Λίφελλος

Στη χτεσινή Lifo ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος δημοσίευσε μια πύρινη ανοιχτή επιστολή προς τον Δήμαρχο Νικήτα, με την οποία διαμαρτύρεται για την πληθώρα των free press σταντ που έχουν κατακλύσει την πόλη, "σαν καυλοί ακόμα και στον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου" (oh mon dieu! quelle decadence!), και για τα οποία λέει ότι ο ίδιος μεν έχει πληρώσει, όπως και ο Κύρτσος και κάνας-δυο άλλοι, αλλά οι υπόλοιποι ανταγωνιστές όχι.

Εδώ και κάμποσο καιρό ο Τσαγκαρουσιάνος τρωγόταν με τα ρούχα του, ή μάλλον για να ακριβολογούμε με την Athens Voice: όχι ανοιχτά, αλλά με σποντίτσες, υπονοούμενα και μισόλογα ("σημασία δεν έχει αν ξεκίνησες πρώτος, αλλά πόσο μακριά πας", "μεγάλα free press που δημοσιεύουν πληρωμένες συνεντεύξεις υποψηφίων βουλευτών" και άλλα παρόμοια). Τώρα όμως για πρώτη φορά ρίχνει ένα χτύπημα στα γεμάτα, έστω κι αν τα λέει στην πεθερά για να τ' ακούσει η νύφη.

Δεν θέλω να σχολιάσω τη βασιμότητα της καταγγελίας, υποθέτω ότι αυτό θα το κάνει ο Κακλαμάνης που είναι πολύ προσεκτικός με το ίματζ του και κάτι τέτοια συνήθως δεν τα αφήνει αναπάντητα. Επίσης, είμαι περίεργος να δω αν θα σηκώσει το γάντι ο Γεωργελές και αν, μετά τους σκυλοκαυγάδες των μεγάλων μηντιακών συγκροτημάτων, θα αρχίσει και ανταρτοπόλεμος στον χώρο των free press.

Θα ήθελα όμως, με αφορμή αυτό το περιστατικό, να πω δυο λογάκια για τη Lifo.

Η Lifo λοιπόν μπήκε δεύτερη σε έναν χώρο που τον είχε ανοίξει η Athens Voice: των δωρεάν εβδομαδιαίων εντύπων-οδηγών πόλης σε μορφή εφημερίδας με ενυπόγραφα άρθρα γνώμης για συμπλήρωμα, και με target group μικρής έως μέσης ηλικίας. Εκ πρώτης όψεως δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα, σε μια πόλη σαν την Αθήνα δύο τέτοια έντυπα λογικά χωράνε μια χαρά.

Έλα όμως που σήμερα έχουν κυκλοφορήσει και κάμποσα άλλα, πέρα από αυτά τα δύο. Και έλα που η Lifo, αντί με την πάροδο του χρόνου να απογειωθεί, δείχνει αντίθετα να ξεφουσκώνει.

Εξηγούμαι αμέσως με μια ανατομία της καλής εφημερίδας: στην αρχή, τα editorial του Τσαγκαρουσιάνου. Που, όταν δεν μανουριάζει με τον Γεωργελέ ή με την κακούργα την κενωνία, μας παρουσιάζει τους υπέροχους συνεργάτες του, που πολύ τους αγαπάει και είναι πολύ αξιόλογα άτομα γενικώς, μπορούμε δε να θαυμάσουμε τα κείμενα ή τις φωτογραφίες τους στις μέσα σελίδες.

Πιο μέσα: ο Παπαγιώργης, που τα παλιότερα κείμενά του για το ποδόσφαιρο ήταν πιο γλαφυρά και μάλλον πιο ενδιαφέροντα από τις γενικές κοινωνιολογικές μελέτες που γράφει τελευταία. Ο Τσεπέτης, με τις βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις των εκατόν ογδόντα λέξεων, οι μισές μπινελίκια. Ο Νίκος Δήμου, που μας είχε καλομάθει με τα μπλογκ του, όπου γινόταν διάλογος μερικές φορές θυελλώδης -τα σκέτα κείμενά του τώρα μας φαίνονται μισή χαρά, άσε που τα βρίσκεις και στην ιστοσελίδα του. Παρακάτω, η αγαπημένη του ιστολογίου τούτου Τίνα Δασκαλαντωνάκη, η οποία έχει καθιερώσει το ύφος "άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες" για να βγάζει τα σώψυχά της, και να μας ενημερώνει τι ωραία που περνάει ακούγοντας στο ραδιόφωνο τον Χρήστο Μιχαηλίδη, που με τη σειρά του κάθε δεύτερο φύλλο ξεκινάει αντικαπνιστική σταυροφορία με όλον τον ζήλο του πρώην καπνιστή, για να του απαντήσει στο επόμενο φύλλο η Λώρη Κέζα και να επανέλθει αυτός στο πιο επόμενο φύλλο -και πάει λέγοντας.

Και παραμέσα, ο Μιχάλης Μιχαήλ και η Δέσποινα Τριβόλη μας παραθέτουν τα προσωπικά τους ημερολόγια (κουζίνας ο ένας, city crawling η άλλη), και πότε πότε μας περιγράφουν τι ωραία που περνάνε μεταξύ τους στο γραφείο με αστειάκια, σαΐτες και πασταφλώρες. Στα μετόπισθεν, η Ειρήνη Χειρδάρη ("ζω στην Κυψέλη με τον υπέροχο Βραζιλιάνο συζυγό μου και τους φίλους μου με τα εξωτικά ονόματα Αύρα του Ήλιου, Pussy Murderer και Κωλομεδάγκωνες, ενώ στη διπλανή σελίδα γράφει τα ζώδια ένα πολύ καλό παιδί και άξιο παλικάρι").

Τι απομένει; Οι συνεργάτες από την μπλογκόσφαιρα (πιτσιρίκος, Spyros VJ -είναι ακόμα;-, M. Hulot), που τους διαβάζεις και στα μπλογκ τους εξίσου ή πιο άνετα, και η στήλη x-press, με τα δηλητηριώδη σχόλια για τα ΜΜΕ, που όμως ενίοτε λαϊκίζει άσχημα και έχει και μια αδικαιολόγητη αντιπάθεια για τα ιστολόγια.

Κοντολογίς, η καλή εφημερίδα έχει μετατραπεί σε ένα "είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα" όπου οι μισοί συντάκτες γράφουν για τους άλλους μισούς, όταν δεν γράφουν για τον εαυτό τους. Από κείνους που ξεφεύγουν από τον χυλό της αυτοαναφορικότητας τους πιο πολλούς τους βρίσκεις και στο διαδίκτυο, και τελικά οι μόνοι λόγοι για να διαβάσεις την εφημερίδα είναι ο Πολιτάκης και ο Ρηγόπουλος.

Βεβαίως, γούστα είναι αυτά: ό,τι εγώ θεωρώ αδιάφορο, άλλοι μπορεί να το βρίσκουν αριστούργημα. Ψυχανεμίζομαι ωστόσο ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που το βλέπουν κάπως έτσι το θέμα, και ότι ανάμεσά τους πιθανόν να βρίσκονται και κάποιοι που ελέγχουν τη διανομή της διαφημιστικής πίτας.

Εξ ου -εικάζω- και η οργή του κυρίου Στάθη, που προφανώς είναι πολύ ικανοποιημένος με το επίπεδο και το περιεχόμενο του εντύπου που εκδίδει, οπότε τα βάζει με τον αθέμιτο ανταγωνισμό και με τα σταντ που ξεφυτρώνουν σαν πούτσες, μετά συγχωρήσεως κιόλας αλλά ο ίδιος το λέει, και που φαίνεται ότι είναι αντιαισθητικές μόνον όταν δεν έχουν πληρωθεί τα ανάλογα δημοτικά τέλη. Αλλιώς ομορφαίνουνε.

Για μένα που είμαι απ' έξω, αυτές οι φαγωμάρες έχουν πλάκα. Από μία άποψη. Από μία άλλη άποψη, είναι κάπως απογοητευτικό να βλέπεις σε έναν ακόμη χώρο το δόγμα "κάνε θεέ μου να ψοφήσει ο γάιδαρος του γείτονα", αντί του δόγματος "φυγή προς τα εμπρός".

Εξυπακούεται ότι τα ανωτέρω τα γράφω σαν πληρωμένος εγκάθετος του Γεωργελέ.

Καλό Σαββατοκύριακο


.