Στα μονοπάτια του Ολύμπου

Κυριακή, 15 Ιουνίου, ώρα 8:05 το πρωί.

Πού ήμασταν χτες τέτοια ώρα; Στο πούλμαν, κάπου στην Αθηνών-Λαμίας, λίγο μετά το Ολυμπιακό χωριό. Και προχτές; Στις δουλειές μας ή στα σπίτια μας, πίνοντας τον πρώτο καφέ της ημέρας μάλλον.

Αλλά σήμερα είμαστε στην κορυφή του Ολύμπου. Στα 2.917 μέτρα (ή μήπως 2.918;), εκεί απ' όπου δεν υπάρχει ψηλότερα να πας, "εκτός κι αν πάρεις μαζί σου διαβατήριο" που λέει κι ο φίλος Μάνος.

Δεν ήταν εύκολη δουλειά να φτάσουμε ίσαμε δω. Πρώτα μια πολύωρη και επίπονη ανάβαση από τη διασταύρωση της Γκορτσιάς μέχρι το οροπέδιο των Μουσών, μέσω του απαιτητικού μονοπατιού που φέρει επαξίως το όνομα "Ανάθεμα", του οροπεδίου των Σκούρτων (από όπου πρωτοαντικρύζεις τις κορφές) και της επιβλητικής κόψης του Λαιμού.

Οροπέδιο Σκούρτων. Στο βάθος οι κορφές
(αριστερά ο Μύτικας, δεξιά το Στεφάνι)

Η κόψη του Λαιμού

Εκεί, καθώς πλησιάζαμε το πέρασμα του Γιόσου (έναν βράχο που ορθώνεται στην πορεία του μονοπατιού και αποτελεί την φυσική πύλη του οροπεδίου των Μουσών), μας πέτυχαν οι πρώτες ψιχάλες. Μόλις σκαρφαλώσαμε τον βράχο, οι ψιχάλες έγιναν μπόρα μαζί με χαλάζι, που μας συνόδεψε μέχρι το καταφύγιο και μας μούσκεψε ως το κόκαλο.

Το καταφύγιο "Γιόσος Αποστολίδης" βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 2.700 μέτρων και το βράδυ κάνει ψοφόκρυο, ακόμα κι αν κάτω στο Λιτόχωρο έχει 30 βαθμούς. Απλώσαμε τα βρεγμένα όπου υπήρχε διαθέσιμος χώρος και πήγαμε για ύπνο τουρτουρίζοντας, και με την απόφαση να μην δοκιμάσουμε για την κορυφή την επόμενη μέρα, μια που τα βράχια θα ήταν γλιστερά λόγω της βροχής.

Το πρωί της Κυριακής, όμως, τα σχέδια άλλαξαν. Ο ήλιος σηκώθηκε λαμπρός και στέγνωσε το πεδίο, κι έτσι φύγαμε άρον άρον από το καταφύγιο προς το μονοπάτι που διασχίζει τα Ζωνάρια κάτω από το μεγαλόπρεπο Στεφάνι (Θρόνος του Δία) και οδηγεί προς τις κορφές.

Το Στεφάνι (Θρόνος του Δία) και από κάτω τα Ζωνάρια

Και να, μπροστά μας το τελευταίο εμπόδιο, το Λούκι του Μύτικα. Ένα βράχινο πέρασμα με έντονη κλίση και πολλά σαθρά, που απαιτεί μεγάλη προσοχή, αυτοσυγκέντρωση, ψυχραιμία -και κράνος, για τις πέτρες που πέφτουν από ψηλά. Είναι αλήθεια ότι το έχουν σκαρφαλώσει και παιδιά δώδεκα χρονών -αλλά είναι εξίσου αλήθεια ότι στο ίδιο αυτό σημείο έχουν σκοτωθεί έμπειροι ορειβάτες. Κάτι που, όσο κι αν θες, δεν μπορείς να το ξεχάσεις καθώς ανεβαίνεις.

Μετά από τρία τέταρτα κοπιαστικής ανάβασης, ο βράχος ισιώνει, και μπροστά σου βλέπεις το κολωνάκι της κορυφής και τη μεταλλική σημαία.

Κορυφή

Η θέα από την κορυφή προς τη θάλασσα

Τέλος. Είναι η ώρα της συγκίνησης, η ώρα για τις φωτογραφίες, η ώρα για να αγναντέψεις ολόγυρα την ανεμπόδιστη θέα παντού, προς τη θάλασσα, προς τις ακτές της Μακεδονίας, προς τις γύρω πλαγιές, κόψεις και χαράδρες του βουνού των θεών.

(συνεχίζεται)

.