16 Ιουνίου 2009

Κυβερνητικές συνεργασίες και λοιπά δαιμόνια

Μια προσπάθεια συμβολής στον μετεκλογικό διάλογο του Συνασπισμού



Τα τελευταία 35 χρόνια το μοντέλο διακυβέρνησης τούτης εδώ της χώρας βασίστηκε αποκλειστικά -με μια μικρή ιδιόμορφη εξαίρεση το 1989-90- στη διαδοχή αυτοδύναμων μονοκομματικών κυβερνήσεων. Πότε του ΠΑΣΟΚ, πότε της ΝΔ, και πάντοτε με σημαντική βοήθεια από τον εκάστοτε ισχύοντα εκλογικό νόμο.

Άσχετα από το πώς εξελίχθηκε η ίδια η χώρα αυτό το χρονικό διάστημα, άσχετα από την άνοδο του βιωτικού επιπέδου, την οικονομική ανάπτυξη κλπ., είναι γεγονός πως το μοντέλο διακυβέρνησής της είχε σαν αποτέλεσμα, ή σαν παρενέργεια αν προτιμάτε, την ουσιαστική υποβάθμιση της δημοκρατίας μας. Υποβάθμιση που οφείλεται κυρίως στη ντε φάκτο κατάργηση της διάκρισης ανάμεσα σε εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, εφόσον η βουλή δεν ελέγχει την κυβέρνηση αλλά περιορίζεται να επικυρώνει τις αποφάσεις της, και σε μία σειρά από άλλους παράγοντες καθόλου άσχετους με τον πρώτο: την υπερσυγκέντρωση εξουσίας στο πρόσωπο του εκάστοτε πρωθυπουργού-αρχηγού του κυβερνώντος κόμματος · τη συνακόλουθη διαμόρφωση των κομμάτων εξουσίας σε ακραιφνώς αρχηγικά · την αντίληψη της κρατικής μηχανής ως φέουδου του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, κατάλληλου για την τακτοποίηση ημετέρων · τις πελατειακές σχέσεις μεταξύ κομμάτων εξουσίας-πολιτών και τις σχέσεις αθέμιτης αλληλεξάρτησης μεταξύ κομμάτων εξουσίας-ΜΜΕ και λοιπών οικονομικών παραγόντων.

Στο ίδιο αυτό χρονικό διάστημα, το εκλογικό αποτύπωμα της αριστεράς, με όποια μορφή κι αν εμφανίστηκε (ενιαία ή πολυδιασπασμένη, των άκρων ή της συναίνεσης, του σαλονιού ή του δρόμου) δεν ξεπέρασε το καταραμένο 15 % (μια μονάδα πάνω, μία κάτω, μικρή σημασία έχει).

Αυτό το σύστημα εναλλαγής των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία, που έχουμε μάθει να το αποκαλούμε "δικομματισμό", έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα ανθεκτικό στον χρόνο. Δεν λείπουν αυτοί που κατά καιρούς αναγγέλλουν ή προφητεύουν το "κλείσιμο του κύκλου" της Μεταπολίτευσης, αλλά μάλλον πρόκειται για ευσεβείς πόθους: για να καταλάβουμε πόσο ανθεκτικό είναι το Σύστημα, ας αναλογιστούμε ότι η ΝΔ άντεξε να περιμένει έντεκα χρόνια εκτός εξουσίας χωρίς σοβαρές απώλειες ή διασπάσεις, κι ο Καραμανλής προσωπικά, ένας άπειρος τότε πολιτικός χωρίς καμία προϋπηρεσία σε θέση ευθύνης, άντεξε και παρέμεινε αρχηγός μετά από μια τραγική εκλογική ήττα όπως του 2000. Ας σκεφτούμε ακόμα ότι το ΠΑΣΟΚ μετά την ήττα του 2007 έδειχνε στα πρόθυρα της διάλυσης, και γρήγορα η δημοσκοπική του απήχηση έπεσε σε ποσοστά της τάξης του 25 % (όταν τον ίδιο περίπου καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ έφτανε δημοσκοπικά το 18 %, και κάποιοι σύντροφοι στην Κουμουνδούρου μάλλον το πήραν στα σοβαρά, ότι από τη μια μέρα στην άλλη θα γίνουν δεύτερο κόμμα με δυναμική εξουσίας...). Σήμερα ο Γ. Παπανδρέου είναι, ούτε λίγο ούτε πολύ, πρωθυπουργός εν αναμονή και ο Βενιζέλος -που κι εγώ είχα τότε βλακωδώς πιστέψει ότι θα αποσκιρτήσει- ένα πειθαρχημένο κομματικό στέλεχος.

Η ισχύς των δύο κομμάτων εξουσίας και η συμπαγής, σχεδόν αρραγής τους ενότητα δεν οφείλεται μόνο στο επίπεδο και την ποιότητα των εσωκομματικών τους διεργασιών. Ας μη γελιόμαστε, συνεκτικός ιστός των δύο αυτών κομμάτων είναι πάνω απ' όλα η προοπτική της εξουσίας. Και η προοπτική της εξουσίας υπάρχει επειδή ακριβώς είναι διαπιστωμένη η αντοχή του Συστήματος.

Το οποίο Σύστημα, όμως, όπως όλα τα συστήματα, αντιμετωπίζει φθορά. Περιορισμένη φθορά, φθορά που εν πολλοίς παραμένει μέσα στο κλειστό κύκλωμα του Συστήματος, ασυνεχής φθορά, αφού κατά καιρούς παρουσιάζει τάσεις ανάσχεσης, αλλά πάντως φθορά. Που μεταφράζεται σε απομάκρυνση ψηφοφόρων. Και που υποχρεώνει το Σύστημα να στηρίζεται όλο και περισσότερο στα δεκανίκια του εκλογικού νόμου για να διατηρηθεί εν ζωή: 40 βουλευτές είναι το πεσκέσι του εκλογικού νόμου στο πρώτο κόμμα, 50 θα γίνει από τις μεθεπόμενες εκλογές. Και, νομίζω για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, βρέθηκε υπουργός και μάλιστα κορυφαίος να επιχειρηματολογήσει ότι είναι "υποχρέωση της κυβέρνησης" να διασφαλίσει ότι όποιος εκλεγεί πρώτος, θα μπορεί να κυβερνήσει.

Ποια είναι λοιπόν η προοπτική της αριστεράς μέσα σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον; Και συγκεκριμένα, ποια είναι η προοπτική του Συνασπισμού (είτε ΣΥΝ, είτε ΣΥΡΙΖΑ);

Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να τη διακρίνω. Δυσκολεύομαι να καταλάβω αν αυτός ο χώρος έχει συγκεκριμένη στόχευση, και αν ναι ποια. Με δεδομένο το συσχετισμό δυνάμεων, ο Συνασπισμός περιορίζεται στην άσκηση αντιπολίτευσης που μπορεί άλλοτε να είναι πετυχημένη και άλλοτε όχι. Ως "επιτυχία" εν προκειμένω ορίζεται η παρεμπόδιση της υλοποίησης ή της θεσμοθέτησης συγκεκριμένων μέτρων, αλλά -ας μην κρυβόμαστε- σύμπασα η αριστερά, με όποια δυναμική κι αν έχει κατά καιρούς επιτύχει, όση κοινωνική επιδοκιμασία κι αν έχει σε ορισμένες περιπτώσεις προκαλέσει, δεν έχει καταφέρει να αλλάξει ή έστω να επηρεάσει ουσιωδώς τις βασικές πολιτικές γραμμές πάνω στις οποίες κινείται η χώρα. Πάρτε όποιο παράδειγμα θέλετε: την οικονομική πολιτική, τα εργατικά δικαιώματα, τις ΔΕΚΟ, την υγεία, την παιδεία, την εξωτερική πολιτική. Η αριστερά, και ο Συνασπισμός ειδικότερα, μπορεί ενίοτε να κερδίζει μερικές αψιμαχίες, αλλά διαρκώς βρίσκεται σε άμυνα και οι μεγάλες μάχες συνήθως χάνονται, καμιά φορά και χωρίς καν να δοθούν.

Ο μόνος τρόπος που θεωρώ ότι μπορεί ενδεχομένως να αλλάξει αυτό περνάει αναγκαστικά μέσα από τη μεταβολή του συσχετισμού των δυνάμεων. Και η μεταβολή αυτή δεν πρόκειται να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη, δεν πρόκειται ξαφνικά το 4,7 % να γίνει 47 %, δεν πρόκειται να δούμε αυτοδύναμη κυβέρνηση Συνασπισμού. Όχι στο ορατό μέλλον, τουλάχιστον. Ο μόνος τρόπος να αλλάξουν οι συσχετισμοί, ιδίως μέσα σε ένα τόσο ανθεκτικό Σύστημα, είναι σταδιακά. Και για να γίνει αυτό, πρέπει ο Συνασπισμός να πείσει ότι μπορεί να διαχειριστεί θέσεις ευθύνης, μπορεί να πάει παραπέρα από τα (μικρά ή μεγάλα) "όχι" και να προτείνει, να τεκμηριώσει και να υποστηρίξει πολιτικές διακυβέρνησης.

Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί μόνο μέσα από κυβερνήσεις συνεργασίας. Είτε μας αρέσει, είτε όχι. Σε επίπεδο φαντασίωσης, κι εγώ θα ήθελα ίσως να καταλάβουμε τα χειμερινά ανάκτορα ανεμίζοντας κόκκινες σημαίες και τραγουδώντας το Venceremos, αλλά ας μην γελιόμαστε, ποιες είναι οι πιθανότητες;

Τις προάλλες συζητούσαμε αυτό το θέμα στο φιλόξενο ιστολόγιο της Krotkaя, και η οικοδέσποινα προέβαλε ένα σωρό (βάσιμες) αντιρρήσεις και ένα σωρό (υπαρκτούς) κινδύνους: Πώς συνεργάζεσαι με ένα κόμμα που ακολουθεί ουσιαστικά δεξιές πολιτικές; Κινδυνεύεις να παρασυρθείς σε επιλογές ξένες με την ιδεολογία σου, να θεωρηθείς δεκανίκι, να διαστρεβλωθούν οι θέσεις σου, να βάλεις νερό στο κρασί σου. Κι από πάνω, νά 'χεις να συνδιαλέγεσαι και με τον Πάγκαλο! Κι εξάλλου αυτά έχουν γίνει και αλλού, και απέτυχαν.

Βάσιμες οι αντιρρήσεις και υπαρκτοί οι κίνδυνοι, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι η πολιτική είναι ούτως ή άλλως μια ενασχόληση υψηλού κινδύνου και το ζητούμενο είναι πάντοτε να επιλέγεις τα ρίσκα που θα πάρεις συνειδητά, και να βρίσκεις τρόπους να τα διαχειριστείς. Επίσης, ας μην ξεχνάμε το παλιό κλισέ, ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Και το εφικτό με το επιθυμητό σπανίως συμπίπτουν -ειδικά όταν μιλάμε για την αριστερά.

Η χρονική συγκυρία είναι ιδιαίτερη: η φθορά του Συστήματος που λέγαμε πιο πάνω καθιστά ορατό το ενδεχόμενο, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια και παρ' όλα τα δεκανίκια του εκλογικού νόμου, να μην αναδείξουν οι επόμενες εκλογές αυτοδύναμη κυβέρνηση. Είναι πολύ πιθανό να προκύψει αναγκαιότητα για μια κυβέρνηση συνεργασίας, και τα δυνατά σενάρια δεν είναι απεριόριστα: λόγω ακριβώς του εκλογικού νόμου, το σχήμα ΝΔ-ΛάΟΣ πιθανότατα δεν θα φτάνει τους 151 βουλευτές, οι Οικολόγοι-Πράσινοι δεν είναι σίγουρο ότι θα μπουν στη βουλή, και το ΚΚΕ δεν συμμετέχει στα σενάρια.

Σε μια τέτοια περίπτωση, ο Συνασπισμός θα έχει να αντιμετωπίσει ένα ιστορικό δίλημμα, πολύ διαφορετικό από την ιδιάζουσα συγκυρία του '89. Θα τολμήσει να κάνει το μεγάλο βήμα και να βουτήξει στα βαθιά; Θα προσπαθήσει να αποδείξει στην πράξη ότι οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις δεν είναι ο μόνος δρόμος της δημοκρατίας; Θα επιδιώξει να νομιμοποιήσει το αίτημα για έναν εκλογικό νόμο που δεν θα νοθεύει τη λαϊκή βούληση στο όνομα της "ανάγκης να κυβερνηθεί η χώρα";

Νομίζω ότι αυτό είναι το πρώτο ερώτημα που θα πρέπει να απαντήσει. Δεν λέω αν θα πρέπει να το απαντήσει θετικά ή αρνητικά, αλλά σίγουρα θα πρέπει να το απαντήσει σαφώς και ενσυνείδητα, με γνώση ότι το ερώτημα μπορεί να μην ξανατεθεί τόσο επιτακτικά για πολλά χρόνια ακόμα. Είπαμε, το Σύστημα είναι ανθεκτικό και προσαρμόζεται, μια ενδεχόμενη -μικρή έστω- οικονομική ανάκαμψη αύριο, μια αλλαγή αρχηγού μεθαύριο (από τον ανιψιό στην κόρη, ή κάτι τέτοιο), θα του δώσει καύσιμα για πολύ καιρό. Ίσως.

Νομίζω ότι η απάντηση σε αυτό το ερώτημα προέχει από κάθε άλλη συζήτηση περί ιδεολογικής καθαρότητας, ηγεσίας και εσωκομματικών ισορροπιών. Και μάλλον θα τις καθορίσει κιόλας, αν δοθεί εγκαίρως. Όπερ έδει δείξαι.


.

47 σχόλια:

  1. Αν μπορώ να περιοριστώ σε μια πρόβλεψη επί του ερωτήματος που θέτεις, θεωρώ ότι (αν το επόμενο εκλογικό αποτέλεσμα δίνει κυβερνητική πλειοψηφία στο άθροισμα των βουλευτών ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που πάντως δεν είναι σίγουρο), ο ΣΥΡΙΖΑ θα δεχτεί τη συνεργασία. Πέραν του ότι η σαφής ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές έκοψε το βήχα σε διάφορους υπερφίαλους, νομίζω ότι ο Γιωργάκης έχει μετακινήσει το ΠΑΣΟΚ σε τόσο συνασπισμίτικες πολιτικές θέσεις, που η συνεργασία θα γίνει με τους πλέον προνομιακούς πολιτικούς όρους.
    Αυτά από την οπτική γωνία του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη δική μου οπτική γωνία, μη σώσει και γίνει τέτοια συνεργασία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εάν ο ΤΣΙΡΙΖΑ είχε βλέψεις σε συγκυβέρνηση θα είχε και άποψη για το ποιά υπουργεία θέλει, το εξής ένα το εργασίας ή το υπεχωδε (εκεί να δεις γέλια). δεν έχει όμως.

    έτσι κατ'εμέ τα σενάρια είναι ή μεγάλος συνασπισμός (απίθανο αλλά η εξουσία είναι γλυκιά) ή αένας εκλογές μέχρι να φτάσει η αποχή στο 95% και να βγει η ψυχή μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το πρόβλημα με τον "ΣΎΡΙΖΑ" είναι ότι ο Τσίπρας δεν ήταν "μουγγός", αν ήταν, σήμερα θα μιλούσαμε για θρίαμβο!
    Νέος όμορφος και με ειδικές ανάγκες, θα σάρωνε!
    Δυστυχώς όμως, άρχισε να μιλάει και ταυτόχρονα να κατρακυλάει, από το 18% στο 4,5 και καλά να χάνει ψήφους η ΝΔ ως κυβέρνηση αλλά και η αριστερά, νομίζω ότι δεν έχει ξαναγίνει.


    Λες και "δουλεύουν" όλοι για το ΛΑΟΣ, γαμώτο.....

    Πιθανότερο θεωρώ να συνεργαστεί το ΠΑΣΟΚ με το ΛΑΟΣ παρά με τον σημερινό ΣΎΡΙΖΑ.

    Πρέπει να αλλάξετε άμεσα ηγεσία για να ελπίζετε σε επιστροφή, διαφορετικά τα βλέπω δύσκολα ακόμα και για το 3%........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εξαιρετική μετριοπαθής ανάλυση, αγαπητέ Χασοδίκη.

    Πολύ σωστά λες οτι αυτό είναι το ζητούμενο - από τον ΣΥΝ όμως, όχι από τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, ενώ η "ένωση αριστερών δυνάμεων" είναι επιθυμητή, όταν όλες αυτές είναι αριστερά ενός "Αριστερού Ρεύματος", τότε τα πράγματα γινονται δύσκολα.

    Η αριστερά φοβάται να συνεργαστεί, για να μην πάρει το μέρος της ευθύνης - που θα το πληρώσει μετά εκλογικά. Αντιμετωπίζει και τον κίνδυνο όμως να της χρεωθεί χειρότερα το οτι δεν συνεργάστηκε.

    Το σενάριο που περιγράφεις είναι το απολύτως πιθανό (αν δεν αποκτήσει αυτοδυναμία το ΠΑΣΟΚ). Θα έρθει πρώτο πιθανότατα - και θα πάρει το πριμ των 40. Θα ξανακάνει εκλογές ίσως, προσπαθώντας να πάρει τους 50, με το νέο νόμο.

    Συνεργασία με άλλο κόμμα δεν υπάρχει περίπτωση να κάνει το ΠΑΣΟΚ. Κι εκεί ο ΣΥΝ θα εντιμετωπίσει το μεγαλύτερο δίλημμα της ιστορίας του. Θα μπορούσε να "σύρει" το ΠΑΣΟΚ προς πιο προοδευτικές θέσεις - αν επιχειρήσει να βρει τη χρυσή τομή (και όχι να απαιτήσει τα ανέφικτα, όπως έκανε ο Αλαβάνος στις προτάσεις του). Αλλά θα πρέπει να το θέλει - και δεν το θέλει. Φαίνεται ήδη, από τότε που το Αριστερό Ρεύμα είναι πλειοψηφία. Και το 4,5% μπορεί να πέσει κι άλλο, εξ αυτού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. @Σπύρος

    Ασφαλώς τίποτα δεν είναι σίγουρο, γι' αυτό μιλάω για σενάρια, τα οποία βασίζονται στην τρέχουσα αποτίμηση του πολιτικού σκηνικού. Αύριο μπορεί τα πράγματα να είναι αλλιώς. Πάντως, με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, αν το ΠΑΣΟΚ βγει πρώτο κόμμα (χωρίς αυτοδυναμία), η επόμενη βουλή είναι πεντακομματική και ο Συνασπισμός είναι μέσα, είναι πολύ απίθανο το άθροισμα των βουλευτών ΠΑΣΟΚ-Συνασπισμού να μην φτάνει το 151.
    Αυτό το "μη σώσει και γίνει" σεβαστό μεν, αλλά μου φαίνεται πολύ απόλυτο. Θα ήθελες να το τεκμηριώσεις λίγο; Για να το θέσω αλλιώς, αν είχες να επιλέξεις ανάμεσα σε αυτοδύναμη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, συνεργασία ΝΔ-ΛΑΟΣ, συνεργασία ΠΑΣΟΚ-Οικολόγων, συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και συνεργασία ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, ποιο σενάριο σου φαίνεται, αν όχι το καλύτερο, τουλάχιστον το μη χείρον;

    @Άγγελος

    Εμένα προσωπικά το σενάριο του μεγάλου συνασπισμού μου φαίνεται πολύ δύσκολο. Κι όσο για αέναες εκλογές, μάλλον δεν θα χρειαστούν: η δεύτερη αναμέτρηση πιθανότατα θα δώσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.

    @glam

    Αγαπητέ φίλε, παρακαλώ μη χρησιμοποιείς δεύτερο πρόσωπο :)
    Δεν είμαι απολογητής του ΣΥΡΙΖΑ, ένας απλός πολίτης είμαι που προσπαθεί να καταγράψει σκέψεις...
    Επί της ουσίας, νομίζω ότι το ζήτημα της ηγεσίας είναι δευτερεύον. Σκέψου μόνο τούτο, πόσοι ηγέτες έχουν περάσει από το χώρο και πόσο διαφορετικών υφών και ηθών (ξεκινώντας από τον Κύρκο και μέχρι σήμερα), το αποτέλεσμα δεν άλλαξε και πολύ.

    @Προκόπης Δούκας

    Κοίταξε, συμφωνώ με την κατάσταση των εσωκομματικών συσχετισμών που περιγράφεις. Όμως υποτίθεται ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει "διάλογο με τη βάση" προσπαθώντας να αναλύσει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Ε, σαν "βάση" μιλάω κι εγώ: αν θεωρήσω/ουμε ότι οι συσχετισμοί είναι δεδομένοι και δεν αλλάζουν, τότε δεν έχει νόημα και η οποιαδήποτε συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μακάρι, μακάρι- κι εγώ αυτό ευχομαι... Αλλά δεν βλέπω να πήρε το μήνυμα ο Τσίπρας! :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πράγματι το "μη σώσει" είναι απόλυτο (και θα προτιμούσα αντ' αυτού να γράψω ένα από τα συνηθισμένα σεντόνια μου ;)) αλλά οφείλεται απλούστατα στο ότι είμαι αρκετά πιεσμένος αυτές τις μέρες. Για να απαντήσω στο ερώτημά σου εντελώς περιληπτικά, παραπέμπω σε όσα είχα γράψει σχετικά με τον αμερικανικό φιλελευθερισμό και το πολιτικό στίγμα του Γιωργάκη εδώ, και επαναλαμβάνω τη γνώμη μου, ότι αυτό το είδος μεταλλαγμένου δήθεν κεντροαριστερού (κατ' εμένα βαθύτατα οπισθοδρομικού) πολιτικού λόγου, που χαρακτηρίζει Γιωργάκη και ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει ταχύτατα να "ψοφήσει", και προϋπόθεση γι' αυτό είναι να ηττηθεί άλλη μία φορά. Προσωπικά θα ψηφίσω στις επόμενες εκλογές (όπως και σε αυτές του 2007) με αυτό το κριτήριο. Ως προς την προτίμησή μου για την επόμενη κυβέρνηση, η γνώμη μου είναι ότι τα τεράστια προβλήματα της χώρας θα μπορούσαν πια να λυθούν μόνο με κυβέρνηση "μεγάλου συνασπισμού" ΠΑΣΟΚ-ΝΔ με επικεφαλής στέλεχος κοινής αποδοχής (χωρίς Κωστάκη και Γιωργάκη). Προοπτική που δυστυχώς τη βλέπω απίθανη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπητέ χασοδίκα, διαφωνώ, αν η ηγεσία "παίζει" δευτερεύοντα ρόλο τότε πως εξηγείτε την εκτίναξη στο 18% αμέσως μετά την εκλογή Τσίπρα;

    Άσχετα αν στην πορεία δεν κατάφερε να το αυξήσει ή έστω να το διατηρήσει!!

    Όσο για τις προηγούμενες ηγεσίες, δεν αρκούν μόνο οι ικανότητες, καθοριστικό ρόλο παίζει η συγκυρία.
    (βλέπε Τσωρτσιλ κλπ)
    Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μια τέτοια ευκαιρία, και την έχασε, είναι αμφίβολο αν ξαναπαρουσιασθεί......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπητέ μου Χασοδίκη και αγαπητοί συ-σχολιαστές,
    ευχαριστώ πολύ για τον καφέ που φροντίσατε να υπάρχει και απολογούμαι που άργησα, αλλά η πραγματικότητα είναι σκληρή και αδυσώπητη, η δουλειά δε ακόμα περισσότερο!

    Στο διά ταύτα.
    1. Για μένα η "άποτυχία" του ΣΥΡΙΖΑ είναι σχετική, για τους εξής λόγους:
    -θεωρώ εντελώς αναξιόπιστες τις δημοσκοπήσεις. Θεωρώ πως στήνονται για να φτιάξουν το κλίμα που βολεύει όχι τα μεγάλα κόμματα απλά, αλλά το κατεστημένο που αυτά εξυπηρετούν. Τόσο ο τρόπος που τίθενται οι ερωτήσεις, το δείγμα και οι μέθοδοι, όσο και ο τρόπος με τον οποίο "μαγειρεύονται" τις καθιστούν, εκτός από αναξιόπιστες και ύποπτες.
    Ποιος πίστεψε τα 20άρια του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι δυνατόν απλά και μόνο ένα φρέσκο πρόσωπο να αυξήσει το ποσοστό του κόμματός του 400% εν μία νυκτί;
    Ποιος πίστεψε τα 7αρια των Οικολόγων από το πουθενά;
    Γιατί δεν υποψιάστηκαν οι δημοσκοπήσεις την έκρηξη του Καρατζαφέρη;
    Για να μη μιλήσω για το γεγονός ότι αλλιώς συμπεριφέρεται κανείς και απαντά σε ένα ερωτηματολόγιο από τηλεφώνου ή έστω και ενώπιος ενωπίω και αλλιώς αντιδρά μέσα στο παραβάν, βρισκόμενος απλά με τον εαυτό του. Κρίνετε και από τους εαυτούς σας.
    Εκτός αυτού, ο χώρος αυτός κινείται από τότε που υπάρχει (εννοώ από το '68 και δώθε) σε ποσοστά χαμηλά και οπωσδήποτε μονοψήφια. Ποτέ μάλιστα δεν ξεπέρασε το ποσοστό που ισούται με τον αριθμό των δακτύλων της μίας παλάμης. Δεν πας φίλε μου από τη μια μέρα στην άλλη, από το 5 στο 25, ακόμα και αν γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Εξάλλου, σε σχέση με τις πρόσφατες αναμετρήσεις, στα ίδια είναι, γιατί λοιπόν το ονομάζουμε αποτυχία; Μήπως επειδή αυτοί είναι οι κρυφοί στόχοι κάποιων που θέλουν εσκεμμένα να φτιάξουν κλίμα; Είναι μια πιθανότητα, αλλά μοιάζει με θεωρία συνωμοσίας, οπότε ας μην την λάβουμε σοβαρά υπόψην.

    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. (συνέχεια)

    2. Για να μπορέσει ένας πολιτικός χώρος να χαράξει σαφή στρατηγική και πολιτικό λόγο, οφείλει να έχει πρώτα απαντήσει σε ένα απλό ερώτημα: πού στοχεύει;
    Άλλη στρατηγική χαράσσεις, όταν θες κυβέρνηση, άλλη όταν θες απλά να υφαρπάξεις ωφελήματα, άλλη όταν θες να προωθήσεις κάποιες ιδέες και άλλη όταν θες να βάζεις ρήγματα με στόχο να αλλάξεις τον κόσμο.
    Το ξέρω πως ατό το τελευταίο θεωρείται ουτοπικό, κι εγώ έτσι το κρίνω, πλην όμως, είναι ένας αγαθός στόχος και μπορεί κανείς να τον επιλέξει. Κατ'εμέ, πολύ καλώς θα τον επιλέξει αν το κάνει η αριστερά. Γιατί σκεφτείτε να τον επιλέξει η ακροδεξιά και να μην υπάρχει αντίπαλο δέος! (Αν σας θυμίζει κάτι, ανατριχιάστε ελεύθερα).

    Εν προκειμένω, αποτιμώντας τα αποτελέσματα τα ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώ πως το βασικό του ελάττωμα, που έδειξε και τα όριά του, είναι η ασάφεια και έλλειψη σαφούς στρατηγικής και στοχοθεσίας.
    Προσωπικά θεωρώ επιτυχία το πολυσυλλεκτικό σχήμα, ενδιαφέρον το πολύχρωμο πείραμα, μου αρέσει που σχήματα του 0,025% απέκτησαν πρόσβαση στο δημόσιο λόγο και αναδέιχθηκαν, ασχέτως του αν συμφωνώ μαζί τους. Όταν όμως έχεις στο ίδιο τραπέζι από τον Μάο μέχρι τον Κον Μπεντίτ, τι σκατά στρατηγική θες να χαράξεις; Η σύνθεση και η πολυφωνία παράγουν αποτελέσματα όταν τα υλικά είναι συμφιλιώσιμα, όταν συνάδουν. Να ταιριάξω πατάτες με μπρόκολα, γίνεται. Να ταιριάξω τσιζ κέηκ με μουσακά το βρίσκω δύσκολο και μάλλον μου κόβει την όρεξη.
    Όταν λοιπόν έλεγα ότι "πρέπει επιτελους να διαλέξεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις", προκαλώντας την αντίδραση τη δική σου Χασοδίκη, αλλά και του αγαπητού Προκόπη (δικαίως, γιατί δεν ήμουν αρκετά σαφής κι εγώ), δεν είχα στο μυαλό μου ούτε ιδεολογική καθαρότητα, ούτε διαγραφές, ούτε Σιβηρίες. Είχα στο μυαλό μου τα μπρόκολα. Έλεγα ακόμη "γιατί να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ αν αυτός είναι απλά ένα πιο ροζ ΠΑΣΟΚ? Αν θέλω ΠΑΣΟΚ, το ψηφίζω και απευθείας. Ο Προκόπης μου απάντησε ότι κι αν θέλω Περισσό, κι αυτόν απευθείας τον ψηφίζω, κι έχει απόλυτο δίκιο.
    Αλλά, ο ΣΥΡΙΖΑ αποσκοπούσε στο να εκφράσει όσους δεν είναι ούτε Περισσός ούτε ΠΑΣΟΚ. Στο εσωτερικό του έχει ενδεχομένως και από τα δύο. Αυτά τα δύο να συγκεραστούν και να συντεθούν, λυπάμαι, μα θαρρώ πως είναι αδύνατο. Όσοι θέλουν Περισσό, ας πάρουν τον ΗΣΑΠ. Όσοι θέλουν ΠΑΣΟΚ, ας πάνε στην Ιπποκράτους. Οι υπόλοιποι που δεν είναι όλοι ίδιοι, μπορούν να κάνουν χωριό, και να συνθέσουν τις διαφορετικότητές τους, χαράασσοντας μια σαφή στρατηγική και εκφέροντας ένα σαφή και πειστικό -ελπίζω- πολιτικό λόγο.
    Ελπίζω να κατέστησα σαφές τι εννοώ. Σε κάθε περίπτωση, και αν ο Στάλιν θεωρείται κατακριτέος (για πολλά ορθώς, αλλά για κάποια άλλα ίσως και να το ξαναβλέπαμε -άλλη ιστορία όμως αυτή και μάλλον αφορά τον Περισσό και όχι εμάς), τότε τι να μας πει κι η Σοσιαλδημοκρατία; Που όπου εφαρμόστηκε απλά εφάρμοσε καπιταλισμό χωρίς λιπαρά και κατόπιν χρεωκόπησε και κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα; Ξεχάσαμε το Ζοσπέν, το Σρέντερ και τον Μπλερ; Τι πολιτική εφάρμοσαν όλοι αυτοί; Αλλά, μήπως και το ΠΑΣΟΚ πόσο "αριστερό" μπορεί να θεωρείται;

    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. (συνέχεια)

    3. Προσωπικά δε με ενδιαφέρει να δω την Αριστερά στην Κυβέρνηση. Όπου την είδα μου προκάλεσε θυμηδία ή στομαχική διαταραχή (ενίοτε και τα δύο). Πολλώ δε μάλλον, μαζί με το ΠΑΣΟΚ. Τους λόγους τους έγραψα και στο ποστ μου και στα σχόλια αυτού του ποστ, και δεν θέλω να κάνω διαφήμιση, αλλά προτιμώ να μην επαναλαμβάνομαι.
    Από την Αριστερά αυτό που περιμένω είναι να αλλάξει τον κόσμο. Και ξέρω καλά πως είναι λάθος "να περιμένω από την αριστερά" να το κάνει, διότι σε αυτή τη διαδικασία θα χρειάζεται να στρατευθώ κι εγώ και όλοι οι άλλοι που θέλουν το ίδιο. Δεν αλλάζεις τον κόσμο δι'αντιπροσώπου.
    Ας υποθέσουμε πως έχουμε μια Κυβέρνηση Γιώργου με το ΥΠΕΠΘ στον Κουβέλη, και με το ΠΕΧΩΔΕ στον Χατζησωκράτη (λέω 2 ονόματα τυχαία). Ε, και; Ποιος χαράζει την συνολική στρατηγική; Πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις. Πόσα ρήγματα θα βάλουν 2 άνθρωποι σε ένα υπουργικό συμβούλιο με Πάγκαλο στο ΥΠΕΞ, Βενιζέλο στο Δικαιοσύνης και Σκανδαλίδη στο Εσωτερικών; Πόσο διαφορετικά πράγματα μπορούν να κάνουν; Μην τρέφουμε αυταπάτες. Το πολύ πολύ να δούμε κι εδώ τίποτα φαινόμενα σαν τον Κουσνέρ ή τον Φίσερ που μετά θα τρώνε τις ντομάτες αβέρτα (και δικαίως). Σιγά να μην υποχωρήσει το ΠΑΣΟΚ στα βασικά.
    Εν ολίγοις, είτε με κυβέρνηση αυτοδυναμίας, είτε με κυβέρνηση συνεργασίας, όσο έχουν το πάνω χέρι οι ίδιοι, τα αποτελέσματα δεν θα είναι πολύ διαφορετικά.

    Αν μου επιτρέπετε τέλος, προβλέψεις δεν κάνω, αλλά βρίσκω πιο "ταιριαστό" το ζευγάρωμα του ΠΑΣΟΚ με τους Οικολόγους, και όχι μόνο λόγω κοινού πράσινου χρώματος.

    (τέλος, αλήθεια!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. α, στο μεταξύ, μάλλον άνευ αντικειμένου μιλάμε:

    http://www.tvxs.gr/v14242
    http://www.tvxs.gr/v14302
    http://www.tvxs.gr/v14405

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Α, τι ωραία συζήτηση! Είμαι ευγνώμων που ανακαλύπτω έναν καινούργιο ενδιαφέροντα συνομιλητή - και για το hospitality του αγαπητού Χασοδίκη... :-)

    Όχι καθόλου δεν μιλάμε τζάμπα, αγαπητή Krotkar (το γράφω σωστά;). Όλα σχετίζονται μεταξύ τους - και σου απαντώ:

    1. Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να κάνει με τα υψηλά ποσοστά των δημοσκοπήσεων, που όποιος είχε στοιχειώδη γνώση και λογική, ήξερε οτι οφείλονται στους απογοητευμένους και διχασμένους ΠΑΣΟΚους και "πέριξ" (από τους οποίους όμως έπρεπε να συγκρατήσει μια-δυό μονάδες).

    Έγραφα προ ημερών:

    "Αυτός που υπέστη, δυστυχώς, την “πανωλεθρία των μεγάλων προσδοκιών”, που συντηρούσε εως την τελευταία στιγμή, είναι ο Συνασπισμός. Ένα από τα λίγα (παραδοσιακά) προοδευτικά κόμματα της χώρας, δεν κατάφερε (μαζί με τους άλλους σχηματισμούς του ΣΥΡΙΖΑ) να ξεπεράσει ούτε το ποσοστό των εθνικών εκλογών (παρά το πλεονέκτημα της “χαλαρότερης” ψήφου των ευρωεκλογών) και αύξησε ελάχιστα το ποσοστό του από τις προηγούμενες ευρωεκλογές – όπου όμως είχε κατέβει αυτόνομα. Όχι μόνο δεν κατάφερε τον στόχο των τριών ευρωβουλευτών και της τρίτης θέσης, που "καλλιεργούσαν" τα στελέχη του – αλλά βρέθηκε πέμπτος και καταϊδρωμένος, κυρίως λόγω των σφαλμάτων του τελευταίου έτους."

    2. Εγώ δεν είμαι ενθουσιασμένος που κάθε "ψιλοψωνισμένος" του 0,025 αποκτάει πιθανή πρόσβαση σε μια αντιπροσώπευση. Ας πείσει, ας αποκτήσει αρκετούς υποστηρικτές και ας το κατακτήσει...

    3.Εγώ θέλω να μη με κυβερνάει η δεξιά. Έχω δει τι σημαίνει και στο δημόσιο και στην ευρύτερη ζωή του Έλληνα - και έχω βγάλει τα συμπεράσματα μου (χωρίς να θεωρώ οτι μιλάμε για άσπρο-μαύρο, μερικές φορές όμως νομίζεις πράγματι οτι πρόκειται για τη μέρα με τη νύχτα). Μπορώ να στο τεκμηριώσω με χιλιάδες παραδείγματα, που ξεκινάνε από τον Ανδρεουλάκο να λέει "να βάλουμε τους Αλβανούς στη Μακρόνησο" (κάτι που δεν μπορεί να πει ο Κουλούρης), περνάει από διάφορους συγχρωτιζόμενους με το χουντοφασιστικό ΛΑΟΣ και καταλήγει σε σημερινά αστροπελέκια που κάνουν δηλώσεις αμίμητης βλακείας ("ανώτερη της Τουρκίας η Ελλάδα, γιατί είναι ορθόδοξη", "τα πισινά της στρουθοκαμήλου είνια στον αέρα"κλπ).

    Λυπάμαι, αλλά οι διαχωριστικές γραμμές για μένα δεν είναι μεταξύ αριστεράς και δικομματισμού, είναι μεταξύ δεξιάς και αριστεράς.

    Και αυτό γίνεται μόνο αν κυβερνάει το ΠΑΣΟΚ ή το ΠΑΣΟΚ με κάτι άλλο. Επειδή λοιπόν ισχυρίζομαι οτι μπορεί να είναι και δημιουργικό το ΠΑΣΟΚ να ελέγχεται από ένα αριστερό κόμμα (όχι φυσικά το ΚΚΕ), αντί να είναι αυτοδύναμο και αλαζονικό - λέω ναι.

    Ο ΣΥΝ θα μπορούσε να βρει τον κοινό τόπο και να επιβάλει μερικά πράγματα στο ΠΑΣΟΚ: Π.χ. Θέλεις συνεργασία; Χωρισμός εκκλησίας-κράτους. Άλλη πολιτική για τα ναρκωτικά. Άλλη πολιτική για τους μετανάστες, τις εργασιακές σχέσεις κλπ.

    Δεν λέω οτι είναι εύκολο, αλλά η κοινή πολιτική μπορεί να συμφωνηθεί και να τηρηθεί.

    Και κάτι τελευταίο, για την δυσφημισμένη σοσιαλδημοκρατία - που δεν είναι μόνο αυτά που ανέφερες. Είναι και οι σκανδιναβικές χώρες, όπου ο κατώτερος μισθός είναι τριπλάσιος και τετραπλάσιος από τους δικούς μας, οι φόροι στα υψηλά εισοδήματα είναι υψηλότατοι, το κράτος πρόνοιας είναι θαυμαστό - και όποιος περάσει το κόκκινο με Φερράρι, πληρώνει ανάλογα με τη φορολογική του δήλωση. Θαυμάσιες χώρες, σχεδόν αλώβητες από την κρίση, με προηγμένη τεχνολογία και υψηλότατες δαπάνες για πράσινες πολιτικές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Επειδή είπα και πολλά "εγώ" (ας μου συγχωρεθεί η αντιδιαστολή), να προσθέσω κι άλλο ένα.. :-)

    Όταν μου λέτε, αγαπητή Krotkar "θέλω η αριστερά να αλλάξει τον κόσμο", είναι σα να μου λέτε "θέλω να ζω σε πλανήτη χωρίς τις ΗΠΑ". Κι εγώ θέλω, αλλά εν τω μεταξύ, προτιμώ να ζω με ΗΠΑ, που θα τις κυβερνάει ο Ομπάμα (ο οποίος θα κάνει και ουσιαστικά πράγματα). Και βεβαίως, χωρίς να με κυβερνά η δεξιά (με το επιχείρημα οτι είναι ίδια με το ΠΑΣΟΚ, που είναι κι αυτό δεξιό) - γιατί χάνονται τα χρόνια, κατρακυλώντας προς τα πίσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πολυ σωστη αναλυση χασοδικη με τις επιφυλαξεις της και τους φοβους της. Δυστυχως ετσι ειναι. Ο κοσμος θελει κυβερνηση. εχει προβληματα ορατα και καθημερινα. Δεν μπορει να καταλαβει τις επι μερους "νικες" σε μικρες μαχες, θελει λυση στα μεγαλα προβληματα. Συνεργασια με το Πασοκ? Μ αυτο που ειναι σημερα το Πασοκ? Αν πω ναι, κατι μεσα μου κλωτσαει. Αν πω οχι, δεν βλεπω μπροστα μου τιποτα αλλο. Εχει δικη ο κ. Προκοπης Δουκας οπως περιγραφει στο τελευταιο του σχολιο την κατασταση. Αν μηδενισουμε ολες τις δυνατοτητες βελτιωσης που υπαρχουν σε ενδεχομενη συνεργασια και βλεπουμε μονο "την καθοδο στον Αδη",τοτε δεν αντιμετωπιζουμε σωστα το προβλημα. Αν ξεκινησει τωρα βεβαια αυτη η συζητηση θα αντιμετωπισει τονους αλαζονιας, αλλα καποια στιγμη πρεπει να βρεθει ο τροπος.
    Καποια στιγμη βεβαια πρεπει να "αποκαθηλωσουμε" και το ΚΚΕ απο τον υπολογισμο του στις δυναμεις της αριστερας στην Ελλαδα. Εννοω φυσικα την ηγεσια του και τον κομματικο μηχανισμο του, που ενεργει ως στυλοβατης του συστηματος, ως αλλοθι του, προσφεροντας του αρκετες φορες "πλατες". Δεν ειμαι οπαδος των "σεντονιων" ουτε ως αναγνωστης, αλλα ουτε ως "συγγραφεας", για υτο λυπαμαι για τις "μισες" μου σκεψεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Προκόπη, νομίζω πως είναι ψευδοδιλήμματα αυτά.
    Ο "καλός" Ομπάμα καλύπτει τα βασανιστήρια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κρατουμένων, φεύγει από το Ιράκ, αλλά συνεχίζει τον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Ο καλός Ομπάμα (όσο και ο καλός Γιώργος) είναι το καρότο του συστήματος. Δυστυχώς.
    Εγώ δε λέω πως ο κόσμος θα αλλάξει αύριο. Πιστεύω απλά ότι χρειάζεται να ελπίζουμε και να προσπαθούμε, γιατί μόνο έτσι υπάρχει έστω και μία περίπτωση στις χίλιες, κάτι να αλλάξει.

    Πάντως, αν εναποθέσουμε τις ελπίδες μας για "να πάμε μπροστά" σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ (και όποιον άλλο θέλετε, είτε το ΣΥΡΙΖΑ, είτε τους Οικολόγους, είτε οτιδήποτε), πολύ φοβάμαι πως η απογοήτευση θα είναι μεγάλη. Αν το ΠΑΣΟΚ ήθελε να κάνει καινοτόμες αλλάγες, αν το ΠΑΣΟΚ ήταν η αλλαγή, είχε την ευκαιρία: 19 χρόνια στην κυβέρνηση. Τα έκανε τρισχειρότερα όμως, ή σφάλλω;

    Και, ναι το ΠΑΣΟΚ είναι ένα απόλυτα δεξιό κόμμα και από κανένα πρόεδρο των ΗΠΑ (ακόμα κι αν είναι νέος, ωραίος και αφροαμερικάνος), που εξελέγη βασισμένος στο κατεστημένο, δεν έχω να ελπίζω τίποτα διαφορετικό, εκτός από δυο δράμια μυαλό περισσότερο από του W.

    Ούτως ή αλλως το δίλημμα δεν τίθεται. Νομίζω πως το μαγαζί βαράει διάλυση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αγαπητοί φίλοι, σε ό,τι με αφορά, καταγράφω όλες τις αντιρρήσεις που εκθέτετε, ιδίως ο Σπύρος και η Κροτ. Είναι αντιρρήσεις που και εγώ συμμερίζομαι σε κάποιο βαθμό, άλλοτε μεγάλο και άλλοτε μικρό.

    Έχω μια απορία που απευθύνεται στον Σπύρο, στο μέτρο βέβαια που μπορεί να ασχοληθεί και να την απαντήσει (ξέρω φίλε ότι έχεις πολλές σκοτούρες αυτόν τον καιρό, ευχάριστες ελπίζω :)): Γιατί θεωρείς ότι το συγκεκριμένο ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικό στην αντιμετώπιση των προβλημάτων της χώρας ως μέρος μιας κυβέρνησης συνεργασίας με τη ΝΔ και όχι με άλλον χώρο; Και, αντιμετώπιση ναι, αλλά σε ποια κατεύθυνση;

    @Κροτ
    Συνοπτικά, νομίζω ότι η διαφορά μας έγκειται στο εξής: εγώ θεωρώ ότι αυτό το δικομματικό Σύστημα που περιγράφω στο ποστ κάνει τόση ζημιά στη δημοκρατία μας, που επείγει η αντικατάστασή του από κάποιο άλλο σχήμα, έστω και με μόνο στόχο να αποδειχθεί ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατόν. Φοβάμαι πολύ ότι, αν παραταθεί αυτό το Σύστημα για καμιά 15αριά χρόνια ακόμα, όσο ριζοσπαστική, ρηξικέλευθη και κρυστάλλινη αριστερά να έχει απέναντί του, θα καταλήξουμε με δύο γενιές Ελλήνων μεγαλωμένων με την υποσυνείδητη βεβαιότητα ότι ο μόνος τρόπος διακυβέρνησης είναι αυτός, των δήθεν "ισχυρών κυβερνήσεων" με τις απόλυτες πλειοψηφίες και τις μηδενικές συναινέσεις (πολιτικές και κοινωνικές). Και, ειλικρινά, αυτό το θεωρώ τεράστιο κίνυδνο, και εξίσου τεράστια την ευθύνη της αριστεράς να εργαστεί προς αποφυγήν του. Κι αν αυτό απαιτεί να κάνει ορισμένες παραχωρήσεις σε επίπεδο ιδεολογικής "καθαρότητας", ας γίνει κι έτσι: το θεωρώ αποδεκτό ρίσκο. Και με πλήρη επίγνωση ότι η θέση μου αυτή μπορεί να ενέχει μια δόση κυνισμού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Κι ένα ακόμα σχόλιο: το μαγαζί κινδυνεύει να βαρέσει διάλυση γιατί το αποτέλεσμα των εκλογών αντιμετωπίστηκε, απ' ό,τι φαίνεται, με παντελή έλλειψη ψυχραιμίας. Σαν να ήρθε η συντέλεια του κόσμου! Κακώς, κάκιστα, και νομίζω ότι η παραίτηση του Αλαβάνου είναι μια κίνηση στην τελείως λάθος κατεύθυνση που δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα, αντιθέτως μπορεί να δημιουργήσει πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αγαπητέ μου Χασοδίκη (και λοιποί),

    Δεν συμπλέουμε ίσως ιδεολογικά, αλλά για χάριν θεώρησης, παραθέτω μερικές απλές σκέψεις.

    (1)ΠΑΣΟΚ και ΝΔ λειτουργούν πάνω στο μοντέλο του Κρατισμού, που απλά σημαίνει δίκτυο διαπλοκής, πελατειακές σχέσεις, αυλοκόλακες, παρατρεχάμενοι, διαφθορά. Πέραν τούτου, κανένα κόμμα στην Ελλάδα δεν προτείνει άλλο μοντέλο σκέψης. ΚΚΕ και ΣΥΝ ακόμα χειρότερα. Αυτοί μιλούν ακόμα και για χειρότερα συγκεντρωτικά μοντέλα που πάνε μέχρι τη Σοβιετία του 50, καταστροφή των διεθνών σχέσεων και συμμαχιών της χώρας, αντιδυτικισμό, αντιευρωπαισμό. Σε μια στιγμή που πρέπει να σκεφτούμε έξω απο το "κουτί", εμείς διχαζόμαστε για απλά πράγματα.

    (2)Για την Ελλάδα, η διαμάχη Αριστεράς - Δεξιάς, είναι πλέον κωμική, ιστορική και συναισθηματική. Ο ένας προσπαθεί να τη χώσει στον άλλον. Δεν είναι πολιτική απλά να μισείς τη Δεξιά (γιατί αυτό και μόνον κάνει σήμερα η Αριστερά), όπως δεν είναι και πολιτική να μιμείται η Δεξία την αριστερη συνθηματολογία (αυτό ακριβώς κάνει η Δεξιά στην Ελλάδα). Ετσι παραμένουμε στο επίπεδο του λαικισμού, της μίμησης και μόνον, χωρίς καμμία ουσιαστική πρόταση.

    (3)Τα σύγχρονα προβλήματα της χώρας δεν λύνονται με επαναστάσεις αυτοκαταστροφής (τύπου Δεκεμβριανών). Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοκαταστράφηκε τον Δεκέμβρη (με την ρητορική του, και την έλλειψη σχεδίου). Αν η Αριστερά κάνει ποτέ πρόταση στην Ελλάδα, τότε θα πρέπει να θίξει το θέμα της οικονομικής παραγωγής, μερικά κοινωνικά προβλήματα που ακόμα τα βλέπει με το Αριστερό - Δεξιό πρίσμα (μετανάστευση, Πανεπιστήμια, Εργασία, κλπ) Μόνον αν βγούμε απο το "κουτί" θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Το μοντέλο Κρατισμού που προτείνουν όλοι, είναι ξεπερασμένο. Αυξημένος Κρατισμός στην Ελλάδα σημαίνει αυξημένη Διαφθορά. Και απο το μοντέλο αυτό, δεν ξεφεύγει επι του παρόντος κανείς.

    Εξω λοιπόν απο το "κουτί". Εν έτει 2009, εμείς ακόμα συζητάμε πόσο μισούμε την Αμερική, κλπ. Ας δούμε τον κόσμο σφαιρικά. Πίσω απο τα καλά σοσιαλιστικά συστήματα υπάρχουν ισχυρά και ανταγωνιστικά μοντέλα καπιταλιστικής παραγωγής, αυστηροί νόμοι, μεγάλες φορολογίες, συμμετοχή σε παγκόσμιες συμμαχίες, ανοιχτά πανεπιστήμια, ελεύθερα επαγγέλματα, κίνητρα παραγωγής σε ιδιωτικό (εταιρικό επίπεδο), κίνητρα και τιμωρίες. Τί απ΄ όλα αυτά έχουμε εμείς σήμερα? Τίποτα, θα έλεγα. Μόνον ενα μίσος να ρίξουμε το σύστημα και να βάλουμε στη θέση του μεγαλύτερο Κρατισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Πέστα κ. Χασοδίκα,

    από την μιά δεν καταλαβαίνω κόμμα να κατεβαίνει στις εκλογές και να μην θέλει να λερώσει τα χέρια του με την διακυβέρνηση...μα τότε τι παιδεύεστε βρε παιδιά, κάντε ένα κύκλο συμποσίων και συζητείστε αλλά μην μας πρήζετε. Στο τέλος θα φτάσουμε το πρώτο κόμμα να παίρνει μπόνους 240 έδρες, αφού οι άλλοι έχουν μόνο καταγγελτικό ρόλο.

    απο την άλλη αυτή η καραμέλα με το "σύστημα" που δεν αλλάζει άρα γιατί να φθαρούμε εμείς οι άσπιλοι αριστεροί; βρε δε ....στε λέω εγώ.

    όσο για την ιδεοληψία των αυτοδύναμων κυβερνήσεων τα λέει ορθότατα ο οικοδεσπότης, και σε τελική ανάλυση πόσο πιο χάλια θα τα κάνει μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ(-ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ) από μια ΠΑΣΟΚ σκέτο.

    Τέλος ο λόγος που ένας συνασπισμός ΝΔ-ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να είναι πιο αποτελεσματικός, είναι γιατί λόγω του ισοβαρούς πιθανότατα θα προχωρούσανε σε θεσμοθέτηση της κατανομής των οφικίων με βάση κάποια κριτήρια και όχι με την σημερινή οθωμανική πρακτική. αυτό δείχνει η εμπειρία από άλλες χώρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @Άγγελος: Ναι, μαζί σας..

    @Krotkar: Αγαπητή, διαφωνούμε απολύτως!
    Όχι το ΠΑΣΟΚ δεν τα έκανε τρισχειρότερα - η ΝΔ τα έκανε τρισχειρότερα... :-)
    Και ούτε είναι δεξιό, διότι τότε πώς ονoμάζετε τη ΝΔ; Σούπερ-δεξιά; Και τι είναι το ΛΑΟΣ; Ούλτρα-σούπερ-δεξιά; Ας μη χάνουμε την έννοια των λέξεων και της σύγκρισης;

    (Παράδειγμα θα φέρω: Δηλαδή το οτι η ΝΔ καταπατά όλα τα δικαιώματα με κάμερες κλπ., συρρικνώνει και ακυρώνει τις ανεξάρτητες αρχές και "σύρεται" από το ΛΑΟΣ στην πιο ρατσιστική/αντιδραστική πολιτική τη καθιστά ίδια με το ΠΑΣΟΚ;)

    Δεν ξέρω την ηλικία σας, αλλά φοβάμαι οτι δεν θυμάστε κυβερνήσεις Καραμανλή θείου, Μητσοτάκη (για τη σημερινή έχω πει την άποψη μου). Ότι χειρότερο...

    Γενικώς, αυτή την ισοπεδωτική αδυναμία της αριστεράς στην Ελλάδα (ή και αλλού) να διακρίνει μεταξύ δεξιάς και κεντροασριστεράς, τη θεωρώ υποκριτική (με την έννοια της ψηφοθηρίας). Εγώ την ονομάζω "σύνδρομο Ομπάμια".

    Και όχι, η διαφορά μεταξύ Μπους και Ομπάμα δεν είναι "δυό δράμια μυαλό" - είναι πάαρα πολύ περισσότερα πράγματα. Το να μην το βλέπουμε, σημαίνει οτι μας αξίζει ο Μπους. Ή η δεξιά/ακροδεξιά στην Ελλάδα. Και δεν μπόρεσα ποτέ μου να καταλάβω πώς ένας αριστερός δέχεται να τον κυβερνάει η δεξιά "επειδή και το ΠΑΣΟΚ είναι δεξιό"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Υ.Γ. Μόλις διάβασα και το editorial του Γεωργελέ. Ρίξτε μια ματιά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @ Prokopis Doukas:
    Δηλαδή κύριε Δούκα όταν έγινε με το χρηματιστήριο η μεγαλύτερη μεταπολεμική ανακατανομή πλούτου από τους πολλούς στους λίγους δεν κυβερνούσε η δεξιά την Ελλάδα; Όταν "απελευθερώθηκε η καταναλωτική πίστη", δηλαδή επιτράπηκε για πρώτη φορά στις τράπεζες να δίνουν διακοποδάνεια και να σε κυνηγάνε για πιστωτικές, με αποτέλεσμα να βρεθεί όλος ο κόσμος χρεωμένος και οι τράπεζες να βγάζουν υπερκέρδη, δεν κυβερνούσε η δεξιά στην Ελλάδα; Όταν παραδώσαμε σιδηροδέσμιο στους Τούρκους τον ηγέτη ενός κοινωνικού και εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, δεν κυβερνούσε η δεξιά στην Ελλάδα; Όταν ξεκίνησε η ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, δεν κυβερνούσε η δεξιά στην Ελλάδα; Όταν "ελαστικοποιήθηκαν" οι εργασιακές σχέσεις και επιτράπηκε η "ενοικίαση εργαζομένων", δεν κυβερνούσε η δεξιά στην Ελλάδα; Όλα αυτά επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ έγιναν. Και ο Γιωργάκης είναι στην πραγματικότητα ακόμα δεξιότερα, όπως δείχνουν π.χ. η εξαγγελία της ανασφάλιστης εργασίας των νέων, η συνεχής ρητορική αποδοκιμασία του "κρατισμού" (μέχρι που ήρθε η κρίση και όλοι οι μεταλλαγμένοι κεντροαριστεροί μπλαιρικοί ξανανακάλυψαν το κράτος, κι έκοψε κι ο Γιωργάκης τις καταγγελίες του κρατισμού) και φυσικά η συμπερίληψη Μάνου και Ανδριανόπουλου στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ. Δείτε αν θέλετε τη σχετική εξήγησή μου για την πολιτική λογική Γιωργάκη στο λινκ που έδωσα παραπάνω.
    Φοβάμαι ότι βλέπετε την πολιτική όχι επί της ουσίας, αλλά βάσει των στρατοπέδων "αυτοί" και "εμείς". Έχετε κατατάξει τον εαυτό σας στο στρατόπεδο του ΠΑΣΟΚ, οπότε το απέναντι στρατόπεδο πρέπει να το λέμε "δεξιά", άσχετα αν στην πραγματικότητα το ΠΑΣΟΚ σε πολλά ζητήματα έχει δεξιότερη λογική από τη ΝΔ. Το "δε θέλω να με κυβερνάει η δεξιά" σας μου ακούγεται λίγο σαν "δε θέλω να παίρνει πρωτάθλημα η άλλη ομάδα".

    @ xasodikis:
    Ναι φίλε, ευχάριστα είναι τα τρεξίματα, αλλά παραμένουν τρεξίματα ;) Σε σχέση με την ερώτησή σου, απαντώ ότι ένας "μεγάλος συνασπισμός"
    (1) θα ισορροπούσε κάπως τη διάθεση κουρσέματος του κράτους σε λογική "εμείς κι οι άλλοι", και θα αποφεύγονταν οι πολύ χοντρές εκφάνσεις του κομματισμού με μια συνεννόηση στην κατανομή των οφικίων. Θα ήμουν πολύ ευτυχής αν σε αυτό το πλαίσιο μπορούσε να αποκατασταθεί, κοινή συναινέσει, και η λειτουργία / ισχύς του ΑΣΕΠ (κατ' εμένα η υπονόμευσή του είναι ΤΟ μεγάλο έγκλημα της διακυβέρνησης ΝΔ, με τα όποια άλλα, φτιαχτά ή υπαρκτά να μένουν πολύ πίσω).
    (2) σε ορισμένα κρίσιμα θέματα θα μπορούσε να πάρει αποφάσεις που το κάθε κόμμα μόνο του θα δίσταζε να πάρει, γιατί η αντιπολίτευση ή ισχυρά συμφέροντα θα έπεφτε να το φάει. Παραδείγματα: ασφαλιστικό, αναμόρφωση γεωργίας, αντιμετώπιση μεταναστευτικού, εκ νέου προώθηση του "βασικού μετόχου" για τον περιορισμό της ισχύος των εξωθεσμικών κέντρων (θυμίζω ότι ήταν κοινός στόχος των 2 κομμάτων πριν κομματικοποιηθεί το θέμα). Το ερώτημα, προς ποια κατεύθυνση θα επιδιωχθεί η λύση των προβλημάτων αυτών, είναι κατ' αρχήν ορθό (εφ' όσον εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην έννοια της πολιτικής) αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις η λύση είναι προφανής, απλά είναι "too damn hard", για να χρησιμοποιήσω τη σχετική ατάκα του Αλ Πατσίνο.
    (3) Θα μας προσέφερε, λόγω της ανάγκης να βρεθεί ένα πρόσωπο κοινής συναίνεσης, έναν σαφώς καλύτερο πρωθυπουργό από τους Κωστάκη / Γιωργάκη. Προσωπικά θα προτιμούσα τον Αλέκο Παπαδόπουλο, από τη ΝΔ ίσως το Σουφλιά, και θα μπορούσε να συζητηθεί ακόμα και η επιστροφή Σημίτη.
    Αλλά όπως είπαμε, η λύση αυτή φαντάζει δυστυχώς μακρινή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. μην ξεχνας Σπύρο ότι το ΠΑΣΟΚ είναι η Δημοκρατική και Προοδευτική Παράταξη, όποτε εάν "εμείς", φαντάσου τι καραφασισταριά και συντηριτικούρες είναι οι "άλλοι"!.

    Τώρα με τον Κωστάκη και τον Γιωργάκη σε βρίσκω λίγο κολλημένο. τι σου κάναν, καλά παιδιά δεν είναι; πείραξαν κανένα; ο ένας τα κοψίδια του, ο άλλος το ποδήλατο του, χονδρός-λιγνός.

    Μήπως και τώρα ο Σουφλιάς δεν κάνει κουμάντο; ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Από προσωπική εμπειρία, αλλά και τα ακούσματα από φίλους και γνώστους, έχω καταλήξει ότι αυτό που αναζητά σήμερα ένα μέρος της κοινωνίας, το οποίο παρεπιμπτόντως έχει εν γένει προοδευτικές αντιλήψεις και δεν διακατέχεται από αγκυλώσεις ή "ανειλημμένες υποχρεώσεις", είναι ένα κόμμα :
    1. που πρεσβεύει αντίστοιχες προοδευτικές θέσεις και διαθέτει προτάσεις για πρωτότυπες και πρωτοποριακές λύσεις στα προβλήματα που αποδεδειγμένα πλέον μόνο έτσι μπορούν να λυθούν,
    2. που έχει συγκροτημένη σκέψη ως προς το που και τι θέλει να πράξει όταν του δοθεί η ευκαιρία
    3. που είναι πρόθυμο να αναμειχθεί στη διακυβέρνηση με πρόθεση να συνεισφέρει και έχει κατασταλάξει στο σε ποιές θέσεις πρέπει να επιμείνει και σε ποιές να διαπραγματευτεί
    4. που απέχει (εκούσια ή ακούσια) από συστήματα διαφθοράς, ήτοι έχει λευκό πολιτικό μητρώο και εφόσον τελικά αναμειχθεί στην διακυβέρνηση θα παρουσιάσει ελάχιστα (μακάρι να ήταν καθόλου) κρούσματα χρηματισμού ή προσωπικών ωφελειών από τη νομή της εξουσίας (κανείς δεν είναι τόσο αφελής να πιστεύει ότι είναι εύκολο να μην χώσεις το μέλι όταν έχεις το βάζο ορθάνοιχτο, μπροστά σου ... αυτό που είναι το ζητούμενο είναι πρόσωπα με αντοχές απέναντι στον πειρασμό)

    Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε (=είχε τη δυνατοτητα και την ευκαιρία) να ανταποκριθεί σε αυτές τις προσδοκίες, τουλάχιστον κατά τη γνώμη μου, αρκεί να επεδείκνυε την απαραίτητη θέληση και να αδιαφορουσε (σαν οργανισμος συνολικα και σαν κατ' ιδιαν πρόσωπα μεμονωμενα) για τη μικροκομματικη λογικη που εμπνεει τα άλλα κόμματα και πολλούς πολίτες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Και δεν μπορεί αγαπητοί μου φίλοι η Ελλάδα να χτίσει Σκανδιναβικό σύστημα. Το σύστημα αυτό στηρίζεται σε απόλυτη υποταγή στους νόμους (εμείς παρανομούμε παντού και πάντα), απόλυτη διαφάνεια (δεν έχουν οι Δανοί ούτε Καραβέλα, ούτε Χριστοφοράκο), εργασιακή ηθική (συμπληρώστε), υψηλή φορολογία (μέχρι και 70% - εμείς έχουμε παραοικονομία μεγαλύτερη απο την πραγματική οικονομία), ελαστική εργασία (εδώ κι αν διαφέρουμε!!) (προσλαμβάνεσαι και απολύεσαι εύκολα), συνεχή μόρφωση και εκπαίδευση (που απαιτεί ανοιχτά πανεπιστήμια που δεν θέλουμε να έχουμε), και πάνω απ' όλα στην παραδοχή πως το κοινωνικό μοντέλο συμβίωσης και οι παραδόσεις δεν επιτρέπουν καμμία παρεκτροπή (εμείς δεν έχουμε ακόμα συμφωνήσει αν έχουμε Χριστιανούς στην Ελλάδα). Εχω ζήσει δύο χρόνια στην Δανία. Ολοι οι μουσουλμάνοι που συνάντησα (για παράδειγμα), θεωρούν τους Δανούς ρατσιστές και φασίστες.

    Οι γνώμη τύπου "ΕΤΣΙ θέλω ΕΓΩ να είναι ο κόσμος και ΕΤΣΙ θα τον ερμηνεύσω", δεν είναι πολιτικη θέση, είναι προσωπική προτίμηση.

    Υπο αυτό το πρίσμα λοιπόν, τι πολιτικές συνεργασίες να γίνουν. Εμείς ακόμα διαφωνούμε για το τί ήταν "τα Δεκεμβριανά". Οι μισοί βλέπουν τραμπούκους, οι άλλοι μισοί ήρωες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Αγαπητέ Σπύρο,

    Έχουμε ξαναδιαφωνήσει - και μάλλον θα συνεχίσουμε:

    Τα "δεξιά" παραστρατήματα του ΠΑΣΟΚ δεν το καθιστούν εξίσου ή περισσότερο δεξιό από τη ΝΔ. Απλή λογική είναι, η ΝΔ πράττει μόνο δεξιά.

    Για το χρηματιστήριο, τα Ίμια και τον Οτσαλάν έχω διαφορετική άποψη από την τρέχουσα - αλλά δεν είναι της παρούσης. Το τελευταίο μάλλον ήταν γκάφα - και όχι "δεξιά πολιτική". Επίσης άλλο ιδιωτικοποίηση ενός ποσοστού, άλλο εκχώρηση άνω του 51%. Και πολλά από αυτά που λέτε οφείλονται σε μια άκρως νεοφιλελεύθερη Ευρωπαική Ένωση, που τα επιβάλλει. (Επίσης άλλο το ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου, άλλο της περιόδους Σημίτη).

    Αλλά με τη δική σας λογική, δεν έχει νόημα να ψηφίζουν οι ευρωπαικοί λαοί, για μια πιο προοδευτική και όχι νεοφιλελεύθερη Ευρώπη...

    Αντιθέτως από αυτό που λέτε, δεν είχα ποτέ σχέση με το ΠΑΣΟΚ - μπορεί να αποκτήσω, αφού μου αποδίδετε τη ρετσινιά, ούτως ή άλλως.. :-) Επιθυμώ να με κυβερνούν πολιτικοί σχηματισμοί που βρίσκονται στην κεντροαριστερά. Θεωρώ επίσης απαραίτητη την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία - αλλά ώσπου η ελληνική δεξιά να αναγκαστεί να γίνει μια σοβαρή κεντροδεξιά (αν γίνει ποτέ), προτιμώ να μη με κυβερνάει καθόλου - διότι είναι εξόχως επιζήμιο...

    Επίσης, για να καταλάβετε πόσο εναντίον της οπαδοποίησης είμαι, σας λέω οτι δεν υπήρξα ποτέ ούτε καν "φίλος" οποιασδήποτε αθλητικής ομάδας...

    @Locus Publicus: Αν δεν κάνω λάθος όμως, στη Δανία οι ελαστικές σχέσεις υλοποιούνται ως εξής: Απολύεσαι εύκολα, αλλά αμέσως έχεις επανεκπαίδευση, μισθό - και πολύ σύντομα νέα δουλειά που σου βρίσκει το κράτος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Κ. Δούκα,

    Το επίδομα ανεργίας στη Δανία είναι μεγάλο (μπορεί να φτάνει και το 80% του μισθού). Και το οποίον στρατηγικά λειτουργεί αμφίδρομα. Απο τη μια είναι καλή βοήθεια, αλλά απο την άλλη δεν δίνει κίνητρο για να βρεί κάποιος εργασία. Τον βαθμό στον οποίο σου βρίσκει δουλειά το Κράτος δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη. Η εργασία μου ήταν στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά ναί, η κρατική παρέμβαση είναι όντως τεράστια απο κούνια μέχρι θάνατο. Είναι ένα πολύ καλό σύστημα, οι Δανοί το έχουν αποδεχτεί συλλογικά, και γι αυτούς δουλεύει. Βεβαίως το χρηματοδοτούν αδρά με φόρους. Για παράδειγμα ένα αυτοκίνητο μεσαίο κοστίζει 50 χιλ. ευρώ.

    Παρεπιπτόντως, ο Ομπάμα έχει διευρύνει το επίδομα ανεργίας των ΗΠΑ σε πάνω απο έναν χρόνο, με δύο Emergency Unemployment Benefit Periods (13 εβδομάδες η μία). Αυτό παλιότερα θα ήταν ανήκουστο για την Καπιταλιστική Αμερική. Είμαστε σήμερα μάρτυρες της μεγαλύτερης κρατικής παρέμβασης στην Αμερικανική Ιστορία. Οι Αμερικανοί δεν βλέπουν τα πράγματα "Αριστερά - Δεξιά". Κάνουν ό,τι δουλεύει. Σε λίγο, πάλι πίσω στο ανταγωνιστικό μοντέλο παραγωγής. Εξω λοιπόν απο το "κουτί" αυτό εννοούσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. @ Αγαπητέ Locus, άδικα κουράζεσαι, στην Ελλάδα ακόμα κυριαρχεί το "παραμύθι":
    Αριστερά - δεξιά
    Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός
    Αθήνα - Θεσσαλονίκη (παλιότερα)
    Καρέζη - Βουγιουκλάκη κλπ

    Η Ελλάδα χρειάζεται μια κυβέρνηση, κατ' αρχήν, που να επιβάλει τον σεβασμό των νόμων.
    Αναρωτιέμαι αν μια κυβέρνηση επιβάλει, μέσω ελεγκτικών μηχανισμών, τον περιορισμό της ανασφάλιστης εργασίας ή την μείωση της φοροδιαφυγής, τι θα είναι;
    Δεξιά ή Αριστερή;

    Και αν είναι είτε το ένα είτε το άλλο, θα έχει κάποια σημασία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Αγαπητέ Γκλάμ,

    σύμφωνα με την λογική του ΤΣΙΡΙΖΑ (όπως την καταλαβαίνει το φτωχό μου μυαλό), μια κυβέρνηση που θα επιβάλει τον σεβασμό των νόμων, δεν μπορεί παρά να είναι δεξιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Αυτο το "ΤΣΙΡΙΖΑ" τι ειβαι Αγγελε? Δειγμα του χιουμορ σου?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Αγαπητέ/ή espectador,
    ο ΤΣΙΡΙΖΑ είναι ο συνδυασμός Τσίπρα με ΣΥΡΙΖΑ. Κατ΄εμέ περισσότερες φωνές, λιγότερη ουσία. Τώρα χιούμορ ή όχι ας το κρίνει ο καθείς.

    Σχετικά με το ισόκυρο των γνώμεων με έχει καλύψει ο επιθεωρητής Κάλαχαν.

    ..........
    Το πρόβλημα όμως παραμένει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Ένα μικρό σχόλιο πάνω στο post του Locus: Γενικά συμφωνώ σε αρκετά από αυτά που γράφεις αλλά αυτό για την αμφίδρομη λειτουργία του υψηλού επιδόματος ανεργίας τι το ήθελες; Η σαχλαμάρα του moral hazard που πιπιλάνε χρόνια οι συντηρητικοί των ΗΠΑ (με όλο το σεβασμό σε σένα αλλά είναι πραγματικά σαχλαμάρα) είναι εντελώς παράλογη έτσι κι αλλιώς: οι άνθρωποι πάντα προσπαθούν για το καλύτερο για πολλούς κοινωνικούς και οικονομικούς λόγους και μόνο αυτοί που έχουν παραιτηθεί από τη ζωή θα αρκούνταν σε ένα ελάχιστο εισόδημα που θα τους εξασφαλίζει τα απαραίτητα. Λέγοντας οτι δίνοντας ένα καλό επίδομα στους ανέργους τους στερείς το κίνητρο να βρουν δουλειά έχεις κανει μια σαρωτική επιφανειακή one-size-fits-all ψυχολογική εκτίμηση για ένα ετερογενές σύνολο ανθρώπων. Και βέβαια η πραγματικότητα δεν σου δίνει δίκιο, εκτός αν μπορείς να μου εξηγήσεις γιατί η Δανία έχει τόσο χαμηλή ανεργία. Γιατί δεν υπάρχουν στρατιές Δανών τεμπέληδων (σαν τα παραμύθια για τις welfare queens του Ρήγκαν) βολεμένοι με το επίδομα να φουσκώνουν το δείκτη ανεργίας της χώρας; Γιατί προφανώς οι άνθρωποι που θα το κάνουν - που αναμφισβήτητα υπάρχουν - είναι υπερβολικά λίγοι για να δημιουργήσουν εμφανές κοινωνικο-οικονομικό φαινόμενο οπότε το σύστημα μπορεί να τους ανεχτεί και να τους αγνοήσει για το καλό όλων εκείνων που έχουν πραγματική ανάγκη.

    Λες να σκεφτόμαστε έξω από το κουτί αλλά καμιά φορά φαίνεται να πιστεύεις τα πιο απίστευτα κλισέ των συντηρητικών, από καιρό απαξιωμένα από την κοινή λογική και την εμπειρία. Ενελώς φιλικά και με ειλικρινή εκτίμηση γιατί είσαι προφανώς ευφυής και σκεπτόμενος άνθρωπος σου προτείνω να αρχίσεις κι εσύ το out of the box thinking.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. @Σπύρος

    Συμφωνώ περί ΑΣΕΠ και διαφωνώ (πολύ όμως!) περί Σουφλιά :).
    Γενικότερα, διαφωνώ επίσης στην εκτίμηση ότι το σχήμα "μεγάλου συνασπισμού" θα μπορούσε να λειτουργήσει ικανοποιητικά. Όχι γιατί τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν θεμελιώδεις πολιτικού χαρακτήρα διαφορές, αλλά επειδή θα έχουν σαν πρωτεύοντα στόχο την κατάκτηση αυτοδυναμίας στις επόμενες εκλογές -πράγμα που πιθανολογώ ότι θα οδηγήσει σε πόλεμο φθοράς και συνεχή απόπειρα να χρεωθούν οι δύσκολες επιλογές από τον έναν στον άλλον.
    Οι οποίες δύσκολες επιλογές, παρεμπιπτόντως, δεν μου φαίνεται πιθανό να γίνουν σε προοδευτική κατεύθυνση.

    @ESKARINA

    Πολύ μου άρεσε η σύνοψή σου, συμφωνώ.

    @LocusPublicus

    Μπορεί πράγματι να μη συμπλέουμε ιδεολογικά, όμως τις απόψεις σου τις εκτιμώ ιδιαίτερα, τις λαμβάνω σοβαρά υπ' όψιν και θα έλεγα ότι σε πολλά πράγματα συμφωνώ μαζί σου (περισσότερα απ' όσα φαντάζεσαι ίσως :). Όμως: έχω να παρατηρήσω σε σχέση με τον "κρατισμό" που διαγιγνώσκεις στην ελληνική πολιτική ότι έχει ένα πολύ οξύμωρο χαρακτηριστικό. Δηλαδή, μιλάμε για ένα κράτος τεράστιο μεν και έντονα παρόν σε πολλές εκφάνσεις της κοινωνικής δραστηριότητας, αλλά ταυτόχρονα εκκωφαντικά απόν σε άλλες, όπου η παρουσία του θα έπρεπε να είναι έντονη (π.χ. φορολογικοί έλεγχοι, έλεγχοι εφαρμογής της εργατικής νομοθεσίας κλπ.). Κατά τη γνώμη μου, βασική δουλειά του κράτους είναι να θέτει και να εφαρμόζει τους κανόνες του παιχνιδιού, και επίσης να εξασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη παρεμβαίνοντας προς την κατεύθυνση της άμβλυνσης των ανισοτήτων (πολύ συνοπτικά). Ε, το ελληνικό κράτος αποτυγχάνει συστηματικά σε όλα τα παραπάνω.

    @glam

    Εδώ οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν σέβονται οι ίδιες τους νόμους και το Σύνταγμα, πώς θα επιβάλλουν το σεβασμό στους πολίτες; Το Δημόσιο δεν είναι που με το τέχνασμα των συμβασιούχων παρακάμπτει χονδροειδώς την εργατική νομοθεσία; Η Βουλή δεν είναι που ψηφίζει τροπολογίες οι οποίες περιφρονούν και παρακάμπτουν αποφάσεις του ΣτΕ (υπόθεση Αχελώοου);

    @Κυριάκος

    Πολύ χρήσιμο σχόλιο!

    @Άγγελος

    Από πού προκύπτει αυτό σου το συμπέρασμα περί της λογικής του ΣΥΡΙΖΑ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Προκόπη (απολογούμαι για την χρήση ενικού, αλλά μιας και κουβεντιάζουμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι, ας είμαστε λιγότερο επίσημοι! :) ), γεννήθηκα το 1977, εκ των πραγμάτων δεν θυμάμαι τις κυβερνήσεις του θείου Καραμανλή, θυμάμαι όμως καλά τον Μητσοτάκη.

    Η τωρινή κυβέρνηση είναι όντως η χειρότερη που έχει υπάρξει από όσες θυμάμαι, αλλά περισσότερο για λόγους αισθητικής και αγαρμποσύνης, λιγότερο για λόγους ουσίας.

    Θεωρώ απόλυτα δεξιά πρακτική
    -τη δολοφονία Καλτεζά και το πώς αυτή (δεν) τιμωρήθηκε
    -τη διάλυση της Ολυμπιακής
    -την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος προς όφελος ημετέρων
    -τον λαϊκισμό των ημερών 85-89
    -τον ξυλοδαρμό συνταξιούχων/φοιτητών/μαθητών σε πορείες κατά τις κυβερνήσεις Σημίτη. Αυτές ήταν και οι πρώτες που χρησιμοποίησαν τα "νέας γενιάς χημικά".
    -την αποσύνθεση των δημοσίων ταμείων (πχ νόμος Γιαννίτση)
    -τις κάμερες (που πρώτο έβαλε το ΠΑΣΟΚ προ 2004)
    -για τα οικονομικά σκάνδαλα προτιμώ να μην μιλήσω, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ κατέχουν την πρωτιά με διαφορά (αν και ο Καραμανλής έχει κάνει πολύ φιλότιμες προσπάθειες στον τομέα αυτό).

    Προσωπικά δίνω μεγάλη αξία στον πολιτισμό και την αισθητική και στον τομέα αυτό νομίζω πως το ΠΑΣΟΚ έχει γράψει πολύ μαύρες σελίδες: θυμίζω μόνο τον Κουρή και την Αυριανή, το "κωλόσπιτο" του συχωρεμένου του Γιαννόπουλου, αλλά και το περίφημο τσιτάτο περί "αλαζονείας της εξουσίας" το οποίο επί ημερών ΠΑΣΟΚ εφευρέθηκε. Απλώς σταχυολογώ, από παραδείγματα έχουμε πληθώρα!

    Ως εκ τούτου, είναι ψευδοδίλημμα η επιλογή μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

    Όσο για τον Ομπάμα, προσφάτως αντιμετώπισε το ζήτημα των βασανιστηρίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στο Ιράκ και αλλού, με το σκεπτικό "να μην δημοσιεύονται οι φωτογραφίες". Για την ταμπακέρα ούτε λέξη. Θυμίζω ακόμα τα "ήξεις αφίξεις" περί των βομβαριδισμών του Ισραήλ στη Γάζα. Όταν θα δούμε και τις βόμβες του Ομπάμα να πέφτουν, ίσως να μας τελειώσουν οι ψευδαισθήσεις.

    Χασοδίκη, όπως το θέτεις στο τελευταίο σχόλιο, συμφωνώ περισσότερο, σε κάθε περίπτωση η κατάσταση είναι τραγικά απογοητευτική. Νομίζω πως ούτε και το τέλος του δικομματισμού δεν θα οδηγήσει σε βελτίωση, απλά θα περάσουμε σε μια μεταμοντέρνα περίοδο, που δυσκολεύομαι να εικάσω με τι θα μοιάζει.
    Πάντως, η εναλλαγή σταθερών συντεταγμένω δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Αντίστοιχα συμβαίνουν στην Ισπανία και την Πορτογαλία, ακόμα και στη Βρετανία (που δεν είναι και παράδειγμα προς μίνηση βέβαια). Η αποκλειστικότητα της Ελλάδας έγκειται στην εναλλαγή των ίδιων τριών οικογενειών. Αυτό βέβαια είναι πταίσμα μπροστά στην εναλλαγή παρεμφερών πολιτικών γραμμών και στρατηγικών.

    Τέλος, για να μην θεωρηθώ νοσταλγός της Σοβιετίας, όπως αναφέρει κάποιος, να πω μονάχα πως σχετικά κοντά στο ιδεατό από άποψη κοινωνικής πρόνοιας και υψηλής ποιότητας ζωής για τους πολλούς κυρίως βρίσκεται η (καπιταλιστικότατη) Ελβετία και οι (σοσιαλδημοκρατικές εν γένει) Σκανδιναβικές χώρες.
    Για την Ελβετία, το τίμημα ήταν μη αγνές πρακτικές όπως το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, η φύλαξη ναζιστικού πλούτου και άλλα τέτοια ωραία.
    Να θυμήσω πως αυτές οι χώρες δεν έχουν εμπλακεί σε πόλεμο επί από 100 ως 300 χρόνια (εξαίρεση η Φινλανδία, που δεν ανήκει στις σκανδιναβικές χώρες όμως, και που το σύστημά της δεν είναι επιπέδου Σουηδίας πχ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Αγαπητέ Κυριάκο,
    Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω σε τί κλισέ αναφέρεσαι οτι πιστεύω. Απλά εννοούσα πως αν σου δίνουν επίδομα ανεργίας 80% του μισθού σου για δύο χρόνια, τότε τείνεις να αράξεις για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα απ' οτι αν σου δίνουν 30% του μισθού σου για 6 μήνες.

    Δεν ανήκω στους συντηρητικούς. Το Σκανδιναβικό σύστημα μου αρέσει κι εμένα γιατί είμαι Ευρωπαίος, με έλκει,έχω μεγαλώσει με τις ιδέες του Κρατισμού. Στο κέντρο του κάθε οικονομικού συστήματος όμως, βρίσκεται η παραγωγικότητα, και οι Δανοί παράγουν αρκετά για την πολύ μικρή αριθμητικά κοινωνία τους. Ο αριθμός κάνει τη διαφορά.

    Οι ΗΠΑ είναι διαφορετικές. Και ενώ οι ίδιες σπρωχτηκαν σε μεγάλη κρίση λόγω υπέρμετρου ρίσκου (ιστορικό χαρακτηριστικό της Αμερικής), παραμένουν η πιό δυναμική παραγωγικά χώρα στον κόσμο λόγω (1)της τεράστιας δυνατοτητας δημιουργίας νέων τεχνολογιών και μετατροπής τους σε προιόντα αγοράς, (2)γρήγορης στελέχωσης της Αγοράς με εκπαιδευμένα άτομα λόγω της άμεσης σύνδεσης Πανεπιστημίων-Αγοράς, (3)της ύπαρξης μεγάλης κουλτούρας Venrure Capitalism που συνεχώς χρηματοδοτεί νέες επιχειρήσεις, και (4)στον διαφορετικό πολιτικό τους πολιτισμό που βλέπει προβλήματα και λύσεις χωρίς χωρίς πολιτικές αποχρώσεις.

    Κρατικοποιούν και οι Αμερικανοί oταν χρειάζεται, αλλά παραμένουν ρεαλιστές πως όποιο σύστημα κι άν έχουμε, η οικονομική βάση παραγωγής πρέπει να παραμένει ανοιχτή και ανταγωνιστική (καπιταλιστική) για να παράγει κέρδος. Χωρίς κερδος καμμία κοινωνία δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει κοινωνικά συστήματα (εστω και σοσιαλιστικά).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. Αγαπητέ μου Χασοδίκη, εκτιμώ πολύ το ιστολόγιό σου, γιατί βρίσκω εδώ καλά κείμενα και αξιόλογους σχολιαστές.

    Περί ιδεολογίας - Η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ προσωπικά ίσως να μην με αγγίζει, αλλά είναι τόσοι και τόσοι άλλοι που περιμένουν προτάσεις και "όραμα". Και ειλικρινά λυπάμαι για την ανυπαρξία αριστερής πρότασης (ας μην ανήκω ιδεολογικά εκεί), και τον δικομματισμό των τριών οικογενειών που όπως προσπάθησα να επιχειρηματολογήσω προβάλουν ως λύση τον συγκεντρωτικο Κρατισμό. Νάσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Σε αυτό το λινκ http://www.tvxs.gr/v14514 εμφανίζεται ένα από τα επεισόδια ενός χρονικού προαναγγελθέντος (;) θανάτου. Περισσότερο ενδιαφέρον από το ίδιο το κείμενο, έχουν τα σχόλια επ' αυτού που ακολουθούν.

    Γιατί νιώθω ότι το έργο το έχω ξαναδεί, αλλά με άλλους πρωταγωνιστές ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Locus αυτό που λες είναι λογικοφανές αλλά όχι λογικό. Αν σου δώσω ψίχουλα και σε σπρώξω στην εξαθλίωση σε ωθώ να βγεις να ζητιανέψεις ή να κλέψεις πορτοφόλια, όχι να δουλέψεις. Απλά σου φορτώνω άλλο ένα πρόβλημα στα πολλά (ψυχολογικά και πρακτικά) που έχεις ήδη ως άνεργος. Αυτό λέει η λογική αλλά και η εμπειρία.

    Η συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων αν μπορεί να κάνει μια δουλειά με αξιοπρεπή μισθό το προτιμά από το να τεμπελιάζει ζώντας με την ελεημοσύνη του κράτους, κάτι το οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι θα ντρέπονταν να κάνουν. Άσε που τα λεφτά είναι έτσι κι αλλιώς τόσο λίγα που συζητάμε απλά για διαφορά μεταξύ φτώχειας και εξαθλίωσης (εκτός αν νομίζεις πως έχει τεράστια διαφορά να ζείς με 200 ή με 400 ευρώ το μήνα).

    Το μεγάλο επίδομα ως αντικίνητρο για την εύρεση εργασίας το έχουν χρησιμοποιήσει πολύ συστηματικά οι συντηρητικοί στις ΗΠΑ ως επιχείρημα για να κόβουν επιδόματα. Έχει απήχηση στο κοινό τους εν μέρει γιατί ταιριάζει και με την προτεσταντική ηθική: σκληρή δουλειά = αρετή, τεμπελιά = αμαρτία, αυτοί οι αμαρτωλοί τεμπέληδες (αράπηδες) που αμολάνε μερικά παιδιά στα 17 και μετά γλεντοκοπάνε πλουσιοπάροχα για την υπόλοιπη ζωή τους με τα λεφτά μας - έχω διαβάσει τέτοιες απόψεις από απλούς ανθρώπους, δεν κάνω πλάκα. Μεγάλο επίδομα = ηθικός κίνδυνος (moral hazard), κίνητρο να κυλιστείς στη γλυκιά αμαρτία της οκνηρίας. Είναι γνωστό άλλωστε πως μόνο με το μαστίγιο καταλαβαίνει ο άνθρωπος...

    Η εγκυρότητα του επιχειρήματος μπορεί έτσι κι αλλιώς να ελεγχθεί εύκολα: αν ήταν σωστό θα έπρεπε οι χώρες με τα καλύτερα επιδόματα να έχουν μεγαλύτερη ανεργία. Αν οι άνθρωποι στη Δανία παρέμεναν για περισσότερο χρόνο άνεργοι γιατί δεν πιέζονται να βρουν δουλειά αυτό θα έπρεπε να φαίνεται στο δείκτη ανεργίας της χώρας ο οποίος όμως είναι σταθερά χαμηλός (κάτω από 6% την τελευταία δεκαετία, για να έχεις μια αίσθηση, με πτωτική πορεία μάλιστα). Ποτέ και πουθενά δεν έχει καταγραφεί σχέση μεταξύ ύψους επιδόματος και ανεργίας, επιτέλους καιρός είναι να σταματήσουμε να το θεωρούμε "λογικό" γιατί δεν είναι. Ένα ακόμη ψέμα των δεξιών είναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. Κυριάκο, δεν ηθικολογώ Προτεσταντικά περί moral hazard, δεν ασπάζομαι τέτοια επιχειρηματολογία, και σου δίνω την νίκη που σου ανήκει.

    Η επιχειρηματολογία μου εστιάζεται στον Κρατισμό ως μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, πολιτικού μάνατζμεντ και κοινωνικής θεώρησης. Εμμένω στο επιχείρημα πως για ο πλούτος στην Ελλάδα έχει πλέον μεταφερθεί στο Κράτος, το οποίο έχει βουλιάξει απο τη Διαφθορά, ανίκανο να δημιουργήσει ένα σύστημα οικονομικής ανάπτυξης πάνω στο οποίο μπορεί να στηριχθέι και ένα ευπρεπές κοινωνικό σύστημα. Και αυτό γιατί ο Κρατισμός δεν είναι τίποτα παραπάνω απο υπερσυγκέντρωση εξουσιών στην κορυφή, που εκτρέφει διαπλοκή, πελατειακές σχέσεις και διαφθορά. Και η Ελλάδα, είπα, πρέπει να βρεί άλλο μοντέλο ανάπτυξης για να λύσει τα οικονομικά και κοινωνικά της προβλήματα. Δεν έχουμε τον δυναμισμό των ΗΠΑ (αναφέρω και τους λόγους), την ηθική των Σκανδιναβών, είμαστε μάλλον σε επίπεδο Σοβιετικής Ενωσης πριν την κατάρρευση.

    Η οικονομική κρίση των ΗΠΑ προήλθε απο την Αγορά, και τώρα δοκιμάζονται διάφορα αντίδοτα ("Aριστερά" και "Δεξιά") για επανάκαμψη. Το πολιτικό σύστημα όμως των ΗΠΑ αναγεννήθηκε (ας μην διαφωνήσουμε και γι αυτό). Αντιθέτως, όλα τα σκάνδαλα στην Ελλάδα (Ομόλογα, Βατοπέδι, Ζήμενς) είναι Κρατικά. Με κορυφή, κατα τη γνώμη μου, τις Υποκλοπές, πάνω στις οποίες σχεδιάστηκαν, υποπτεύομαι πολλά απο τα παρασκηνιακά. Και εφόσον δεν μπορούμε να τους διορίσουμε όλους στο Δημόσιο, ας βρούμε ένα άλλο μοντέλο ανάπτυξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. Locus, το εννοούσα οτι συμφωνώ με τα περισσότερα που λες και μόνο με μια μικρή, επουσιώδη στην πραγματικότητα, λεπτομέρεια διαφώνησα. Ο λόγος που επέμεινα είναι γιατί αυτό που ανέφερες είναι από τα πράγματα που πολλές φορές τα θεωρούμε σωστά γιατί μοιάζουν λογικά αλλά αν τα καλοσκεφτούμε δεν είναι και τόσο. Κάποιοι όμως χρησιμοποιούν συστηματικά τέτοια λογικοφανή επιχειρήματα για να μας πείσουν να δεχτούμε κάθε είδους περικοπές. Πολύ συχνά the devil is in the details...

    Κατά τα άλλα, δεν έχω και πολλά να συμπληρώσω και είμαι πολύ κοντά σ' αυτά που λες. Μια ενδιαφέρουσα (νομίζω) σχετική λεπτομέρεια: στη νεοφιλελεύθερη πατρίδα του καπιταλισμού-καζίνο το δημόσιο ταμείο κοινωνικής ασφάλισης (για το οποίο οι αναλογιστικές μελέτες, διαθέσιμες για τον καθένα στο διαδίκτυο, δείχνουν πως δεν θα έχει οικονομικά προβλήματα για τα επόμενα 40 χρόνια τουλάχιστον) επιτρέπεται να επενδύει το αποθεματικό του (social security trust fund) αποκλειστικά σε ομόλογα του Αμερικανικού δημοσίου την, κατά τεκμήριο, ασφαλέστερη επένδυση στον κόσμο. Στην Ελλάδα τα αποθεματικά των ταμείων επενδύονται και σε μετοχές, ενίοτε και σε δομημένα ομόλογα ενώ διαβάζω σήμερα στην Ελευθεροτυπία πως η κυβέρνηση συζητά την "επαγγελματική διαχείρηση των αποθεματικών" δηλαδή να τα δώσει σε ιδιώτες τραπεζίτες (με σαφείς κανόνες και περιορισμούς είμαι σίγουρος, π.χ. μόνο αμοιβαία κεφάλαια εγγυημένα από μεγάλες τράπεζες, Lehman Bros κλπ.) Πού κολλάει θα μου πείτε; Έχω την αίσθηση πως πολλά απ' αυτά που συζητάτε δεν είναι θέματα ιδεολογικού προσανατολισμού αλλά διαχείρισης. Μερικές φορές οι κακοί δεξιοί στις ΗΠΑ μπορούν να μας δώσουν μαθήματα ρεαλιστικής και κοινωνικά ωφέλιμης δημόσιας διοίκησης κάτι το οποίο έχω την αίσθηση πως ούτε να ακούσουν δεν θέλουν οι έλληνες αριστεροί.

    Krotkaya, ο Ομπάμα ξεκινά τη μεταρρύθμιση του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης. Διαβάζω μάλιστα πως ένα ενθαρρυντικό σημάδι είναι πως οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι φαρμακοβιομηχανίες προσπαθούν να επηρρεάσουν τη διαμόρφωση του τελικού συστήματος - όχι να αποτρέψουν τη δημιουργία του όπως έκαναν με επιτυχία μέχρι τώρα. Είχε προσπαθήσει και η Χίλλαρι τη δεκαετία του 90 επί κυβέρνησης Κλίντον να προωθήσει ένα σχέδιο καθολικής δημόσιας ασφάλισης υγείας και τράκαρε σε τοίχο καθώς ούτε οι δικοί της δεν το υπερψήφισαν επί της αρχής στη Γερουσία. Αν ο Ομπάμα τα καταφέρει είναι πιθανό σε μερικά χρόνια να υπάρξουν αρκετά εκατομμύρια αμερικανών που θα διαφωνήσουν μαζί σου στο "καρότο του συστήματος" μια διαφωνία που θα είναι τόσο μεγάλη όσο η απόσταση από τη ζωή στο θάνατο. Δεν είναι ασπρόμαυρος ο κόσμος και δεν είναι όλοι ίδιοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. Λυπάμαι που πήρα είδηση την ανάρτηση (και την ωραία συζήτηση) τόσο αργά. Μου κάνει νερά ο rss reader μου φαίνεται. Έστω και τόσο καθυστερημένα, ας πω κι εγώ μια κουβέντα.

    Σε αντίθεση με την πλειονότητα των φίλων των κομμάτων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που συχνά ανάγουν το ζήτημα της συμμετοχής τους σε μια κυβέρνηση συνεργασίας σε υπαρξιακό πολιτικό ζήτημα, για μένα είναι δευτερεύον. Καταρχήν, δεν είμαι αντίθετος σε καμιά συνεργασία. Ένας πολιτικός σχηματισμός υποτίθεται πως θα έπρεπε να θέλει εξ ορισμού να συμμετάσχει στην χάραξη πολιτικής και στη διακυβέρνηση. Στην πολιτική ή λερώνεις τα χέρια σου ή αυτοπαγιδεύεσαι στα μονοψήφια νούμερα και στην ουρά των τηλεοπτικών παραθύρων.

    Αλλά για να κάτσεις να συζητήσεις σοβαρά για συνεργασίες, θα πρέπει να έχεις ένα ξεκάθαρο σύνολο πολιτικών αρχών (τι θέλεις να κάνεις, προς ποια κατεύθυνση, και γιατί) και ένα σύνολο οιονεί προγράμματος και συγκεκριμένων πρακτικών λύσεων που θα απορρέουν από το πρώτο σύνολο.

    Μην αρχίσετε τις ενστάσεις. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο, το ξέρω ότι είναι ανεδαφικό, το ξέρω ότι είναι άδικο να το ζητάω από οποιοδήποτε μικρό κόμμα (πολλώ μάλλον από έναν πολιτικό σχηματισμό με τη δομή του ΣΥΡΙΖΑ). Αλλά αυτό θα έπρεπε να είναι ο πρωταρχικός στόχος στον οποίον θα έπρεπε να κατατείνει η πολιτική δουλειά μέσα στις δομές του κόμματος. Και, λυπάμαι που το λέω, αυτό δεν το βλέπω καθόλου μα καθόλου στον ΣΥΡΙΖΑ.

    Με άλλα λόγια, θεωρώ προαπαιτούμενο οποιασδήποτε συνεργασίας μια αυτοπεποίθηση που προκύπτει από την ελπίδα ότι "ξέρουμε τι θα κάναμε". Τότε, η όποια συνεργασία θα είναι μια απλή τακτική επιλογή που μπορεί να σε συμφέρει ή να μην σε συμφέρει να κάνεις. Μέχρι τότε, κάθε συζήτηση περί συνεργασιών θα γίνεται σε κινούμενο έδαφος, και θα έχει προδιαγεγραμμένο (και αρνητικό) αποτέλεσμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. Αγαπητέ π2, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου και μάλιστα υπερθεματίζω, διευκρινίζοντας ότι για μένα είναι απαιτούμενο κάθε πολιτικός σχηματισμός να έχει σαφή άποψη και θέση για το τι θέλει να κάνει και πως σκοπεύει να το κάνει. Ο διαχωρισμός μεταξύ μικρών και μεγάλων κομμάτων, ο οποίος, εσκεμμένα κατά τη γνώμη μου, υποννοεί κόμματα εξουσίας και κόμματα "υποβοήθησης" ή κομπάρσους, μόνο βλαπτικός είναι για το πολίτευμα και για τα ίδια τα κόμματα.
    Κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν μπορεί να νοηθεί ή να δικαιολογηθεί εάν δεν έχει πρόγραμμα άσκησης εξουσίας, διότι τότε είναι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ιδεολογική λέσχη και στη χειρότερη καφενείο !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. π2, έχω μόνο μια αντίρρηση σε αυτά που γράφεις: έχω την αίσθηση ότι ειδικά για τον Συνασπισμό του σήμερα, τα δύο αυτά ζητήματα (πολιτική συνεργασιών και πρόγραμμα) είναι αλληλένδετα σε μεγάλο βαθμό. Και γενικότερα θα έλεγα ότι είναι άλλο να καταρτίζεις ένα πρόγραμμα έχοντας τη βεβαιότητα ότι *δεν* θα κληθείς να το εφαρμόσεις, και άλλο να το καταρτίζεις με στόχο να εφαρμοστεί κιόλας, έστω και εν μέρει. Στη δεύτερη περίπτωση απαιτείται ένας συγκερασμός αρχών και ρεαλισμού, που μπορεί να αποτελέσει διδακτικό μάθημα για κάθε πολιτικό χώρο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Φοβάμαι πως δεν καταλαβαίνω την έννοια του πολιτικού προγράμματος που εκπονείται με την βεβαιότητα ότι δεν θα εφαρμοστεί. Εχμ, τότε δεν παύει να είναι πρόγραμμα, αυστηρά μιλώντας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Χμ. Αυστηρά μιλώντας, ναι. Από την άλλη, βέβαια, προγραμματικός στόχος του ΚΚΕ είναι, φερ' ειπείν, η δικτατορία του προλεταριάτου. Δεν ξέρω αν εννοείς τι εννοώ ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. Τι εννοείς; Δεν θα γίνει η δικτατορία του προλεταριάτου; :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενστάσεις και ισχυρισμοί
κατατίθενται μόνον εγγράφως
(Χασοδίκειος Πολιτική Δικονομία, άρθρον 228)