12 Απριλίου 2011

Αναγκαστική διαχείριση

Την αρχή την έκανε εκείνος ο ψηλός ο τύπος με την καραφλίτσα και το μουστακάκι, ο οποίος πρώτα υφάρπαξε τη λαϊκή εντολή τάζοντας λαγούς με πετραχήλια και μετά έφερε το μνημόνιο, την τρόικα και τα συναφή, κάνοντας τα ακριβώς αντίθετα από αυτά που υποσχέθηκε προεκλογικά και ερμηνεύοντας κατά το δοκούν τη λαϊκή νομιμοποίηση ως λευκή επιταγή. Αλλά εντάξει, μπορεί να πει κανείς ότι η συμπεριφορά του ναι μεν είναι ηθικά επιλήψιμη και πολιτικά ελεγκτέα (είδατε τι κομψά που τα λέω, ε;), αλλά εν πάση περιπτώσει, από θεσμικής πλευράς βρίσκεται έστω και οριακά εντός των συνταγματικών προβλέψεων και των δημοκρατικών αρχών, αφού πρώτο μέλημα της κυβέρνησης (πρέπει να) είναι το καλό της χώρας, και τέλος πάντων για ό,τι έκανε ή δεν έκανε θα κληθεί να λογοδοτήσει στο τέλος της τετραετίας, και πάει λέγοντας.

Μετά όμως το ποντάρισμα ανέβηκε. Ο Ιρλανδός ομόλογος του ψηλού με την καραφλίτσα, αφού πρώτα πέρασε μήνες σκίζοντας τα ρούχα του ότι η χώρα του δεν θα καταντήσει Ελλάδα και δεν θα προσφύγει στο κακό ΔουΝουΤου, να μα τον Άγιο Πατρίκιο σου λέω, μια ωραία πρωία... προσέφυγε. Και μετά παραιτήθηκε, έκανε εκλογές, τις έχασε, κι άφησε την επόμενη κυβέρνηση να βγάλει το φίδι απ' την τρύπα, αφού πρώτα της έδεσε τα χέρια με τη συμφωνία δανεισμού που είχε συνάψει.

Τώρα έρχονται οι Πορτογάλοι να πάνε το παιχνίδι στην επόμενη πίστα: η κυβέρνηση παραιτήθηκε, το κοινοβούλιο έχει διαλυθεί, έχει ήδη οριστεί ημερομηνία εκλογών, και παρ' όλα αυτά η παραιτημένη και υπηρεσιακή κυβέρνηση προσφεύγει στους ευρωπαίους εταίρους για δανεικά. Που για να τα πάρει θα χρειαστεί προφανώς να συνομολογήσει κάποια συμφωνία δανεισμού, στα πλαίσια της οποίας θα υποσχεθεί να λάβει κάποια μέτρα, τα οποία μέτρα θα κληθεί να εφαρμόσει η επόμενη κυβέρνηση, όποια κι αν είναι, χωρίς να έχει καμία δυνατότητα επιλογής.

Είναι σαφές ότι τα ανταλλάγματα που απαιτεί η τρόικα ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ προκειμένου να "διασώσει" τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης που πέφτουν έξω έχουν τόσο δυσβάστακτο κοινωνικό -και κατά συνέπεια πολιτικό- κόστος, ώστε δεν υπάρχει τρόπος να περάσουν τη βάσανο των θεσμικά κατοχυρωμένων διαδικασιών του δημοκρατικού πολιτεύματος. Οπότε η λύση που έχει βρεθεί είναι η παράκαμψη των διαδικασιών αυτών: είτε με την εξαπάτηση των πολιτών, όπως στη δική μας περίπτωση, είτε με την παγίδευσή τους σε ένα αδιέξοδο όπου τους δίνεται μόνο το δικαίωμα επιλογής των προσώπων που θα εφαρμόσουν μια δεδομένη πολιτική, όχι όμως και της πολιτικής καθεαυτής. Πρόκειται για καραμπινάτη θεσμική εκτροπή, για τη δικαιολόγηση της οποίας χρησιμοποιείται ως επιχείρημα το κατεπείγον και το δραματικόν της περίστασης: ή αυτό, ή η χώρα βαράει κανόνι.

Με άλλα λόγια, μόλις οι αγορές βγάλουν κόκκινη κάρτα σε μια χώρα, η δημοκρατική αρχή σχετικοποιείται σε τέτοιο βαθμό ώστε να χάνει τουλάχιστον το μισό περιεχόμενό της: οι πολίτες παύουν να έχουν λόγο για το τι θα γίνει και πώς θα γίνει, διατηρούν μόνο το δικαίωμα να αποφασίσουν ποιος θα το κάνει.

Θα μου πεις, ωραίο πράγμα η λαϊκή κυριαρχία, αλλά με τα δικά μας κόλλυβα, όχι με τα ξένα. Σύμφωνοι. Από την άλλη, ωστόσο, όταν η κυβέρνηση μιας χώρας αποφασίζει να παραδώσει τα κλειδιά στους δανειστές της, όταν η χώρα μετατρέπεται σε εταιρεία υπό αναγκαστική διαχείριση, κάποιος λόγος δεν θα έπρεπε να πέφτει και στους πολίτες; Τελικά δηλαδή ποιος και με ποια κριτήρια αποφασίζει πόση δημοκρατία επιτρέπεται στους Έλληνες, τους Ιρλανδούς, τους Πορτογάλους, αύριο πιθανόν στους Ισπανούς και μεθαύριο σε δεν ξέρω ποιους;

Σα στραβός να είναι ο δρόμος που έχουμε πάρει.


.

13 σχόλια:

  1. Αυτά έγραφε και ο OldBoy στην Καθημερινή και παρεξηγήθηκε. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε τι αναφέρεσαι; Παίζει και να το έχω χάσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Welcome back, μας έλειψες :)
    Εννοείται ότι συμφωνώ με όσα γράφεις, απλώς να προσθέσω και ένα ακόμα κομμάτι στον προβληματισμό περί παράκαμψης της λαϊκής κυριαρχίας: ακριβώς για να αποτρέπει τέτοια παράκαμψη, το Σύνταγμα στο άρθρο 28 παρ. 2, προβλέπει ότι για να αναγνωριστούν σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα, ο κυρωτικός νόμος της συνθήκης πρέπει να ψηφιστεί με πλειοψηφία των 3/5 των βουλευτών (180). Βέβαια η εισηγήτρια του ΣτΕ απέρριψε το συλλογισμό αυτό όταν δικάστηκε η αίτηση ακυρώσεως του ΔΣΑ το Νοέμβριο, αλλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όχι βρε καλέ μ', απλά στραβά οδηγείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ ωραία ανάρτηση. Η πλάκα με την Πορτογαλία είναι στη σύνοδο της 25ης Μάρτη πήγαν και οι δύο υποψήφιοι όπου προσυμφώνησαν -ανεξάρτητα από προεκλογικές δεσμεύσεις και νικητή- θα συνυπογράψει ο κυρίαρχος το δικό τους Μνημόνιο. Μάλιστα εκεί επί χρόνια ακολουθούνταν οι όροι μνημονίου (όπως και στην Ιρλανδία) χωρίς να έχουν υπογράψει μνημόνιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Άντε και είχα καιρό να διαφωνήσω,,,,
    Να ρωτήσω:
    Ποια εναλλακτική είχε η Πορτογαλία , όπως και μεις άλλωστε, να μην έπαιρνε τα δανεικά;
    Μα δεν θα πλήρωνε μισθούς και συντάξεις;
    Και πόσοι θα ζούσαν , μετά από 60 μέρες πείνας, περίπου ο χρόνος για τις εκλογές, ώστε να πάνε, εθνικά υπερήφανοι, να ψηφίσουν.
    ΥΓ.
    Και μη τους συγκρίνεις με τους δικούς μας απεργούς πείνας που αντέχουν απεριόριστα......!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Νόμιζα ότι μετά από 1 χρόνο θα είχαμε ξεπεράσει αυτό το ψευδοδίλημμα "ή Μνημόνιο ή δεν πληρώνεστε μισθούς και συντάξεις".
    Δεν είναι έτσι. Ένα κράτος δεν έχει μόνο δανειακά έσοδα. Τα δανειακά έσοδα καλύπτουν το έλλειμμά του και μόνο (π.χ. πέρυσι 10% στην περίπτωσή μας). Το υπόλοιπο 90% εξακολουθεί να είναι κρατικά έσοδα από τις κλασσικές πηγές (φόροι κλπ).
    Αν λοιπόν κάποιος αποφάσιζε πέρυσι τέτοια εποχή να κάνει στάση πληρωμών (προς τους δανειστές / ομολογιούχους), πράγματι η Ελλάδα θα αποκλειόταν από τις διεθνείς αγορές, αλλά ταυτόχρονα (α) θα είχε αποτινάξει το χρέος (β) θα είχε ελαφρώσει τις δαπάνες της από τις καταβολές των τόκων και (γ) θα μπορούσε να συνεχίσει να πληρώνει τις κρατικές υποχρεώσεις με τα υπόλοιπα κρατικά έσοδα (το 90% που λέγαμε).
    Που σημαίνει ότι θα είχαμε βέβαια στενότητα και περικοπές (γιατί θα μας έλειπε το 10% που δανειζόμαστε) αλλά όχι αδυναμία καταβολής μισθών και συντάξεων. Στην τελική, και με το Μνημόνιο οι απώλειες εισοδημάτων έχουν ήδη ξεπεράσει το 10% προ πολλού. Και τουλάχιστον θα είχαμε αποτινάξει το χρέος και θα είχαμε μια ελπίδα για το μέλλον.
    Για όποιον θεωρεί μπακαλίστικη την παραπάνω συλλογιστική (όντως είναι), παραπέμπω στo σχετικό περσινό άρθρο του καθηγητή Γιάννη Βαρουφάκη. Το σίγουρο πάντως είναι ότι αυτή η συλλογιστική έχει πολύ περισσότερη αλήθεια από το μπαμπούλα "δε θα είχαμε να πληρώσουμε τις συντάξεις".
    Να δούμε τώρα πώς θα τις πληρώσουμε, που έχουμε μπει στο περίφημο "καθοδικό σπιράλ" και πάμε στο γκρεμό.
    Και το χειρότερο είναι, ότι τώρα δεν έχουμε τις παραπάνω επιλογές (στάση πληρωμών κλπ). Νομικά, γιατί με το Μνημόνιο προβλέφθηκαν δικλείδες προστασίας των δανειστών (παραίτηση από προνόμια κυριαρχίας, αγγλική δωσιδικία κλπ). Και (κυρίως) πολιτικά, γιατί πέρυσι μια στάση πληρωμών μας θα φέσωνε τις τράπεζες, ενώ τώρα θα φεσώσει κράτη (= λαούς) που μας δάνεισαν.
    Τώρα θα το πιούμε το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους. Αλλά τουλάχιστον ας μη λέμε ότι ήταν και μονόδρομος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αντιγράφω από το βιβλιαράκι που μας έστειλε το Υπ. Οικον.

    (Τέλος πρώτης σελίδας και αρχή της δεύτερη......)

    Το 2009 οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού "....πλησίασαν τα 85 δις .....ενώ το 2010 τα 77 δις. Από αυτά λιγότερα από 55 δις μπορούν να χρηματοδοτούνται από ίδια έσοδα του κράτους!"

    Κρατώ μεγάλες επιφυλάξεις για το αν και αυτά τα νούμερα προσεγγίζουν την πραγματικότητα, προς το χειρότερο φυσικά, γι΄αυτό και δεν υπάρχουν ακριβείς αριθμοί αλλά " λιγότερα" "περισσότερα" και άλλα τέτοια "αθώα".......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η κριτική για σχετικοποίηση της δημοκρατικής αρχής είναι , κατά τη γνώμη μου , τραβηγμένη.Θέλω να πω : η απόφαση προσφυγής μιας εκάστης των δοκιμαζόμενων χωρών στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης ελήφθη ή όχι από τις εκλεγμένες δημοκρατικές κυβερνήσεις τους( υπηρεσιακές , ξε-υπηρεσιακές, με νωπή ή μπαγιάτικη εντολή, , με μεγάλη ή μικρή δημοσκοπική δημοφιλία ); Υποθέτω ,σύμφωνα με την κριτική αυτή,όμως διορθώστε με εάν κάνω λάθος, η δημοκρατική αρχή θα ικανοποιείτο ,μόνον σε περίπτωση που η εκάστοτε κυβέρνηση είτε προχωρούσε σε εκλογές είτε ανέθετε διά δημοψηφίσματος τη λήψη της παραπάνω απόφασης στο λαό. Η κριτική αυτή με παραπέμπει στην ( απλοϊκή/παρωχημένη-γνώμη μου έτσι;)άποψη , ότι όσο πιο άμεση είναι μια δημοκρατία , τόσο πιο δημοκρατία είναι , συνεπώς η παντελής απουσία δημοψηφισμάτων στη μεταπολιτευτική Ελλάδα είναι δείκτης χαμηλής δημοκρατικής στάθμης. Όμως , έστω και έτσι,έστω και να γίνονταν εκλογές ή δημοψήφισμα , ποια πιστεύετε ότι θα ήταν η απόφαση του εκάστοτε λαού ; Ακόμη και σήμερα , εάν γίνονταν εκλογές , τι λέτε να αποφάσιζε ο ελληνικός λαός ; Αλλά , ομολογώ, έρχεται να προστεθεί στις παραπάνω επιφυλάξεις μου για την προσέγγιση της ανάρτησής σας μια μάλλον απροκάλυπτη συνωμοσιολογική θεώρηση των πραγμάτων που διακρίνω. Αλλά ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τις θεωρίες συνωμοσίας και , εν πάση περιπτώσει , θα ήθελα περισσότερα στοιχεία , προκειμένου να τις επεξαργαστώ και να τις κρίνω , όπως π.χ. ποιοι είναι οι συνωμότες , ποιο το σχέδιο , ποιος ο τελικός στόχος , κτλ.( Υ.Γ. : είναι η πρώτη φορά που έχω μια τέτοια "ένσταση" με ανάρτησή σας , που θέλω να την καταθέσω , ενώ κατά τα λοιπά συνήθως με βρίσκει σύμφωνο το περιεχόμενο των αναρτήσεων και ο εν γένει τρόπος σκέψης , το δε ύφος και ο ρυθμός του λόγου με συναρπάζουν -συνεχίστε έτσι!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δηλαδή βρε Glam εσύ πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι η Πορτογαλία δεν θα την έβγαζε μέχρι τις εκλογές; Πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι η κατάστασή τους είναι τόοοοοσο απελπιστική που να μην μπορούν να συντηρηθούν ένα σκάρτο δίμηνο; Γιατί εγώ δεν έχω καταλάβει τέτοιο πράγμα, κι αν δεν κάνω λάθος, ο ίδιος ο Σόκρατες είπε ότι θεωρεί την προσφυγή αναγκαία "για να μην εκτεθεί η χώρα σε ρίσκα μεγαλύτερα απ' ό,τι θα έπρεπε".

    Αγαπητέ ανώνυμε, κατ' αρχάς ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Κατά δεύτερον, όχι, καμία θεωρία συνομωσίας δεν υπάρχει στο ποστ, υπάρχει μόνο μια περιγραφή πραγματικών περιστατικών. Δεν ισχυρίζομαι ότι όλα αυτά γίνονται βάσει οργανωμένου σχεδίου δηλαδή, απλώς διακρίνω ένα κοινό μοτίβο που θεωρώ απαραίτητο να μας προβληματίσει. Επίσης υπάρχει διάκριση ανάμεσα στις τρεις περιπτώσεις, και νομίζω ότι ήμουν σαφής πως δεν τις θεωρώ ισότιμες. Ξεκινώντας απ' το τέλος, επισημαίνω και πάλι ότι στην Πορτογαλία *αυτή τη στιγμή* ΔΕΝ υπάρχει εκλεγμένη κυβέρνηση (= νομιμοποιημένη απ' το Κοινοβούλιο, εφόσον δεν υπάρχει Κοινοβούλιο), υπάρχει υπηρεσιακή κυβέρνηση, η δουλειά της οποίας είναι να πάει την χώρα μέχρι τις εκλογές. Μια υπηρεσιακή κυβέρνηση που παίρνει αποφάσεις οι οποίες θα δεσμεύουν απόλυτα την επόμενη, εκλεγμένη κυβέρνηση σε όλη τη διάρκεια της θητείας της, νομίζω ότι αποτελεί πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία... Για να το θέσω αλλιώς: θα μπορούσε η υπηρεσιακή κυβέρνηση να κηρύξει στάση πληρωμών; Για φαντάσου τι θα λέγανε και τι θα γράφανε τότε τα παπαγαλάκια. Προσφυγή στην τρόικα, όμως, γιατί να μπορεί; Δεν είναι αυτή η μείζων επιλογή που πρέπει να κάνει ο πορτογαλικός λαός, και μόνον αυτός, στις προσεχείς εκλογές;
    Επιπλέον, ακόμη και μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση δεν εκλέγεται με λευκή εντολή, εκλέγεται βάσει κάποιου προεκλογικού προγράμματος και μιας σειράς δεσμεύσεων. Να αποστεί από αυτές μπορεί, όταν όμως φτάνει στο άλλο άκρο, τότε νομίζω ότι -αν μη τι άλλο- νομιμοποιείται μια συζήτηση για το ποια είναι τα όρια της λαϊκής εντολής και πού ξεκινάει η κατάχρησή της.
    Τέλος, πράγματι θεωρώ ότι η δημοκρατική στάθμη στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά χαμηλή, όπως το διατυπώνεις, όχι όμως λόγω της απουσίας δημοψηφισμάτων αλλά για άλλους λόγους, που έχω αναπτύξει εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μήπως το ότι συνέχιζε να προσφεύγει στομ διεθνή δανεισμό παρ'ολο που τα επιτόκια είχαν γίνει απαγορευτικά , κάτι λέει.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενστάσεις και ισχυρισμοί
κατατίθενται μόνον εγγράφως
(Χασοδίκειος Πολιτική Δικονομία, άρθρον 228)