Μουσικός Αύγουστος ΔύοΧιλιάδεςΕπτά

Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας

Καθώς ο μήνας Ιούλιος οδεύει σιγά σιγά προς το τέλος του, οι κάτοικοι της Αθήνας εγκαταλείπουν κατά κύματα το κλεινόν (και αναβράζον) άστυ, κατευθυνόμενοι προς τα νησιά και τις εξοχές. Τα μεγάλα μουσικά φεστιβάλ του φετινού καλοκαιριού (Rockwave, Synch, Gagarin Open Air) είναι ήδη ιστορία, ωστόσο, για όσους παραμείνουν τον Αύγουστο στην άδεια Αθήνα, το Xasodikis Channel διαθέτει τις καλύτερες πολιτιστικές προτάσεις -από τον ειδικό συνεργάτη μας, Παναγιώτη Χολοσκασμένο. Παναγιώτη:

Ευχαριστώ Ελπινίκη. Και ας αρχίσουμε την περιπλάνησή μας στα επερχόμενα μουσικά δρώμενα του Αυγούστου από την πλέον πολυαναμενόμενη συναυλία του φετινού καλοκαιριού: Στο Ηρώδειο λοιπόν, για μία και μοναδική εμφάνιση, ο Μάκης Γιακουμάτος και ο Γιάννης Μανώλης σε ένα αφιέρωμα στο ρεμπέτικο και λαϊκό τραγούδι. Τραγούδια του τεκέ, του μεροκάματου, του πόνου και της αγάπης, αρχοντορεμπέτικα, αλλά και πιο σύγχρονες λαϊκές επιτυχίες, από τους δύο κορυφαίους κοινοβουλευτικούς βάρδους με τη συνοδεία της δωδεκαμελούς ρεμπέτικης κομπανίας "Οι κουραδόμαγκες". Έκτακτη φιλική συμμετοχή: Πανίκας Ψωμιάδης, ο οποίος θα ερμηνεύσει αξέχαστες επιτυχίες του Στέλιου Καζαντζίδη, πέφτοντας στην ορχήστρα του Ηρωδείου με αλεξίπτωτο. Κονφερασιέ της βραδιάς ο Σπύρος "ΣτηνΥγειάΜαςΡεΠαιδιά" Παπαδόπουλος.



Για τους φανατικούς της ροκ μουσικής, η μεγάλη συναυλία του Κώστα Λαλιώτη και των Pure Rockers (διαβάζεται "Πουρόκερς") στο γήπεδο της Ριζούπολης αναμένεται να ανεβάσει το θερμόμετρο στα ύψη. Το θρυλικό συγκρότημα σκληρού ροκ σε ένα εκρηκτικό live set με άξονα τα τραγούδια από τον πρόσφατο τελευταίο του δίσκο του 1998 "Green Sun 'n' Green Tea", αλλά και με διασκευές Metallica, Accept, AC/DC και Μένιου Κουτσόγιωργα. Γκεστ σταρ ο μοναδικός Δημήτρης Πουλικάκος. Τη συναυλία θα ανοίξει το συγκρότημα της Β' Κλαδικής Εργατών Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος, "Hard Helmets".



Η μεγάλη μουσική έκπληξη της χρονιάς είναι ασφαλώς η σύμπραξη Λιάνας Κανέλλη-Κώστα Ζουράρι. Οι δύο γνωστοί διανοούμενοι καλλιτέχνες του παλαιονεοκομμουνιστικού εθνικισμού θα ξεκινήσουν την μεγάλη τους περιοδεία ανά την Ελλάδα από το Κηποθέατρο Παπάγου. Το πρόγραμμά τους αποτελείται από τα πιο γνωστά αντάρτικα τραγούδια (Παιδιά σηκωθείτε, Μαύρα κοράκια, Στ' άρματα στ' άρματα, Ο Ύμνος της Τρίτης Διεθνούς κλπ.) και τους δύο ερμηνευτές θα συνοδεύσει το Μικρό Μουσικό Κολχόζ της ΚΟΒ Αγίων Αναργύρων. Μετά τις εμφανίσεις τους στην πρωτεύουσα, οι δύο κορυφαίοι ερμηνευτές θα επισκεφτούν τον Μελιγαλά, τα χωριά της ορεινής Λακωνίας, τις Σέρρες και τη Φλώρινα.



Και περνάμε στο χώρο της ελληνόφωνης εναλλακτικής ποπ σκηνής: ο Αλέξης Τσίπρας και τα Κόκκινα Πουκάμισα, για μία και μοναδική συναυλία στο Πεδίον του Άρεως. Ο δημοφιλής τροβαδούρος-δημοτικός σύμβουλος, στην ακουστική κιθάρα και το τραγούδι, θα παρουσιάσει το υλικό από τον καινούργιο του δίσκο "Όμορφη Ανοιχτή Πόλη". Το συγκρότημα που τον πλαισιώνει, τα Κόκκινα Πουκάμισα, είναι μια ελπιδοφόρα μπάντα νέων μουσικών με επιρροές από τον Ρήγα Φερραίο και τη Β' Πανελλαδική, ηλικίας 40 έως 52 ετών, και αποτελείται από τους: Subcommandante Μάρκος (ηλεκτρική κιθάρα), Subcommandante Μήτρος (ηλεκτρικό μπάσο), Subcommandante Τάσος (τύμπανα), Subcommandante Ντίνος (πλήκτρα, φωνητικά). Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες αναφέρουν ότι ενδέχεται να συμμετάσχει εκτάκτως και ο πρώην Ανθυποπλανητάρχης Αλ Γκορ (άλτο σαξόφωνο, κλαρίνο) με το τετραμελές σχήμα του "Metanoousa Magdalhnh".



Για το τέλος αφήσαμε το μουσικό γεγονός της δεκαετίας, το οποίο θα απολαύσουν οι λίγοι τυχεροί που θα παραμείνουν στην πρωτεύουσα τον Αύγουστο: Η Μεγάλη Συμφιλίωση. Γιώργος Νταλάρας-Τζίμης Πανούσης, "Επιτέλους μαζί". Οι δύο αγαπημένοι καλλιτέχνες (αγαπημένοι του κοινού, αλλά και μεταξύ τους) σε μία ανεπανάληπτη συναυλία στο ΟΑΚΑ. Μαζί τους η Dulce Pontes, με την οποία βέβαια έχει ήδη δημιουργηθεί μια μικρή ανωμαλία -αφού ο Γιώργος Νταλάρας την φωνάζει "Ντουλθ" ενώ ο Τζιμάκος "Δουλτσινέα"-, που αναμένεται ωστόσο να ξεπεραστεί επιτυχώς. Οι τρεις κορυφαίοι ερμηνευτές θα συμμετέχουν στην συναυλία αφιλοκερδώς, συνοδευόμενοι βέβαια από λιτό τριακοντατετραμελές σχήμα μουσικών (που θα πληρωθούν κανονικά) στα απολύτως απαραίτητα όργανα (οκτώ σετ κρουστών, βούκινα των Άλπεων, μουσικό πριόνι, φαγκότο, λύρα του Σουδάν και ιρλανδέζικο μπουζούκι). Ο Γιώργος Νταλάρας θα παίξει εξάχορδη και δωδεκάχορδη ακουστική κιθάρα, τρίχορδο και τετράχορδο μπουζούκι, ούτι, σάζι, σιτάρ, τζουρά, μπαγλαμαδάκι, λα(γ)ούτο και κρουστικό δράπανο, ενώ ο Τζίμης Πανούσης θα παίξει τα βλέφαρά του. Η συναυλία είναι μία παραγωγή της γνωστής εταιρείας ΒETOX (πράγμα που σημαίνει ότι θα ολοκληρωθεί με γιουρούσι κουκουλοφόρων, μπουρλότο στα μπαρ και τις τουαλέτες και βρωμόξυλο), το κόστος της οποίας θα ανέλθει στο συμβολικό ποσό των 2.500.000 ευρώ, που θα καλυφθεί κατά 75 % από το Δ' Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν για την αναδάσωση των καμμένων εκτάσεων της Πάρνηθας με κοκοφοινικιές.



Αυτές ήταν αγαπητοί μου φίλοι οι πολιτιστικές προτάσεις του Xasodikis Channel για τον Αύγουστο. Από την Ελπινίκη Βοκαμβίλια και από εμένα, τον Παναγιώτη Χολοσκασμένο, καλό σας βράδυ -και καλιές διακοπές!



Για τον Γιάννη και τον aragoz

Έλα να πάμε στα καμμένα...

-"Έχουμε ραντεβού στις 8:30 το Σάββατο το πρωί στο τελεφερίκ. Θά 'ρθεις;"
-"Τι να σου πω... Αν ακούσω το ξυπνητήρι, θα 'ρθώ."

Τελικά το άκουσα το ξυπνητήρι, αν και με δυσκολία... Καθώς έπινα τον καφέ μου, σκεφτόμουν ότι άσχημη μέρα διαλέξαμε: το δελτίο καιρού έδινε πρόγνωση 40 βαθμούς. Αλλά και τι να κάνουμε; Να περιμένουμε να δροσίσει (χμμμ....);



Το Σάββατο το πρωί στις 8:30, λοιπόν, στο τελεφερίκ. Κοιτάζοντας κατά πάνω, το βουνό σε ξεγελά: από το πάρκινγκ του τελεφερίκ δεν φαίνονται τα καμμένα, εκτός από μία μικρή έκταση ψηλά, ανάμεσα στο καζίνο και την Αγία Τριάδα. Όταν ανεβαίνεις στο βουνό, όμως, από τον φιδογυριστό δρόμο, μόλις φτάσεις στο ύψος του ΣΕΓΑΣ, ζεις την "Αποκάλυψη τώρα": τα πάντα, όσο πιάνει το μάτι, καμμένα και γκρίζα.



Η δουλειά που είχε προγραμματιστεί να γίνει το Σαββατοκύριακο από τους εθελοντές δασοπυροσβέστες του ΕΔΑΣΑ και από εθελοντές του WWF Ελλάς ήταν η μεταφορά της ξυλείας για την ανακατασκευή του πυροφυλακίου της Σκίπιζας. Η βάση του φυλακίου είναι τοποθετημένη σε μια "αετοφωλιά" κρεμασμένη πάνω από βράχια, αριστερά από την ψηλότερη κορυφή της Πάρνηθας (την Καραβόλα, με το μεγάλο "μπαλόνι"). Στα 1.260 μέτρα υψόμετρο περίπου, είναι το ιδανικό σημείο παρατήρησης: έχει απεριόριστη θέα σε όλη τη βόρεια πλευρά του βουνού, μέχρι πέρα στον Ευβοϊκό.



Το πρόβλημα είναι ότι η συγκεκριμένη θέση είναι εξαιρετικά δυσπρόσιτη: δεν υπάρχει δρόμος που να περνά από τη Σκίπιζα, το κοντινότερο σημείο όπου μπορείς να πλησιάσεις με το αυτοκίνητο είναι περίπου στα δύο χιλιόμετρα απόσταση, στα λεγόμενα "Σκαλάκια". Από εκεί, υπάρχει μονοπάτι καλά σημαδεμένο που βγάζει στο πυροφυλάκιο, ανεβοκατεβαίνοντας μέσα από δάσος, αλλά και από καμμένη έκταση... Η μεταφορά της ξυλείας δεν μπορούσε να γίνει παρά μόνο στα χέρια ή με μουλάρια -και αφού δεν βρέθηκε πρόθυμος μουλαράς, επιστρατεύτηκαν οι εθελοντές.

Δεν έχει νόημα να σου μεταφέρω λεπτομέρειες από τη δουλειά, Μοναδικέ μου Αναγνώστη. Ήταν δύσκολη, αλλά την τελειώσαμε και αυτό είναι που έχει σημασία. Σε δυο-τρεις μέρες, καλώς εχόντων των πραγμάτων, το φυλάκιο θα είναι στημένο και έτοιμο. Εγώ θα περιοριστώ να σου δείξω λίγες φωτογραφίες από το βουνό, και να σταχυολογήσω λόγια και εντυπώσεις από τη μικρή μας παρέα -τους λίγους που βρεθήκαμε στην Πάρνηθα το Σάββατο και την Κυριακή.



Δεν ξέρω αν οι φωτογραφίες που θα δεις εδώ αξίζουν χίλιες λέξεις, αλλά σε διαβεβαιώ ότι δεν φτάνουν για να αποδώσουν την εντύπωση που σχηματίζει το μάτι. Το μεσημεριανό φως χαλάει τα χρώματα, τα ανοίγει. Στην πραγματικότητα, οι καμμένες εκτάσεις είναι έναν τόνο τουλάχιστον πιο σκούρες απ' όσο φαίνονται στις φωτογραφίες, σε μια απόχρωση σταχτί -εκεί που πριν από έναν μήνα υπήρχε καταπράσινο πυκνό δάσος. Διάσελο Κυράς, Διάσελο Πανός, Πλατυβούνα, Κακιά Ράχη, Αγία Τριάδα, Παλαιοχώρι, ρέμα Γκούρας, Καραμανλή, τα πάντα καμμένα. Η φωτιά πέρασε και μετά το καζίνο και έφτασε μέχρι το πάνω μέρος της χαράδρας της Χούνης (από τη Θέριζα και πάνω) και μέχρι το Φλαμπουράκι. Με δυο λόγια, έκαψε και πυκνό δάσος, αλλά και το πιο επισκέψιμο κομμάτι της Πάρνηθας, το οποίο μετέτρεψε σε κρανίου τόπο.



Ο Σ., έμπειρος εθελοντής δασοπυροσβέστης, μου λέει: "Είναι αδιανόητο το πόσο μεγάλη απόσταση κάλυψε η πυρκαγιά. Είναι προφανές ότι έγινε λάθος εκτίμηση του κινδύνου. Την ίδια ημέρα υπήρχε άλλη μια πυρκαγιά στην Αυλίδα και απειλήθηκαν τέσσερα-πέντε σπίτια. Προφανώς θεωρήθηκε πιο σημαντικό να σωθούν τα τέσσερα-πέντε αυτά σπίτια, παρά το δάσος... Και είναι απαράδεκτο, επίσης, ότι την ώρα που η φωτιά κατέστρεφε δάσος, υπήρχαν πυροσβεστικά ακινητοποιημένα γύρω από το καζίνο για να το προστατεύσουν...".

Μιλάω με τον Π., δασολόγο: "Αν αποφευχθεί η διάβρωση του εδάφους, τα πεύκα μπορούν να ξαναγεννηθούν μέσα σε πέντε χρόνια. Το ελατοδάσος, όμως, δεν πρόκειται να αποκατασταθεί από μόνο του -χρειάζεται ανθρώπινη παρέμβαση, και πάλι θα πάρει περίπου διακόσια χρόνια για να ξαναγίνει. Αν οι ίδιες εκτάσεις ξανακαούν μέσα στην επόμενη πενταετία, τελείωσε...".



Τα καλά νέα: άρχισαν ήδη τα έργα για τη συγκράτηση του εδάφους. Μετακλήθηκαν δασεργάτες από τη Βόρεια Ελλάδα, οι οποίοι έχουν αρχίσει να κατασκευάζουν κορμοπλέγματα ώστε να αποφευχθεί η διάβρωση. Η μάχη είναι πια με τον χρόνο -τά έργα πρέπει να ολοκληρωθούν πριν αρχίσουν οι βροχές.

Τα ελάφια επίσης σώθηκαν, τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού τους. Το πρόβλημα τώρα είναι η σίτισή τους -πρέπει να μεταφερθούν στα άκαυτα τμήματα για να μπορούν να βρουν τροφή αλλά και νερό, δεδομένου ότι πολλές από τις πηγές στα καμμένα έχουν πια αχρηστευθεί.



Το "ευτύχημα" (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη...) είναι ότι η φωτιά δεν έφτασε σε περιοχές κοντά σε οικισμούς. Ναι μεν καταστράφηκαν τα δύο τρίτα του σπάνιου ελατοδάσους, αλλά από την άλλη οι περιοχές που κάηκαν είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους μάλλον ακατάλληλες για τη συνήθη οικιστική επέκταση με αυθαίρετα, που αποτελεί τον πατροπαράδοτο τρόπο δημιουργίας οικισμών στη χώρα μας. Αν η φωτιά έκαιγε κοντά στους Θρακομακεδόνες ή τη Χασιά, σε δυο χρόνια θα μετρούσαμε δεκάδες αυθαίρετα στα καμμένα -τώρα, μπορεί και να μην...



Μια νότα αισιοδοξίας: δεν πάνε ούτε είκοσι μέρες από τότε που η φωτιά έπαψε να καίει -και ήδη η φύση άρχισε να κάνει το θαύμα της. Αθώο χορτάρι έχει αρχίσει να φυτρώνει τόπους-τόπους στις καμμένες πλαγιές, χαμηλή βλάστηση ξεπετάγεται, τα φυλλοβόλα δέντρα αναπτύσσουν καινούργιο φύλλωμα. Στην Αγία Τριάδα, γύρω από το περίπτερο, η φωτιά λυπήθηκε μερικές συστάδες δέντρων δεξιά και αριστερά από τον δρόμο -ίσα για να ξεγελιέται το μάτι του περαστικού.



Τελειώνοντας τη δουλειά και τις δύο ημέρες, το μόνο που ήθελα ήταν να κάνω ένα μπάνιο, να πιω έναν κουβά νερό και να πέσω για ύπνο. Τι πήρα από την Πάρνηθα το Σαββατοκύριακο; Μερικές σπάνιες εικόνες: ένα ελάφι που είδα στο μονοπάτι για την πηγή της Σκίπιζας, ένα μεγάλο αρπακτικό να αιωρείται ψηλά πάνω από το Λημικό -φτερωτός πρίγκηπας που επιθεωρεί το πριγκηπάτο του. Ένα παγούρι κρύο νερό από την πηγή της Αγίας Τριάδας. Ένα φοβερό πιάσιμο στους ώμους και τα χέρια, και μερικές μελανιές στα πλευρά -παράσημο από το κουβάλημα στο ασυνήθιστο κορμί του χαρτογιακά της πόλης. Τα καθαρά και πεισματάρικα βλέμματα των ανθρώπων που ήταν γύρω μου. Και την ικανοποίηση για τη δουλειά που έγινε, απλά γιατί έπρεπε να γίνει. Ήσυχα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και χωρίς φανφάρες...

Η προσπάθεια συνεχίζεται, Μοναδικέ μου Αναγνώστη. Αν θες να συμμετέχεις, επικοινώνησε με τον ΕΔΑΣΑ στο 210-5200680 ή με το WWF Ελλάς.

Σε χαιρετώ

Χασοδίκης

Emigre (μέρος ΙΙΙ)

Πριν από μερικούς μήνες, σε μία συνέντευξή της στη Lifo (αν δε με απατά η μνήμη μου), η Μάγια Τσόκλη είχε εκφράσει την άποψη ότι οι μετανάστες δεν εμπλουτίζουν την ελληνική κοινωνία, γιατί δεν βλέπουν την Ελλάδα σαν μόνιμη κατοικία τους αλλά σαν τόπο προσωρινής διαμονής -απ' όπου κάποτε ευελπιστούν να φύγουν.

Δεν ξέρω από πού έβγαλε αυτό το συμπέρασμα η καλή δημοσιογράφος -αλλά διαφωνώ κάθετα, Μοναδικέ μου Αναγνώστη. Προσωπικά, θεωρώ τους μετανάστες ένα μεγάλο κέρδος και μία μεγάλη ευκαιρία για την ελληνική κοινωνία: ακόμη κι αν δεν θέλει κανείς να επικαλεστεί ανθρωπιστικούς ή άλλους συναισθηματικούς λόγους για να δικαιολογήσει γιατί θα έπρεπε να τους υποδεχτούμε και να τους κάνουμε τη ζωή ευκολότερη, ας δούμε τι πρακτικά οφέλη αποκομίζουμε από αυτούς.

Οφέλη δημογραφικά: Οι μετανάστες αυξάνουν τον πληθυσμό της χώρας, τον οποίο εμείς οι γηγενείς δεν μπορούμε πια, απ' ό,τι φαίνεται, να αυξήσουμε επαρκώς -οι στατιστικές δείχνουν ότι η Ελλάδα σταδιακά "γερνάει". Οι περισσότεροι μετανάστες είναι σε παραγωγική ηλικία, εργάζονται, κάνουν παιδιά -και επομένως βοηθούν παρεμπιπτόντως και στην αντιμετώπιση του ασφαλιστικού προβλήματος, αυξάνοντας την αναλογία ασφαλισμένων προς συνταξιούχους. Με την προϋπόθεση, βέβαια, ότι είναι ασφαλισμένοι -άρα νόμιμοι.

Οφέλη οικονομικά: οι μετανάστες είναι συνήθως πρόθυμοι να εργαστούν σε τομείς που οι Έλληνες πια αποφεύγουν, όπως η οικοδομή και οι αγροτικές εργασίες. Προσοχή: λέω "να εργαστούν", όχι "να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης" -που σημαίνει ότι πρέπει να απολαμβάνουν ίδια δικαιώματα και ίδιες αμοιβές με τον Έλληνα εργαζόμενο. Όποιος έχει επαφή με την επαρχία -την όποια επαρχία- γνωρίζει πόσα σπίτια έχουν αναστηλωθεί και πόσα χωράφια καλλιεργούνται χάρη στους μετανάστες, τα οποία διαφορετικά θα ήταν ερείπια και χερσοτόπια.

Περαιτέρω, οι μετανάστες μέσα στις πόλεις δημιουργούν καινούργια οικονομική δραστηριότητα: ανοίγουν μαγαζιά, χρησιμοποιούν (πολύ) τραπεζικές και τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες, δημιουργούν ζήτηση για κατοικία. Όλα αυτά είναι τζίρος, που το Κράτος έχει κάθε λόγο να θέλει να είναι εμφανής και φορολογούμενος...

Οφέλη πολιτισμικά: η εγκατάσταση στη χώρα μας ανθρώπων από διαφορετικές κουλτούρες και με διαφορετικές πολιτιστικές προσλαμβάνουσες μπορεί να εμπλουτίσει σημαντικά τη μέχρι πρόσφατα κλειστή ελληνική κοινωνία -οι προσμείξεις δίνουν συνήθως ενδιαφέροντα αποτελέσματα.

Για να απολαύσει αυτά τα οφέλη η ελληνική κοινωνία, όμως, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ουσιαστική ένταξη των μεταναστών σε αυτήν. Απαιτούνται επομένως διαφορετικές πολιτικές από αυτές που έχουν εφαρμοστεί μέχρι τώρα -ή μάλλον, για να ακριβολογούμε, απαιτείται κάποια πολιτική και όχι αυτό το συνονθύλευμα τυχαίων ρυθμίσεων που υπάρχει τώρα και παρουσιάζεται σαν πολιτική.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, το ζήτημα "μετανάστευση" πρέπει να χωριστεί σε δύο σκέλη: ένταξη των ήδη υπαρχόντων αλλοδαπών στην κοινωνία μας, και διαμόρφωση μελλοντικής πολιτικής με ορίζοντα τουλάχιστον εικοσαετίας. Ας τα πάρουμε χωριστά.

Πρώτα απ' όλα, και για να τελειώνουμε με τα τυπικά: θα πρέπει να δοθεί η δυνατότητα άμεσης νομιμοποίησης όλων των παρανόμως διαβιούντων στην Ελλάδα αλλοδαπών, με συνοπτικές διαδικασίες, με τα ευρύτερα δυνατά κριτήρια και χωρίς εξαιρέσεις. Εκτός από όσους αποδεδειγμένα αποτελούν απειλή για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια (πράγμα που μπορεί εύκολα να διαπιστωθεί μέσω ποινικού μητρώου), οι υπόλοιποι πρέπει να νομιμοποιηθούν -περίπου όπως έγινε πριν δύο χρόνια στην Ισπανία. Να καταγραφούν, να ξέρουμε πόσοι είναι και τι κάνουν στη χώρα μας.

Δεύτερον, να παραχωρηθεί η ελληνική υπηκοότητα στα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται στη χώρα μας και παραμένουν συνεχώς για κάποιο διάστημα -ας πούμε, μέχρι να πάνε στο σχολείο. Και παράλληλα, να αποκλειστεί η δυνατότητα απέλασης των γονιών τους, παρεκτός για σοβαρούς λόγους δημοσίας τάξεως.

Τρίτον, να εφαρμοστεί μια ρεαλιστική πολιτική χορήγησης ασύλου: από το 2003 μέχρι το 2006, επί συνόλου περίπου 34.000 αιτήσεων, το Ελληνικό Κράτος χορήγησε πολιτικό άσυλο σε μόλις 410 πρόσφυγες (ποσοστό περίπου 1 %, μόλις το ένα δέκατο του ευρωπαϊκού μέσου όρου).

Από εκεί και πέρα, χρειάζονται συγκεκριμένα μέτρα και πολιτικές ένταξης στην κοινωνία: εκμάθηση γλώσσας, σεμινάρια για τα δικαιώματά τους ως εργαζομένων, απλοποίηση των διαδικασιών ανανέωσης άδειας διαμονής, διευκολύνσεις στην επαφή με τις δημόσιες υπηρεσίες -και διάφορα άλλα, που μπορεί να βρεθούν σε συνεργασία και με τις ενώσεις μεταναστών, και με κοινωνικές ΜΚΟ που ασχολούνται με αυτά τα ζητήματα.



Μπορεί να διαφωνείς, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, να θεωρείς ότι η χώρα δεν μπορεί να γίνεται ξέφραγο αμπέλι. Δεν έχεις άδικο, αλλά τουλάχιστον για μια δεκαετία ήταν -και αυτό διαμόρφωσε μια κατάσταση μπροστά στην οποία δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια. Η πολιτική του "όσοι μπήκανε μπήκανε, οι υπόλοιποι απέλαση" είναι εκ προοιμίου αποτυχημένη -είδαμε εχθές το γιατί. Η παρούσα κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί -δεν ωφελεί κανέναν και δημιουργεί όλο και περισσότερα κοινωνικά προβλήματα. Επομένως, κάτι πρέπει να αλλάξει.

Από εκεί και πέρα, απαιτείται να γίνει και ένας σχεδιασμός για το μέλλον. Σχεδιασμός ρεαλιστικός, χωρίς αγκυλώσεις, που θα ξεκινά από δύο δεδομένα: πρώτον, ότι η μετανάστευση δεν πρόκειται να σταματήσει. Αν επαληθευτούν οι ζοφερές προβλέψεις των επιστημόνων για την κλιματική αλλαγή, στους ήδη υπάρχοντες οικονομικούς μετανάστες και πολιτικούς πρόσφυγες σύντομα θα προστεθούν πολλά εκατομμύρια περιβαλλοντικών προσφύγων. Για την ανακοπή του ρεύματος χρειάζονται πολιτικές παγκόσμιας κλίμακας που δεν φαίνονται στον ορίζοντα, επομένως πρέπει να προετοιμαστούμε σαν χώρα για να αντιμετωπίσουμε το μερίδιο που μας αναλογεί από το επερχόμενο κύμα μεταναστών. Δεύτερον, ότι η λαθρομετανάστευση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί πλήρως, ακόμα κι αν περιφραχτούν τα σύνορα με συρματόπλεγμα και διοριστούν άλλες διακόσιες χιλιάδες συνοριοφύλακες: πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι αρκετά απελπισμένοι ώστε να βρουν τον τρόπο να μπουν στη χώρα, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής τους.

Υπάρχουν όμως πολλοί περισσότεροι που θα ήθελαν να έρθουν στην Ελλάδα για να εργαστούν νόμιμα, χωρίς να είναι πρόθυμοι να παίζουν κυνηγητό με την αστυνομία. Ξέρεις, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, τι μαθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι για την Ελλάδα; "Νόμιμα δεν μπορείς να έρθεις. Έλα παράνομα, και βλέπουμε...". Αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει: να δοθεί η δυνατότητα να έρχονται νόμιμα -και ελεγχόμενα. Όχι βέβαια με επιτροπές-φαντάσματα και λίστες του Σίντλερ. Χίλιες φορές καλύτερα να γίνεται μία κλήρωση, και να δίνονται π.χ. δύο χιλιάδες visa το χρόνο.

Όσο για το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, εφόσον δεν μπορεί να λυθεί, θα πρέπει και εκεί η Πολιτεία να κάνει κάποιες παραχωρήσεις. Να αναγνωρίσει, για παράδειγμα, ότι το δικαίωμά της να περιφρουρεί τα σύνορα και να απελαύνει όσους μπαίνουν παράνομα δεν μπορεί να επεκτείνεται απεριόριστα: μετά από ένα χρονικό διάστημα συνεχούς διαμονής, π.χ. μία τριετία, θα ήταν σκόπιμο ο παράνομος αλλοδαπός να μπορεί να νομιμοποιηθεί.

Στα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος κυριαρχούν αντιδιαμετρικά αντίθετες απόψεις για το θέμα. Οι μεν απαιτούν την εκδίωξη των μεταναστών, οι δε διεκδικούν μία Ελλάδα χωρίς σύνορα. Και οι μεν και οι δε πάσχουν -αν μη τι άλλο- από έλλειψη ρεαλισμού. Ένα δημοφιλές σύνθημα της άκρας αριστεράς λέει: "Οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα -έχουν προβλήματα". Οι μετανάστες μπορεί να μην είναι πρόβλημα, το φαινόμενο "μετανάστευση" όμως είναι, και μάλιστα πρόβλημα παγκόσμιας κλίμακας. Και δεν πρόκειται να λυθεί ούτε με πολιτικές στρουθοκαμηλισμού, αλλά ούτε και με μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις.

Κλείνω κάπου εδώ, Μοναδικέ μου Αναγνώστη -το θέμα δεν εξαντλείται. Ελπίζω τουλάχιστον ότι ακουμπήσαμε κάποιες από τις πιο σημαντικές πτυχές του. Προσωπικά, σαν άνθρωπος που κατοικεί και δουλεύει στο κέντρο της Αθήνας, χαίρομαι αυτό το πολύχρωμο πλήθος που βλέπω τα τελευταία χρόνια στους δρόμους της πόλης. Χαίρομαι με τις διαφορετικές γλώσσες που ακούω, τις μυρωδιές από τις ημιυπόγειες κουζίνες, τα μαγαζάκια με τις ταμπέλες τις γραμμένες σε παράξενες γραφές. Έτσι για αλλαγή, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, είπα να αφήσω για το τέλος αυτήν την αισιόδοξη εικόνα. Και την ευχή να αποδειχθεί ότι η Μάγια Τσόκλη έχει άδικο...

Σε χαιρετώ

Χασοδίκης

Emigre (μέρος ΙΙ)

Συνεχίζουμε σήμερα, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, για να δούμε πώς αντιμετώπισε το μέγα ζήτημα της μετανάστευσης η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που ανέλαβε τον Μάρτιο του 2004 -και πού βρισκόμαστε σήμερα.



Αν και τα μεταναστευτικά θέματα αποτελούν αρμοδιότητα πολλών υπουργείων, κατεξοχήν αρμόδιο θεωρείται το Υπουργείο Εσωτερικών. Όταν λοιπόν ανέλαβε η Νέα Διακυβέρνηση, έλαχε στον καθηγητή Προκόπη Παυλόπουλο ο κλήρος να βάλει τάξη στα ζητήματα της μεταναστευτικής πολιτικής της χώρας -αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα.

Ο νέος Υπουργός ξεκίνησε ελπιδοφόρα: με απόφασή του κατήργησε την υποχρέωση των μεταναστών να υποβάλλουν δύο φορές τα ίδια δικαιολογητικά για την έκδοση των αδειών εργασίας και διαμονής, περιορίζοντας έτσι σε ένα βαθμό τη γραφειοκρατία και την ταλαιπωρία, και άνοιξε πάλι το παράθυρο νομιμοποίησης, αναδρομικής κιόλας, για κάποιους από τους μετανάστες που έμειναν εκτός της διαδικασίας τον Ιούνιο του 2003. Παράλληλα, προετοίμαζε ένα καινούργιο νομοσχέδιο για τα θέματα αυτά που θα αντικαθιστούσε και θα συμπλήρωνε τον νόμο 2910/01.

Το νομοσχέδιο αυτό έγινε νόμος του κράτους τον Σεπτέμβριο του 2005 -ο νόμος 3386/05. Όσοι έτρεφαν πολλές ελπίδες για ριζική αντιμετώπιση του ζητήματος διαψεύστηκαν: ο νέος νόμος προέβλεπε άλλη μία διαδικασία νομιμοποίησης, αλλά με τόσο στενά κριτήρια ώστε να αποκλείεται η συντριπτική πλειονότητα των μεταναστών που διέμεναν ακόμη παράνομα στη χώρα. Από την άλλη, έγινε ένα βήμα στην κατεύθυνση περιορισμού της γραφειοκρατίας με την κατάργηση της άδειας εργασίας, αλλά ήταν το μόνο. Η αρμοδιότητα για τις άδειες διαμονής παρέμεινε στις Περιφέρειες, οι συναρμοδιότητες υπηρεσιών δεν περιορίστηκαν, το σύστημα προσέλευσης μεταναστών στο μέλλον δεν άλλαξε ουσιαστικά. Πολλές προσδοκίες, φτωχό -για άλλη μία φορά- αποτέλεσμα.

Δεν ξέρω, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, πώς θα μπορούσε να περιγράψει κανείς την κατάσταση που επικρατεί σήμερα -εγώ πάντως θα τη χαρακτήριζα τραγελαφική. Σε όποιον παρακολουθεί τα θέματα της μετανάστευσης, δημιουργείται αβίαστα η εντύπωση ότι η ελληνική Πολιτεία, ανεξαρτήτως του κόμματος που ασκεί τη διακυβέρνηση της χώρας, δεν έχει ακόμη καταλήξει στη διαμόρφωση μιας συνεκτικής μεταναστευτικής πολιτικής. Με άλλα λόγια, ακόμη δεν ξέρουμε σαν Κράτος και σαν κοινωνία τι θέλουμε να κάνουμε με τους μετανάστες.

Φαινομενικά, η κεντρική ιδέα του συστήματος είναι η εξής: όσοι μπήκανε μπήκανε, όσοι νομιμοποιήθηκαν νομιμοποιήθηκαν, οι υπόλοιποι θα απελαθούν. Στην πράξη, η πολτική αυτή είναι ανεφάρμοστη. Οι παράνομοι μετανάστες στη χώρα μας μετρώνται σήμερα σε εκατοντάδες χιλιάδες, κάποιοι από αυτούς διαμένουν χρόνια στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι εργάζονται -είτε νόμιμα, είτε παράνομα.

Στοιχεία από την τελευταία επίσημη έκθεση της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και του Κέντρου Ερευνών Μειονοτικών Ομάδων λένε ότι ο αριθμός των μεταναστών στη χώρα μας εκτιμάται ανάμεσα στις 800.000 και το 1.200.000. Από αυτούς, άδεια διαμονής διαθέτουν γύρω στις 285.000 (ολόκληρη η έκθεση, στα αγγλικά και σε αρχείο .pdf, εδώ). Ακόμη και αν τα στοιχεία δεν είναι πολύ ακριβή, ακόμη κι αν θεωρήσουμε ότι οι κατέχοντες σήμερα νόμιμη άδεια είναι σχεδόν διπλάσιοι από τον πιο πάνω αριθμό, και πάλι η μετριοπαθέστερη εκτίμηση μας δίνει έναν αριθμό 300.000 παρανόμως διαβιούντων στην Ελλάδα αλλοδαπών. Τα τελευταία τρία χρόνια, ο αριθμός συλλήψεων με σκοπό την απέλαση κυμαίνεται γύρω στις 30.000 ετησίως: με απλά μαθηματικά, διαπιστώνουμε ότι, για να απελαθούν όλοι οι παράνομοι μετανάστες που βρίσκονται σήμερα στη χώρα, απαιτείται μία δεκαετία -με την προϋπόθεση ότι δεν θα προσφύγουν στα δικαστήρια, ή κι αν προσφύγουν δεν θα δικαιωθούν, και ότι δεν θα μπουν άλλοι στη χώρα.



(Παρένθεση: αν καθήσει κάποιος να λογαριάσει το κόστος της τρέχουσας πολιτικής για το Ελληνικό Δημόσιο, που συνίσταται σε ανθρωποώρες των αστυνομικών οργάνων, έξοδα απελάσεων, έξοδα κράτησης -σε άθλιες συνθήκες- των συλληφθέντων αλλοδαπών, απώλεια εσόδων από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, επιβάρυνση των διοικητικών Δικαστηρίων από προσφυγές και ούτω καθεξής... θα του έρθει ίλιγγος...)

Την ίδια στιγμή, το ελληνικό Κράτος αρνείται να χορηγήσει υπηκοότητα στα τέκνα των μεταναστών που γεννιούνται και μεγαλώνουν στην Ελλάδα. Με τον τρόπο αυτό, ετοιμάζεται μία δεύτερη γενιά παρανόμων μεταναστών, οι οποίοι αυτοί τη στιγμή υπόκεινται σε ένα εντελώς ασαφές νομικό καθεστώς, αφού πολλοί δεν πληρούν τις προϋποθέσεις ούτε για να πάρουν την υπηκοότητα του κράτους καταγωγής των γονιών τους. Οι άνθρωποι αυτοί θα βρεθούν στα 18 τους κυριολεκτικά έρμαιοι: πιθανόν ανιθαγενείς, μεγαλωμένοι σε μία χώρα που δεν τους αναγνωρίζει δικαιώματα και χωρίς κανένα έρεισμα για να πάνε κάπου αλλού.

Αν προσθέσουμε και την ολοωσδιόλου παράλογη και χωροφυλακίστικη πολιτική χορήγησης ασύλου και αναγνώρισης προσφύγων που εφαρμόζει η χώρα μας, έχουμε την πλήρη εικόνα... Πλήρη; Όχι ακριβώς: Να μιλήσουμε και για προγράμματα ένταξης έστω όσων έχουν νομιμοποιηθεί; Για προγράμματα εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας σε ενήλικους μετανάστες; Για τους στρυφνούς νομοθετικούς περιορισμούς που δυσκολεύουν την οικογενειακή συνένωση; Για τα ένσημα που απαιτεί ο νόμος να πραγματοποιούν ετησίως -και, αν δεν τα συμπληρώνουν (συνήθως γιατί οι εργοδότες τους δεν τα καταβάλλουν), για την "ευκαιρία" που τους παρέχει ο νόμος να τα εξαγοράζουν, δημιουργώντας μία καινούργια κατηγορία ασφαλισμένων-ανασφάλιστων;

Απ' όπου και να το πιάσει κανείς, το θέμα μπάζει. Στην πραγματικότητα, μεταναστευτική πολιτική δεν υπάρχει -υπάρχει μόνο μεταναστευτικό ζήτημα, ή πρόβλημα αν θέλεις, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, και από εκεί και πέρα μια σειρά από ρυθμίσεις παράλογες, αποσπασματικές, αναποτελεσματικές, ανακόλουθες, που το διαιωνίζουν. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι υπό καθεστώς διαρκούς ομηρίας, που κρατάει χρόνια. Το απόλυτο αδιέξοδο.

Κι όμως, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα -έτσι δεν λέει το περίφημο ρητό; Αύριο πάλι εδώ θα είμαστε, να δούμε αν υπάρχουν λύσεις για το πρόβλημα, ή έστω προτάσεις. Για σήμερα,

Σε χαιρετώ

Χασοδίκης

Emigre

Σήμερα, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, θα ασχοληθούμε με άλλη μία πονεμένη ιστορία της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας: το μεγάλο κεφάλαιο που λέγεται "μετανάστευση". Και επειδή το κεφάλαιο είναι πράγματι μεγάλο, θα το κόψουμε σε μικρότερα κομμάτια και θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε μερικές παραμέτρους του ζητήματος, χωρία να φιλοδοξούμε να το εξαντλήσουμε και χωρίς να παραθέσουμε ατελείωτα αριθμητικά δεδομένα.



Για πολλές δεκαετίες, η Ελλάδα ήταν μία χώρα προέλευσης μεταναστών και όχι υποδοχής τους -λαϊκά τραγούδια για τον καημό της ξενιτιάς γράφονταν μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '70. Η τάση αυτή αντιστράφηκε από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και μετά: η εκκωφαντική κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ και οι συνέπειές της (άνοιγμα των συνόρων στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και ραγδαίες οικονομικές και κοινωνικές ανακατατάξεις, όχι μόνο στις χώρες αυτές, αλλά και σε πολλές του Τρίτου Κόσμου που βρίσκονταν υπό την ομπρέλλα της πρώην ΕΣΣΔ) δημιούργησαν κύματα οικονομικών μεταναστών που κατευθύνονταν προς τη Δυτική Ευρώπη. Την ίδια στιγμή, η Ελλάδα είχε ήδη καταστεί μέλος του κλαμπ των ανεπτυγμένων δυτικών κρατών και -χάρη και στη γεωγραφική της θέση- έγινε πέρασμα αλλά και προορισμός για πολλές χιλιάδες ανθρώπους που αναζήτησαν ένα καλύτερο μέλλον.

Η εξέλιξη αυτή θα έπρεπε να είναι εν πολλοίς αναμενόμενη, ωστόσο το αθάνατο ελληνικό Κράτος πιάστηκε -όπως συνήθως- στον ύπνο, με αποτέλεσμα να βρεθεί μέσα σε λίγα χρόνια αντιμέτωπο με ένα μείζον και δυσεπίλυτο κοινωνικό πρόβλημα: την εγκατάσταση στην Ελλάδα εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών, παράνομων στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τους οποίους δεν είχε προβλέψει πώς θα διαχειριστεί.

Για τουλάχιστον έξι-εφτά χρόνια η επίσημη Πολιτεία περιορίστηκε να παρακολουθεί το φαινόμενο, χωρίς να κάνει την οποιαδήποτε προσπάθεια να το ρυθμίσει. Ήταν εμφανές ότι τα νομοθετικά εργαλεία που υπήρχαν στα μέσα της δεκαετίας του '90, αποτελεσματικά μέχρι τότε για τη ρύθμιση της νόμιμης διαμονής λίγων χιλιάδων μεταναστών, ήταν πλέον εντελώς ανεπαρκή για την αντιμετώπιση της νέας κατάστασης. Παρόλα αυτά, μέχρι το 1997 δεν είχε γίνει απολύτως καμία προσπάθεια για την αναβάθμιση ή αντικατάστασή τους.

Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, η κοινωνία αντιμετώπισε το φαινόμενο με διφορούμενο τρόπο. Αρχικά, υποδέχθηκε τους μετανάστες με κάποια συμπάθεια: είτε επρόκειτο για πρόσφυγες, είτε για οικονομικούς μετανάστες, οι περισσότεροι τους έβλεπαν σαν αναξιοπαθούντες που χρειάζονταν βοήθεια -ξυπνώντας και μνήμες από το παρελθόν. Επιπλέον, επωφελήθηκε από την παρουσία τους: βρέθηκαν πρόθυμα χέρια για τις βαριές χειρωνακτικές εργασίες (οικοδομή, γεωργική παραγωγή) και μάλιστα φτηνά. Σιγά σιγά, όμως, η ανεξέλεγκτη μετανάστευση μετατράπηκε για το συλλογικό κοινωνικό υποσυνείδητο σε απειλή: χάρη και στις κανιβαλικές διαθέσεις ορισμένων ΜΜΕ, οι μετανάστες αναγορεύτηκαν σε βασικό παράγοντα αύξησης της ανεργίας και της εγκληματικότητας -ασχέτως του ότι τα επίσημα στοιχεία ουδέποτε επιβεβαίωσαν την εικόνα που σχημάτισε ο κόσμος. Η ξενοφοβία και ο ρατσισμός εξαπλώθηκαν στην ελληνική κοινωνία σαν πανούκλα.

Η πρώτη επίσημη προσπάθεια να ρυθμιστεί κάπως η κατάσταση έγινε το 1997 -ήταν όμως αποσπασματική και ως εκ τούτου αναποτελεσματική. Στην ουσία, το Ελληνικό Κράτος περίμενε μέχρι το 2001 για να αποπειραθεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα ριζικά: ο νόμος 2910/01 αποτέλεσε ένα φιλόδοξο εγχείρημα νομιμοποίησης των μέχρι τότε παρανόμως διαβιούντων στη χώρα μεταναστών και θέσπισης ξεκάθαρων κανόνων για το μέλλον -θα θυμάσαι, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, τη διαφημιστική καμπάνια με τον συμπαθή Χασάν.



Μολονότι οι προθέσεις του νομοθέτη ήταν καλές, οι επιλογές που έγιναν δεν ήταν οι καλύτερες. Ο νόμος 2910/01 κινήθηκε σε μία γραφειοκρατική λογική και καθιέρωσε ένα δύσκαμπτο και περίπλοκο διοικητικό σχήμα, που αποδείχθηκε στην πράξη ότι ξεπερνούσε τις δυνατότητες της Διοίκησης. Τα κύρια αρνητικά του σημεία ήταν δύο: η καθιέρωση ενός συστήματος διπλών αδειών (διαμονής και εργασίας), που δεν προσέφερε τίποτα άλλο παρά ταλαιπωρία για τους εμπλεκόμενους (οι οποίοι στέκονταν δύο φορές σε ατελείωτες ουρές για να καταθέσουν τα ίδια δικαιολογητικά) και η εμπλοκή των Περιφερειών στο εγχείρημα -επιλογή που αποδείχθηκε εντελώς ατυχής, λόγω της τραγικά ελλειπούς στελέχωσης των συγκεκριμένων υπηρεσιών, και που είχε σαν αποτέλεσμα να προκαλούνται απερίγραπτες καθυστερήσεις στην έκδοση των αδειών.

Μία τρίτη και μακροπρόθεσμα πιο σοβαρή ανεπάρκεια του καινούργιου συστήματος ήταν η διαδικασία που θέσπισε για τη νόμιμη προσέλευση μεταναστών στο μέλλον: χωρίς να μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες, θα δώσουμε μια γενική περιγραφή για να γίνει κατανοητό το γκροτέσκο του εγχειρήματος: υποτίθεται ότι, με βάση τον νόμο, θα έπρεπε να συσταθούν ειδικές επιτροπές ανά περιφέρεια, που θα έκαναν καταγραφή των διαθεσίμων θέσεων εργασίας. Κατόπιν, θα κατάρτιζαν λίστες ανά νομό και ανά ειδικότητα, θα τις έστελναν στα κατά τόπους προξενεία της Ελλάδας στο εξωτερικό, οι ενδιαφερόμενοι αλλοδαποί θα έκαναν αίτηση για συγκεκριμένη θέση και οι αιτήσεις θα προωθούνταν στην Ελλάδα, όπου οι υποψήφιοι εργοδότες θα επέλεγαν και θα προσελάμβαναν εξ αποστάσεως, για να μπορέσει μετά να έρθει στη χώρα ο μελλοντικός εργαζόμενος!

Εξυπακούεται ότι το σύστημα αυτό, όχι μόνο δεν λειτούργησε ποτέ, αλλά δεν έγινε καν προσπάθεια να εφαρμοστεί. Οι περίφημες επιτροπές δεν συστάθηκαν καν, και οι μετανάστες συνέχισαν να έρχονται ανεξέλεγκτα και βέβαια παράνομα στην χώρα.

Ας επιστρέψουμε όμως στο πρόβλημα όσων βρίσκονταν ήδη εδώ: η όλη επιχείρηση καταγραφής και νομιμοποίησής τους υποτίθεται ότι θα έπρεπε να ολοκληρωθεί μέσα σε ένα εξάμηνο περίπου. Εξαιρετικά φιλόδοξη πρόβλεψη, η οποία ασφαλώς διαψεύστηκε: άρχισε λοιπόν ένα γαϊτανάκι παρατάσεων των λεγόμενων "μεταβατικών" διατάξεων του νόμου, δηλαδή της διαδικασίας νομιμοποίησης, που κράτησε μέχρι το καλοκαίρι του 2003, οπότε το παράθυρο έκλεισε υποτίθεται οριστικά (για να ξανανοίξει αργότερα από τη νέα κυβέρνηση).

Ο νόμος 2910/01, παρά τις καλές προθέσεις, έδωσε φτωχά αποτελέσματα: εξαιτίας των παράλογων διατάξεών του, η "ένταξη" των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία ξεκίνησε με την ταχύρρυθμη εκμάθηση της νοοτροπίας του ελληνικού Δημοσίου. Οι μετανάστες έμαθαν γρήγορα ότι καμία προθεσμία δεν είναι δεσμευτική, ότι πάντα θα δίνεται κάποια παράταση ή θα γίνεται κάποια αναθεώρηση -και προσαρμόστηκαν ανάλογα. Επιπλέον, το δαιδαλώδες γραφειοκρατικό σύστημα που καθιερώθηκε είχε σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία κυκλωμάτων εκμετάλλευσης των μεταναστών, που αναλάμβαναν με το αζημίωτο τη γρήγορη έκδοση των αδειών τους -σε σύντομο χρόνο η πιάτσα κατακλύστηκε από ακριβοπληρωμένες πλαστές άδειες και βεβαιώσεις, για τις οποίες ακόμη και σήμερα δικάζεται κόσμος.

Ανακεφαλαιώνοντας, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, έχουμε φτάσει περίπου στα τέλη του 2003 και η μέχρι τότε διαμορφωμένη κατάσταση είχε ως εξής: μια πολύχρονη αδιαφορία του Ελληνικού Κράτους, που οδήγησε σταδιακά στη δαιμονοποίηση των μεταναστών, αντικαταστάθηκε από την καθιέρωση ενός περίπλοκου και αναποτελεσματικού συστήματος καταγραφής και νομιμοποίησής τους, που άφησε πολλά προβλήματα άλυτα. Την ίδια στιγμή, απουσίαζε οποιαδήποτε προσπάθεια ουσιαστικής ένταξης, ενσωμάτωσης, όπως θες πες το, των ανθρώπων αυτών στην ελληνική κοινωνία και υιοθετούνταν μία μελλοντική προσέγγιση του ζητήματος από την οποία έλειπε κάθε στοιχείο ρεαλισμού.

Πάρε ανάσα τώρα, και θα συνεχίσουμε αύριο: θα δούμε τι έκανε η Νέα Διακυβέρνηση και πού βρισκόμαστε σήμερα. Είπαμε, το θέμα είναι τεράστιο και χρειάζεται προσεκτική προσέγγιση. Για την ώρα,

Σε χαιρετώ

Χασοδίκης

Requiem

Είχα σκοπό να μην ασχοληθώ ξανά με το κεφάλαιο "Πάρνηθα". Κάποια -διακριτικά- σχόλια φίλων με έκαναν να υποψιαστώ ότι ίσως και να το παράκανα την περασμένη εβδομάδα, στέλνοντας διαρκώς μαζικά e-mail για τη διαμαρτυρία της Κυριακής, άλλα με οδηγίες ορθής πρακτικής του WWF για το ευρύ κοινό κ.ο.κ. Μετά και το σύντομο φωτορεπορτάζ της Δευτέρας, ένιωθα ότι το θέμα είχε λίγο πολύ εξαντληθεί -έλλειμμα ενημέρωσης δεν υπάρχει, ο καθένας από εδώ και πέρα ας πράξει όπως νομίζει, πάμε γι' άλλα.

Ωστόσο άλλαξα γνώμη. Κάποιοι που διάβασαν το σημείωμα της Δευτέρας, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, απόρησαν με το λίγο πικραμένο, λίγο απογοητευμένο ύφος. Καλό θα είναι λοιπόν να εξηγηθώ κάπως περισσότερο.



Για να ξεκινήσουμε από κάπου, ξεκαθαρίζω ότι δεν θεωρώ ασήμαντη την κίνηση που έγινε την Κυριακή, ούτε τη συμμετοχή του κόσμου. Ανάλογα με το ποιος κάνει το ρεπορτάζ, οι εκτιμήσεις για το πλήθος των ανθρώπων που συγκεντρώθηκε έξω από τη Βουλή δίνουν έναν αριθμό που κυμαίνεται από τις 2.500 μέχρι τις 15.000 άτομα. Προσωπική μου εκτίμηση -χωρίς να είμαι ειδικός σε τέτοιους υπολογισμούς- είναι ότι ήμασταν εκεί περίπου 5.000 πολίτες: για μία συγκέντρωση που οργανώθηκε αυθόρμητα, χωρίς επίσημη υποστήριξη και χωρίς να κολληθεί ούτε μία αφίσα, ο αριθμός δεν είναι αμελητέος.

Από την άλλη πλευρά, όμως, θεωρώ ότι η συμμετοχή του κόσμου δεν ήταν αρκετή για να δώσει το μήνυμα που έπρεπε να δώσει η συγκεκριμένη διαμαρτυρία. Μετά τη συγκέντρωση δεν έκανα περατζάδα, αλλά υποπτεύομαι ότι, όποιος πέρασε από τις καφετέριες και τα μπαράκια του Θησείου, του Ψυρρή, των Εξαρχείων, πιθανότατα θα είδε περισσότερο κόσμο να κάθεται εκεί απ' ό,τι στο Σύνταγμα. Υποπτεύομαι επίσης ότι και οι δρόμοι προς και από τις παραλίες της Αττικής θα ήταν ως συνήθως μποτιλιαρισμένοι.

Κάποιοι δεν μπόρεσαν να έρθουν λόγω ανειλημμένων κοινωνικών υποχρεώσεων (γάμοι, βαφτίσεις κλπ.). Δικαιολογημένοι. Κάποιοι άλλοι, διότι έχουν παιδιά και δεν έχουν πού να τα αφήσουν. Δικαιολογημένοι κι αυτοί, αν και δεν έλειψαν από τη συγκέντρωση οι νέοι γονείς με τα βρέφη στους ώμους. Άλλοι είχαν κανονίσει "μικρές αποδράσεις" και ήταν εκτός Αθηνών -δεν τους κατηγορούμε ούτε αυτούς. Νομίζω όμως ότι οι περισσότεροι απόντες ανήκαν σε δύο μεγάλες κατηγορίες: τους Απαθείς και τους Απαισιόδοξους.

Θα ξεκινήσω από τους τελευταίους: Δεξιά και αριστερά στο Διαδίκτυο και έξω στην πόλη άκουσα σχόλια του τύπου "έλα μωρέ, καλή η πρόθεση αλλά δεν αλλάζει τίποτα με τέτοιες κινήσεις". Κι όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι, Μοναδικέ μου Αναγνώστη. Θα συμφωνήσω κι εγώ ότι οι δημόσιες διαμαρτυρίες-πορείες-διαδηλώσεις συχνά έχουν τον χαρακτήρα "επαναστατικής γυμναστικής": πολλή φασαρία, λίγη ουσία. Στην προκειμένη περίπτωση όμως υπήρχε μία ειδοποιός διαφορά: το αυθόρμητο του εγχειρήματος. Χωρίς κομματικούς ή άλλους χορηγούς, η διαμαρτυρία της Κυριακής ξεκίνησε από το Διαδίκτυο και από τα κινητά τηλέφωνα μιας χούφτας ανθρώπων και έκανε τον γύρο της πόλης από στόμα σε στόμα. Δεν ξέρω αν ήταν η πρώτη φορά που έγινε κάτι τέτοιο, πάντως εγώ θυμάμαι μόνο μία ανάλογη περίπτωση στο παρελθόν: την πορεία μετά τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, το μακρινό 1991 -εν μέσω του πρώτου κύματος μαθητικών καταλήψεων.



Για το αν αλλάζει κάτι ή όχι με τέτοιες κινήσεις, σκέφτομαι τα εξής: είναι προφανές σε κάθε πολίτη που παρακολουθεί στοιχειωδώς τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα της χώρας μας ότι η βασική κινητήριος δύναμη για τους Έλληνες πολιτικούς, ανεξαρτήτως χρώματος, είναι ο φόβος του πολιτικού κόστους. Ο φόβος δηλαδή ότι η όποια πράξη ή παράλειψή τους μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο την ώρα της κάλπης (υπάρχουν πολλά συγκεκριμένα παραδείγματα, αλλά δεν είναι της παρούσης). Τώρα, το να μαζευτούν πέντε χιλιάδες άνθρωποι έξω από τη Βουλή και να φωνάζουν την αγανάκτησή τους, δεν πιστεύω ότι δημιουργεί ιδιαίτερο φόβο: τα κόμματα εξουσίας ιδίως γνωρίζουν καλά ότι αυτός ο κόσμος ούτως ή άλλως δεν συγκαταλέγεται στο target group τους. Με λίγα λόγια, για την κυνική λογική του ελληνικού πολιτικού συστήματος, πέντε χιλιάδες δυσαρεστημένοι πολίτες είναι αμελητέα ποσότητα -κάλλιστα μπορούν να αγνοηθούν.

Θα άλλαζε κάτι αν ήμασταν τριάντα-σαράντα-πενήντα χιλιάδες; Εκτιμώ πως ναι. Θα ήταν ένα γερό ταρακούνημα για πράσινους και βένετους, κόκκινους και ροζ. Θα γεννώνταν σοβαρά ερωτηματικά για την ταυτότητα και τη μελλοντική εκλογική συμπεριφορά τόσων ανθρώπων, αρκούντως αγανακτισμένων ώστε να βγουν στους δρόμους μια Κυριακή απόγευμα του Ιουλίου, με 36 βαθμούς. Μην ξεχνάμε ότι "βαίνωμεν προς εκλογάς", πρόωρες ή όχι, στις οποίες πολλά πράγματα θα είναι οριακά: από την επόμενη κυβέρνηση μέχρι τον αριθμό των κομμάτων που θα εκπροσωπηθούν στην επόμενη Βουλή, είναι πολύ πιθανόν το αποτέλεσμα να κριθεί σε λίγες χιλιάδες ψήφους. Θα έμπαινε ένας άγνωστος Χ σε μία εξίσωση με συντελεστές λίγο-πολύ γνωστούς. Ασφαλώς δεν θα γινόταν επανάσταση, ούτε θα άλλαζε ριζικά το πολιτικό τοπίο -σίγουρα όμως θα δινόταν ένα ισχυρό μήνυμα ότι η Κοινωνία, με την οποία παίζουν τα κόμματα στους πειραματικούς τους σωλήνες, δεν είναι τόσο δεδομένη όσο πιστεύουν.

Ήταν ευκαιρία να δοθεί ένα τέτοιο μήνυμα -και να βγει και κάτι καλό από τη συμφορά της Πάρνηθας. Η ευκαιρία χάθηκε. Σεβαστές οι αντιρρήσεις των Απαισιόδοξων, αλλά διερωτώμαι αν έχουν καμία άλλη ιδέα επί του πρακτέου. Έστω, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, ότι δεχόμαστε την άποψη πως τέτοιου είδους κινητοποιήσεις δεν ωφελούν: τι άλλο θα μπορούσε να γίνει στην προκειμένη περίπτωση; Είναι απάντηση η αποχή και η αποστασιοποίηση;

Για την άλλη μεγάλη κατηγορία, τους Απαθείς, δεν έχω πολλά να πω -αντιλαμβάνομαι ότι τα λόγια πάνε χαμένα. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που περιμένουν τη φωτιά ή την πλημμύρα να φτάσει έξω από την πόρτα τους για να βάλουν τις φωνές, ωρυόμενοι "πού είναι το Κράτος"; Πού θέλετε να είναι το Κράτος, μαντάμ, εκεί που είναι συνήθως: στο ψυγείο. Την αντίληψη αυτή την έχει περιγράψει ωραία ο Κωστάκης Ανάν παλαιότερα στη "Βαβέλ": το Κράτος ως σούπερμαν, που πετάει ξαφνικά το γραφειοκρατικό του κοστούμι και φοράει την κόκκινη μπέρτα για να σώσει τους αθώους πολίτες: "Δυο λεπτάκια, μαντάμ, έφτασα".

Από εδώ και πέρα, φοβάμαι πως η πορεία των πραγμάτων είναι λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένη -μακάρι, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, να πέφτω έξω. Στρατάρχης της Αναγέννησης της Πάρνηθας αναγορεύτηκε ο Σουφλιάς -με συνοπτικές διαδικασίες, εις βάρος του καθ' ύλην αρμοδίου Μπασιάκου, που προφανώς στην παρούσα κυβέρνηση απλώς συμπληρώνει την ενδεκάδα. Ο πονηρός Σαρακατσάνος αποτελεί τον Δούρειο Ίππο της Νέας Δημοκρατίας στο κοινωνικό μόρφωμα που οψίμως και προσφυώς ονομάστηκε "μεσαίος χώρος" -παλιότερα, που μιλούσαμε πιο απλά, τους ανήκοντες σε αυτόν τον χώρο τους λέγαμε σκέτα Ο.Φ.Α. (= Όπου Φυσάει ο Άνεμος). Παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες, είναι σαφές ότι η Κυβέρνηση εκτιμά πως η κοινωνική πίεση για την αποκατάσταση και την προστασία των καμμένων εκτάσεων της Πάρνηθας είναι μικρή: αυτοί που επιμένουν να φωνάζουν είναι κάποιες αντιπολιτευόμενες εφημερίδες, ο ΣΚΑΪ και οι οικολογικές οργανώσεις. Με τον καιρό, άλλα θέματα θα κυριαρχήσουν στην επικαιρότητα, η Πάρνηθα θα περάσει σε δεύτερη μοίρα και μετά τις διακοπές οι πολλοί θα ξεχάσουν.

Για τον πολιτικό Σουφλιά, για το κομματικό στέλεχος Σουφλιά, οι προτεραιότητες είναι άλλες: να υπάρξει κάποια ορατή πρόοδος στο έργο της εκτροπής του Αχελώου -προς δόξαν της Θεσσαλίας "του"- ή/και να ξεκινήσουν τα έργα για το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Αν τεθεί δίλημμα για το πού θα κατευθυνθούν κονδύλια, στον Αχελώο/στον Παναθηναϊκό ή στην Πάρνηθα, μην αμφιβάλλεις, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, ότι δεν θα καταλήξουν στην Πάρνηθα. Ερήμην της κοινωνίας, η μοναδική πίεση που μπορεί να ασκηθεί σε βάθος χρόνου είναι από τις οικολογικές οργανώσεις -τις οποίες ο Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ τις περιμένει στη γωνία με την καραμπίνα, διότι θεωρεί ότι του κάνουν αντιπολίτευση. Μπρος γκρεμός, πίσω ρέμα και στο βάθος κάλπες.

Εύχομαι να βγω ψεύτης, εύχομαι τα πράγματα να εξελιχθούν αλλιώς, εύχομαι αυτή η -μικρή έστω- φλόγα που άναψε με τη διαμαρτυρία της Κυριακής να διατηρηθεί ζωντανή και να οδηγήσει σε διαφορετικές επιλογές. Το εύχομαι, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, αλλά σου ομολογώ ότι δεν τρέφω πια μεγάλες ελπίδες...

Σε χαιρετώ

Χασοδίκης

Χωρίς τίτλο

Τελικά ήμασταν πολλοί ή λίγοι εχθές στο Σύνταγμα;

Θα μου επιτρέψεις να πιστεύω, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, ότι είμασταν λίγοι.



Φαίνεται ότι τα σύνδρομα του Μήτσου του πεσιμιστή και του Λούλη του ωχαδερφιστή κυριάρχησαν. Την περασμένη εβδομάδα, τις πρώτες ημέρες μετά την πυρκαγιά, έβλεπες στα πρόσωπα του κόσμου αγανάκτηση. Τι έγινε όλη αυτή η αγανάκτηση;



Χίλιες δύο δικαιολογίες μπορώ να σκεφτώ για εκείνους που έλειψαν. Καμία (σχεδόν) δεν μπορώ να δεχτώ.



Μπορούμε να γκρινιάζουμε με τις ώρες για την αναισθησία του πολιτικού κόσμου, για την ανεπάρκεια της κρατικής μηχανής, για το μαύρο μας το χάλι. Αν δεν ξεκουνηθούμε όμως από τους καναπέδες μας, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα: αιωνίως γραφικοί, θα περιμένουμε τις κάμερες και τους Δαιμόνιους Ρεπόρτερ για να φωνάξουμε "τι κάνει το κράτος;" -στην επόμενη πλημμύρα, πυρκαγιά, θεομηνία.



Αυτό που έγινε εχθές στο Σύνταγμα, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, δεν ήταν λίγο -δεν ήταν όμως και πολύ. Φοβάμαι ότι ήταν λιγότερο απ' όσο χρειάζεται...

Μόνο οι μελλοντικοί πλημμυροπαθείς του Μενιδίου, της Φυλής, των Θρακομακεδόνων αν κατέβαιναν εχθές στη Βουλή, ο κόσμος θα έφτανε μέχρι την Ομόνοια. Θα έδινε ένα μήνυμα -λιτό και σαφές. Αυτή τη στιγμή, αυτό χρειαζόταν. Δεν έγινε.



Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος -καθόλου δεν το θέλω. Αλλά φοβάμαι ότι η Απάθεια και η Αδιαφορία έχουν μπει για τα καλά μέσα στα σπίτια μας, έχουν στρογγυλοκαθήσει στον καναπέ μας, μας κρατάνε γερά από το χέρι -και καθόμαστε και χαζεύουμε παρέα στην τηλεόραση τα καμμένα ελαφάκια, σχολιάζοντας "μα τι κρίιιιμααααα"....



Εχθές τα κομματικά επιτελεία τήρησαν σώφρονα απόσταση από τη διαμαρτυρία -ούτε ένα πανώ του ΚΚΕ, του ΠΑΣΟΚ, του Συνασπισμού δεν εμφανίστηκε. Φοβήθηκαν το κράξιμο, και καλά έκαναν. Σήμερα, υποθέτω ότι θα ξεφυσούν ανακουφισμένοι: Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα. Η πελατεία τους είναι στη θέση της. Και περιμένει απλά το άνοιγμα της κάλπης.

Σε χαιρετώ

Χασοδίκης

Το Αυτοκίνητο της Χρονιάς 2007 (να είναι οι ώρες του)

Την περασμένη Πέμπτη, γύρω στις 8 μι-μι, γύριζα στο γραφείο αγκομαχώντας εξαιτίας του καύσωνα που δεν έλεγε να συμμορφωθεί με το δελτίο καιρού και μας είχε κατσικωθεί για τα καλά... Φτάνοντας στη διασταύρωση Πατησίων και Δεριγνύ, περίμενα στο φανάρι να περάσω απέναντι, και τότε είδα ξαφνικά μπροστά μου αυτό:




Στην αρχή τα χρειάστηκα: είναι δυνατόν να έγινε πραξικόπημα και να μην άκουσα τίποτα; Κι αν δεν έγινε πραξικόπημα, τι δουλειά έχουν τα τεθωρακισμένα στους δρόμους; Μετά, αντιλήφθηκα ότι επρόκειτο για πολιτικό αυτοκίνητο, και βάλθηκα να σκέφτομαι πόσα πλεονεκτήματα έχει ένα τέτοιο αυτοκίνητο σε μια πόλη σαν την Αθήνα. Δώσε βάση, Μοναδικέ μου Αναγνώστη:

• Είναι ευρύχωρο. Εξαιρετικά ευρύχωρο. Έχει περίπου το μέγεθος μιας τυπικής ημιυπόγειας γκαρσονιέρας της Κυψέλης -μόνο με καλύτερο φωτισμό.

• Είναι ο ορισμός του οικογενειακού οχήματος. Μάλιστα, χωράει κυριολεκτικά ολόκληρη την οικογένεια -συγγενείς μέχρι και τετάρτου βαθμού, σε ευθεία γραμμή ή εκ πλαγίου, εξ αίματος ή εξ αγχιστείας- μαζί με όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό για το ταξίδι Μόσχα-Βλαδιβοστόκ (γούνες, χιονορακέτες, ξυλόσομπα κλπ.).

• Είναι ευέλικτο. Οι δυνατότητές του αναδεικνύονται ιδιαίτερα στα στενά δρομάκια γύρω από την Πλατεία Βικτωρίας, όπου το εν λόγω όχημα παίρνει τις στροφές με χάρη, ισοπεδώνοντας παρκαρισμένα παπάκια, σκουπιδοντενεκέδες τοποθετημένους στις γωνίες και τα καγκελάκια του Αβραμόπουλου.

• Είναι εύκολο στο παρκάρισμα. Με τους αισθητήρες οπίσθιας κίνησης και το πανάλαφρο υδραυλικό τιμόνι, το μόνο που χρειάζεται είναι ένας χώρος λίγο μεγαλύτερος από τον κεντρικό αεροδιάδρομο του Ελ-Βενιζέλος -και είσαι έτοιμος. Παρκάρεις, κλειδώνεις κι έφυγες.

• Έχει χαμηλό κόστος απόκτησης. Συγκεκριμένα, και για να μιλήσουμε με αριθμούς, η τιμή του ανά τετραγωνικό μέτρο δεν ξεπερνά την τιμή νεόδμητης πολυτελούς μαιζονέτας στο Γέρακα, με τρία υπνοδωμάτια, playroom και δύο ημιυπαίθριους -άσε που γλιτώνεις και τον βραχνά της Πολεοδομίας. Πραγματική ευκαιρία, ενώ για την αγορά του χορηγούνται στεγαστικά δάνεια από τις μεγαλύτερες τράπεζες της αγοράς.

• Είναι οικονομικό. Με λίγη προσοχή στην οδήγηση εκτός πόλης, η κατανάλωση καυσίμου δεν ξεπερνά το ένα βαρέλι βενζίνη κάθε δύο ημέρες, ή ένα πετρελαιοφόρο τον χρόνο. Σωστό κελεπούρι.

• Είναι όμορφο. Σχεδιασμένο από στρατιωτικούς για στρατιωτικούς, διακρίνεται για τις αρετές του μιλιτέρ ντιζάιν που ενσωματώνει, όπως άλλωστε και άλλα ανάλογα προϊόντα (ελικόπτερα Σινούκ, χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και πύραυλοι εδάφους-εδάφους). Βραβείο Καλύτερου Βιομηχανικού Σχεδίου της Αμερικανικής Ένωσης Κονσερβοποιών Σαρδέλας 2005.

• Είναι ιδανικό για διαδρομές on & off road. Ξεπερνάει με άνεση τα σαμαράκια του Ψυχικού, δεν ιδρώνει στις τρομερές ανηφόρες του Λυκαβηττού, ενώ είναι το μοναδικό αυτοκίνητο που μπορεί να σας ανεβάσει ακόμη και στην κορυφή του Ολύμπου χωρίς να χρειαστεί να πατήσετε καθόλου χώμα.

• Είναι εξαιρετικά γερό. Μπορεί τα ανταλλακτικά του να είναι κάπως ακριβά και δυσεύρετα, αλλά μην ανησυχείτε: τα λοιπά συμβατικά αυτοκίνητα δεν μπορούν να του προκαλέσουν ούτε γρατζουνιά. Αν τώρα έχετε την ατυχία να σας στουκάρει από πίσω κανένα Λέοπαρντ που κατέβηκε στο κέντρο για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου, το κόστος επισκευής είναι λογικό και δεν ξεπερνάει σε καμία περίπτωση το κόστος ενός ταξιδιού στην Κένυα για μια τετραμελή οικογένεια, με αεροπορικά εισιτήρια business-class και διαμονή δέκα ημερών σε ξενοδοχείο επτά αστέρων με ημιδιατροφή.

Δεν πρόκειται απλά για ένα αυτοκίνητο Μοναδικέ μου Αναγνώστη -είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Είναι το απόλυτο status symbol -καμία σχέση με τις Μερτσέντες και τις Καγιέν, που έχουν γίνει του συρμού και τις οδηγεί πια και η κουτσή Μαρία. Η απλή πράξη της κατοχής του συγκεκριμένου αυτοκινήτου είναι από μόνη της μια δήλωση του ευτυχούς ιδιοκτήτη προς την κοινωνία (ότι την έχει γραμμένη στα ... τέλος πάντων). Επιπλέον, προσφέρει με την πρώτη ματιά ένα πλήρες ψυχολογικό προφίλ του κατόχου, που ο καλύτερος ψυχαναλυτής θα χρειαζόταν πολλές ώρες μελέτης για να σκιαγραφήσει: "έχω πολλά λεφτά, τα οποία δεν ίδρωσα για να αποκτήσω, δεν ξέρω πού να τα πετάξω, δεν έχω καθόλου γούστο και (δεν) σκέφτομαι σαν να κατέβηκα μόλις χτες στην Αθήνα από το Απώτερο Διάστημα. Φάτε τη σκόνη μου!".

Κατόπιν αυτού, κι αν βοηθήσει λίγο και το Χρηματιστήριο, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, είναι θέμα χρόνου να δούμε το αυτοκίνητο αυτό να κυριαρχεί στους αθηναϊκούς δρόμους, δεδομένου ότι ταιριάζει άριστα στην ψυχοσύνθεση, τη νοοτροπία και την κουλτούρα του Νεοέλληνα. Μέχρι στιγμής έχω δει μόνο τρία ή τέσσερα τέτοια αριστουργήματα, αλλά ελπίζω ότι δεν είναι μακριά η ώρα εκείνη που θα βλέπουμε ένα Hummer σε κάθε πιλοτή πολυκατοικίας -ένα μόνο όμως, δεύτερο δεν χωράει... Μέχρι την ημέρα εκείνη, λοιπόν,

Σε χαιρετώ

Χασοδίκης

Πάρνηθα - μετά τις φλόγες...

Εχθές, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, προσπαθήσαμε να ξορκίσουμε το κακό που μας βρήκε με την αμέριστη συμπαράσταση των αρμοδίων κυβερνητικών παραγόντων, οι οποίοι φρόντισαν να μας τροφοδοτήσουν με αρκετό ενδιαφέρον υλικό μέσω των δημοσίων τοποθετήσεών τους. Σήμερα θα εγκαταλείψουμε το ιλαρό ύφος και θα επανέλθουμε στην κοσμιότητα, προκειμένου να αποτυπώσουμε μερικές σκέψεις για την επόμενη ημέρα της μεγάλης καταστροφής της Πάρνηθας.



Έχουν ήδη γραφτεί και ειπωθεί πολλά για όλες τις παραμέτρους του θέματος, από ειδικούς και μη, από επιστήμονες και δημοσιογράφους, πολιτικούς όλου του φάσματος, σχετικούς και άσχετους, σε εφημερίδες, τηλεοράσεις και διαδίκτυο. Ο σκοπός μας εδώ είναι να αποφύγουμε τις επαναλήψεις και να επικεντρώσουμε σε κάποια σημεία που τονίστηκαν λιγότερο -ή καθόλου- τις ημέρες που μεσολάβησαν από την πυρκαγιά.

Είναι αλήθεια ότι από την πρώτη στιγμή έλειψε η ψυχραιμία από όλους μας -και δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου. Πριν καλά καλά σβήσουν οι φωτιές, αρχίσαμε να κλαίμε και να οδυρόμαστε για την τεράστια οικολογική καταστροφή που ενέσκηψε στο λεκανοπέδιο. Εν πολλοίς δικαιολογημένα: το αποκαρδιωτικό θέαμα της φλεγόμενης κορυφογραμμής, ορατό τη νύχτα της περασμένης Πέμπτης από ολόκληρη την Αθήνα, η "βροχή" της στάχτης και η απαίσια μυρωδιά τσίκνας την Παρασκευή, καθώς και τα τηλεοπτικά πλάνα και οι φωτογραφίες των καμμένων ελαφιών ήταν αρκετά για να χάσει την ψυχραιμία του ο καθένας μας.

Σήμερα, λίγες μέρες μετά τα γεγονότα, μπορούμε να καθήσουμε και να σκεφτούμε πιο μεθοδικά: πέρα από το πασιφανές της καταστροφής, το πραγματικό μέγεθος της ζημιάς που υπέστη το δάσος δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί. Και ούτε η καταμέτρηση των καμμένων στρεμμάτων, ούτε τα πλάνα με τα καμμένα ελάφια και τα τσουροφλισμένα πεύκα επαρκούν για να προσδιοριστεί: υπάρχουν και άλλες παράμετροι, αντικείμενο έρευνας των ειδικών επιστημόνων που θα ανέβουν στο βουνό και θα εξετάσουν τις πληγείσες εκτάσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η φωτιά δεν είναι αφ' εαυτής κακή για το δάσος: στον φυσικό κύκλο της εξέλιξης οποιουδήποτε δασικού οικοσυστήματος, ιδιαίτερα εδώ στη Μεσόγειο, είναι ένα στοιχείο που βοηθά στην ανανέωση του δασικού πλούτου -και επομένως, ένα φαινόμενο που η φύση το έχει προβλέψει και έχει τρόπους αντιμετώπισής του.

Για να μην παρεξηγηθώ, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, και για να μην μπουν ιδέες σε κάποιους, δεν εννοώ ότι πρέπει να πιάσουμε από ένα στουπί και ένα μπιτόνι βενζίνη και να πάρουμε σβάρνα τα δάση, ανάβοντας φωτιές για να ανανεωθούν. Όχι. Αυτό που λέω είναι ότι η φωτιά προϋπήρχε του ανθρώπου, ως εκ τούτου αποτελεί στοιχείο του φυσικού κύκλου εξέλιξης του δάσους και δεν προκαλεί ανεπανόρθωτες ζημιές -υπό την απαραίτητη προϋπόθεση-conditio sine qua non ότι, μετά τη φωτιά, θα αφήσουμε τη φύση να κάνει τη δουλειά της.

Ήδη από παντού ακούγονται φωνές για άμεση αναδάσωση. Ας κάνουμε λίγη υπομονή και ας περιμένουμε να ακούσουμε τους ειδικούς: η αναδάσωση πιθανόν και να προκαλέσει χειρότερη ζημιά. Αυτό που οπωσδήποτε χρειάζεται είναι περιφρούρηση, επαγρύπνηση και προστασία από τους επιτήδειους -για τα υπόλοιπα, ίσως η φύση να μπορεί μόνη της να πετύχει καλύτερα αποτελέσματα από την καλή θέληση όλων μας. Για περισσότερες λεπτομέρειες παραπέμπω σε αυτήν τη μελέτη, η οποία αναλύει το ζήτημα επιστημονικά -όχι για άκριτη υιοθέτηση, αλλά για περαιτέρω προβληματισμό.



Μου φαίνεται, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, ότι ακούω κιόλας τον αντίλογο: "Μα το σπάνιο δάσος ελάτης καταστράφηκε, θέλει δεκάδες χρόνια για να ξαναγίνει, το τελευταίο φίλτρο προστασίας της Αθήνας αχρηστεύτηκε, η θερμοκρασία θα ανέβει κλπ.". Ξαναλέω, ψυχραιμία: ακόμη δεν ξέρουμε αν όντως το δάσος της ελάτης καταστράφηκε και σε ποιο βαθμό. Παρένθεση: στην κατά τεκμήριο έγκυρη "Ελευθεροτυπία" του περασμένου Σαββάτου δημοσιεύτηκε μεταξύ άλλων και ότι "Η φωτιά δεν έκαψε ολοκληρωτικά τα δέντρα. Στα έλατα υπήρξε «καψάλισμα» και σε ποσοστό 80% ο κορμός έχει σωθεί και οι δασολόγοι ευελπιστούν στη φυσική αναγέννηση" (Μιχ. Κουρμούσης). Μακάρι να είναι σωστή η εκτίμηση αυτή, και ας περιμένουμε λίγο να δούμε αν θα επαληθευτεί.

Από εκεί και πέρα, για τις αρνητικές επιπτώσεις στις κλιματολογικές συνθήκες του λεκανοπεδίου, θα ήθελα να επισημάνω το εξής: αναμφισβήτητα θα υπάρξουν, αλλά είναι πολύ αργά για δάκρυα. Οι κλιματολογικές συνθήκες της Αττικής επιδεινώνονται διαρκώς, όχι μόνο γιατί καίγονται τα δάση, αλλά γιατί εδώ και πενήντα χρόνια τουλάχιστον ακολουθούμε ένα στρεβλό, κοντόφθαλμο και παράλογο αναπτυξιακό μοντέλο που δεν μπορεί να επιβιώσει στο διηνεκές. Παρόλα αυτά συνεχίζουμε να το ακολουθούμε όλοι μας, κράτος και κοινωνία, επίσημη Πολιτεία και πολίτες. Έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς ποια είναι η φέρουσα ικανότητα των οικοσυστημάτων της Αττικής; Έχει αναλογιστεί κανείς αν είναι δυνατόν να κατοικούμε τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι (με μάλλον μετριοπαθείς εκτιμήσεις) στην Αθήνα και στους δορυφόρους της;

Και κατά τη διάρκεια του προηγούμενου καύσωνα, και σε άλλους παλαιότερους, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ειδικούς επιστήμονες να μας αναλύουν από τηλοψίας γιατί την ατμοσφαιρική θερμοκρασία των 38-40 βαθμών την αισθανόμαστε στην Αθήνα σαν 60: τώρα που κάηκε το δάσος της Πάρνηθας μπορεί και να την αισθανόμαστε σαν 65, αλλά είτε έτσι είτε αλλιώς ήταν ανυπόφορη και κανείς δεν έδειχνε πρόθυμος να κάνει τίποτε γι' αυτό. Υπάρχει ένα Υπουργείο στη χώρα μας που λέγεται Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης. Έχει ακούσει κανείς για κανένα σοβαρό σχέδιο αποκέντρωσης, για καμία συστηματική προσπάθεια να επανέλθει το λεκανοπέδιο της Αττικής στα πλαίσια που του όρισε η φύση; Έστω, για κανένα σχέδιο ώστε να ανακοπεί το κύμα περαιτέρω γιγάντωσης της Αθήνας; Κάθε άλλο. Ας μην χύνουμε λοιπόν τώρα κροκοδείλια δάκρυα -είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για το χάλι που μας έλαχε να ζούμε, ή μάλλον δεν μας έλαχε: εμείς το φτιάξαμε έτσι, τώρα απλώς υφιστάμεθα τις συνέπειες. Κανένας λογαριασμός δεν μένει απλήρωτος για πάντα, και ο δικός μας είναι πολύ μεγάλος.

Αν υπάρχει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα από την όλη καταστροφή, αυτό προέρχεται από το κύμα αυθόρμητης αντίδρασης που ξεπήδησε κυρίως μέσα από το διαδίκτυο -πρωτοφανές στα χρονικά. Ήδη οργανώνεται μία συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την ερχόμενη Κυριακή έξω από τη Βουλή -ας είμαστε όλοι εκεί, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, και ας φωνάζουμε και λάθος συνθήματα. Το βασικό τούτη την ώρα είναι να καταγραφεί αυτή η αντίδραση, να δοθεί ένα μήνυμα αφύπνισης της κοινωνίας έστω μπροστά στο χείλος του γκρεμού -και μετά να μείνει ζωντανή η φλόγα, για να μην ξεχάσουμε πάλι και να μην ξανακάνουμε τα ίδια και τα ίδια λάθη.

Ανακεφαλαιώνοντας, συνιστώ και πάλι ψυχραιμία -πρώτα απ' όλα στον εαυτό μου. Δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω, δεν παριστάνω τον φωστήρα που ήρθε να δώσει τα φώτα του, είμαι το ίδιο υπεύθυνος για την κατάσταση όσο και εσύ, Μοναδικέ μου Αναγνώστη -όσο και όλοι μας. Εύχομαι μόνο, έστω για μία φορά, να επιτρέψουμε να μας καθοδηγήσει η λογική και όχι το συναίσθημα, να ακούσουμε με προσοχή αυτούς που ξέρουν τι πρέπει να γίνει και πώς πρέπει να γίνει, να ξυπνήσουμε και να μείνουμε ξύπνιοι, να φτιάξουμε μια ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από το ιερό μας βουνό -και να αφήσουμε τη φύση να γιατρέψει τον εαυτό της. Ή να τη βοηθήσουμε να το κάνει, αν χρειάζεται. Εύχομαι να ξαναδώ την Πάρνηθα όπως την είδα πριν ένα μήνα που ανέβηκα τελευταία φορά -και, για να μην ξεχνιόμαστε, όχι μόνο την Πάρνηθα: και το Πήλιο, και τη Χαλκιδική, και τη Μάνη, και, και, και...

Ραντεβού στη συγκέντρωση διμαρτυρίας της Κυριακής, Μοναδικέ μου Αναγνώστη -και μετά στα πυροφυλάκια. Καλού κακού, πάρε μαζί σου νερό -το μέλλον μπορεί και να έχει πολλή ξηρασία...

Σε χαιρετώ

Χασοδίκης

Έκτακτο δελτίο ειδήσεων

Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας

Συγκλονισμένο το πανελλήνιο παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις εικόνες βιβλικής καταστροφής που μεταδίδει ο τηλεοπτικός φακός από την Πάρνηθα. Την ώρα που οι πυροσβεστικές δυνάμεις εξακολουθούν να δίνουν τη μάχη με τις φλόγες, οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες σχολίασαν τις εξελίξεις από το μέτωπο της πυρκαγιάς. Ας δούμε αναλυτικά τις δηλώσεις τους:



Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κύριος Ρουσόπουλος, όπως συνηθίζει σε τέτοιες περιπτώσεις, εξαφανίστηκε από προσώπου γης διατηρώντας ασφαλή απόσταση από μικρόφωνα, τηλέφωνα και κάμερες. Στο πόδι του έστειλε στο πρεσρούμ τον αναπληρωτή του, Αντώναρο τον Ατυχή, ο οποίος αναφέρθηκε σε παλαιότερες δηλώσεις της κυβέρνησης για το θέμα των ομολόγων, των κουμπάρων, του καρτέλ των καυσίμων, των υποκλοπών και ούτω καθεξής, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί προς πάσα κατεύθυνση, οι ευθύνες θα αποδοθούν εκεί όπου ανήκουν και το μαχαίρι θα φτάσει μέχρι το κόκκαλο, πιθανόν δε και μέχρι το μεδούλι. Επεσήμανε ωστόσο ότι καίριες ευθύνες για την καταστροφική πυρκαγιά φέρει και το ίδιο το βουνό της Πάρνηθας, το οποίο εδώ και πολλά χρόνια είχε παραμελήσει τον εαυτό του και τη σιλουέτα του με αποτέλεσμα να γεμίσει με χαράδρες, ρεματιές και ραχούλες, που δυσκολεύουν την πρόσβαση και καθιστούν εξαιρετικά δυσχερείς τις προσπάθειες δασοπυρόσβεσης. Παράλληλα ευθύνες απέδωσε και στα πεύκα, τα οποία όχι μόνο πάνε και φυτρώνουν εκεί που δεν τα σπέρνουν και μάλιστα, όπως τόνισε, σε πυκνούς σχηματισμούς, αλλά επιπλέον αρπάζουν και με το παραμικρό.

Ο Υπουργός Εσωτερικών, Προκόπης Παυλόπουλος, από τη μεριά του έκανε λόγο για πρωτοφανείς καιρικές συνθήκες που υποχρέωσαν τις δυνάμεις της πυροσβεστικής να καταβάλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, δεδομένου ότι, πέραν της υψηλής θερμοκρασίας, στην περιοχή έπνεαν θυελλώδεις άνεμοι εντάσεως τριών, μπορεί και τριάμισι μποφώρ. Απένειμε τα εύσημα στην κρατική μηχανή για την άμεση επέμβαση και τον άριστο συντονισμό της, που είχαν σαν αποτέλεσμα να περιοριστεί το μέτωπο της φωτιάς και να μην φτάσει μέχρι τη Μεταμόρφωση ή τη Νέα Φιλαδέλφεια, και ευχαρίστησε τους τεχνικούς της ΔΕΗ και το προσωπικό της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας για το γεγονός ότι έκαναν τη δουλειά τους και δεν κήρυξαν έκτακτη στάση εργασίας ή δεν δήλωσαν μαζικά ασθένεια, σύμφωνα με το πατροπαράδοτο έθιμο που ισχύει στον ευρύτερο Δημόσιο Τομέα. Ερωτηθείς σχετικά με τη χρήση των εναερίων μέσων πυρόσβεσης, τόνισε ότι η χώρα μας διαθέτει τελευταίας τεχνολογίας πυροσβεστικά αεροσκάφη, τα οποία βέβαια παρουσιάζουν ορισμένα επουσιώδη ελαττώματα, όπως για παράδειγμα ότι δεν διαθέτουν κλιματισμό και πλευρικούς αερόσακους, δεν πετούν όταν φυσάει βοριάς, ούτε τη νύχτα, ούτε πάνω από πυκνούς καπνούς γιατί τα πιάνει ξερόβηχας.

Ο αρμόδιος Υπουργός Δημοσίας Τάξεως, Λόρδος Βύρων Πολύδωρας, εξέφρασε την ικανοποίησή του για την μερική επιτυχία στην αντιμετώπιση της πύρινης λαίλαπας, όπως είπε. Παράλληλα, έκανε την ακόλουθη δήλωση: "Επί των ημερών μου έκανα πραίτορες τους αστυνομικούς, και τώρα ευρίσκομαι εις την διαδικασίαν να φτιάξω μάγκες και τους πυροσβέστας". Ακολούθως, ανέπτυξε στους εκπροσώπους του τύπου το νέο σύστημα παθητικής πυροπροστασίας που εφαρμόστηκε πιλοτικά στην πυρκαγιά της Πάρνηθας, το οποίο συνίσταται σε άμυνα ζώνης ένας-τρεις-ένας στο μισό γήπεδο με παγίδες στις γωνίες και στο λόου ποστ, και στηρίζεται στη θεμελιώδη αρχή "πέντε αυτοί, πέντε κι εμείς". Τόνισε δε ότι, όταν το σύνολο του προσωπικού της Πυροσβεστικής εμπεδώσει το ανωτέρω σύστημα, οι πεζοπόρες δυνάμεις δεν θα μετακινούνται καν από τα κατά τόπους Πυροσβεστικά Τμήματα -θα κάθονται μέσα μέχρι η φωτιά να φτάσει στην πόρτα τους, οπότε και θα βγαίνουν να τη σβήνουν. Τέλος, δήλωσε ότι η περιορισμένη χρήση των εναερίων μέσων αποτελεί συνειδητή στρατηγική του Υπουργείου, υπαγορευόμενη από τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας που απορρέουν από το Πρωτόκολλο του Κυότο, ώστε να μην επιβαρύνεται ο πεντακάθαρος Αττικός ουρανός από τα αέρια του θερμοκηπίου που προκαλούν τα αεροσκάφη.

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση των δημοσιογράφων, ο Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιάς επέρριψε ευθύνες στις οικολογικές οργανώσεις που αντιτίθενται στην εκτροπή του Αχελώου επικαλούμενες κοντόφθαλμα και κακόβουλα επιστημονικά επιχειρήματα και επιδεικνύοντας νοοτροπίες άλλων εποχών, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε. Δεσμεύθηκε προσωπικά πως θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να επισπευσθούν τα έργα αποκατάστασης των καμμένων εκτάσεων, ξεκινώντας από την κατασκευή του νέου γηπέδου του Παναθηναϊκού, ενώ δεν παρέλειψε να αναφέρει ότι, σύμφωνα με έγκυρες καταγγελίες του κτηνοτρόφου μπαρμπα-Μητρούση, που ως γνωστόν βοσκάει τα πρόβατα εδώ επαπέρα στο βουνό, οι ίδιες -αιωνίως διαμαρτυρόμενες- οικολογικές οργανώσεις αμολάνε στα δάση και στα βουνά φίδια, λιβελλούλες, αρκούδες και λύκους-μουτζαχεντίν, ειδικά εκπαιδευμένους σε μυστικό εκτροφείο λύκων που διατηρεί το WWF σε άγνωστη τοποθεσία στη Μαλακάσα, οι οποίοι και προκάλεσαν τελικά την πυρκαγιά, καπνίζοντας αρειμανίως και πετώντας τα αποτσίγαρα πάνω στα ξερόχορτα και τις πευκοβελόνες. "Τον μπαρμπα-Μητρούση τον ξέρω χρόνια από τον Σύλλογο Σαρακατσάνων και αποκλείεται να λέει ψέμματα", τόνισε ο κ. Σουφλιάς.



Ο Υπουργός Οικονομικών Γιώργος Αλογοσκούφης περιορίστηκε να εκφράσει την ικανοποίησή του για το γεγονός της διάσωσης του Καζίνο Μον Παρνές, το οποίο αποδίδει ετησίως στον κρατικό προϋπολογισσσμό σσσημαντικά έσσσοδα από τη φορολογία, αντίθετα με τα ελάφια και τα πεύκα που συστηματικώς φοροδιαφεύγουν, δεν υποβάλλουν δηλώσεις εισοδήματος και ΦΠΑ και αντιμετωπίζουν βεβαιωμένες οφειλές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, που εκκρεμούν στις κατά τόπους αρμόδιες ΔΟΥ.

Από την πλευρά της η Υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη δήλωσε, με το γνωστό μόνιμο χαμόγελο που έχει παγώσει στα χείλη της από την εποχή που ήταν Δήμαρχος Αθηναίων, ότι τώρα είναι ώρα ευθύνης και δουλειάς και ότι οι εκλογές θα γίνουν στην ώρα τους, ενώ ο υφυπουργόςΠολιτισμούαρμόδιοςγιαθέματααθλητισμού κ. Ορφανός, μέσα στην αναμπουμπούλα προχώρησε στη ρύθμιση των χρεών του ΠΑΟΚ, του Διαγόρα Ρόδου, του Ποσειδώνα Νέων Πόρων και της Αστραπής Κάτω Τραχανοπλαγιάς Ευρυτανίας, απαντώντας σε ένα πάγιο κοινωνικό αίτημα των κατοίκων των καμμένων περιοχών, με τροπολογία της τελευταίας στιγμής που προστέθηκε με ραβασάκι στο νομοσχέδιο "για την ενίσχυση της ιχθυοκαλλιέργειας της κουτσομούρας στην θαλάσσια περιοχή της Βόρειας Δωδεκανήσου και άλλες διατάξεις".

Τέλος, ο Πρωθυπουργός πραγματοποίησε αιφνιδιαστικά έφοδο στο κέντρο επιχειρήσεων της Πυροσβεστικής στο Χαλάνδρι, όπου καμπάνιασε τον σκοπό γιατί ήταν ακομβίωτος, τον χειριστή του τηλεφωνικού κέντρου διότι δεν φορούσε χιτώνιο και διάβαζε "Μανίνα" εν ώρα υπηρεσίας, καθώς και τον καψιμιτζή γιατί ανακάλυψε κατσαρίδες στην αποθήκη με τα κρουασάν. Αποχωρώντας απέφυγε να κάνει οποιαδήποτε δήλωση, αλλά φρόντισε να ποζάρει στις κάμερες με συνοφρυωμένο ύφος τύπου "τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά αλλά ευτυχώς έχω την κατάσταση υπό έλεγχο", ή ίσως "πάλι φασολάκια θα φάμε σήμερα;", συνεχάρη δια χειραψίας τον κ. Πολύδωρα και του ζήτησε να τον κρατάει ενήμερο για κάθε εξέλιξη με SMS στο κινητό του, που θα το έχει κλειστό.

Με γραπτή δήλωσή του που μοίρασε προ ολίγου το Υπουργείο Τύπου, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αναφέρει ότι η Κυβέρνηση προχωρά αποφασιστικά στη λύση του προβλήματος της έλλειψης δασολογίου και δασικών χαρτών: "Ήδη το πρόβλημα λύθηκε για τις περιοχές της Χαλκιδικής και της Μάνης πέρισυ, της Αττικής φέτος, και σε χρονικό ορίζοντα δεύτερης τετραετίας θα λυθεί για ολόκληρη τη χώρα, αφού θα καταστεί περιττή η σύνταξη δασικών χαρτών ελλείψει αντικειμένου, δίνοντας τέλος σε μια εκκρεμότητα πολλών δεκαετιών που οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ δεν τόλμησαν να αγγίξουν", όπως αναφέρεται επί λέξει. Στην ίδια δήλωση αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο οι καταστροφικές πυρκαγιές να οφείλονται σε εμπρησμό, αν και όπως αναφέρει ο κ. Ρουσόπουλος "δεν αντιλαμβάνομαι τι προσδοκούν ότι θα πετύχουν οι τυχόν εμπρηστές, δεδομένου ότι η Νέα Διακυβέρνηση έχει δώσει απτά δήγματα γραφής με την αποφασιστική πολιτική της για το δασολόγιο, την αυθαίρετη δόμηση και την πρόταση τροποποίησης του άρθρου 24 του Συντάγματος, ώστε να μην καταλείπεται η παραμικρή αμφιβολία για τις προθέσεις της σχετικά με την απόλυτη προστασία του δασικού πλούτου της χώρας".

Στο σημείο αυτό, κυρίες και κύριοι, ολοκληρώθηκε το δελτίο μας. Αμέσως μετά ακολουθεί η πρόγνωση του αυριανού χρηματιστηρίου και οι αθλητικές ειδήσεις για τους κωφάλαλους αγρότες. Στο μεταξύ, οι εξελίξεις τρέχουν, οι Δαιμόνιοι Ρεπόρτερ του σταθμού μας τις έχουν πάρει από πίσω και μόλις τις τσακώσουν θα σας τις μεταδώσουμε.

Από όλους εμάς που αγωνιζόμαστε για την ενημέρωσή σας, καλό σας βράδυ.

Υ.Γ.: Πριν με πάρεις με τις πέτρες, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, διευκρινίζω ότι όχι, δεν θεωρώ το θέμα της Πάρνηθας κατάλληλο για πλακίτσα. Απλώς, διαβάζοντας και ακούγοντας ορισμένες δηλώσεις των αρμοδίων κυβερνητικών παραγόντων σκέφτηκα να τις προεκτείνω λιγάκι και να τις μεταφέρω εκεί όπου ανήκουν, δηλαδή στη σφαίρα του γελοίου, τα όρια της οποίας άγγιζαν ούτως ή άλλως από μόνες τους. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποίησα το ύφος των Γιώργου Κυρίτση-Άγγελου Τσέκερη (Γαλέρα, Athens Voice), καθώς και του pitsirikou -τους οποίους και ευχαριστώ για την έμπνευση.

Αύριο θα έχω έτερο κείμενο πάνω στο ίδιο θέμα, χωρίς πλακίτσα αυτή τη φορά, με μερικές σκέψεις που προέκυψαν με περισσότερη ψυχραιμία και μετά από ολίγη περισυλλογή. Σε περιμένω λοιπόν αύριο, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, για να τα ξαναπούμε. Για την ώρα,

Σε χαιρετώ

Χασοδίκης

2ο Υ.Γ.: Οι φωτογραφίες είναι του Χασοδίκη, από την Πάρνηθα που ελπίζουμε να ξαναδούμε...