Μέσω νεφών

Δεν θυμάμαι σε πόσες συναυλίες του είχα πάει. Πολλές πάντως. Στο κάτω-κάτω, για πολλά χρόνια ξέραμε ότι το τελευταίο συναυλιακό ραντεβού του καλοκαιριού ήταν στον Λυκαβηττό, τέλη Αυγούστου-αρχές Σεπτεμβρίου, όταν θα ανέβαινε ο Νικόλας με την κομπανία του. Δεν πηγαίναμε κάθε χρόνο αλλά δεν είχε σημασία, ξέραμε ότι ο Νικόλας θα είναι εκεί, με το φουλάρι του, με το μπαγλαμαδάκι και με το ντέφι του, από εκεί και πέρα ήταν θέμα παρέας, διάθεσης, παράδων, χρωστούμενων μαθημάτων και άλλων παραγόντων, άσχετων με τον τραγουδιστή και τα τραγούδια.

Κι όταν κάποια στιγμή ο Νικόλας σταμάτησε να έρχεται στο ραντεβού, δεν χρειάστηκαν εξηγήσεις. Καταλάβαμε ότι βαρέθηκε, ότι κουράστηκε, ότι δεν είχε πια όρεξη, τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά, και μπράβο του που ήταν μάγκας και προτίμησε να σταματήσει αντί να σέρνει το κουρασμένο και βαριεστημένο του σαρκίο σε περιοδείες-αρπαχτές ανά την Ελλάδα, όπως κάνουν άλλοι κι άλλοι, όνομα και μη χωριό. Τα χρόνια περνάνε, η φωνή σπάει, το κορμί βαραίνει, κι όταν έρχεται η ώρα να κατέβεις απ' τη σκηνή καλό είναι να το κάνεις από μόνος σου και να μην περιμένεις να σε κατεβάσουν. Κι εδώ που τα λέμε, μπορεί ο άνθρωπος να είχε ένα απόθεμα τραγούδια μέσα του, τα έγραψε, τα είπε, στέρεψε, δεν έχει άλλο. Κρίμα, αλλά ανθρώπινο, και καλύτερα που σταμάτησε να βγάζει δίσκους και μείναμε με αυτούς που είχαμε, με κασέτες χιλιοπαιγμένες και λιωμένες στα κασετόφωνα, παρά να κάνει δυο ανούσιους δίσκους και δέκα "φιλικές συμμετοχές" τον χρόνο, και να μας κάνει να τον βλαστημάμε. Χίλιες φορές καλύτερα.

Μείναν οι αναμνήσεις. Ανεβαίνοντας μια φορά με τα πόδια απ' την Ομόνοια στον Λυκαβηττό, πάνε δεκαπέντε χρόνια και βάλε. Άλλη φορά, μπροστά-μπροστά, κάτω απ' τη σκηνή, περιμένοντας τον Μπάμπη τον Παπαδόπουλο να αρχίσει το επικό σόλο στο τέλος της "Ρωγμής του χρόνου", ν' αρχίσει η κιθάρα να γρυλλίζει, πριν φτάσει στο ξέσπασμα με τα break στα τύμπανα και τα πιατίνια να χτυπάνε στην άρση:



Τον θυμάμαι και σε μια υπερπαραγωγή που είχε στήσει ο Σαββόπουλος στο Σινέ Κεραμεικός, με τους Mode Plagal και τις Voix Bulgares, εμφανώς έξω απ' τα νερά του. Φαινόταν ότι δεν τη γούσταρε τη φάση "μαγαζί με τραπέζια ρεζερβέ", προτιμούσε να φορτώνει τα ηχεία στο καΐκι και μετά σε μουλάρια, και ν' ανεβαίνει κατσάβραχα στα νησιά του Αιγαίου, να ξετρυπώνει ρημαγμένα κάστρα και αρχαία θέατρα και να παίζει εκεί. Και να ξετρυπώνει Περίδηδες και Μάλαμες και Μικρές Περιπλανήσεις, να τους χώνει στο στούντιο Αγροτικόν και να βγάζει Στρόγγυλους Δίσκους.

Αλλά η καλύτερη ανάμνηση, η πιο ζεστή, έρχεται από ένα βράδυ στην Κομοτηνή, το '95 πρέπει νά 'τανε. Πήγαμε στη συναυλία και μετά για φαγητό, κι όταν πήρα τον δρόμο για το σπίτι, μέσα απ' τα τούρκικα στενά πίσω απ' το Ρολόι, τους πέτυχα στο ταβερνάκι όπου τρώγανε όλη η κομπανία μαζί. Καθόντουσαν στα τραπεζάκια έξω, κι είχαν βγάλει την κιθάρα και το μπουζούκι, πίνανε χύμα κρασί και τραγουδούσαν, σαν νά 'τανε φοιτητοπαρέα που μεράκλωσε. Ωραίοι. Μωρέ δεν κάθομαι κι εγώ, τι θα μου πούνε, σώπα μωρέ μαλάκα που θα φορτωθείς στους ανθρώπους, σήκω πήγαινε σπίτι σου. Προσπέρασα.

Α ρε Νικόλα. Μας την έκανες μέσω νεφών κι ανοίχτηκες απέναντι ως το Καραμπουρνού....


.