Chi for Chipras

Μ' αυτά και μ' αυτά, ξεχάσαμε την περασμένη εβδομάδα να πούμε και δυο κουβεντούλες για την αλλαγή ηγεσίας στον Συνασπισμό. Ίσως βέβαια και να περισσεύει: έχουν ήδη χυθεί τόνοι μελάνι, κανονικό και ψηφιακό, για το θέμα. Τι να πούμε παραπάνω;

Παρ' όλα αυτά, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, υπάρχουν μερικά πραγματάκια που μου έχουν κάνει εντύπωση και θα ήθελα να τα επισημάνω.

Πρώτα απ' όλα, διαβάζοντας δεξιά αριστερά τα σχετικά σχόλια σε blog, άρθρα, forum κλπ. και ακούγοντας διάφορες συζητήσεις, παρατηρώ ότι ο νέος αρχηγός αντιμετωπίζεται σε μεγάλο βαθμό με μια ανυπόκριτη ειρωνία, για λόγους που ελάχιστα έχουν να κάνουν με την πολιτική: ο Τσίπρας είναι "τζόβενο", είναι "γκομενάκι", είναι "lifestyle".

Μου κάνει εντύπωση αυτή η αντιμετώπιση, και ομολογώ ότι αδυνατώ να την καταλάβω. Στα τέλη της δεκαετίας του '80, θυμάμαι ότι υπήρχε μια γενικότερη γκρίνια για τη γεροντοκρατία της πολιτικής -τότε που μεσουρανούσαν οι Α. Παπανδρέου, Μητσοτάκης, Φλωράκης. Τώρα, είκοσι χρόνια μετά, το φαινόμενο αντιστρέφεται -και ο νέος πρόεδρος του Συνασπισμού αντιμετωπίζεται με μια κάποια ιλαρότητα λόγω της νεαρής του ηλικίας.

Η πιο σοβαροφανής "κατηγορία" του είδους, είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει αναδειχθεί σε media darling. Είναι γεγονός. Αλλά δεν είναι δική του η ευθύνη: για το τηλεοπτικό μας τσίρκο, ένας 33άρης που αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή αποτελεί κελεπούρι που αποκλείεται να αφεθεί να πάει χαμένο. Για ένα διάστημα θα υποστούμε μια αναπόφευκτη τσιπροπλημμύρα -και μετά το σύστημα σιγά σιγά θα ισορροπήσει και πάλι.

Δεύτερο σημείο που μου έκανε εντύπωση, το πολιτικό δηλητήριο που χύθηκε και εξακολουθεί να χύνεται από ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ: από τη μία ο κ. Πάγκαλος με τα γνωστά του ευφυολογήματα περί σούπερ-μάρκετ κατηγορεί ανοιχτά τον Συνασπισμό για εισοδισμό (ξεχνώντας ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί). Από την άλλη η πληθωρική Λιάνα Κανέλλη, που μετά τις χαζομαρίτσες περί trendy και emo υπογράφει και αυτό το κείμενο -μνημείο φιλολογίζουσας μπουρδολογίας και άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.

Αν πρέπει να έχω μια γνώμη για τον νέο πρόεδρο του Συνασπισμού, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, θα περιοριστώ να πω ότι σε ένα κόμμα αρχών (ή που προβάλλεται ως τέτοιο) το πρόσωπο του αρχηγού είναι δευτερεύον. Ότι κατ' αρχήν με χαροποιεί που ένας άνθρωπος της γενιάς μου βρίσκεται σε μια τέτοια θέση, χωρίς να την έχει κληρονομήσει αλλά έχοντας προκύψει μέσα από μια συνεπή πορεία -ωστόσο δεν θα τον κρίνω γι' αυτό, αλλά για τις πολιτικές του θέσεις και πράξεις. Και τέλος, ότι θεωρώ αυτονόητο στόχο για ένα κόμμα που παίρνει μέρος σε εκλογές να προβάλλει αξιώσεις συμμετοχής σε ένα κυβερνητικό σχήμα: το αντίθετο θα με ενοχλούσε. Το να κάνεις μονίμως κριτική από το απυρόβλητο των εδράνων της αντιπολίτευσης είναι εύκολο -το δύσκολο είναι να κάνεις την υπέρβαση και να καταθέσεις προτάσεις. Κατά συνέπεια, θεωρώ ότι το "πήραν τα μυαλά τους αέρα" που ακούγεται τελευταία μπορεί μεν να έχει μία βάση, αλλά ξεκινά από λάθος σκεπτικό.

Κατά τα άλλα, εξακολουθώ να υποστηρίζω όσα έγραφα πριν από είκοσι ημέρες για το Συνασπισμό -είναι περιττό να τα επαναλάβω.

Και δυο κουβέντες για τον απελθόντα πρόεδρο: δεν θεωρώ ότι ο Αλέκος Αλαβάνος σημάδεψε την πολιτική ιστορία του τόπου συνολικά ή της αριστεράς ειδικότερα. Δεν θα ήθελα να επαναλάβω κοινοτοπίες για το ήθος και την εντιμότητά του -λες και είναι κάτι αφύσικο, ενώ το φυσιολογικό θα ήταν ένας πολιτικός αρχηγός σαν τον Ντον Κορλεόνε. Άσε που πάντοτε με εκνεύριζε η χαρακτηριστική του έλλειψη ρητορικής ικανότητας... Αλλά πρέπει να του αναγνωρίσω δύο πράγματα:

Πρώτον, τη δήλωση που έκανε τον Σεπτέμβριο μετά τις εκλογές και την άνοδο του ποσοστού του Συνασπισμού: αντί να θριαμβολογήσει, παραδέχτηκε τίμια ότι η αύξηση της δύναμης του κόμματος αποτελεί "μια δοκιμή". Στη χώρα όπου έχουμε συνηθίσει την επομένη των εκλογών να αυτοχαρακτηρίζονται όλοι νικητές, αυτή η δήλωση είναι κάτι.

Και δεύτερον, ότι αποχώρησε οικειοθελώς από την καρέκλα σε μια χρονική στιγμή που δεν αντιμετώπιζε αμφισβήτηση, που το κόμμα καταγράφει ανοδική πορεία, που κοντολογίς θα είχε κάθε λόγο να συνεχίσει. Αν το έκανε γιατί κουράστηκε ή γιατί θεώρησε ότι ο ίδιος "μέχρι εκεί" μπορούσε, δεν το ξέρω. Αλλά σε κάθε περίπτωση είναι μια δύσκολη πολιτική απόφαση, που ο Αλαβάνος την πήρε -και είναι γι' αυτό άξιος συγχαρητηρίων.

Καλορίζικος λοιπόν ο νέος πρόεδρος, και μακάρι να σαρώσει κάθε αμφισβήτηση... Θα είναι καλό για όλους μας, ομοϊδεάτες και μη.



Υ.Γ.: Παρά τα όσα έγραψα παραπάνω για την απολιτίκ κριτική, γέλασα πολύ με αυτό το κείμενο -που επαναπροσδιορίζει τη σχέση αριστεράς και γραβάτας... Ο καθένας με τις αντιφάσεις του :)

.