Δίτζιταλ έρα

Χτες το πρωί βαριόμουν να δουλέψω. Μετά τα εξωτερικά δώθε-κείθε μαζεύτηκα στο γραφείο, πήρα κάτι τηλέφωνα, και θα έπρεπε να κάτσω να γράψω καμία αγωγή -αλλά δεν είχα κέφι. Οπότε σκέφτηκα, "δεν ανεβάζω στο facebook τις φωτογραφίες από την ανάβαση στον Σμόλικα, να τις δουν και οι υπόλοιποι"; Μια και δυο, τις ξεφορτώνω από το φλασάκι στον κομπιούτορα και αρχίζω την επεξεργασία: ξεσκαρτάρισμα, ξάκρισμα, λίγο κοντράστ εδώ, λίγος κορεσμός παρεκεί, κάτι εφεδάκια παραπέρα. Και μετά λέω, "δεν διαλέγω και μερικές άλλες από τα βουνά του χειμώνα, να φτιάξω άλλο ένα αλμπουμάκι"; Και ξαναρχίζω τη διαδικασία, και τσουπ, νάσου άλλες 35 φωτογραφίες.

Προ ψηφιακής εποχής, θα πήγαινα, φερ' ειπείν, στον Σμόλικα με την απλή αναλογική μηχανή μου, θα τράβαγα ένα φιλμ το πολύ, θα το έδινα στον Γιαννέτο και θα έπαιρνα τις φωτογραφίες την άλλη μέρα. Πέντε καλές, δέκα μέτριες και οι υπόλοιπες αδιάφορες έως χάλια, θα τις έβλεπα εγώ, το έτερον ήμισυ, άντε και κανα-δυο φίλοι, και θα κατέληγαν όλες μαζί σε ένα χοντρό άλμπουμ που θα στριμωχνόταν σε κάποιο ράφι να μαζεύει σκόνη. Επιπλέον, πριν πάρω στα χέρια μου τις τυπωμένες φωτογραφίες, δεν θα ήξερα τι ακριβώς έχω τραβήξει και πόσο καλά το τράβηξα, ούτε θα μπορούσα να κάνω οποιαδήποτε επέμβαση κατά την εμφάνιση.

Τώρα, αντίθετα, μπορώ να έχω την μηχανή παντού μαζί μου και να τραβάω όσες φωτογραφίες θέλω χωρίς να νοιάζομαι μήπως τελειώσει το φιλμ. Μπορώ να δω επιτόπου τι τράβηξα, κι αν δεν μου αρέσει να το ξανατραβήξω μέχρι να πετύχω κάτι ικανοποιητικό. Και μετά να το φέρω στον υπολογιστή, να ξεσκαρτάρω τη σαβούρα, να περάσω ό,τι ξεχωρίζει από ένα δωρεάν και απλούστατο πρόγραμμα όπως το IrfanView, και να κάνω διάφορες ποικιλίες: κόψε από δω, ράψε από κει, παίξε με τα χρώματα και τους τόνους, κάνε το έγχρωμο ασπρόμαυρο, ή μήπως σέπια θα πήγαινε καλύτερα, και για να σύρω λιγάκι κι ετούτο εδώ το slider να δούμε τι θα γίνει... Και στο τέλος της διαδικασίας, που μπορεί να γίνει όσο σύντομη ή χρονοβόρα θέλεις, παίρνεις ένα φωτογραφικό αποτέλεσμα που μπορεί και να αξίζει τον κόπο. Και όχι μόνο, μπορείς να το ανεβάσεις αμέσως στο διαδίκτυο και να το δει ένα σωρό κόσμος, αντίθετα με το άλμπουμ που λέγαμε προηγουμένως.


Εντάξει, μπορεί να μη γίνεις ποτέ Γιόζεφ Κουντέλκα ή Ρόμπερτ Κάππα ή ξέρωγω ποιος. Μπορεί να συνεχίσεις να βλέπεις ένα σωρό ντουβάρια, εκεί που ο καλλιτέχνης φωτογράφος θα δει ένα μοναδικό κάδρο. Αλλά, τελικά, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το παιχνίδι, η δυνατότητα που σου δίνουν τα ψηφιακά μέσα να ξεδώσεις, να σπαταλήσεις λίγο χρόνο δημιουργικά και ψυχαγωγικά, να ξελαμπικάρεις το μυαλό σου έστω για μισή ώρα, χωρίς καν να σηκωθείς από τη θέση εργασίας σου και με ελάχιστο ή καθόλου κόστος.

Γι' αυτό και διαφωνώ με όσους οικτίρουν την ψηφιακή εποχή και νοσταλγούν τη ζεστασιά του φιλμ και του βινυλίου (συνήθως) ή των άλλων αναλογικών μέσων. Διότι τι με νοιάζει εμένα αγαπητέ μου που με την φτηνή Nikon των 90 ευρώ δεν μπορώ να τυπώσω τις φωτογραφίες σε μέγεθος τοιχογραφίας; Τι με νοιάζει που με το mp3 χάνονται κατά τη συμπίεση κάτι συχνότητες εκεί στα χαμηλά, τις οποίες δεν θα άκουγα ούτως ή άλλως, γιατί τη διαφορά μπορείς να την καταλάβεις μόνο αν έχεις το σούπερ ντούπερ χάι-εντ στερεοφωνικό συγκρότημα, ένα σπίτι με απόλυτη ηχομόνωση και αρκετό χρόνο για να ακούς μουσική χωρίς να κάνεις τίποτα άλλο;

Για μένα το ζουμί της λεγόμενης ψηφιακής επανάστασης είναι ακριβώς αυτό: η δυνατότητα που μας δίνει να γινόμαστε για λίγο παιδιά που παίζουν με τα παιχνίδια τους. Κι από τα παιχνίδια αυτά μπορεί να προκύψουν διαμαντάκια (μερικές φορές) ή ένα κάρο σκαρταδούρα (πιο συχνά), αλλά ποιος νοιάζεται; Σημασία έχει να το διασκεδάζεις.

Και στα πλαίσια της ίδιας διαδικασίας εγώ τώρα θα κάνω save τούτο δω το κείμενο, θα το ξαναδιαβάσω για τυχόν λάθη, θα βρω έναν τίτλο και κανα-δυο φωτογραφίες να το διακοσμήσω, και σε πέντε λεπτά θα το ανεβάσω... μάλλον όχι, τώρα που το διαβάζεις το έχω ήδη ανεβάσει :) Και το παιχνίδι συνεχίζεται...


.