Πορσελάνινα βάζα με φρέσκα λουλούδια

Παραθέτω, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, μερικά αποσπάσματα από μόνιμη στήλη μεγάλου εβδομαδιαίου free-press:

• Εκπέμπεις ερωτισμό παντού. Δεν ήσουν έτσι... κάτι έχει αλλάξει.
• Δεν τα καταλάβαινα αυτά. Ήθελα ζώδια και ονόματα να καταλάβω... χειροπιαστά πράγματα.
• Έβαλα ένα capri με ένα πουκάμισο, sandals και καπέλο για τον ήλιο.
• Πέρασα την καγκελόπορτα, διέσχισα την καταπράσινη αλέα με τα πανύψηλα δέντρα κι είδα το τεράστιο σπίτι με την κεραμιδένια στέγη και το σιντριβάνι μπροστά του.
• Άνοιξα την τεράστια σκουρόχρωμη πόρτα και αντίκρισα τα λευκά, τέλεια σιδερωμένα λινά σεντόνια στο four poster-bed... με τα μαξιλάρια με τα αρχικά μας.
• ...Άνοιξα τα μάτια μου κι ένα σκιουράκι σκάλιζε το παράθυρο. Ο ανάλαφρος ήχος, και μετά η σιωπή. Η μαγεία του αθόρυβου θορύβου μπορεί να γίνει ενοχλητική όταν είναι τόσο έντονη.
• Κρυώνω... χασμουριέμαι... πονάνε τα κόκαλά μου... και ο ήλιος είναι δυνατός πάνω από τα σύννεφα.
• Οι βόλτες στην Αθήνα... με κουράζουν. Μεγάλωσα.
• Νομίζω ότι δεν αγαπάω πια.
• Οι εικόνες μόνο από πολύ μεγάλους φωτογράφους θα μπορέσουν να μεταφέρουν την αντίδραση του σώματος μέσα από το χαρτί.
• Κάποιες ηλιαχτίδες έχουν ξεφύγει και τις αναζητώ.
• Κάνει κρύο.
• Το τσάι μου σιγοβράζει και ανέχομαι πολλά.
• Οι ηλικίες δεν είναι το χόμπι μου.
• Η ανοχή είναι στο αίμα μου αλλά τα όρια στενά.
• Τα πουλάκια κελαηδούν και θα ξεθάψω τη μουσική μου σύντομα.
• Η Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη. Είναι μια χώρα με λαστέξ στην ύφανσή της.

Τα ως άνω αποσπάσματα προέρχονται από τη στήλη της εφημερίδας Lifo που φέρει τον τίτλο "The Knowledge", κολουμνίστ η κυρία Τίνα Δασκαλαντωνάκη. Διαβάζονται κατά προτίμηση με ύφος μελαγχολικό και αφηρημένο, όπως-Αλίκη-Βουγιουκλάκη στο "Δόλωμα" ("η συνείδηση της προχτεσινής νύχτας κυματίζει ακόμα στον ευλαβή παπαφίγκο...").

Δεν ξέρω αν αυτή η maniére γραφής εντάσσεται σε κανένα καινούργιο style, σε κανένα trend από αυτά με τα εξωτικά ονόματα που λανσάρονται κατά καιρούς, εισαγόμενα εξ Εσπερίας: Urban Chic; Metrocolumn; Μεταμοντέρνο ημερολόγιο; Ελεύθερη γραφή;

Όπως και να το λένε αυτό το πράγμα, αδυνατώ να καταλάβω τη χρησιμότητά του. Αδυνατώ να αντιληφθώ σε ποιον απευθύνεται -ή μάλλον, αντιλαμβάνομαι ότι δεν απευθύνεται σε κανέναν, παρά μόνο στην ίδια τη συγγραφέα. Σαν ημερολόγιο ή λεύκωμα ευαίσθητης κορασίδας, φυλαγμένο προσεκτικά σε συρτάρι κλειδωμένο και αρωματισμένο με κλαδάκια λεβάντας.

Κι αυτός ο υπερφίαλος τίτλος: The Knowledge. Η Γνώση. Με "Γ" και "Η" κεφαλαία. Σαν να λέμε, αποστάγματα σοφίας που μας παραχωρεί μεγαλόψυχα μια γυναίκα που έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι -και το σούσι με τα chop-sticks στα καλύτερα γιαπωνέζικα ρεστωράν της Νέας Υόρκης.

Με απωθεί αυτός ο αυτοαναφορικός τρόπος γραφής, που μυρίζει τσάι γιασεμί και αγροικίες της αγγλικής επαρχίας του 19ου αιώνα. Θα μου πεις, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, "μην το διαβάζεις ρε φίλε άμα δε σ' αρέσει". Σωστό. Εν μέρει. Γιατί όποιος γράφει δημοσίως, γράφει για να διαβαστεί από άλλους. Και, αν δεν απευθύνεται σε κανέναν, γιατί να διαβαστεί από άλλους;

Απορίες της Παρασκευής. Σε αντίστιξη, παραθέτω ένα απόσπασμα από έναν αγαπημένο μου συγγραφέα:

"Ένα καλό μυθιστόρημα δεν πρέπει να δίνει εξηγήσεις και δεν μπορεί να απολογείται. Οι αναγνώστες δεν δίνουν φράγκο για την αρχαιολογική διαμάχη σχετικά με τον κοινωνικό ρόλο του μυθιστορήματος · για τις διανοητικές ασθένειες του συγγραφέα, την προτίμησή του για τους κομμένους στη μέση και κάθετα ανανάδες, ή για τη γνώμη του σχετικά με την αύξηση της εγκληματικότητας στο Ντητρόιτ. Αν δεν μπορούσα να τα βάλω σε ένα μυθιστόρημα όλα αυτά, ήταν παντελώς άχρηστο να υπάρχουν έξω από αυτό".
Paco Ignacio Taibo II "Το ποδήλατο του Λεονάρντο" (μετάφραση Έφης Γιαννοπούλου).

Και για την αντιγραφή

Χασοδίκης