Αριστερός λαϊκισμός: Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού

Ένα από τα δευτερεύοντα σήριαλ που διαδραματίζονται στην κοινωνικοπολιτική ζωή της χώρας μας τον τελευταίο καιρό είναι το σήριαλ "Μητροπολιτικό Πάρκο στο Ελληνικό". Με συνεχείς αντεγκλήσεις και διαμάχες, όπου από τη μια μεριά στέκεται αγέρωχο το ΥΠΕΧΩΔΕ και από την άλλη πολλοί και διάφοροι, προεξάρχοντος του Συνασπισμού, της "Ελευθεροτυπίας", των γειτονικών δήμων και πλήθους οργανώσεων.

Το περί ου ο λόγος πάρκο, που υποτίθεται ότι θα δημιουργηθεί στους χώρους του παλιού αεροδρομίου, προέκυψε ως δέσμευση του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, την οποία στη συνέχεια υπερθεμάτισε -για προφανείς λόγους- και η Νέα Δημοκρατία. Βέβαια, η δέσμευση των δύο κομμάτων εξουσίας είχε και ένα υστερόγραφο: ότι μέρος των ελεύθερων εκτάσεων θα παραχωρούνταν για "οικιστική αξιοποίηση" προκειμένου να βρεθούν πόροι για τη δημιουργία και τη συντήρηση του πάρκου.

Πάνω σε αυτό το υστερόγραφο στήθηκαν τα αριστερά οδοφράγματα, με σημαία την απάντηση που έδωσε η Ευρωπαία επίτροπος Ντανούτα Χούμπνερ σε ερώτηση του ευρωβουλευτή του Συνασπισμού Δημήτρη Παπαδημούλη: το έργο είναι "επιλέξιμο" για κοινοτική χρηματοδότηση, άρα λεφτά υπάρχουν, άρα η προσπάθεια του ΥΠΕΧΩΔΕ να δοθεί μέρος του αεροδρομίου για ανοικοδόμηση γίνεται για να τσιμεντοποιηθεί το "πάρκο", να κερδοσκοπήσουν οι εργολάβοι κλπ κλπ.

Η αντίρρηση αυτή έχει μια λογική, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, μόνο που θέτει το πρόβλημα σε λάθος βάση (με ευθύνη βέβαια και του Υπουργείου, που απαντά στην ίδια βάση). Το πραγματικό ερώτημα είναι πρωθύστερο: όχι πού θα βρεθούν τα λεφτά για να γίνει το πάρκο στο Ελληνικό, αλλά αν χρειάζεται να γίνει το πάρκο στο Ελληνικό.

Πριν με πάρεις με τις λεμονόκουπες, σπεύδω να εξηγηθώ. Ναι, το ξέρω ότι η Αθήνα είναι η πόλη με το χαμηλότερο ισοζύγιο χώρων πρασίνου ανά κάτοικο ανάμεσα στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Και ναι, δέχομαι ότι, με βάση αυτήν τη διαπίστωση, η λογική επιβάλλει να πρασινίζει και να αποδίδεται στην κοινή χρήση κάθε χώρος που απελευθερώνεται από άλλες χρήσεις, όπως το πρώην αεροδρόμιο.

Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για οποιονδήποτε χώρο. Μιλάμε για μια τεράστια έκταση, που αρχικά εκτιμούνταν στα 4.500 στρέμματα, μετά αυγάτισε στα 5.300 και σήμερα αρμοδίως υπολογίζεται σε 6.500. Μιλάμε για ένα σημαντικό περιουσιακό στοιχείο του ελληνικού κράτους, πληρωμένο από την τσέπη όλων μας, που η τρέχουσα αξία του στην αγορά -σαν οικόπεδα- μπορεί άνετα να φτάνει τα πέντε δισεκατομμύρια ευρώ. Η λογική επιβάλλει, πριν αποφασίσουμε πώς θα αξιοποιήσουμε το περιουσιακό αυτό στοιχείο, να το σκεφτούμε καλά: που σημαίνει να γίνουν μελέτες σκοπιμότητας, να εξεταστούν διεξοδικά όλες οι εναλλακτικές δυνατότητες και να επιλεγεί αυτή που θα φέρει το μεγαλύτερο όφελος στο κοινωνικό σύνολο. Που δεν είναι απαραιτήτως εκείνη που "γράφει" καλύτερα σε ένα προεκλογικό πρόγραμμα.

Σε τι θα ωφεληθεί το μητροπολιτικό πολεοδομικό συγκρότημα που ονομάζουμε "Αθήνα" σήμερα από τη δημιουργία ενός πάρκου με μέγεθος διπλάσιο του Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης στο Νοτιοανατολικό άκρο του; Αυτή είναι η απορία μου, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, και μένει αναπάντητη. Μήπως θα βελτιώσει τις κλιματικές συνθήκες στο Λεκανοπέδιο; Αμφίβολο -ειδικός δεν είμαι, αλλά θυμάμαι πως το Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας αναγνωρίζει ότι το κλίμα στο Λεκανοπέδιο ρυθμίζεται κυρίως από τις αέριες μάζες που έρχονται από Βορράν. Και θυμάμαι ακόμα ότι αυτός είναι ο λόγος που το ίδιο Σχέδιο προβλέπει να παραμείνει αδόμητος πάση θυσία ο αυχένας μεταξύ Πάρνηθας και Πεντέλης. Και θυμάμαι ακόμα ότι αυτά τα ξαναλέγαμε το καλοκαίρι με αφορμή την πυρκαγιά της Πάρνηθας. Άλλαξε κάτι από τότε;

Μήπως το τεράστιο πάρκο του Ελληνικού θα γίνει πόλος έλξης για τους κατοίκους της πόλης; Για τα γειτονικά προάστια, δεν αμφιβάλλω. Αλλά αν μιλάμε για τους κατοίκους της Κυψέλης, των Πατησίων, του Γκύζη, ή ακόμα του Περιστερίου, των Λιοσίων, των Αγίων Αναργύρων και πάει λέγοντας, αμφιβάλλω και πολύ μάλιστα. Και ναι, αν γίνει το πάρκο θα έχουμε σημαντική αύξηση του ισοζυγίου πρασίνων χώρων ανά κάτοικο -μήπως όμως αυτή η αύξηση θα είναι πλασματική, εφ' όσον λίγοι θα μπορούν να επωφεληθούν;

Αντί λοιπόν για ένα φαραωνικό πάρκο ίσο με είκοσι Πεδία του Άρεως στο Ελληνικό, δεν θα ήταν άραγε προτιμότερο να αρκεστούμε σε κάτι μικρότερο εκεί, και να φτιάξουμε δέκα Πεδία του Άρεως σε άλλες περιοχές της πόλης, που μπορεί να τα έχουν και πιο πολύ ανάγκη;

Βεβαίως, αυτά τα ερωτήματα που θέτω (όχι πρώτος) εγώ με το απλοϊκό μυαλό μου, θα έπρεπε να έχουν τεθεί ήδη από άλλους, αρμοδιότερους. Και θα έπρεπε να έχουν απαντηθεί με πιο υπεύθυνο τρόπο: με εμπεριστατωμένες μελέτες, από ειδικούς επιστήμονες, που θα εξέταζαν όλες τις παραμέτρους. Σε μια σοβαρή χώρα, η απελευθέρωση ενός τέτοιου χώρου θα αντιμετωπιζόταν σαν ευκαιρία για μια ευρύτερη αστική ανάπλαση, που θα μπορούσε να λύσει προβλήματα και να δώσει νέα πνοή στην πόλη. Σε μια σοβαρή χώρα, θα είχε ζητηθεί να εκπονηθούν πλήρεις μελέτες, που θα εξέταζαν πολλά διαφορετικά σενάρια. Σε μια σοβαρή χώρα, οι μελέτες αυτές θα είχαν ήδη ολοκληρωθεί και τεθεί σε δημόσια διαβούλευση. Σε μια σοβαρή χώρα, τέλος, μια σοβαρή αριστερή αντιπολίτευση θα τα απαιτούσε όλα αυτά, και θα πάλευε για να διασφαλιστούν, αντί να συνθηματολογεί ακόπως και ανευθύνως.

Και εδώ ερχόμαστε στον τίτλο του ποστ, που μιλάει για αριστερό λαϊκισμό. Τον λαϊκισμό του προτεταμένου δάχτυλου, που κουνιέται επιτιμητικά: "Ορίστε κύριε υπουργέ, σας τα βρήκαμε τα λεφτά. Γιατί δεν ομολογείτε τους ανόσιους σκοπούς σας;". Δεν λέω ότι ο Σουφλιάς δεν έχει τέτοιους σκοπούς -μπορεί να έχει και με το παραπάνω. Αλλά η δουλειά της αριστεράς δεν είναι μόνο να καταγγέλλει: πρέπει και να προτείνει. Και όταν προτείνει πρέπει να το κάνει ρεαλιστικά, υπεύθυνα και με γνώμονα το κοινό όφελος -όχι το στενό εκλογικό δικό της. Και αυτό σημαίνει να λέει στον κόσμο αυτό που είναι λογικό και ενδεδειγμένο να γίνει -που πάλι δεν είναι απαραίτητα και αυτό που ο κόσμος θέλει να ακούσει.

Διαφορετικά η αριστερά δεν κάνει πολιτική: λαϊκίζει.

(συνεχίζεται)