και κάνω την υπόθεση ότι η υποδομή, που λογικά θα πρέπει να προβλέπεται για την ίδρυση ενός ιδιωτικού ΑΕΙ, θα καθιστά την επένδυση απαγορευτική για πολλούς από τους επίδοξους επενδυτές. Ότι η διαδικασία αδειοδότησης, που λογικά θα πρέπει να προβλεφθεί, θα είναι εξόχως γραφειοκρατική και χρονοβόρα. Και ότι το παραθυράκι στον νόμο, που θα υπάρξει αν μη τι άλλο για λόγους παράδοσης, θα δίνει ένα σημαντικό προβάδισμα στα ήδη υπάρχοντα κολλέγια, κέντρα ελευθέρων σπουδών κλπ., ή μάλλον σε κάποια από αυτά, να "αναβαθμιστούν" σε ΑΕΙ με μια μέτρια επένδυση σε υποδομές και προσωπικό.

Αν αυτό είναι το ζητούμενο, αν αυτό είναι το σοκ που -κατά τον υπουργό Ευριπίδη- θα ξυπνήσει το δημόσιο πανεπιστήμιο και θα το οδηγήσει στην πρόοδο (που, υπενθυμίζω, υποτίθεται ότι αποτελεί τον διακηρυγμένο στόχο της κυβέρνησης), πάω πάσο. Αλλά με πολλές επιφυλάξεις ως προς το αποτέλεσμα. Αν πάλι το ζητούμενο είναι κάτι άλλο, ας μας το πουν επιτέλους για να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε και να μην παριστάνουμε την Πυθία.

Α! Και κάτι τελευταίο, που μόλις το θυμήθηκα. Μαντέψτε: η λειτουργία αυτών των Ιδιωτικών Γραφείων Συμβούλων Εργασίας, ουδόλως αναβάθμισε το επίπεδο των υπηρεσιών του ΟΑΕΔ. Μα ουδόλως λέμε. Περίεργο πράγμα βρε παιδί μου, μα πώς είναι δυνατόν, δεν λειτούργησε ο ανταγωνισμός...;


.

Προσφορά και ζήτηση

Σε όλη αυτή τη συζήτηση που γίνεται για την ανώτατη εκπαίδευση, ένα ερώτημα δεν έχει απαντηθεί -ή μάλλον, δεν έχει τεθεί καν: τι είδους ανώτατη εκπαίδευση θέλουμε;

Λέγοντας "τι είδους", δεν εννοώ "δημόσια ή ιδιωτική". Εξηγούμαι:

Υπάρχουν δύο απλά αριθμητικά δεδομένα που πρέπει να τα έχουμε κατά νου. Πρώτον, ότι κάθε χρόνο μένει έξω από τα (δημόσια) ΑΕΙ ένας μεγάλος αριθμός υποψηφίων -ήταν ήδη μεγάλος πριν θεσπιστεί η βάση του 10 και τώρα είναι ακόμη μεγαλύτερος. Με άλλα λόγια, η ζήτηση για πανεπιστημιακές σπουδές δεν καλύπτεται από την προσφορά.

Από την άλλη, τα ποσοστά ανεργίας των νέων πτυχιούχων στη χώρα μας είναι πολύ υψηλά, και το ίδιο συμβαίνει και με την ετεροαπασχόληση ή υποαπασχόληση. Που σημαίνει ότι η ζήτηση της αγοράς εργασίας για πτυχιούχους υπολείπεται σημαντικά της προσφοράς.

Από καθαρά αριθμητική-ποσοτική σκοπιά, η ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ θα αυξήσει μεν τις θέσεις εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ταυτόχρονα όμως θα αυξήσει και τον αριθμό των άνεργων πτυχιούχων (ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη το θέμα της ποιοτικής αναβάθμισης των δημοσίων ΑΕΙ μέσω του ανταγωνισμού).

Κι έτσι επανέρχεται το ερώτημα: τι είδους ανώτατη εκπαίδευση θέλουμε; Τη θέλουμε συνδεδεμένη με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας, ή απλώς θεωρούμε ότι οι πανεπιστημιακές σπουδές είναι ένας μηχανισμός διαμόρφωσης πολιτών με γνώσεις, σκέψη και μέθοδο, και άρα είναι καλές αφεαυτές, έστω και αν δεν έχουν επαγγελματικό αντίκρυσμα;

Όσοι είναι υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 φαίνεται να πιστεύουν ότι έξω από τις πόρτες της χώρας περιμένουν εναγωνίως το Χάρβαρντ, το Κολούμπια και το Λόντον Σκουλ οφ Εκονόμικς για να ανοίξουν παραρτήματα μόλις εκλείψει το συνταγματικό εμπόδιο. Έχω την εντύπωση ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ο ιδιώτης επενδυτής που θα ξεκινήσει μια τέτοια διαδικασία θα θέλει να γνωρίζει και το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί, κι εδώ τα ερωτήματα είναι πολλά.

Να δούμε μερικά από τα βασικότερα: Ποιος θα αποφασίζει για το ποιες σχολές θα ιδρυθούν; Ο επενδυτής ή το Κράτος; Το πού θα ιδρυθούν; Το πρόγραμμα σπουδών; Τον τρόπο εισαγωγής των φοιτητών; Με δύο λόγια, αυτά τα περίφημα ιδιωτικά ΑΕΙ θα ενταχθούν στο ήδη υπάρχον σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης, ή θα αποτελέσουν μια ιδιότυπη "παράλληλη αγορά";

Και για να γίνει πιο σαφές, ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Είναι γνωστό ότι διαχρονικά μία από τις πιο περιζήτητες σχολές είναι η νομική. Είναι λογικό λοιπόν ένας ιδιώτης επενδυτής να επιθυμεί να δημιουργήσει μια ακόμη νομική σχολή, με λίγο πολύ εξασφαλισμένη πελατεία. Τι πελατεία όμως θα είναι αυτή; Οι αποτυχόντες των πανελληνίων εξετάσεων, που θα μπαίνουν χωρίς εξετάσεις, απλά πληρώνοντας δίδακτρα; Ή μήπως αυτή η ιδιωτική νομική θα ενταχθεί κανονικά στο μηχανογραφικό των υποψηφίων; Και χρειαζόμαστε αλήθεια άλλη μια νομική σχολή, όταν το ένα τρίτο των Αθηναίων δικηγόρων δεν κάνει ούτε μια παράσταση στα δικαστήρια το χρόνο (εδώ έρχεται η σύνδεση με την αγορά εργασίας);

Το να συζητάμε για την αναθεώρηση του άρθρου 16 χωρίς να έχουμε απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, προσωπικά μου ακούγεται εντελώς παράλογο. Η κυβέρνηση φαίνεται να λέει "ας συμφωνήσουμε να άρουμε το συνταγματικό κώλυμα, και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε". Συγγνώμη, αλλά δεν πάει έτσι. Η σοβαρή και υπεύθυνη προσέγγιση του ζητήματος απαιτεί μια ολοκληρωμένη πρόταση-πακέτο, που θα προβλέπει λύσεις για όλα αυτά τα θέματα, θα τεθεί σε δημόσιο διάλογο και θα φέρει όλους τους φορείς, πολιτικούς, ακαδημαϊκούς και κοινωνικούς, προ των ευθυνών τους.

Και, για να ξανάρθουμε στο θέμα της αναβάθμισης των δημοσίων ΑΕΙ, μόνο αν απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα θα μπορούμε να κρίνουμε αν όντως υπάρχει περίπτωση να βοηθήσει στον σκοπό αυτόν η ίδρυση των ιδιωτικών.

Αλλά, για να δοθούν τελικά απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, προέχει να απαντήσουμε στο αρχικό: ανώτατη εκπαίδευση συνδεδεμένη με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας ή όχι;

Αντί λοιπόν να γίνεται αυτός ο σοβαρότατος διάλογος για ένα ζήτημα που μπορεί να καθορίσει την πρόοδο της ελληνικής κοινωνίας για τις επόμενες δεκαετίες, ο πολιτικός και ακαδημαϊκός κόσμος έχει εκτραπεί σε μια μανιχαϊστική διαμάχη με όρους καλού-κακού, από τη μια η κυβέρνηση να βαφτίζει την αναθεώρηση του άρθρου 16 "μεταρρύθμιση" και άρα a priori καλή, από την άλλη η αριστερά να την θεωρεί εξ αρχής κακή, το ΠΑΣΟΚ μια στο καρφί και μια στο πέταλο, και εφευρήματα τύπου "μη κρατικά-μη κερδοσκοπικά", διασταλτικές ερμηνείες και πράσινα άλογα να πετάγονται στο τραπέζι έτσι, ανερμάτιστα, για να γίνεται κουβέντα.

Κοινώς, χαιρετίσματα. Και, εφόσον με τέτοιους όρους γίνεται η συζήτηση, δικαιούμαστε και εγώ και κάθε άλλος κακεντρεχής, καχύποπτος και κακόπιστος να υποθέσουμε ότι όλο αυτό το νταβαντούρι αποσκοπεί -από την πλευρά της κυβέρνησης- στην όπως-όπως "ανωτατοποίηση" των διαφόρων κολλεγίων-κέντρων ελευθέρων σπουδών-εργαστηρίων και δε συμμαζεύεται, που ήδη λειτουργούν στη χώρα μας υπό αδιευκρίνιστο καθεστώς. Και για τα οποία θα τα πούμε στο επόμενο επεισόδιο...


.