Αντιστίξεις

Τη Δευτέρα, δεκατρείς συμπολίτες μας άσκησαν παρέμβαση στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την γνωστή υπόθεση της Διπλής Ανάπλασης Ελαιώνα-Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Μικρή επεξήγηση για τους μη νομικούς: η παρέμβαση είναι κάτι σαν κόντρα-προσφυγή, δηλαδή οι παρεμβαίνοντες υποστηρίζουν τη νομιμότητα και εγκυρότητα των διοικητικών πράξεων, την ακύρωση των οποίων ζητούν οι προσφεύγοντες.

Γιατί το αναφέρω; Γιατί μέχρι τώρα, όλος ο αντίλογος προς τους 130 άλλους συμπολίτες μας που στράφηκαν εναντίον της Διπλής Ανάπλασης έτσι όπως σχεδιάστηκε, και άσκησαν ένα απολύτως νόμιμο και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους, να προσφύγουν δηλαδή στο Συμβούλιο της Επικρατείας, συνίστατο σε λοιδωρία, ειρωνία, κραυγές, μέχρι και απειλές. Απειλές για τον "λαό του Παναθηναϊκού" που θα γίνει ποτάμι και θα μας πνίξει, για τους εργάτες που θα χάσουν το μεροκάματό τους, για την κατασκευαστική που εμπλέκεται στην ιστορία και κινδυνεύει να κλείσει.

Σαν να ξεχάστηκε εντελώς ότι σε μια δημοκρατκή χώρα η αντίθετη άποψη είναι κάτι το αυτονόητο, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για το μεγαλύτερης κλίμακας σχέδιο αστικής ανάπλασης στην περιοχή της Αθήνας τις τελευταίες δεκαετίες (αφήνω απ' έξω τους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί η πολεοδομική κληρονομιά που μας άφησαν τελικά είναι μάλλον ανάξια λόγου). Ότι η άσκηση από τους διαφωνούντες του δικαιώματος τους να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη δεν μπορεί παρά να γίνεται άνευ άλλου σεβαστή, και ότι, αν κάποιος έχει αντίθετη άποψη, ο νόμος φροντίζει να του δώσει τη δυνατότητα να την υποστηρίξει με τα ίδια όπλα: με προσφυγή στη Δικαιοσύνη, που τελικά είναι και η μόνη αρμόδια να κρίνει τη νομιμότητα ή μη μιας διοικητικής πράξης.

Υπ' αυτήν την έννοια, η παρέμβαση των δεκατριών είναι η πρώτη θεμιτή και τεκμηριωμένη αντίδραση-στην-αντίδραση των εκατόν τριάντα. Και όχι μόνο αυτό, οι δεκατρείς πήγαν και ένα βήμα παραπέρα: εκτός από την παρέμβαση, που είναι μια διαδικαστική πράξη στα πλαίσια εκκρεμούς δίκης, κάλεσαν και σε ανοιχτό δημόσιο διάλογο την άλλη πλευρά, ναι, μάλιστα, αυτούς τους περίφημους εκατόν τριάντα "αντιδραστικούς εχθρούς της προόδου". Αναγνωρίζοντας ότι το τόσο σημαντικό αυτό θέμα στην ουσία του δεν έχει συζητηθεί: "έχουν υπάρξει παράλληλοι μονόλογοι, αλλά όχι ένας παραγωγικός διάλογος", λέει ο Σπύρος Ντόβας εδώ (κάτω κάτω, στα σχόλια), και έχει δίκιο.

Ωραία, και τώρα ας κάνουμε μια σύγκριση: τι είναι προτιμότερο; Οι υστερικές τσιρίδες του Κακλαμάνη και οι αλαζονικές και κινδυνολογικές παπαριές του Πρετεντέρη, ή η άσκηση νομίμων δικαιωμάτων με παράλληλη προσπάθεια για ουσιαστικό διάλογο; Η στοχοποίηση των συμπολιτών μας και οι ύβρεις προς τους Συμβούλους Επικρατείας, ή ο σεβασμός προς τη Δικαιοσύνη και η ανταλλαγή επιχειρημάτων; Τι είναι επωφελέστερο για τον πολιτικό μας πολιτισμό, για την ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, για την προαγωγή -τελικά- της ίδιας της Δημοκρατίας; Οι κραυγές ή οι νηφάλιες σκέψεις;

Αυτονόητες νομίζω οι απαντήσεις, και γι' αυτό η παρέμβαση των δεκατριών αφήνει ακόμα πιο έκθετους τους διάφορους Κακλαμανοπρετεντέρηδες. Τους οποίους καλά θα ήταν να βάζαμε στη ναφθαλίνη το συντομότερο δυνατόν. Κι αν όχι για άλλον λόγο, αυτός είναι αρκετός για να αξίζει στους δεκατρείς συμπολίτες μας ένα μεγάλο μπράβο -ασχέτως του ποια είναι η άποψη του καθενός από εμάς για την ουσία του θέματος.

Καλό τριήμερο.


.