Χαμήλ μπατάρ

Νέδα, καταρράκτες

Πάνω στο γραφείο μου υπάρχουν τρεις ντάνες φάκελλοι "προς ενέργειαν": από κάποιους λείπουν έγγραφα και τα περιμένω, σε άλλους πρέπει να ψάξω εγώ να βρω έγγραφα για να συμπληρωθούν, για άλλους πρέπει να στρωθώ και να γράψω. Αλλά βαριέμαι.

Υπάρχουν επίσης γύρω-γύρω διάφορα χαρτιά, χαρτάκια και παραχαρτάκια με σημειωμένα τηλέφωνα, αριθμούς αποφάσεων, μηνύματα, υπενθυμίσεις, σελίδες στο ίντερνετ, διευθύνσεις e-mail. Πρέπει να κάτσω να τα ξεσκαρτάρω, να βάλω το καθένα στη θέση του και ό,τι περισσεύει στα σκουπίδια. Αλλά βαριέμαι.

Με εκνευρίζει αυτή η ζέστη, με εκνευρίζει και με ακινητοποιεί το καμίνι που λέγεται Αθήνα με 36 βαθμούς υπό σκιάν, με εκνευρίζει που σε όλη τη διαδρομή από το σπίτι μέχρι το γραφείο γίνονται έργα στους δρόμους και αναγκάζομαι να περπατάω μέσα σε ένα αδιάκοπο σύννεφο σκόνης, με εκνευρίζει που ακριβώς έξω από το γραφείο κάνει έργα η ΔΕΗ και έχει διαλύσει το πεζοδρόμιο και για να μπω πρέπει να κάνω ντρίπλες στα μηχανάκια που περιμένουν σταματημένα στο φανάρι σαν να είμαι ο Ροναλντίνιο με χαρτοφύλακα, και μετά πρέπει να ισορροπήσω πάνω στα μπάζα και σε μια στραβοβαλμένη σανίδα για να φτάσω ίσαμε την πόρτα.

Με εκνευρίζει που στην πολυκατοικία το ένα ασανσέρ είναι χαλασμένο από προχτές και η πόρτα του άλλου δεν ανοίγει στον έκτο, και ο συντηρητής δεν λέει να έρθει να τα φτιάξει, κι άμα τα φτιάξει πάλι σε δυο μέρες χαλασμένα θα είναι γιατί έχουμε και μια εταιρεία στο κτίριο με γραφεία σε τέσσερις ορόφους και οι υπάλληλοι ανεβοκατεβαίνουν όλη τη μέρα και η πολυκατοικία είναι σαρανταπέντε χρονών και πόσο ν' αντέξουν και τα ασανσέρ; Τα φάγαν τα ψωμιά τους.

Με εκνευρίζει που το κωλομόντεμ κάθε τρεις και λίγο αποσυντονίζεται, είσαι στο ίντερνετ και δεν είσαι, και τα πράσινα λαμπάκια αρχίζουν ν' αναβοσβήνουν σαν παλαβά και πρέπει να περιμένεις να ξανανάψουν όλα στη σειρά και να μείνουν αναμμένα για να κάνεις ο,τιδήποτε.

Και το ημερολόγιο γράφει ακόμα "Παρασκευή, 27 Ιουνίου", και μέχρι τις 8 Ιουλίου μένουν ακόμα έντεκα ολόκληρες μέρες, οι εφτά εργάσιμες, κι εγώ θα ήθελα ήδη να βρίσκομαι σε καμιά παραλία, κάτω από έναν ίσκιο παχιό-παχιό, να μυρίζω το ιώδιο και να ακούω τα κύματα, ή σε κανένα βουνό μέσα στα έλατα και να φυσάει το αεράκι, και να μην χτυπάει το κωλοκινητό κάθε τρεις και λίγο, και να μην με ψάχνει κανείς και για κανένα λόγο.

Νωρίς αδειάσανε οι μπαταρίες φέτος.

Και το μόνο καλό είναι ότι σήμερα η εβδομάδα τελειώνει, και ναι μεν η δουλειά που βγήκε είναι στην πραγματικότητα ελάχιστη, και ναι μεν όλα όσα δεν έγιναν αυτήν την εβδομάδα θα πρέπει να γίνουν την επόμενη, τίποτα δεν εξαφανίζεται, τίποτα δεν χάνεται στο Άπειρο Σύμπαν, κάθε φάκελλος που βαριέμαι να ανοίξω στοιβάζεται ή χώνεται σε μία από τις ντάνες και οι ντάνες ψηλώνουν και κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, μοιραία θα έλεγα, θα πέσουν να με πλακώσουν,

όμως έρχεται το Σαββατοκύριακο, και αύριο το πρωί θα φύγουμε με τον ορειβατικό σύλλογο και θα πάμε να κάνουμε την ποταμοδιάσχιση της Νέδας. Και μπάνιο σε κάποια παραλία της δυτικής Πελοποννήσου. Και μεζέδες και παγωμένες μπύρες και ύπνο κάτω από τ' αστέρια και καλή παρέα και ιστορίες από τα βουνά. Και, όσο να πεις, είναι μια παρηγοριά -και μια πρόγευση για τις διακοπές που πλησιάζουν, που θα βάλουν μια απαραίτητη άνω τελεία στη φρενήρη (χμ) δραστηριότητα μιας σεζόν που -να μην είμαστε αχάριστοι- υπήρξε πλούσια και ενδιαφέρουσα από πολλές απόψεις και γεμάτη καινούργια πράγματα και παραστάσεις, αλλά πρέπει σιγά σιγά να κλείσει. Για να ανοίξει η επόμενη.

Τα λέμε από βδομάδα.


.