Ωραίες ιστορίες

Κλείνοντας το θέμα μας (για την ώρα τουλάχιστον), επιτρέψτε μου να σας πω μια ιστορία:

Όπως ξέρουμε οι περισσότεροι, αρμόδιος φορέας στη χώρα μας για την εξεύρεση εργασίας στους ανέργους είναι ο ΟΑΕΔ -που είναι κρατικός φορέας βέβαια. Αυτό που δεν ξέρουν πολλοί είναι ότι εδώ και μια δεκαετία περίπου υπάρχει η δυνατότητα ίδρυσης μικρών, ιδιωτικών "ΟΑΕΔ", ή μάλλον Ιδιωτικών Γραφείων Συμβούλων Εργασίας, όπως λέγονται επίσημα.

Τι χρειάζεται για να στήσει κανείς έναν τέτοιον ιδιωτικό ΟΑΕΔ; Λίγα πράγματα: αυτόνομο χώρο τουλάχιστον 75 τ.μ., με τουλάχιστον δύο ανεξάρτητους χώρους, τεχνικό εξοπλισμό (υπολογιστή "με κατάλληλο λογισμικό", φαξ και φωτοτυπικό) και τουλάχιστον δύο άτομα προσωπικό, το ένα εκ των οποίων πρέπει να είναι πτυχιούχος σε αντικείμενο "συναφές με τα θέματα της αγοράς εργασίας και της διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού".

Υπάρχει όμως και μια δυσκολία: ο ενδιαφερόμενος επιχειρηματίας πρέπει, αφού πρώτα εξασφαλίσει όλα τα παραπάνω (αφού δηλαδή νοικιάσει χώρο, αγοράσει εξοπλισμό, προσλάβει προσωπικό, κάνει έναρξη στην εφορία), να ζητήσει και να πάρει άδεια από την αρμόδια διεύθυνση του Υπουργείου Απασχόλησης. Η οποία άδεια δίνεται αφού γίνει "επιτόπιος έλεγχος" από ειδική επιτροπή. Η οποία επιτροπή θα πάει να κάνει τον έλεγχο σε τρία τέρμινα. Δηλαδή "αφήστε μας την αίτηση και το παράβολο και θα σας πάρουμε τηλέφωνο. Πότε; Ε θα σας πάρουμε κύριε, βιάζεστε;"

Με δυο λόγια, κάποιος που ξεκινάει μια τέτοια ιστορία από το μηδέν, πρέπει πρώτα να δώσει έναν σκασμό λεφτά για να στήσει τη δουλειά, και μετά να περιμένει αν, όταν κι εφόσον, να πάρει την απαιτούμενη άδεια για να αρχίσει να δουλεύει. Κι αν δεν την πάρει;

Υπάρχει όμως στον νόμο και το απαραίτητο παραθυράκι: σε όσα τέτοια γραφεία λειτουργούσαν ήδη όταν δημοσιεύτηκε ο νόμος (σε ένα καθεστώς μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας), δόθηκε ένα περιθώριο πέντε μηνών από τη δημοσίευση για να "συμμορφωθούν" με το νέο καθεστώς -χωρίς βέβαια να υποχρεωθούν να αναστείλουν τη δραστηριότητά τους στο μεταξύ. Ε, όπως και να το κάνουμε, όσοι είχαν προλάβει να στήσουν τη δουλειά πριν τον νόμο, βρέθηκαν ένα (μεγαλούτσικο) βηματάκι μπροστά από τους υπόλοιπους, έτσι δεν είναι;

Η ιστορία αυτή είναι φαινομενικά άσχετη με τα ιδιωτικά ΑΕΙ, όμως ας το σκεφτούμε λίγο: αν εκεί που λέει "Ιδιωτικά Γραφεία Συμβούλων Εργασίας" βάλουμε "ιδιωτικά πανεπιστήμια", αν εκεί που λέει "χώρος 75 τ.μ." βάλουμε "κτίρια συνολικής επιφανείας 1.500 τ.μ.", αν εκεί που λέει "πτυχιούχος ΑΕΙ" βάλουμε "έναν καθηγητή ανά σαράντα φοιτητές και έναν υπάλληλο διοικητικής υποστήριξης ανά εκατό"... ερχόμαστε κάπως πιο κοντά στο θέμα μας.

Όσο η κυβέρνηση δεν ξεκαθαρίζει πώς το έχει το πράγμα στο μυαλό της, δικαιούται ο καθένας από εμάς να κάνει υποθέσεις. Και κάνω την υπόθεση ότι η υποδομή, που λογικά θα πρέπει να προβλέπεται για την ίδρυση ενός ιδιωτικού ΑΕΙ, θα καθιστά την επένδυση απαγορευτική για πολλούς από τους επίδοξους επενδυτές. Ότι η διαδικασία αδειοδότησης, που λογικά θα πρέπει να προβλεφθεί, θα είναι εξόχως γραφειοκρατική και χρονοβόρα. Και ότι το παραθυράκι στον νόμο, που θα υπάρξει αν μη τι άλλο για λόγους παράδοσης, θα δίνει ένα σημαντικό προβάδισμα στα ήδη υπάρχοντα κολλέγια, κέντρα ελευθέρων σπουδών κλπ., ή μάλλον σε κάποια από αυτά, να "αναβαθμιστούν" σε ΑΕΙ με μια μέτρια επένδυση σε υποδομές και προσωπικό.

Αν αυτό είναι το ζητούμενο, αν αυτό είναι το σοκ που -κατά τον υπουργό Ευριπίδη- θα ξυπνήσει το δημόσιο πανεπιστήμιο και θα το οδηγήσει στην πρόοδο (που, υπενθυμίζω, υποτίθεται ότι αποτελεί τον διακηρυγμένο στόχο της κυβέρνησης), πάω πάσο. Αλλά με πολλές επιφυλάξεις ως προς το αποτέλεσμα. Αν πάλι το ζητούμενο είναι κάτι άλλο, ας μας το πουν επιτέλους για να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε και να μην παριστάνουμε την Πυθία.

Α! Και κάτι τελευταίο, που μόλις το θυμήθηκα. Μαντέψτε: η λειτουργία αυτών των Ιδιωτικών Γραφείων Συμβούλων Εργασίας, ουδόλως αναβάθμισε το επίπεδο των υπηρεσιών του ΟΑΕΔ. Μα ουδόλως λέμε. Περίεργο πράγμα βρε παιδί μου, μα πώς είναι δυνατόν, δεν λειτούργησε ο ανταγωνισμός...;


.