Habemus President

Έχουν ήδη γραφτεί εκατομμύρια λέξεις για το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών και τη νίκη του Μπαράκ Ομπάμα -μόνο σήμερα, μέσα σε μία ώρα από τη στιγμή που άνοιξα τον υπολογιστή, διάβασα σε ελληνικά μπλογκ πολλά και ενδιαφέροντα κείμενα (μεταξύ άλλων: LocusPublicus, Cyrus, Old boy, Δώρα Τσίρκα, Γεράσιμος, ANemos, Elikas).

Ίσως είναι περιττό να προσθέσω κι εγώ άλλο ένα σχετικό ποστ -από την άλλη, μερικές σκέψεις παραπάνω δεν θα βλάψουν κανέναν.

Σκέφτομαι λοιπόν πως η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτού του πλανήτη, όσων εν πάση περιπτώσει έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν ότι την Τρίτη διεξάγονταν οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, εύχονταν και επιθυμούσαν την επικράτηση του Ομπάμα -για πολλούς και διαφόρους λόγους.

Δικαίωμα ψήφου όμως είχαν μόνο οι Αμερικανοί, για τους οποίους υποθέτω ότι ελάχιστη σημασία είχε το τι περιμένουν ή ελπίζουν από τον Ομπάμα όλοι οι άλλοι, αντίθετα είχε μέγιστη σημασία το τι περιμένουν και ελπίζουν αυτοί.

Και ποιοι είναι αυτοί: οι μαύροι, οι ισπανόφωνοι, οι νέοι ψηφοφόροι. Αυτοί είναι που προσήλθαν μαζικά στις κάλπες, αυτοί ανέβασαν τα ποσοστά συμμετοχής σε ιστορικό υψηλό, αυτοί ψήφισαν τον μαύρο γερουσιαστή από το Ιλινόι σχεδόν μονοκούκι, αυτοί τελικά του χάρισαν ένα προβάδισμα που, αν το καλοσκεφτούμε, δεν είναι και τόσο τεράστιο: 52-47.

Για να εξασφαλίσει ο Ομπάμα αυτό το προβάδισμα χρειάστηκε να τρέξει την πιο μακροχρόνια και πιο δαπανηρή, την πιο μεθοδική και πιο επίμονη προεκλογική καμπάνια της ιστορίας. Και ναι, σίγουρα πήρε λεφτά και από κολοσσούς. Και ναι, σίγουρα οι κολοσσοί αυτοί περιμένουν επίσης κάποια ανταπόδοση. Και ναι, σίγουρα ο Ομπάμα θα έχει πλέον και κάποια (κάμποσα;) γραμμάτια να εξοφλήσει.

Αλλά, σε τελική ανάλυση, την εκλογή του δεν τη χρωστάει στους κολοσσούς: τη χρωστάει στους παρίες. Στους απόκληρους, στους αγανακτισμένους, σε αυτά τα 8 εκατομμύρια των αμερικανών που έκαναν τη διαφορά προχτές -ενώ δεν θεώρησαν ότι μπορούσαν να την κάνουν, ας πούμε, πριν τέσσερα χρόνια με τον Κέρι. Ή μήπως ο Κέρι δεν είχε τη στήριξη κολοσσών;

Κύριος στόχος κάθε νέου αμερικανού προέδρου είναι η επανεκλογή, η εξάντληση των δύο θητειών που επιτρέπει το αμερικανικό Σύνταγμα: για να το πετύχει αυτό ο Ομπάμα, θα χρειαστεί να λογοδοτήσει ακριβώς σε αυτούς τους παρίες που του χάρισαν τη νίκη. Την επόμενη φορά δεν θα έχει την δυνατότητα να τρέξει μια ανάλογη προεκλογική εκστρατεία -θα πρέπει να κυβερνήσει. Και θα πρέπει με τη διακυβέρνησή του να πείσει αυτούς στους οποίους χρωστάει την εκλογή του ότι αξίζει τα four more years.

Πώς ακριβώς θα το καταφέρει αυτό; Μένει να το δούμε. Υποθέτω πάντως ότι, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού του, θα κρατήσει φυλαγμένο το πάθημα του Αλ Γκορ το 2000. Αν ένας πετυχημένος, WASP αντιπρόεδρος κατάφερε να χάσει από τον ανεκδιήγητο Μπους, έστω και μέσω εκλογοδικείου, τον μαύρο πρόεδρο Ομπάμα τον περιμένουν πολύ περισσότερες παγίδες, και θα πρέπει να φροντίσει να μην πέσει μέσα.

Ισορροπώντας μεταξύ ρεαλισμού, κυνισμού και αισιοδοξίας, και με τις παραπάνω σκέψεις στο μυαλό, ελπίζω (συγκρατημένα) ότι ο Μπαράκ Ομπάμα μπορεί και να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο και καλύτερο από μια μαύρη εκδοχή του Μπιλ Κλίντον. Σε αντίθεση με τη συντρόφισσα Αλέκα.


.