Τη μία μέρα το ΠΑΣΟΚ διακόπτει τη συνεργασία του με τον σύμβουλο του προέδρου του, Γρηγόρη Βαλλιανάτο, επειδή εξέφρασε προσωπικές απόψεις για το Μακεδονικό που ξεφεύγουν από την επίσημη θέση του κόμματος.Την άλλη μέρα ο πρωθυπουργός διαγράφει από το κόμμα του και την κοινοβουλευτική του ομάδα τον Πέτρο Τατούλη, επειδή... αλήθεια, γιατί τον διέγραψε; Επειδή είπε ότι "Ο πρωθυπουργός είναι απόλυτα και πρωταρχικά υπεύθυνος για όλες τις κυβερνητικές επιλογές, πολιτικές και προσώπων. [...] Όσοι τώρα εμφανίζουν τον κ. πρωθυπουργό ως έρμαιο συμβουλατόρων και επίδοξων υπονομευτών, προφανώς δεν τον γνωρίζουν καθόλου καλά και ασφαλώς τον υποτιμούν. Έχει άποψη και γνώση από την πρώτη κιόλας στιγμή"; Το αυτονόητο, δηλαδή;
Στην πρώτη περίπτωση το ΠΑΣΟΚ επικαλείται λόγους δεοντολογίας. Στη δεύτερη, ο μεν κ. Ζαγορίτης μίλησε για "αλυσίδα κινήσεων που δείχνουν ότι ο κ. Τατούλης έχει αποκοπεί από την παράταξη", ο δε κ. Αντώναρος για "οξύτητα και ακραίες εκφράσεις" του βουλευτή Αρκαδίας.
Να πω ότι με εξέπληξαν οι διαγραφές αυτές καθεαυτές, θα πω ψέματα. Τις θεωρώ απόλυτα φυσιολογικές κινήσεις, εντελώς μέσα στη λογική της εκφυλισμένης δημοκρατίας για την οποία κουβεντιάζαμε προ ημερών: τη λογική των κομματικών στρατών. Και στους στρατούς, ιδιαίτερα σε περιόδους πολέμου (όπως η de facto προεκλογική περίοδος που διανύουμε), δεν χωράνε αμφισβητήσεις της ιεραρχίας -η οποία ιεραρχία καταλήγει πάντοτε σε έναν και μόνον άνθρωπο, τον στρατάρχη.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση και με στενοχώρησε ήταν οι αντιδράσεις που είδα στο διαδίκτυο. Από μπλόγκερ, από σχολιαστές, από απλούς πολίτες δηλαδή. Όχι όλες, αλλά ένα μεγάλο μέρος των οποίων συνοψίζονταν στο σκεπτικό ότι έτσι πάει το πράγμα, δεν μπορεί να βγαίνει δημοσίως ένας υπάλληλος του μαγαζιού και να λέει ότι το μαγαζί πουλάει σκάρτο εμπόρευμα, γιατί διώχνει την πελατεία, και άρα το αφεντικό πρέπει να τον στείλει.
Μόνο που τα κόμματα δεν είναι μαγαζιά, και η δημοκρατία δεν είναι αγορά. Υποτίθεται ότι τα κόμματα είναι χώροι όπου γίνεται πολιτική ζύμωση, και για να γίνει ζύμωση χρειάζονται απόψεις: διαφορετικές, αποκλίνουσες, αιρετικές, και αφελείς ακόμη, αλλά πάντως απόψεις. Που αντικρούονται με άλλες απόψεις, και στο τέλος προκύπτει η σύνθεση, η θέση που υιοθετεί η πλειοψηφία και με βάση αυτή πορεύεται το κόμμα -αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η μειοψηφία εξοβελίζεται στο πυρ το εξώτερον, ούτε ότι πρέπει να βγάλει το σκασμό στο όνομα μιας δήθεν ομοψυχίας ή όποιας άλλης σκοπιμότητας.
Δεν καταλαβαίνω, ποια ακριβώς "δεοντολογία" επιβάλλει ο σύμβουλος του αρχηγού ενός κόμματος (σύμβουλος για συγκεκριμένη γκάμα θεμάτων, υποθέτω, όχι επί παντός του επιστητού) να μην διαφοροποιείται από την επίσημη γραμμή του κόμματος σε άλλα θέματα;
Δεν καταλαβαίνω, γιατί χαρακτηρίζεται ως "οξύτητα" και "ακραία έκφραση" η αυτονόητη επισήμανση ότι ο πρωθυπουργός της χώρας φέρει εκ των πραγμάτων την πολιτική ευθύνη για όλες τις επιλογές της κυβέρνησης;
Εν ολίγοις, λίγο με απασχολούν ο Βαλλιανάτος και ο Τατούλης. Αυτό που με απασχολεί είναι η προθυμία μας να δεχτούμε το σκεπτικό που δικαιολογεί τις διαγραφές τους. Η εμπέδωση της αντίληψης ότι τα κόμματα έτσι πρέπει να λειτουργούν -μονομπλόκ. Και η ευκολία με την οποία ξεχνάμε μερικές φορές ότι το δικαίωμα στη διαφωνία είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας, από τότε που εφευρέθηκε η δημοκρατία.
ΥΓ: Ο τίτλος του ποστ είναι δανεισμένος από ένα άρθρο που έγραψε ο εικονιζόμενος το 1912. Αν ζούσε σήμερα, υποθέτω ότι θα ήταν υπερήφανος βλέποντας πώς έχει διαποτίσει με τη σκέψη του την ελληνική δημοκρατία.
.
Συμφωνώ και με το κείμενο γενικά και με τον ευρηματικό τίτλο, αλλά να θέσω μια ακόμη παράμετρο, που νομίζω διαφοροποιεί τις περιπτώσεις Τατούλη και Βαλιανάτου:
ΑπάντησηΔιαγραφήο Βαλιανάτος δεν ήταν εκλεγμένος εκπρόσωπος του ελληνικού λαού, αλλά έμμισθος υπάλληλος του ΠΑΣΟΚ (ή του αρχηγού του, ή κάποιου παρατρεχάμενου του αρχηγού του). Συνεπώς, όπως και κάθε υπαλληλος, αν δεν εξυπηρετεί (πια...) τους σκοπούς του εργοδότη, είναι εύλογο να πάρει πόδι - κατά την κυρίαρχη κρίση του εργοδότη του.
Αντίθετα, ο Τατούλης, όπως και ο Δαϊλάκης πριν από αυτόν και οι υπόλοιποι βουλευτές της ΝΔ, είναι πρωτίστως εκλεγμένοι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού, που μάλιστα έχουν "απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και της ψήφου κατά συνείδηση" (άρθρο 60 του Συντάγματος). Συνεπώς η προσπάθεια εξαναγκασμού τους σε συμμόρφωση ή σιωπή (κατά τη λογική του κομματικού στρατού που, όπως σωστά λες, έχει επικρατήσει) είναι αντίθετη στο γράμμα και στο πνεύμα του Συντάγματος, και στο θεσμικό τους ρόλο. Ο Τατούλης μου είναι προσωπικά αντιπαθής, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτό που υπερασπίζεται είναι θέμα αρχής. Αντίθετα ο Βαλιανάτος (που μου είναι εξ ίσου αντιπαθής :D) δε νομίζω ότι μπορεί να επικαλεστεί κάποιο "δικαίωμα στη διαφορετική άποψη" - στην τελική δεν τον διέγραψαν ούτε από μέλος του ΠΑΣΟΚ, αν ήταν, απλά τερμάτισαν μια επαγγελματική σχέση.
Σπύρο, η διάκριση που κάνεις είναι μεν σωστή, όμως επί της ουσίας και ο Βαλλιανάτος δεν εκδιώχθηκε επειδή ο εργοδότης του ξαφνικά τον θεώρησε ανεπαρκή για τα καθήκοντα που του είχε αναθέσει, αλλά επειδή εξέφρασε μια προσωπική άποψη που δεν συμφωνεί με την κομματική γραμμή (το οποίον, στην τελική, κάτι τρέχει στα γύφτικα, δεδομένου ότι δεν είναι και εκλεγμένος ή επίσημος εκπρόσωπος του κόμματος), σε μία χρονική στιγμή που δεν εξυπηρετούσε την επικοινωνιακή πολιτική του κόμματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε άλλα λόγια, θεωρώ ότι το σκεπτικό πίσω από τις δύο περιπτώσεις είναι μέσες-άκρες το ίδιο: μην αμφισβητείτε τον αρχηγό -ή, εν πάση περιπτώσει, την κομματική Γραμμή.
Μου αρέσουν οι σκέψεις σου και χαίρομαι να σε διαβάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠριν από χρόνια μια γηραιά αγωνίστρια της αριστεράς μου είπε.Τι γαλάζιος σκύλος τι πράσινος, τι κόκκινος σκύλος, μπορεί να διαφέρουν στο χρώμα αλλά είναι σκύλοι.
Τους χαιρετισμούς μου.
Τόσο κόπο έκανε όλα τα χρόνια της πρωθυπουργικής του θητείας να αποσείσει οποιαδήποτε ευθύνη απο πάνω του, τόσα ευρά χάλασε σε επικοινωνιολόγους να διαστρέψουν την έννοια της πολιτικής ευθύνης, κι έρχεται ο κάθε Τατούλης να τα τινάξει όλα στον αέρα? Ε, όχι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧασοδίκη μου καλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο ιστολόγιο μου αρχίσαμε οι δυο μας μια παρόμοια κουβέντα. Μεταφέρω κι εδώ την άποψη μου.
Πιστεύω λοιπόν ότι όταν προσληφθείς ως υπάλληλος σ' ένα κόμμα και έχεις σε σοβαρά θέματα (όπως είναι το θέμα εξωτερικής πολιτικής που έθιξε ο Βαλλιανάτος)εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις με το κόμμα αυτό, αποφεύγεις να εκθέσεις το κόμμα που σε προσέλαβε. Εξάλλου ο ρόλος του υπαλλήλου ενός κόμματος, σε αντίθεση με του Βουλευτή, δεν είναι να διατυπώνει τη γνώμη του σε παράθυρα της τηλεόρασης. Ας έχει τη γνώμη του δεν λέω για τις ιδιωτικές του συζητήσεις. Εξάλλου έχω την εντύπωση ότι στο κανάλι EXTRA 3 γνώριζαν τις αντιλήψεις του Βαλλιανάτου για το θέμα των Σκοπίων και επίτηδες τον ρώτησαν για να τον εκθέσουν κι αυτόν και το κόμμα που τον προσέλαβε.
Τώρα όσον αφορά το βουλευτή είναι νομίζω διαφορετικό το θέμα. Ο βουλευτής εκλέχτηκε απευθείας απο το λαό, είναι θεσμικός ο ρόλος του και δεν πρέπει να φιμώνεται.
Η λέξη κλειδί είναι το "υποτίθεται".
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δημοκρατία για να δουλέψει χρειάζεται καλά ενημερωμένους πολίτες, ικανούς να λαμβάνουν λογικές αποφάσεις βάσει των προσφερόμενων αξιόπιστων πληροφοριών. (Aldous Huxley "Brave New World Revisited" 1958).
Τελικά όμως, ούτε τα πολιτικά κόμματα π.χ. στην Ελλάδα, δουλεύουν όπως "υποτίθεται" ότι έπρεπε να δουλεύουν, ούτε οι πολίτες είναι επαρκώς ενημερωμένοι, ούτε λαμβάνουν ορθολογικές αποφάσεις.
Το μόνο που μπορεί να "δικαιολογήσει" (ορθότερα επισημάνει) κανείς, είναι η κυνικότητα με την οποία κινούνται οι πολιτικοί σχηματισμοί στο κυνήγι της "Αγίαc Κουτάλαc".
Συμπερασματικά, η δημοκρατία με ανενημέρωτους και χωρίς κριτική ικανότητα πολίτες, αλλά και μe αυταρχικά κομματικά "ροτσφετομάγαζα", απλά δεν δουλεύει.
Μολαταύτα δεδομένης της καταστάσεως τέτοια περιστατικά Βαλλιανάτου - Τατούλη ουδεμίαν εντύπωση πρέπει να μας προκαλούν. Εάν η Δημοκρατία δούλευε σωστά, ναι, θα μας εντυπωσίαζαν. Τώρα όχι.
Τώρα υπάρχει Κληρονομική Ρουσφετοκρατία.
Θα συμφωνήσω μαζί σου επί της ουσίας, δηλαδή ο,τι δεν επιτρέπεται σε κανένα μέλος ,στέλεχος ή εργαζόμενο ενός κόμματος να παρεκκλίνει από την επίσημη κομματική γραμμή, ή να αμφισβητήσει ευθέως τον αρχηγό του κόμματος. Θα συμφωνήσω και με τον poslemannen παραπάνω. Εμένα προσωπικά δεν μου κάνει καμία εντύπωση το γεγονός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστόσο έχω την εντύπωση ο,τι τα δυο πρόσωπα με τα οποία ασχολείσαι σε αυτό το ποστ, (όπως επίσης και άλλα με τα οποία ασχολήθηκες στο παρελθόν Μανώλης Δαιλακης κτλ), δεν είχαν ή έχουν σκοπό τον εποικοδομητικό διάλογο την αντιπαράθεση στα πλαίσια της δημοκρατίας πάντα με κατάληξη κάτι θετικό ηδεολογικά ή αν θέλεις κάτι θετικό για τον πολίτη (γιατί αυτό είναι που ουσιαστικά μας ενδιαφέρει), αλλά δικούς τους προσωπικούς λόγους για τους οποίους είμαι εξαιρετικά επιφυλακτικός και δύσπιστος.
Θα προτιμούσα από τον Τατούλη να άκουγα σε τι διαφώνησε όταν ήταν μέλος της κυβέρνησης, τι δεν τον άφησαν να κάνει ως υφυπουργό, να μας αποκαλύψει το σάπιο του πολίτικου συστήματος, να βγάλει στη φόρα ρουσφέτια και κλεψιές (τα οποία πολύ εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς όταν βρίσκεται σε τέτοιο αξίωμα βλέπε ΜΑΥΡΟΓΥΑΛΟΥΡΟ), από το να κρίνει εκ του ασφαλούς. Αν η ΝΔ σήμερα είχε 200 βουλευτές για παράδειγμα πιθανόν να έκανε τουμπεκί ψιλοκομμένο ,ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να μιλούσε, άλλα να μη του έδινε κανείς σημασία από τα ΜΜΕ και συνεπώς από μόνο του θα περνούσε στα ψιλά.
Ο δε Βαλιανάτος (του οποίου και μόνο η πρόσληψη στο Πασόκ υπήρξε επικοινωνιακό και ψηφοθηρικό τρικ), ασχολείται περισσότερο με ζητήματα του “κλάδου” του από όποια θέση κι αν καλείται ως σχολιαστής, ενώ ακόμη και όταν του ζήτησαν να μιλήσει μετά την απόλυση του (αν θυμάμαι καλά στο Άλτερ), μας είπε ο,τι ενώ ήταν στο “κρεβάτι με ένα φίλο του ενημερώθηκε για αυτήν”.
Ο καθένας δηλαδή της @#%$#@ του τον χαβά.
Και για να μην παρεξηγηθώ δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους ανθρώπους που έχουν διαφορετικός σεξουαλικές προτιμήσεις.ratch
O εκφυλισμός της δημοκρατίας (που συζητάγαμε και τις προάλλες) δεν έχει να κάνει μόνο με τον κομματικό στρατό, το στρατάρχη-αρχηγό κτλ ούτε και μόνο με το πως εκφράζονται οι δίαφορες απόψεις πολιτικών (και μη) προσώπων! Έχει να κάνει και με τον τρόπο επίκλησης της δημοκρατίας κάθε φορά:
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν ο Τατούλης ήταν στην κυβέρνηση*
γιατί η αντίληψη του περί εκφράσεως απόψεων και δημοκρατίας συνδεόταν με ιεραρχικές δομές τις οποίες τώρα αγνοεί? Και η πορεία του μέχρι να εγκαταλείψει τις κυβερνητικές θέσεις γιατί δεν ήταν (για να το διατυπώσω επιεικώς) τόσο δυναμικά (συνειδησιακά) "επαναστατική" όσο ήταν μετά? Άλλαξε η αντίληψη του περί της «φύσεως» της δημοκρατίας? Και επειδή μιλάμε για ιεραρχίες και στρατούς, ο κομματικός στρατός βασικά υπάρχει επειδή ο στρατάρχης καθορίζει ποιοι θα γίνουν ‘αξιωματικοί’! Αλλά, και δημοκρατία σε αυτό το στρατό υπάρχει επειδή οι ‘αξιωματικοί’ (βασικά) μπορούν να καθορίζουν το στρατάρχη τους! Και αυτό, ούτε και πολλή δημοκρατία είναι, αλλά ούτε και πολύ στρατός (οπόυ ιεραρχία=παλαιότητα)! Έτσι στρατάρχης και στρατός μπορούν να αλληλοεκβιάζουν και να αλληλοεκβιάζονται. Αυτό μοιάζει να είναι ο εκφυλισμός της (δημοκρατίας μέσω του εκφυλισμού της) πολιτικής ανάλογα με το πως διαμορφώνονται κάθε φορά τα προσωπικά συμφέροντα και οι συμμαχίες!
Σε ότι έχει να κάνει με τον Βαλλιανάτο συμφωνώ με τη meropi. Οι όποιες διαφωνίες στα ζητήματα αυτά θα πρέπει να διατυπώνονται με μεγάλη σύνεση και υψηλό αίσθημα ευθύνης γιατί αν τον δικαιώσουμε για τη στάση του αυτή, τότε νομίζω ότι θα πρέπει να βρούμε ίσως και αντίστοιχα ελαφρυντικά για τα πάθη που μπορεί να προκαλούν στάσεις όπως αυτή των Χρυσαυγιτών ή/και των ‘γκρίζων λύκων’ κ.α...
*ξέρω οτι η πηγή δεν έχει υπάρξει γενικά και από τις αντικειμενικότερες, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση βρίσκω και κάποια δίκια...
@maxos
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ για τα καλά λόγια.
@mecomitsos
Έτσι :)
@Μερόπη
Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί εκτίθεται το κόμμα από τις απόψεις ενός συμβούλου του προέδρου του -ή και οποιουδήποτε άλλου υπαλλήλου. Το κόμμα έχει (;) μία θέση για το συγκεκριμένο (μείζον εθνικό) θέμα, θέση που διαμορφώθηκε μέσα από τις δέουσες δημοκρατικές διαδικασίες (λέμε τώρα), και τέρμα. Προφανώς αυτό δεν αποκλείει κάποιοι μέσα στο κόμμα -μέλη, υπάλληλοι, στελέχη ή ψηφοφόροι- να έχουν διαφορετική θέση από την επίσημη του κόμματος, και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν θα πρέπει να τη λένε και δημόσια, εφόσον διευκρινίζουν ότι εκφράζουν τον εαυτό τους και όχι το κόμμα.
@polsemannen
Συμφωνώ σε όλο το μήκος και το πλάτος του σχολίου, με τη μόνη παρατήρηση ότι δεν θα πρέπει να δεχτούμε ποτέ πως αυτή η (δεδομένη) κατάσταση είναι φυσιολογική ή αποδεκτή ή εν πάση περιπτώσει αδιατάρακτη. Φρονώ ότι οφείλουμε να την κράζουμε σε κάθε ευκαιρία.
@Πίκος Απίκος
Το λέω και στο ποστ, ότι δεν με απασχολούν τα συγκεκριμένα πρόσωπα. Ξέρω ποιος είναι ο Τατούλης και ποιος είναι ο Βαλλιανάτος, έχω άποψη για το ποιόν τους, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι -κατά την ταπεινή μου γνώμη- η νοοτροπία που καλλιεργείται από τα κόμματα εξουσίας και αφορά στον τρόπο λειτουργίας τους, την οποία θεωρώ λάθος, και επιπλέον εξαιρετικά επικίνδυνη εφόσον εμπεδωθεί και γίνει αποδεκτή από την κοινή γνώμη.
@irie ant
Διάβασε τις απαντήσεις που έδωσα στη Μερόπη και στον Πίκο Απίκο. Επιπλέον να σημειώσω ότι ο παραλληλισμός του Βαλλιανάτου με τους Χρυσαυγίτες είναι δυσανάλογος.
Με το κυρίως θέμα της πολιτικής έκφρασης των εκλεγμένων βουλευτών, θα συμφωνήσω απόλυτα με τη θέση του οικοδεσπότη. Αυτή η αυταρχική, ετσιθελική συμπεριφορά να φιμωθεί ο Τατούλης, είναι κατα τη γνώμη μου αντιδημοκρατική, δείχνει κομματικό πανικό, και είναι κωμική. Θα συμφωνήσω όμως και με τη διαφοροποίηση που κάνει σε σχόλιο ο Σπύρος. Ο Βαλιανάτος δεν είναι εκλεγμένος, ο Τατούλης είναι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο οποίον σημαίνει αγαπητέ μου Χασοδίκη πως δεν υπάρχει καμμία σοβαρή διαδικασία στην επιλογή συνεργατών του κόμματος. Δηλαδή, όταν έψαχναν για σύμβουλο στο ΠΑΣΟΚ, δεν έκαναν συνέντευξη στον κύριο Βαλιανάτο; Δεν του εξήγησαν τα αυτονόητα; Ο Ομπάμα, το βλέπετε και οι ίδιοι, έχει μια ολόκληρη ομάδα που η μόνη της δουλειά είναι να διαβάζει βιογραφικά και να κάνει συνεντεύξεις. Για να στελεχωθεί η κυβέρνηση.
Αλήθεια, ποιοί συμβουλεύουν τον Πρωθυπουργό της χώρας; Με τι κριτήρια επιλέχθηκαν; Ποιοί συμβουλεύουν την κυρία Μπακογιάννη; Τί επιτελείο έχει μαζί του ο κύριος Αλογοσκούφης; Μέχρι τώρα, έχω δεί μονάχα τον Ρουσόπουλο (τι αντικείμενα ειδικεύεται ο κύριος ως σύμβουλος;), και τον κύριο Κεφαλογιάννη (με το γνωστό ήθος για το οποίο είναι γνωστός).
Ρώτησαν κάποτε τον Bill Gates ποιό είναι το μυστικό της επιτυχίας του. "Περιστοιχίζομαι απο ανθρώπους εξυπνότερους απο μένα", δήλωσε ο Bill. Τί λέει γι' αυτό το στύλ ηγεσίας ο Καταλληλότερος;
Συμπάθα με, αλλά νομίζω ότι οι αφορμές με τις οποίες ασχολούμαστε με το θέμα της φίμωσης των στελεχών, βουλευτών κτλ από τους κομματικούς μηχανισμούς, αλλά και το κατά πόσον αυτό έχει γίνει αποδεκτό από την κοινή γνώμη μάλλον αδικούν το θέμα στην προκειμένη περίπτωση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ παραλληλισμός αφορούσε την κατά κρίση έκφραση απόψεων-στάσεων δημοσίως για (εθνικά) θέματα που εγείρουν πάθη! Όχι κάτι άλλο! Και αν και το γνωρίζεις (φαντάζομαι) ας συμφωνήσουμε ότι καλά κάναμε το ξεκαθαρίσαμε...
@Locus
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τη σημασία των καλών συμβούλων συμφωνώ, αλλά ποια είναι αυτά τα αυτονόητα που έπρεπε να εξηγήσουν στον Βαλλιανάτο και δεν του τα εξήγησαν;
@irie ant
Και τι να κάνω εγώ τώρα που αυτές οι αφορμές προκύπτουν; Να πω "έλα μωρέ, για τον Τατούλη πρόκειται"; Ε, δεν το κάνω. Αν ήταν μεμονωμένες οι αφορμές, ξεκομμένες από την υπόλοιπη πολιτική πραγματικότητα, ίσως να το έβλεπα διαφορετικά -αλλά δεν είναι.
Όσο για τον παραλληλισμό, κατάλαβα τι εννοείς, αλλά επιμένω ότι δεν στέκει: άλλη περίπτωση ο σύμβουλος ενός κόμματος που εκφράζει προσωπικές απόψεις, άλλη περίπτωση ένας αυτόνομος κομματικός χώρος (έστω και ελάσσων).
Οτι δεν μπορεί να κάνει δηλώσεις που δεν εκπροσωπούν τη θέση του εργοδότη του. Απόλυτο δικαίωμα στον εργασιακό χώρο, να υπάρχει πλήρης έλεγχος στις επίσημες δηλώσεις του εργαζομένου. Δεν είναι θέμα δημοκρατίας, είναι θέμα εργασιακής δεοντολογίας. Αυτά τα θέματα λύνονται κατα τη διάρκεια της συνέντευξης. Νομικά, άν θέλετε. Και αποφασίζει και ο σύμβουλος τί θα κάνει. Η περίπτωση Τατούλη είναι διαφορετική. Αυτός είναι εκλεγμένος, έχει μόνον πολιτικό και όχι εργασιακό κόσμος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧασοδίκη μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλησπέρα. Λοιπόν βλέπω ότι και ο @Locus συμμερίζεται τις απόψεις μου περί διαφοράς μεταξύ υπαλλήλου ενός κόμματος και ενός βουλευτή. Ο βουλευτής εκλέγεται από το λαό για να εκφράζει θέσεις σε πολιτικά και κοινωνικά θέματα και κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει να σιωπήσει. Ο υπάλληλος όμως δεν είναι αυτή η δουλειά του. Να εκφράζει δημοσίως απόψεις και μάλιστα εντελώς αντίθετες από το κόμμα που τον προσέλαβε. Δημιουργεί
σύγχιση στους πολίτες, ακόμα και αν διευκρινίζει ότι εκφράζει εντελώς προσωπικές απόψεις. Ειδικά στο θέμα Σκοπίων που για πολύ κόσμο έχει ιδιαίτερη σημασία (για μένα διευκρινίζω ότι δεν έχει και τόση), μπορεί να δημιουργήσει τη σφαλερή εντύπωση ότι το συγκεκριμένο κόμμα έχει διγλωσσία.
Αυτά.
Μια χώρα που ασχολείται με τον Ταρατατούλη και με τον μικρό Γιωργάκη που διαγράφει και απολύει κόσμο (Γιωργάκη θα σε μαλώσω κακό παιδί! You are so evil, so tough!) είναι άξια της τύχης της.
ΑπάντησηΔιαγραφήdoctor
Βρίσκω κι εγώ ορθή τη διάκριση που εισήγαγε στην κουβέντα ο Σπύρος και ανέπτυξαν ο Locuspublicus και η Μερόπη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια το θέμα του άρθρου είναι η χειραγώγηση της ελεύθερης σκέψης στην ουσία της κι όχι το αν -και κατά πόσο- είναι δικαιολογημένη η μεν ή η δε ενέργεια.
Απλώς τα παραδείγματα που έφερες δεν είναι αντίστοιχα.
@Locus
ΑπάντησηΔιαγραφή@Μερόπη
@Κουκοδήμος
Φίλοι μου, προφανώς διαφωνούμε στο συγκεκριμένο θέμα. Δεν είναι κακό, αλλά πρέπει να πω ότι, όπως δεν σας έπεισα εγώ, δεν με πείθετε κι εσείς.
Εμμένω στην άποψή μου ότι ο σύμβουλος ή επί πληρωμή συνεργάτης ή whatever ενός κόμματος ή του προέδρου του προσωπικά, δικαιούται να έχει τις δικές του απόψεις για οποιοδήποτε θέμα και δικαιούται να τις εκφράζει και δημοσίως, εφόσον δεν λέει/υπονοεί ότι οι δικές του απόψεις εκφράζουν και το κόμμα ή τον πρόεδρο ή οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον ίδιο. Δεν είναι αυτή η δουλειά του, σύμφωνοι, αλλά δεν βλέπω γιατί το ένα αποκλείει το άλλο. Θέμα διγλωσσίας του κόμματος επίσης δεν βλέπω: δεν νομίζω να υπάρχει έστω και ένας ψηφοφόρος που να πιστεύει ότι το ΠΑΣΟΚ εκπροσωπείται καθ' οιονδήποτε τρόπο από τον Βαλλιανάτο (για να μην πω ότι μέχρι προχτές σχεδόν οι πάντες αγνοούσαν και την ύπαρξη ακόμα της εργασιακής σχέσης).
Επίσης, Αντώνη, τα παραδείγματα δεν είναι αντίστοιχα (όμοια), αλλά πιστεύω ακόμα ότι η λογική στο background είναι η ίδια, όπως είπα και στον Σπύρο.
@Δόκτωρ
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύμφωνοι, αλλά εδώ δεν ασχολούμαστε *με*, ασχολούμαστε *με αφορμή*...
Η λογική στο παρασκήνιο μπορεί να είναι ίδια και συμφωνώ επ' αυτού. Η ελευθερία στην έκφραση είναι θεμελιώδης και καθολική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως τα δύο παραδείγματα οδηγούν εκ φύσεως σε διαφορετικό αποτέλεσμα. Ο εκτελών εντολάς εργοδότη οφείλει να μην εκθέτει το αφεντικό. Να τηρεί το δόγμα "βλέπε, άκου, σώπα".
Κάτι που, ως αναφέρθηκε, επ' ουδενί ισχύει βάσει Συντάγματος για τους αιρετούς εκπροσώπου του "λαου".
Δε λέω ότι είναι σωστό, αλλά φαίνεται δικαιολογημένο.
Καλωσασβρήκα και πάλι φίλες και φίλοι που...
ΑπάντησηΔιαγραφήσάς έχω ξαναπροσκαλέσει να ψηφίσετε κάποια από τα 36 μεγαλύτερα κοινωνικοπολιτικά ψέμματα αλλά...
δεν μασσήσατε...
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΤΕΙΤΕ από τους φίλους μας τους ...ΗΠΑνους που έσπασαν κάθε ρεκόρ προσέλευσης στις κάλπες.
Παρακαλώ και πάλι εσάς και τους φίλους σας να έρθετε και να τα αξιολογήσετε/ψηφίσετε για να αναδειχτούν τα 7 μεγαλύτερα κοινωνικοπολιτικά ψέμματα: psemmatapsemmata.blogspot.com
Τρέξατε, τρέξατε...
αλλοιώς θα νεκραναστήσω τον εικονιζόμενο να σάς conform μούρλια!
Υ.Γ.
Περιττόν να πώ ότι συμφωνώ με τον φιλοξενούντα Χασοδίκη μας. Φαίνεται από μακρυά αυτό...
(ωχ παρεμβλήθει spam. κοιτα που έχει γίνει σχολή το ονομαστικό spam "τάχα διάβασα το post και συμφωνώ)
ΑπάντησηΔιαγραφήδιευκρίνηση: το "οφείλει" δεν το χρησιμοποίησα κυριολεκτικά. Κανονικά δεν οφείλει να φιμώνει τη γνώμη. Αλλά ο δημόσοφος απαντά επίσης "μη δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει".
Χασοδίκη έγραψες
ΑπάντησηΔιαγραφή«Εμμένω στην άποψή μου ότι ο σύμβουλος ή επί πληρωμή συνεργάτης ή whatever ενός κόμματος ή του προέδρου του προσωπικά, δικαιούται να έχει τις δικές του απόψεις για οποιοδήποτε θέμα και δικαιούται να τις εκφράζει και δημοσίως, εφόσον δεν λέει/υπονοεί ότι οι δικές του απόψεις εκφράζουν και το κόμμα ή τον πρόεδρο ή οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον ίδιο.»
Γενικά συμφωνώ με αυτό. Αλλά ας υποθέσουμε ότι ο επόμενος σύμβουλος του Παπανδρέου ισχυριστεί ότι κακώς γίνονται εκλογές και ότι η καλύτερη λύση για τη διαφθορά στην Ελλάδα θα ήταν η παρέμβαση του ένδοξου ελληνικού στρατού.
Θα έπρεπε να κάνει κάτι εκεί ο Παπανδρέου;
Θέλω να πω, ενώ από τη μία έχεις δίκιο στο πόστ σου και για τις δύο περιπτώσεις, από την άλλη στην περιπτωση του Βαλλιανάτου υπάρχει θέμα μεταξύ ελευθερίας της έκφρασης (αν και πρόκειται μάλλον για επιτήδευση) και συμφωνίας έστω σε μερικά βασικά σημεία μέσα σε ένα κόμμα.
Όσο και να θέλουμε το αντίθετο, οι προσωπικές απόψεις επηρεάζουν και την αντίληψη του κόσμου για το κόμμα.
@Κουκοδήμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνούσα με αυτήν την άποψη αν ο Βαλλιανάτος ήταν κάτι σαν άτυπος spokesman του ΠΑΣΟΚ ή του ΓΑΠ προσωπικά, με αντικείμενο εργασίας να βγαίνει στα μήντια και να εκθέτει θέσεις του κόμματος ή του προέδρου του. Τότε ναι, θα έπρεπε να ξεχάσει τις προσωπικές του απόψεις. Δεν νομίζω όμως ότι αυτό ήταν το job description του.
@Πάρης
Κοίταξε, το παράδειγμα που πιάνεις είναι πολύ ακραίο: προφανώς δεν μπορεί οποιοσδήποτε έχει οποιασδήποτε μορφής σχέση με ένα πολιτικό κόμμα που συμμετέχει σε δημοκρατικές διαδικασίες να εκφέρει απόψεις υπέρ της κατάλυσης του πολιτεύματος. Ή μάλλον μπορεί, αλλά τότε εύλογα το κόμμα μπορεί να του δείξει την έξοδο.
υπάρχει θέμα μεταξύ ελευθερίας της έκφρασης (...) και συμφωνίας έστω σε μερικά βασικά σημεία μέσα σε ένα κόμμα. Όσο και να θέλουμε το αντίθετο, οι προσωπικές απόψεις επηρεάζουν και την αντίληψη του κόσμου για το κόμμα.
Η κεντρική μου σκέψη είναι η εξής: άλλο το να καταλήξει το κόμμα σε μία άποψη (πράγμα που γίνεται, ελπίζουμε, με δημοκρατικές διαδικασίες όπου υιοθετείται η άποψη της πλειοψηφίας), άλλο το να υποχρεώνονται όλα τα στελέχη (μέλη, φίλοι, συνεργάτες κλπ) να υιοθετήσουν την άποψη. Νομίζω ότι το δεύτερο δεν είναι απαραίτητο, ακόμα και σε πολύ βασικά ζητήματα. Κατά τη γνώμη μου, είναι δείκτης ωριμότητας μιας δημοκρατίας το να γίνεται κατανοητή και σεβαστή η διάκριση μεταξύ ατομικής και συλλογικής έκφρασης. Συμφωνώ ότι στην πράξη αυτό δεν συμβαίνει, αλλά αυτός είναι και ο λόγος που έγραψα το ποστ εξαρχής: ότι το θεωρώ λανθασμένη νοοτροπία που πρέπει να διορθωθεί.