06 Νοεμβρίου 2008

Habemus President

Έχουν ήδη γραφτεί εκατομμύρια λέξεις για το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών και τη νίκη του Μπαράκ Ομπάμα -μόνο σήμερα, μέσα σε μία ώρα από τη στιγμή που άνοιξα τον υπολογιστή, διάβασα σε ελληνικά μπλογκ πολλά και ενδιαφέροντα κείμενα (μεταξύ άλλων: LocusPublicus, Cyrus, Old boy, Δώρα Τσίρκα, Γεράσιμος, ANemos, Elikas).

Ίσως είναι περιττό να προσθέσω κι εγώ άλλο ένα σχετικό ποστ -από την άλλη, μερικές σκέψεις παραπάνω δεν θα βλάψουν κανέναν.

Σκέφτομαι λοιπόν πως η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτού του πλανήτη, όσων εν πάση περιπτώσει έχουν τη δυνατότητα να γνωρίζουν ότι την Τρίτη διεξάγονταν οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, εύχονταν και επιθυμούσαν την επικράτηση του Ομπάμα -για πολλούς και διαφόρους λόγους.

Δικαίωμα ψήφου όμως είχαν μόνο οι Αμερικανοί, για τους οποίους υποθέτω ότι ελάχιστη σημασία είχε το τι περιμένουν ή ελπίζουν από τον Ομπάμα όλοι οι άλλοι, αντίθετα είχε μέγιστη σημασία το τι περιμένουν και ελπίζουν αυτοί.

Και ποιοι είναι αυτοί: οι μαύροι, οι ισπανόφωνοι, οι νέοι ψηφοφόροι. Αυτοί είναι που προσήλθαν μαζικά στις κάλπες, αυτοί ανέβασαν τα ποσοστά συμμετοχής σε ιστορικό υψηλό, αυτοί ψήφισαν τον μαύρο γερουσιαστή από το Ιλινόι σχεδόν μονοκούκι, αυτοί τελικά του χάρισαν ένα προβάδισμα που, αν το καλοσκεφτούμε, δεν είναι και τόσο τεράστιο: 52-47.

Για να εξασφαλίσει ο Ομπάμα αυτό το προβάδισμα χρειάστηκε να τρέξει την πιο μακροχρόνια και πιο δαπανηρή, την πιο μεθοδική και πιο επίμονη προεκλογική καμπάνια της ιστορίας. Και ναι, σίγουρα πήρε λεφτά και από κολοσσούς. Και ναι, σίγουρα οι κολοσσοί αυτοί περιμένουν επίσης κάποια ανταπόδοση. Και ναι, σίγουρα ο Ομπάμα θα έχει πλέον και κάποια (κάμποσα;) γραμμάτια να εξοφλήσει.

Αλλά, σε τελική ανάλυση, την εκλογή του δεν τη χρωστάει στους κολοσσούς: τη χρωστάει στους παρίες. Στους απόκληρους, στους αγανακτισμένους, σε αυτά τα 8 εκατομμύρια των αμερικανών που έκαναν τη διαφορά προχτές -ενώ δεν θεώρησαν ότι μπορούσαν να την κάνουν, ας πούμε, πριν τέσσερα χρόνια με τον Κέρι. Ή μήπως ο Κέρι δεν είχε τη στήριξη κολοσσών;

Κύριος στόχος κάθε νέου αμερικανού προέδρου είναι η επανεκλογή, η εξάντληση των δύο θητειών που επιτρέπει το αμερικανικό Σύνταγμα: για να το πετύχει αυτό ο Ομπάμα, θα χρειαστεί να λογοδοτήσει ακριβώς σε αυτούς τους παρίες που του χάρισαν τη νίκη. Την επόμενη φορά δεν θα έχει την δυνατότητα να τρέξει μια ανάλογη προεκλογική εκστρατεία -θα πρέπει να κυβερνήσει. Και θα πρέπει με τη διακυβέρνησή του να πείσει αυτούς στους οποίους χρωστάει την εκλογή του ότι αξίζει τα four more years.

Πώς ακριβώς θα το καταφέρει αυτό; Μένει να το δούμε. Υποθέτω πάντως ότι, κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού του, θα κρατήσει φυλαγμένο το πάθημα του Αλ Γκορ το 2000. Αν ένας πετυχημένος, WASP αντιπρόεδρος κατάφερε να χάσει από τον ανεκδιήγητο Μπους, έστω και μέσω εκλογοδικείου, τον μαύρο πρόεδρο Ομπάμα τον περιμένουν πολύ περισσότερες παγίδες, και θα πρέπει να φροντίσει να μην πέσει μέσα.

Ισορροπώντας μεταξύ ρεαλισμού, κυνισμού και αισιοδοξίας, και με τις παραπάνω σκέψεις στο μυαλό, ελπίζω (συγκρατημένα) ότι ο Μπαράκ Ομπάμα μπορεί και να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο και καλύτερο από μια μαύρη εκδοχή του Μπιλ Κλίντον. Σε αντίθεση με τη συντρόφισσα Αλέκα.


.

17 σχόλια:

  1. Αν το έχω αντιληφθεί καλά ο μόνος λόγος να διαφωνήσει κανείς με την συλλογική (και πλανητική ίσως) αισιοδοξία για την εκλογή Ομπάμια είναι η ρεαλιστική άποψη περί Πολιτικής.
    Πέραν τούτου και επειδή καμιά φορά το ξεχνάμε η πολιτική, εκτός από φορέας συμφερόντων, είναι και τρόπος διαμόρφωσης ιδεών και αλλαγής καταστάσεων. Είναι τρόπος επικοινωνίας και μέσο εφαρμογής απόψεων. Είναι πολλά. Αλλά ορισμένες φορές ξεχνάμε πως η Πολιτική είναι τέχνη και δη τέχνη ΕΠΕΜΒΑΤΙΚΗ. Καλή ή κακή είναι διαβρωτική, διαμορφωτική και κυρίως παρεμβατική. Είναι ΔΡΑΣΗ!!!

    Πολιτική εφάρμοσε ο Ρούζβελτ το 1932-39 κατά των καθεστωτικών απόψεων και δημιούργησε τις βάσεις της Αμερικανικής οικονομίας. Πολιτική και ο Ρήγκαν - ακόμη και ο Μπους - στην προσπάθεια ενίσχυσης των αγορών.
    Ίσως αυτό ζητάει ο κόσμος. Πολιτική. Πράξη, δράση, όραμα.
    Είναι τόσες πολλές οι ελπίδες του κόσμου που τον λυπάμαι τον μαυρούλη! Αν φανεί λίγος ο κόσμος θα απογοητευτεί πλήρως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και επειδή πολλοί λένε για την αποδοχή Ομπάμια εδώ στην Ελλάδα επέτρεψέ μου το παρακάτω:

    Ανταπόκριση του ΒΒC από Αθήνα:
    Νικητής στις εκλογές στην Ελλάδα με το κόμμα των Πράσινων ανεδείχθει ο Ηλία Τόκο Πρόεδρος του κόμματος. Ο Ηλία ή Ίλια για τον απλό κόσμο είναι γιος Αλβανού μετανάστη της δεκαετίας του 90 και της Ελληνίδας μητέρας του η οποία τον μεγάλωσε μόνη της. Ο Ηλία τέλειωσε ελληνικό σχολείο και το Πανεπισήμιο Αθηνών και δούλεψε ως δικηγόρος σε μεγάλο γραφείο της Αναγνωστοπούλου. Ασχολείθηκε από την αρχή της δικηγορικής του καριέρας με τα δικαιώματα των μεταναστών στην Ελλάδα που ήρθαν στην χώρα τη δεκαετία του 90 κυρίως από την Αλβανία, αλλά και από άλλες χώρες. Ήταν μέλος της ομάδας των νομικών που πιέσανε να αλλάξει το Σύνταγμα και να δωθεί η ελληνική υπηκοότητα στα παιδιά των μεταναστών που γεννηθήκαν στην Ελλάδα από αλλοδαπούς γονείς, θέμα που έφθασε μέχρι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Χάρη σε αυτή του την αφοσίωση στον αγώνα των μεταναστών, χθές 1.000.000 τέκνα αλλοδαπών με ελληνική πλέον ιθαγένεια, κατέβηκαν στις κάλπες και από κοινού με χιλιάδες ιθαγενείς Έλληνες τον εκλέξανε για πρώτη φορά Πρωθυπουργό. Ο Ηλία είναι τυπικά ο δεύτερος ημιγενής Έλληνας Πρωθυπουργός μετά την εκλογή Γεωργίου Παπανδρέου, ο οποίος ήταν από πατέρα Έλληνα και μητέρα Αμερικανίδα. Να σημειωθεί ότι ο Κ. Καραμανλής ο Πρώτος είχε γεννηθεί Τούρκος υπήκοος και έβαλε την Ελλάδα στην τότε ΕΟΚ...

    Σορρυ που ξανα-ματα-ανοιγω πολλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νομίζω ότι πρέπει να είμαστε συγκρατημένα αισιόδοξοι και επιφυλακτικοί.
    Σίγουρα ο Ομπάμα δεν είναι Μακ Κέην και η Αλέκα ζει στον κόσμο της...

    Salvatore, ωραίο το σχόλιό σου με τον Ηλία.
    Να σημειώσω ότι ο Γιωργάκης Παπ είναι κατά 75% αμερικάνος (από μητέρα Αμερικάνα και πατέρα ελληνοαμερικάνο).

    doc

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εμείς πότε θα habemus Πρωθυπουργό αυθύπαρκτο και αυτοδημιούργητο, αναρωτιέμαι.....

    -@ salvatore1789
    μέχρι να καταλάβω το αλληγορικό του δεύτερου μηνύματος, νόμιζα ότι έπαθα Αλτσχάιμερ και δεν πήρα είδηση τι έγινε στην Ελλάδα τώρα τελευταία. Χα χα χα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. O πηχυς είναι σίγουρα πολύ ψηλά για τον Ομπάμα, και είναι σωστό πως και αυτός χρωστάει στους διάφορους χρηματοδότες. Νομίζω (χωρίς αποδείξεις) πως το επίσημο σύστημα θα προτιμούσε τη Χίλαρυ (που είχε μαζέψει επίσης τεράστια ποσά), αλλά αυτή δεν τα κατάφερε, και μετά, το χρήμα γύρισε στον Ομπάμα.

    Εντούτοις, αλλαγές μπορεί να κάνει πολλές. Συμπίπτουν αυτή τη στιγμή, μερικές λαικες και εταιρικές επιθυμίες. Για παράδειγμα, τόσο ο κόσμος όσο και οι εταιρείες, επιθυμούν ένα εθνικό σύστημα υγείας. Οι μέν γιατί είναι λαικό μέτρο, οι δε γιατί είναι κόστος στη πλάτη τους. Αυτή η αλλαγή μπορεί λοιπόν να γίνει.
    Τον πόλεμο του Ιράκ, κανείς δεν τον θέλει, και νομίζω πως έχει παρθεί η απόφαση να εγκαταλειφθεί. Βαδίζει και εδώ σε σταθερό έδαφος ο Ομπάμα. Στην οικονομία, φαίνεται πως τα επόμενα μέτρα θα είναι η βοήθεια της λαικής τάξης. Και εδώ, δεν βλέπω διαφωνίες λαού με το Corporate America. Πού θα μπορούσε ο Ομπάμα να γίνει επαναστατικός απομένει να το δούμε. Επι του παρόντος επιφυλάσσομαι. Πάντως μέχρι στιγμής, ικανοποιεί σύστημα και λαό, με μια σμπάρο.

    Φίλε Χασοδίκη, ευχαριστώ για την παραπομπή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ο Γιωργακης εκ πατρος ελληνο-πολωνο-εβραιου και μητρος αμερικανο-βουλγαρο-εβραιας,ειναι περισοτερο εβραιος,παρα αμερικανος,πολωνος,η ελληνας.Ειναι δε και προεδρος της σοσιαλιστικης διεθνους,ητις για τους γνωστες,ειναι τζουικια οργανωση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αν μου επιτραπεί, μια γνώμη - Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι η κλασσική περίπτωση ελληνοαμερικανού. Οπως ο γιός μου, και χιλιάδες άλλα παιδιά που έχω συναντήσει στην Αμερική ανα καιρούς. Απο μητέρα Αμερικανίδα και πατέρα έλληνα. Η μητρική του γλώσσα είναι μάλλον η αγγλική (γλώσσα της μητέρας). Εχει επίσης βιωματική και γλωσσική εμπειρία απο την Ελλάδα. Τα υπόλοιπα ποσοστά (Εβραίος, Πολωνός, κλπ) δεν σημαίνουν τίποτα. Σαν ψυχοσύνθεση, δεν του αφαιρώ το επιχείρημα πως μπορεί να αισθάνεται έλληνας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Και μόνο να κλείσει το Γκουαντάναμο και να αρχίσει σιγά-σιγά να τα μαζεύει απ' το Ιράκ, φτάνει για αρχή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τα 50.000.000 που ψήφισαν "100 more years in Iraq", δεν μου επιτρέπουν να δω το ποτήρι μισογεμάτο. Δεν αίρουν το σκεπτικισμό μου, παρά το γεγονός, ότι κι εγώ ένιωσα καθησυχασμένος με το εκλογικό αποτέλεσμα.

    Θα στηρίξω την "αντι-αισιοδοξολογία" μου αναφερόμενος αποσπασματικά, στο blog του oldboy, που παραθέτεις:

    oldoy Αφέλεια, τέλος, είναι να μην βλέπεις ότι ακόμη κι αν ο Ομπάμα ξεκινήσει σε μερικά χρόνια παγκόσμιο πόλεμο, δεν είναι σήμερα και με βάση τα ως τώρα δεδομένα αφελής η ικανοποίηση για την εκλογή του.

    Obama said: I'm not against war! I'm just against this war.

    Αφέλεια είναι να είσαι ικανοποιημένος για την εκλογή, απλώς και με βάση τα ως τώρα (προεκλογικής εκστρατείας) δεδομένα και να μη βλέπεις ότι και ο Obama μπορεί να ξεκινήσει σε μερικά χρόνια παγκόσμιο πόλεμο.

    Είναι αφέλεια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @salvatore1789

    Τον ορισμό της πολιτικής (και) ως τέχνης τον προσυπογράφω.
    Το σενάριο του δεύτερου σχολίου, καταπληκτικό.

    @doctor

    Κι εγώ τελικά κάτι τέτοιο νομίζω.

    @Μερόπη

    Έλα ντε...

    @Locus

    Συμφωνώ με την εκτίμησή σου περί Χίλαρυ (χωρίς αποδείξεις κι εγώ). Πρέπει να σου πω ότι διαβάζω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις αναρτήσεις σου τις σχετικές με την αμερικανική κοινωνία: νομίζω ότι εσύ, με την inside ματιά σου, καταλαβαίνεις πολύ περισσότερα από εμάς εδώ (και από πολλούς επαγγελματίες γραφιάδες, που διαμορφώνουν άποψη διαβάζοντας κείμενα άλλων).

    @ανώνυμος

    Ελπίζω ότι κάνεις χαβαλέ, έτσι;

    @cyrus

    Όντως, σε ό,τι αφορά εμάς (= τη διεθνή κοινή γνώμη) είναι από τα πιο σημαντικά τεστ. Μένει να δούμε αν απασχολεί το ίδιο και τους αμερικανούς -κυρίως το Γκουαντάναμο.

    @Κουκοδήμος

    Ας πούμε ότι η ικανοποίηση (εντός εισαγωγικών, αν θέλεις) ξεκινά από την απλή αρχή "το μη χείρον βέλτιστον". Το ποστ του Old boy νομίζω ότι κακώς χρησιμοποιεί τη λέξη "αφέλεια", αλλά κατά τα άλλα οι σκέψεις που διατυπώνει είναι βάσιμες.
    Εν κατακλείδι, νομίζω ότι θα φοβόμουν περισσότερο με μία διοίκηση ΜακΚέιν-Πέηλιν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τώρα είμαι απολύτως ήσυχος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Η ιστορία τον κάλεσε. Απομένει να δείξει αν θα τα καταφέρει σε τόσο δύσκολες συνθήκες.
    Οι μεγάλοι στα δύσκολα, φαίνονται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Και ποιοι είναι αυτοί: οι μαύροι, οι ισπανόφωνοι, οι νέοι ψηφοφόροι.

    ...και όχι μόνο. Είναι και τα εκατομύρια των λευκών, είναι οι πλούσιοι αμερικανοί είναι οι διανοούμενοι είναι οι άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού και όλοι τελικά που τόλμησαν να αλλάξουν το "σύστημα" μέσα σε μια νύχτα. Πες ότι θέλεις για την Αμερική ή τους αμερικανούς, όμως οι πολίτες αυτής της χώρας (όλες οι φυλλές του Ισραήλ την αποτελούν) τολμούν και ελπίζουν σε αντίθεση με άλλους ευρωπαίους (Ιταλία, Ελλάδα) που τρώνε κουτόχορτο χρόνια τώρα και δεν μπορούν να το χωνέψουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Θα ήθελα κι εγώ να συμμετάσχω στους πανηγυρισμούς για τον Ομπάμα. Αρκεί να είχε προσδιορίσει κάπως το πολιτικό του πρόγραμμα, να είχε δεσμευτεί για συγκεκριμένα μέτρα και προγράμματα, οπότε να ήξερα τώρα για ποιο λόγο πανηγυρίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Η συντρόφισσα Αλέκα είναι σταθερή στις απόψεις της, δεν επηρεάζετε από τις πρόσκαιρες αλλαγές.
    Ο κόσμος ποτέ δεν θάναι τέλειος, άρα η Αλέκα θάναι πάντα συνεπής.
    Αυτό είναι κυνισμός.
    Δεν έχει να κάνει, καν με πολιτικό συντηρητισμό και σεχταριστική αντίληψη.
    Απόψεις σκληρές και προσβλητικές τις χαρακτηρίζω.
    Δεν είναι πολιτικές απόψεις.
    Είναι κυνικά στερότυπα μιας δογματικής, άκαμπτης σκέψης.
    Αμοραλισμός, ακραίος και άτεγκτος.
    Απέχει του ανθρωπισμού, δυστυχώς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @Σπίθας

    Σωστά -όπερ έδει δείξαι.

    @jojos

    Είναι νομίζω λίγο πρόωρο να πούμε ότι "άλλαξε το σύστημα". Ας περιμένουμε.

    @Elias

    Δίκιο έχεις, αλλά εδώ δεν πανηγυρίζουμε: ψάχνουμε απλώς να βρούμε αν χωράει μια κάποια, συγκρατημένη έστω, αισιοδοξία λόγω της εκλογής Ομπάμα (και σε σύγκριση με το διαθέσιμο εναλλακτικό σενάριο της εκλογής ΜακΚέιν), ή αν έχουν δίκιο η σ. Αλέκα και ο Καρατζαφέρης που υποστηρίζουν ότι όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα των εκλογών μικρή/καθόλου σημασία θα είχε.

    @σπίθας the sequel :)

    Δογματική και άκαμπτη η Αλέκα; Α πα πα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ετοιμαζόμαστε για μία ακόμα διάψευση στη σειρά. Υπομονή. Μάλλον αυτή θα είναι μεγαλύτερη. Εάν δεν είναι τότε θα τον αναλάβει ο απόγονος του Όσβαλντ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μέτοχε, ας περιμένουμε λιγουλάκι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενστάσεις και ισχυρισμοί
κατατίθενται μόνον εγγράφως
(Χασοδίκειος Πολιτική Δικονομία, άρθρον 228)