Χωρίς τίτλο

Τελικά ήμασταν πολλοί ή λίγοι εχθές στο Σύνταγμα;

Θα μου επιτρέψεις να πιστεύω, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, ότι είμασταν λίγοι.



Φαίνεται ότι τα σύνδρομα του Μήτσου του πεσιμιστή και του Λούλη του ωχαδερφιστή κυριάρχησαν. Την περασμένη εβδομάδα, τις πρώτες ημέρες μετά την πυρκαγιά, έβλεπες στα πρόσωπα του κόσμου αγανάκτηση. Τι έγινε όλη αυτή η αγανάκτηση;



Χίλιες δύο δικαιολογίες μπορώ να σκεφτώ για εκείνους που έλειψαν. Καμία (σχεδόν) δεν μπορώ να δεχτώ.



Μπορούμε να γκρινιάζουμε με τις ώρες για την αναισθησία του πολιτικού κόσμου, για την ανεπάρκεια της κρατικής μηχανής, για το μαύρο μας το χάλι. Αν δεν ξεκουνηθούμε όμως από τους καναπέδες μας, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα: αιωνίως γραφικοί, θα περιμένουμε τις κάμερες και τους Δαιμόνιους Ρεπόρτερ για να φωνάξουμε "τι κάνει το κράτος;" -στην επόμενη πλημμύρα, πυρκαγιά, θεομηνία.



Αυτό που έγινε εχθές στο Σύνταγμα, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, δεν ήταν λίγο -δεν ήταν όμως και πολύ. Φοβάμαι ότι ήταν λιγότερο απ' όσο χρειάζεται...

Μόνο οι μελλοντικοί πλημμυροπαθείς του Μενιδίου, της Φυλής, των Θρακομακεδόνων αν κατέβαιναν εχθές στη Βουλή, ο κόσμος θα έφτανε μέχρι την Ομόνοια. Θα έδινε ένα μήνυμα -λιτό και σαφές. Αυτή τη στιγμή, αυτό χρειαζόταν. Δεν έγινε.



Δεν θέλω να είμαι απαισιόδοξος -καθόλου δεν το θέλω. Αλλά φοβάμαι ότι η Απάθεια και η Αδιαφορία έχουν μπει για τα καλά μέσα στα σπίτια μας, έχουν στρογγυλοκαθήσει στον καναπέ μας, μας κρατάνε γερά από το χέρι -και καθόμαστε και χαζεύουμε παρέα στην τηλεόραση τα καμμένα ελαφάκια, σχολιάζοντας "μα τι κρίιιιμααααα"....



Εχθές τα κομματικά επιτελεία τήρησαν σώφρονα απόσταση από τη διαμαρτυρία -ούτε ένα πανώ του ΚΚΕ, του ΠΑΣΟΚ, του Συνασπισμού δεν εμφανίστηκε. Φοβήθηκαν το κράξιμο, και καλά έκαναν. Σήμερα, υποθέτω ότι θα ξεφυσούν ανακουφισμένοι: Δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα. Η πελατεία τους είναι στη θέση της. Και περιμένει απλά το άνοιγμα της κάλπης.

Σε χαιρετώ

Χασοδίκης