Όρη Βαρδούσια

Από τις πρώτες φορές που είχα πάρει μέρος σε ορειβατικές εξορμήσεις, μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο πολλοί ορειβάτες αναφέρονταν στα Βαρδούσια. Με δέος να το πω, με θαυμασμό, με στοργή; Πάντως το γεγονός είναι ότι μιλούσαν και έσταζε μέλι το στόμα τους για ένα βουνό που εγώ δεν ήξερα καλά καλά πού πέφτει στον χάρτη.

Το περασμένο Σαββατοκύριακο μου δόθηκε η ευκαιρία να το επισκεφτώ για πρώτη φορά. Και κατάλαβα:











Για τον επίλογο, η καλύτερη ατάκα του διημέρου: κατά τη διάρκεια της ανάβασης προς το καταφύγιο, στα πιο ομαλά σημεία, εκεί δηλαδή που σε έπαιρνε να ξοδέψεις λίγο οξυγόνο μιλώντας, ανοίγονταν διάφορες ψιλοκουβεντούλες περί (ορειβατικών) ανέμων και υδάτων ακόμα περισσότερων ανέμων, άλλωστε από ανέμους στα Βαρδούσια άλλο τίποτα. Πάνω σε μια τέτοια ψιλοκουβέντα, λοιπόν, ο αρχηγός της ανάβασης, ορειβάτης με μεγάλη εμπειρία και ένας από τους πρώτους Έλληνες που πάτησαν στις κορφές των Ιμαλαΐων, μας εξηγούσε τον ψυχολογικό αντίκτυπο που μπορεί να δημιουργήσει η αίσθηση του να διασχίζεις μια κόψη πλάτους μισού μέτρου, δεξιά και αριστερά από την οποία ανοίγεται η άβυσσος υπό μορφήν γκρεμού χιλίων και χιλίων πεντακοσίων μέτρων, αντιστοίχως. Κι εκεί που το σκεφτόμασταν το πράγμα, με ένα ελαφρύ ρίγος στη ραχοκοκαλιά είναι η αλήθεια, πετάγεται ο κύριος Ζήσης και με ολύμπια αταραξία ξεστομίζει την εξής αμίμητη ατάκα:

- Ε καλά, τα πρώτα εκατό μέτρα είναι δύσκολα, μετά έτσι κι αλλιώς... πεθαίνεις!

Πολύ καθησυχαστική σκέψη, indeed :)


.