Ωραίες ιστορίες από το παρελθόν: ο Α. στην Αθήνα

Παραμονές των Χριστουγέννων, κατέφθασε στην πρωτεύουσα εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενος ο παλιός και αδερφικός φίλος Α., τράνζιτο για το Ελ-Βενιζέλος, απ' όπου θα αναχωρούσε για την Ισπανία για να περάσει εκεί τας εορτάς.

Εκτός από φίλος, ο Α. έχει διατελέσει και επίτιμος συγκάτοικος στο σπιτικό που διατηρούσαμε επί τριετία στην Κομοτηνή, κατά τα ένδοξα και -φευ- μακρινά ήδη χρόνια των σπουδών μας. "Επίτιμος" σημαίνει ότι έμενε μεν στο σπίτι, χωρίς όμως να συνεισφέρει στο ενοίκιο: συνεισέφερε όμως με την παρέα, την κιθάρα, καθώς και με κάτι κονσέρβες τυρί εκστρατείας καθ' όν χρόνον υπηρετούσε τη θητεία του στη μαμά πατρίδα (στο σώμα Εφοδιασμού-Μεταφορών κατά σύμπτωση).

Επιπλέον, ο Α. λειτουργεί και ως συνδετικός κρίκος μιας ευρείας παρέας ανθρώπων που γνωριζόμαστε από Επάνω, ζούμε και δουλεύουμε εδώ Κάτω, αλλά τα τελευταία χρόνια βλεπόμαστε όλο και λιγότερο, λόγω των διαρκώς αυξανόμενων υποχρεώσεων όλων, επαγγελματικών, οικογενειακών και λοιπών...

Ήταν λοιπόν Σάββατο, είχαμε περπατήσει κάμποση ώρα την πόλη ξεκινώντας από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και καταλήγοντας σε μεζεδοπωλείο-στέκι πλησίον του Σταθμού Λαρίσης, είχαμε ρημαδοφάει και ρημαδοπιεί, είχαμε ψωνίσει γλυκά στο γυρισμό, και είχαμε σωριαστεί στον καναπέ κουβεντιάζοντας με τις ώρες. Λιγότερο για τα παλιά και περισσότερο για τα καινούργια. Πλην όμως, εξαιτίας ενός ραντεβού που δεν έγινε ποτέ, είχαμε ξεμείνει στο σπίτι οι τρεις μας (ο Α., η συμβία κι εγώ), υποκύπτοντας στην πέψη του βόα και χωρίς να έχουμε κανονίσει τίποτα για το βράδυ.

Κι όταν αρχίσαμε να κάνουμε κάποια τηλέφωνα στους φίλους από Επάνω, όλοι είχαν διάφορες υποχρεώσεις -ένεκα και των ημερών, υπήρχαν Ευγενίες και Χρήστοι που γιόρταζαν, βαφτιστήρια που περίμεναν το δώρο τους, αδέλφια με γενέθλια και τα συναφή. Και τα σχέδια της εξόδου ναυάγησαν, και μείναμε με μια μικρή απογοήτευση -για το ραντεβού που δεν έγινε, και για τους φίλους που δεν θα βλέπαμε εξαιτίας του ραντεβού που τελικά δεν έγινε. Μαλακία...

Κάπου εκεί όμως πατήθηκε ξαφνικά κάποιος αόρατος διακόπτης. Και περασμένα μεσάνυχτα άρχισαν να χτυπάνε τα κινητά: "Ερχόμαστε από εκεί". Και κατέφθασε η Α. με τον Γ., δραπετεύσαντες από το σπίτι εορτάζουσας φίλης, φορώντας τα καλά τους. Και πιο μετά, ο άλλος ο Γ. με την άλλη την Α. και τον κουμπάρο τους τον Σ., δεινό μάγειρα, ο οποίος κρατούσε παραμάσχαλα και μια τεράστια χύτρα με γλυκόξινο κοτόπουλο, που το είχε φτιάξει για το πάρτι γενεθλίων της αδερφής του Γ. όπου ήταν προηγουμένως, και το έφερε -όσο περίσσεψε- για να μην πάει χαμένο. Και απλωθήκαμε σε καναπέ, καρέκλες, σκαμπώ και στο χαλί (και λέγαμε με τη συμβία "ρε συ, μήπως πρέπει τελικά να αγοράσουμε μαξιλάρες για το σαλόνι;"). Και φάγαμε το γλυκόξινο με τις πιπεριές, που ήταν κρύο αλλά καθόλου δεν μας χάλασε. Και ήπιαμε ό,τι υπήρχε στο σπίτι που να πίνεται. Και αστειευτήκαμε, αλληλοπειραχτήκαμε, γελάσαμε. Και κάναμε πλάκα στον Α. που έχει μια κάποια γκίνια με τις γυναίκες, στον Γ. που στις ελεύθερες ώρες του τραγουδάει ροκιές και θα έφευγε μετά την πρωτοχρονιά για συναυλίες στην Κύπρο ("να τους πεις ότι είσαστε μπολλά ευντυχισμένοι που μπαίζετε σντην Τσύπρον"), στην Α. που το πατρικό της είναι στην Πολιτεία και παραδοσιακά την κοροϊδεύω ότι χρειάζεται διαβατήριο για να πάμε εκεί ("τι ωραίο ρε συ εκείνο το μπρι που φάγαμε στα γενέθλιά σου το 2002! Από το Μπορντώ στο φέρανε;")... Και -με δυο λόγια- ξαναγίναμε πάλι, έστω και για λίγο, έστω και μέσα στο στρίμωγμα των ημερών και των ζωών μας, το ρέμπελο φοιτηταριάτο που ήμασταν κάποτε -τότε που πηγαίναμε ο ένας στο σπίτι του άλλου με άδεια χέρια και χωρίς να πάρουμε τηλέφωνο πριν, τότε που πίναμε τσίπουρα υπόπτου προελεύσεως και Ρετσίνα Μαλαματίνα, τότε που βγαίναμε από το σπίτι με ένα πεντακοσάρικο στην τσέπη (και μιλάω δραχμές, εκείνο το πρασινωπό με τον Καποδίστρια ντε!) και γυρίζαμε μετά από δύο μέρες...

Και -να πάρει ο διάολος- ήταν όμορφα. Και όλοι θα θέλαμε να το επαναλάβουμε, "όχι πάλι μετά από δέκα μήνες" -αλλά τελικά έτσι θα γίνει, αν γίνει, ας μην κοροϊδευόμαστε, το ξέρουμε όλοι καλά. Αλλά έστω κι έτσι, ήταν όμορφα...

-Άντε ρε, καληνύχτα. Προσεκτικά στο δρόμο. Και πού 'σαι, μη χαθούμε πάλι, έεε;