19 Φεβρουαρίου 2008

Chi for Chipras

Μ' αυτά και μ' αυτά, ξεχάσαμε την περασμένη εβδομάδα να πούμε και δυο κουβεντούλες για την αλλαγή ηγεσίας στον Συνασπισμό. Ίσως βέβαια και να περισσεύει: έχουν ήδη χυθεί τόνοι μελάνι, κανονικό και ψηφιακό, για το θέμα. Τι να πούμε παραπάνω;

Παρ' όλα αυτά, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, υπάρχουν μερικά πραγματάκια που μου έχουν κάνει εντύπωση και θα ήθελα να τα επισημάνω.

Πρώτα απ' όλα, διαβάζοντας δεξιά αριστερά τα σχετικά σχόλια σε blog, άρθρα, forum κλπ. και ακούγοντας διάφορες συζητήσεις, παρατηρώ ότι ο νέος αρχηγός αντιμετωπίζεται σε μεγάλο βαθμό με μια ανυπόκριτη ειρωνία, για λόγους που ελάχιστα έχουν να κάνουν με την πολιτική: ο Τσίπρας είναι "τζόβενο", είναι "γκομενάκι", είναι "lifestyle".

Μου κάνει εντύπωση αυτή η αντιμετώπιση, και ομολογώ ότι αδυνατώ να την καταλάβω. Στα τέλη της δεκαετίας του '80, θυμάμαι ότι υπήρχε μια γενικότερη γκρίνια για τη γεροντοκρατία της πολιτικής -τότε που μεσουρανούσαν οι Α. Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Φλωράκης. Τώρα, είκοσι χρόνια μετά, το φαινόμενο αντιστρέφεται -και ο νέος πρόεδρος του Συνασπισμού αντιμετωπίζεται με μια κάποια ιλαρότητα λόγω της νεαρής του ηλικίας.

Η πιο σοβαροφανής "κατηγορία" του είδους, είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει αναδειχθεί σε media darling. Είναι γεγονός. Αλλά δεν είναι δική του η ευθύνη: για το τηλεοπτικό μας τσίρκο, ένας 33άρης που αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή αποτελεί κελεπούρι που αποκλείεται να αφεθεί να πάει χαμένο. Για ένα διάστημα θα υποστούμε μια αναπόφευκτη τσιπροπλημμύρα -και μετά το σύστημα σιγά σιγά θα ισορροπήσει και πάλι.

Δεύτερο σημείο που μου έκανε εντύπωση, το πολιτικό δηλητήριο που χύθηκε και εξακολουθεί να χύνεται από ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ: από τη μία ο κ. Πάγκαλος με τα γνωστά του ευφυολογήματα περί σούπερ-μάρκετ κατηγορεί ανοιχτά τον Συνασπισμό για εισοδισμό (ξεχνώντας ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί). Από την άλλη η πληθωρική Λιάνα Κανέλλη, που μετά τις χαζομαρίτσες περί trendy και emo υπογράφει και αυτό το κείμενο -μνημείο φιλολογίζουσας μπουρδολογίας και άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.

Αν πρέπει να έχω μια γνώμη για τον νέο πρόεδρο του Συνασπισμού, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, θα περιοριστώ να πω ότι σε ένα κόμμα αρχών (ή που προβάλλεται ως τέτοιο) το πρόσωπο του αρχηγού είναι δευτερεύον. Ότι κατ' αρχήν με χαροποιεί που ένας άνθρωπος της γενιάς μου βρίσκεται σε μια τέτοια θέση, χωρίς να την έχει κληρονομήσει αλλά έχοντας προκύψει μέσα από μια συνεπή πορεία -ωστόσο δεν θα τον κρίνω γι' αυτό, αλλά για τις πολιτικές του θέσεις και πράξεις. Και τέλος, ότι θεωρώ αυτονόητο στόχο για ένα κόμμα που παίρνει μέρος σε εκλογές να προβάλλει αξιώσεις συμμετοχής σε ένα κυβερνητικό σχήμα: το αντίθετο θα με ενοχλούσε. Το να κάνεις μονίμως κριτική από το απυρόβλητο των εδράνων της αντιπολίτευσης είναι εύκολο -το δύσκολο είναι να κάνεις την υπέρβαση και να καταθέσεις προτάσεις. Κατά συνέπεια, θεωρώ ότι το "πήραν τα μυαλά τους αέρα" που ακούγεται τελευταία μπορεί μεν να έχει μία βάση, αλλά ξεκινά από λάθος σκεπτικό.

Κατά τα άλλα, εξακολουθώ να υποστηρίζω όσα έγραφα πριν από είκοσι ημέρες για το Συνασπισμό -είναι περιττό να τα επαναλάβω.

Και δυο κουβέντες για τον απελθόντα πρόεδρο: δεν θεωρώ ότι ο Αλέκος Αλαβάνος σημάδεψε την πολιτική ιστορία του τόπου συνολικά ή της αριστεράς ειδικότερα. Δεν θα ήθελα να επαναλάβω κοινοτοπίες για το ήθος και την εντιμότητά του -λες και είναι κάτι αφύσικο, ενώ το φυσιολογικό θα ήταν ένας πολιτικός αρχηγός σαν τον Ντον Κορλεόνε. Άσε που πάντοτε με εκνεύριζε η χαρακτηριστική του έλλειψη ρητορικής ικανότητας... Αλλά πρέπει να του αναγνωρίσω δύο πράγματα:

Πρώτον, τη δήλωση που έκανε τον Σεπτέμβριο μετά τις εκλογές και την άνοδο του ποσοστού του Συνασπισμού: αντί να θριαμβολογήσει, παραδέχτηκε τίμια ότι η αύξηση της δύναμης του κόμματος αποτελεί "μια δοκιμή". Στη χώρα όπου έχουμε συνηθίσει την επομένη των εκλογών να αυτοχαρακτηρίζονται όλοι νικητές, αυτή η δήλωση είναι κάτι.

Και δεύτερον, ότι αποχώρησε οικειοθελώς από την καρέκλα σε μια χρονική στιγμή που δεν αντιμετώπιζε αμφισβήτηση, που το κόμμα καταγράφει ανοδική πορεία, που κοντολογίς θα είχε κάθε λόγο να συνεχίσει. Αν το έκανε γιατί κουράστηκε ή γιατί θεώρησε ότι ο ίδιος "μέχρι εκεί" μπορούσε, δεν το ξέρω. Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι μια δύσκολη πολιτική απόφαση, που ο Αλαβάνος την πήρε -και είναι γι' αυτό άξιος συγχαρητηρίων.

Καλορίζικος λοιπόν ο νέος πρόεδρος, και μακάρι να σαρώσει κάθε αμφισβήτηση... Θα είναι καλό για όλους μας, ομοϊδεάτες και μη.



Υ.Γ.: Παρά τα όσα έγραψα παραπάνω για την απολιτίκ κριτική, γέλασα πολύ με αυτό το κείμενο -που επαναπροσδιορίζει τη σχέση αριστεράς και γραβάτας... Ο καθένας με τις αντιφάσεις του :)

.

11 σχόλια:

  1. Από την Απόφαση του 5ου Συνεδρίου του ΣΥΝ:

    «Το περιεχόμενο της προοδευτικής εναλλακτικής λύσης που διεκδικούμε δεν είναι μια επανάληψη ή μια πιο σύγχρονη εκδοχή των σοσιαλδημοκρατικών μοντέλων διαχείρισης του καπιταλισμού που εφαρμόστηκαν σε σειρά από ευρωπαϊκές χώρες. Δεν αποτελεί μια απόπειρα κοινωνικότερης διαχείρισης του καπιταλισμού, εγχειρήματα που κατά καιρούς δοκιμάστηκαν, δεν μπόρεσαν να έχουν διάρκεια και βιωσιμότητα και προκάλεσαν σειρά ανισορροπιών και απέτυχαν. Η προοδευτική μας πρόταση, είναι μια πρόταση περιορισμού και τελικής εξάλειψης των εκμεταλλευτικών καπιταλιστικών σχέσεων με στρατηγικό στόχο μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο...»

    Νομίζω ότι η μετριοπαθής αριστερά του κ.Κωνσταντόπουλου που ψήφισα αρκετές φορές, κόβει προς τα αριστερά, και διεμβολίζει το ΚΚΕ, ταυτόχρονα όμως με τις θολές τις αναφορές, ψαρεύει και από το ΠΑΣΟΚ.

    Της βγαίνει στα νούμερα, της βγαίνει στα γκάλοπ, της βγαίνει παντού.

    Όσο για αυτό που είπε ο Πάγκαλος (ο ΣΥΝ από ΈΒΓΑ της γειτονιάς έγινε σούπερ μάρκετ) νομίζω ότι η απάντηση του Λαζόπουλου ήταν όλα τα λεφτά: "προσέξτε μην γίνετε εσείς ΕΒΓΑ της γειτονιάς"...

    Κατά τα λοιπά, Πάσχος Μανδραβέλης:
    http://www.medium.gr/articles/120282866133536.shtml
    doctor

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι άδικο να κατηγορείται ο Τσίπρας ως life style τύπος, ενώ μιλάει σαφώς πολιτικά και έχει παρελθόν έντονης πολιτικοποίησης ήδη από τα εφηβικά του χρόνια.
    Ως προς τον πολιτικό του λόγο καθ' εαυτόν, βρίσκω αρκετά σημεία ενδιαφέροντα και σε άλλα διαφωνώ. Πάντως η ευθεία πρόκληση στον Γ. Παπανδρέου ότι δεν δικαιούται να λάει ότι είναι αριστερός, διότι «δεν υπάρχει Αριστερά του χρηματιστηρίου, των ιδιωτικών πανεπιστημίων, της ανασφάλιστης εργασίας και των τρομονόμων», μπορεί να εμπεριέχει ένα κάποιο θράσος, αλλά είναι εξόχως πολιτική - και η πραγματικά πολιτική κουβέντα λείπει απελπιστικά στην Ε΄λλάδα σήμερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λέτε κα Χασοδίκα πραγματικά οι τριαντάρηδες να πάρουν θέση στη φρουρά; Προς το παρόν, το αντίπαλον δέος μετράει ονόματα γενεών και κουρασμένες ιδεολογίες (;). Από την άλλη μεριά θεωρώ ότι το πρόβλημα του Τσίπρα είναι η κατεξοχήν ταυτότητα της Αριστεράς και όσων πρεσβεύει, τα οποία προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να επαναπροσδιοριστούν. Οι γενικές καραμέλες περί ιδιωτικών πανεπιστημίων, ανασφάλιστης εργασίας κπλ μάλλον πρέπει να αποκτήσουν μια πραγματοποιήσιμη διάσταση και όχι να καταντούν ευχολόγιο ή εύκολη αντιπολίτευση.
    Με το νέο πρόεδρο δεν έχω ιδιαίτερο θέμα. Είναι μια ευχάριστη φάτσα, παιδί που είναι στην παραγωγή σε αντίθεση με άλλους (που δεν δούλεψαν μια μέρα στη ζωή τους με εξαίρεση την ενασχόληση με την πολιτική), μηχανικός (αν κι έχω βαρεθεί η πολιτική σκηνή να μονοπωλείται από γιατρούς, δικηγόρους και μηχανικούς), αλλά αυτό το κομματικό παρελθόν από τα δεκάξι, ε όσο και να το πεις με χαλάει λιγάκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @doctor

    Της βγαίνει, αλλά για πόσο και μέχρι πού;

    Η ψήφος διαμαρτυρίας έχει πολλούς επίδοξους πελάτες. Με ψήφο διαμαρτυρίας έγιναν αρχηγοί κόμματος και μπήκαν στη Βουλή ο Σαμαράς και ο Τσοβόλας -σήμερα, ο ένας γύρισε πίσω στο μαντρί, ο άλλος υπερασπίζεται τον Θέμο.

    Επίσης έχει ημερομηνία λήξης: κάποια στιγμή ο κόσμος βαριέται να ακούει με τι διαφωνείς, και περιμένει να ακούσει τι προτείνεις. Ελπίζω αυτό να το κατανοήσει έγκαιρα και ο Τσίπρας και ο Συνασπισμός.

    @Σπύρος

    Έχω μία ουσιώδη αντίρρηση: έχει σημασία και ο τρόπος με τον οποίο εκφέρεται μια πολιτική τοποθέτηση.
    Αν εκφέρεται με τρόπο συνθηματολογικό, προκαλεί σε ανάλογη απάντηση (όπως αυτή του ΓΑΠ για τη δευτέρα παρουσία) και τελικά λίγο ωφελεί τον πολιτικό διάλογο, που πρέπει να γίνεται με θέσεις και όχι με συνθήματα.
    Επιπλέον, το αριστερόμετρο σαν όργανο είναι τόσο έγκυρο όσο το ροκόμετρο που χρησιμοποιούσαμε παλαιότερα...

    @Δώρα

    Σε γενικές γραμμές συμφωνούμε, αν ανέτρεξες και στο παλιότερο σημείωμά μου περί αριστερού λαϊκισμού (στο οποίο παραπέμπω με link στο κείμενο) φαντάζομαι θα έγινε πιο σαφές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Προσωπικά ο κ. Τσίπρας δεν μου κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη. Αλλά είναι, φαίνεται, τυχερός, γιατί έχει απέναντί του κοντόθωρους (ενίοτε και μνησίκακους) αντιπάλους. Μιλώντας με μη πολιτικούς όρους, νομίζω πως πολλοί έχουν παρόμοια αντίδραση με μένα: Όπως την εποχή των δημοτικών εκλογών το πρώτο μου ένστικτο ήταν να είμαι αρνητικός απέναντί του -λες και το γεγονός ότι ήταν νέος έπρεπε σώνει και καλά να τον κάνει πολιτικά συμπαθή, ασχέτως πολιτικού περιεχομένου- έτσι και τώρα που έχει γίνει της μόδας η άκρατη, και ενίοτε άκριτη και χυδαία, καταδίκη του από διάφορες πλευρές τείνει να μου τον κάνει πολιτικά συμπαθέστερο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αλήθεια, πώς συνδύασες τον Τσίπρα με το V for Vendetta?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @π2

    Θεωρώ πολύ εύστοχη την παρατήρηση. Και τελικά, δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος, μέσα στον οποίο ο Τσίπρας (εν προκειμένω -έχει συμβεί και με άλλους) κρίνεται σχεδόν πάντοτε για τους λάθος λόγους ή με λάθος κριτήρια.

    @Σπύρος

    Τίποτα ιδιαίτερο, απλά μου άρεσε το λογοπαίγνιο... Μη φανταστείς τίποτε μυστήρια υπονοούμενα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Όπως έχω ξαναπεί, βλέπω τον υποτίθεται "φρέσκο" Τσίπρα να εκφράζει τόσο, μα τόσο συστημικές και μπαγιάτικες απόψεις. Όπως όταν καταφερόταν πρόσφατα εναντίον των ιδιωτικών παν/μίων. Ας του είχε ψιθυρίσει κάποιος στο πιθανότατα βουλωμένο από τις ντουντούκες των νεανικών του διαδηλώσεων αυτί, ότι πολλές από τις ιατρικές ανακαλύψεις που του χαρίζουν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής, πολλά από τα θαυμαστά επιστημονικά επιτεύγματα για τα οποία μαθαίνουμε μέσω των εφημερίδων και στον τόπο μας και μεγάλο μέρος επιστημονικής έρευνας αιχμής γίνονται παγκοσμίως σε παν/μια που στην Ελλάδα θα λέγαμε "ιδιωτικά". Σε παν/μια απελευθερωμένα δηλαδή από τον δολοφονικό κρατικό εναγκαλισμό, από ΔΟΑΤΑΠ και ΔΙΚΑΤΣΑ, από διαπλοκή και αναξιοκρατία. Φοβάμαι όμως ότι κάποιοι τσίπρες αδίστακτα γουστάρουν να μένει αυτή η χώρα στάσιμη και να πισωπατά, προκειμένου να κάνουν αυτοί τα βηματάκια τους "μπροστά". Μ' άρεσε κι αυτό που είπε η Κανέλλη: ένας trendy πρόεδρος για ένα Emo κόμμα.

    ΥΓ: Εννοείται ότι εύχομαι να κάνω πολύ λάθος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γεράσιμε, ας του αφήσουμε ένα περιθώριο (περίοδο χάριτος, που λέμε...), και εδώ θα είμαστε να τα ξανακουβεντιάσουμε όλα αυτά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ας αφήσουμε τις πρώιμες αμφιβολίες και ας σταθούμε στο ύψος της ιστορικής ευκαιρίας για κάτι καινούργιο. Με κριτική στάση βεβαίως. Και ας του ευχηθούμε να είναι σιδεροκέφαλος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενστάσεις και ισχυρισμοί
κατατίθενται μόνον εγγράφως
(Χασοδίκειος Πολιτική Δικονομία, άρθρον 228)