Back home...

Κυριακή, 30 Αυγούστου, πρωί

Κάθομαι στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου και καπνίζω ράθυμα ένα τσιγάρο, χαζεύοντας απέναντι την (όχι και τόσο σπουδαία) θέα. Πεινάω και θέλω να πιω κι έναν καφέ, αλλά είναι πολύ νωρίς και τα πάντα είναι κλειστά. Ελάχιστη κίνηση στη λεωφόρο απέναντι, θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τις 8 περίπου. Κάτι μου φταίει και δεν είναι μόνο η κούραση από το ολονύχτιο ταξίδι με το τρένο, στο κάτω κάτω δεν την περάσαμε και ξάγρυπνοι. Ούτε μου φταίει που οι διακοπές τελειώνουν και πλησιάζει η ώρα της επιστροφής: όλα τα ταξίδια (όπως κι όλα τα ωραία γενικώς) κάποτε τελειώνουν, κι άλλωστε αυτό είναι και αναγκαίο για να κάτσεις να σκεφτείς, να χωνέψεις τα όσα έζησες και να εκτιμήσεις την εμπειρία.

Το τι μου φταίει θα το βρω τελικά την επόμενη μέρα, ή ίσως τη μεθεπόμενη. Είναι που ξαναβρίσκομαι σε περιβάλλον μεγάλης πόλης, με ψηλά κτίρια, αυτοκίνητα, πολυκοσμία στους δρόμους, γρήγορους ρυθμούς, εφημερίδες. Αυτό με χαλάει. Μετά από δυο βδομάδες στην εξοχή, στο μαγευτικό σμίξιμο της καταπράσινης βλάστησης με την γκρίζα πέτρα, ο οργανισμός συνήθισε αλλιώς -και τώρα διαμαρτύρεται.

Αυτό το στάδιο του τράνζιτ, της αναγκαστικής σύντομης παραμονής σε ένα μέρος εν αναμονή του μεγάλου ταξιδιού της επιστροφής, είναι εκνευριστικό. Όταν πηγαίνεις, όσο και να ταλαιπωρηθείς κι όσο και να κουραστείς έχεις πάντα την προσμονή του καινούργιου, ειδικά όταν ο προορισμός είναι ένα μέρος όπου δεν έχεις ξαναπάει. Αντίθετα, το ταξίδι της επιστροφής είναι μια τυπική διαδικασία, αναγκαίο κακό -κι όσο πιο μακρύ, τόσο το χειρότερο.

Κάθε χρόνο, καθώς πλησιάζει ο καιρός των διακοπών, όλοι κάνουν σχέδια και ονειρεύονται να περάσουν ένα αξέχαστο καλοκαίρι. Αν το καλοσκεφτείς, ωστόσο, οι περισσότεροι αλλάζουμε απλώς τη συνηθισμένη μας ρουτίνα των επαγγελματικών, κοινωνικών και οικογενειακών υποχρεώσεων, με μία άλλη. Πιο σύντομη, πιο χαλαρή οπωσδήποτε, και πιο ευχάριστη συνήθως, αλλά πάντως ρουτίνα.

Έτσι κι εμείς τις τελευταίες δύο εβδομάδες: εφαρμόσαμε απλώς μια διαφορετική ρουτίνα. Πρωινό ξύπνημα, μετά στη δουλειά, δύσκολη μεν αλλά μόνο για ένα σκάρτο τρίωρο τη μέρα, μετά μπάνιο, μεσημεριανό φαγητό, υπνάκος, απογευματινές βόλτες, βραδυνό, λίγη κουβεντούλα και ύπνο από νωρίς. Τίποτα το εξαιρετικό, αλλά όλα γοητευτικά όμορφα μέσα στην απλότητά τους: συνηθίσαμε στο στοιχειώδες δωμάτιο, με μόνη επίπλωση ένα κρεβάτι κι έναν πάγκο για τα σακίδια, συνηθίσαμε να πηγαίνουμε στην τουαλέτα με το φακό κεφαλής όταν κοβόταν το ρεύμα, συνηθίσαμε να κάνουμε μπάνιο με κρύο νερό και με τη βρύση άλλοτε να τρέχει και άλλοτε όχι. Και η παρέα ήταν καλή, έστω κι αν δεν γίναμε κολλητοί μεταξύ μας, έστω κι αν δεν μείνουμε φίλοι για μια ζωή, ωστόσο περάσαμε καλά, αστειευτήκαμε, κουβεντιάσαμε περί ανέμων και υδάτων αλλά και για βαριά φιλοσοφία. Και το φαγητό ήταν καλό, αληθινό σπιτικό και όχι "σαν σπιτικό", το ίδιο που έτρωγε και η οικογένεια που συντηρούσε τον ξενώνα μας, πέντε δωμάτια όλα κι όλα που τα είχαμε καταλάβει εμείς για δύο εβδομάδες. Και η δουλειά ήταν κουραστική, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν αρκετά ικανοποιητικό και μας έκανε χαρούμενους που καταφέραμε κάτι καλό. Και οι ντόπιοι στην αρχή μας κοιτούσαν με δυσπιστία, ίσως και με κάποια ελαφρά σαρκαστική διάθεση, αλλά στο τέλος μας συνήθισαν, και μπορεί να μας κατάλαβαν κιόλας. Κάπως.

- Και τι κάνατε φέτος το καλοκαίρι;
- Εθελοντική εργασία στην Ινδία. Κουβαλούσαμε πέτρες, ξεριζώναμε χόρτα, τέτοια πράγματα.

Ναι, εντάξει, το παραδέχομαι: πρέπει να είσαι λίγο πειραγμένος για να διαλέξεις να περάσεις έτσι τις διακοπές σου. Εμείς είμαστε αρκετά, καταπώς φαίνεται. Αλλά εν τέλει, ήταν μια όμορφη ρουτίνα.

Καλό φθινόπωρο να έχουμε -και τις επόμενες μέρες θα πούμε περισσότερα.


.