Η νομιμότητα κόπτεται παρουσία του πελάτου

Εφόσον, λοιπόν, ζητάτε τη νομική μου άποψη, σας λέω: Πρώτον, όσον αφορά την πράξη νομοθετικού περιεχομένου, είτε κυρωθεί είτε δεν κυρωθεί, όπως ξέρετε, δεν χάνονται αναδρομικά οι έννομες συνέπειές της ως προς τον χρόνο, στον οποίο ανατρέχει. Δεύτερον, η υπουργική απόφαση, η οποία ουσιαστικά κλείνει την ΕΡΤ Α.Ε., έχει νομοθετική εξουσιοδότηση και αρκεί.

(από εδώ, σελ.47)

Ας εξηγήσουμε λοιπόν τι μας λέει εδώ ο μέγας και έγκριτος νομικός Μάκης Βορίδης:

Εμείς, και όπου "Εμείς" βλέπε "η Νέα Δημοκρατία", ή μάλλον ακριβέστερα "ο Σαμαράς και το επιτελείο του", αποφασίσαμε να κλείσουμε την ΕΡΤ. Δεν το αποφάσισε η κυβέρνηση, εφόσον τα άλλα δύο κόμματα που συμμετείχαν τότε δεν συμφωνούσαν, δεν το αποφάσισε το υπουργικό συμβούλιο, που δεν συνεδρίασε ποτέ και δεν έλαβε ποτέ απόφαση επί του θέματος, το αποφάσισε ο πρωθυπουργός προσωπικά. Για να κλείσει η ΕΡΤ, το λοιπόν, έπρεπε να εκδοθεί μια κοινή υπουργική απόφαση, την οποία ο νόμος -όπως ίσχυε τότε- άφηνε να εννοηθεί, χωρίς να είναι και απολύτως σίγουρο, ότι έπρεπε να τη συνυπογράψει και ο Μανιτάκης (τότε υπουργός διοικητικής μεταρρύθμισης).

Αλλά ο Μανιτάκης δεν θα την υπέγραφε. Γι' αυτό λοιπόν Εμείς αποφασίσαμε να παρακάμψουμε τον Μανιτάκη. Φτιάξαμε λοιπόν την περίφημη πράξη νομοθετικού περιεχομένου, την στείλαμε στον Παπούλια, που ως διακοσμητικό φυτό υπογράφει αδιακρίτως ό,τι και να του βάλουν μπροστά του, και τροποποιήσαμε τον νόμο ώστε να είναι σαφές ότι δεν απαιτείται πια η υπογραφή του Μανιτάκη. Την ίδια μέρα, Εμείς στείλαμε στο ΦΕΚ τόσο την πράξη όσο και την υπουργική απόφαση και κλείσαμε την ΕΡΤ.

Τόσο απλά. Αφού λοιπόν Εμείς κάναμε τη δουλίτσα μας, αφού έγινε μετά ό,τι έγινε, αφού ο Μανιτάκης πήρε πόδι και ήρθε στη θέση του ο Κούλης, που ασφαλώς και δεν πρόκειται να δημιουργήσει τέτοιο πρόβλημα εάν παραστεί ανάγκη στο μέλλον, τι να την κάνουμε πια την πράξη νομοθετικού περιεχομένου, δεν τη χρειαζόμαστε, και άρα δεν την κυρώνουμε. Έτσι γουστάρουμε βρε αδερφέ. 

Μα είναι δυνατόν να επιτρέπεται κάτι τέτοιο; Και όμως ναι. Είναι δυνατόν.

Είναι δυνατόν γιατί, ναι μεν το Σύνταγμα προβλέπει ότι οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου πρέπει να κυρώνονται από τη Βουλή, ωστόσο προβλέπει επίσης ότι αν δεν κυρωθούν μέσα στη νόμιμη προθεσμία (ή αν δεν υποβληθούν καν προς κύρωση) παύουν να ισχύουν, αλλά στο εξής.

Είναι δυνατόν γιατί, όπως συνάγεται από το ίδιο το Σύνταγμα και δέχεται παγίως η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, στο μεσοδιάστημα από την έκδοσή τους μέχρι την εκπνοή της προθεσμίας κύρωσής τους, μεσοδιάστημα που μπορεί να ξεπερνά τους τέσσερις μήνες (και υπό συνθήκες ακόμα περισσότερο) οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ισχύουν κανονικά και παράγουν τα έννομα αποτελέσματά τους σαν να επρόκειτο για νόμους ψηφισμένους από τη Βουλή.

Είναι δυνατόν γιατί εξίσου παγίως και διαχρονικά η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας αρνείται να εξετάσει αν συντρέχει επείγουσα και απρόβλεπτη ανάγκη για την έκδοση της μίας ή της άλλης πράξης νομοθετικού περιεχομένου, διότι αυτά λέει είναι πράγματα που ανάγονται στη σφαίρα της πολιτικής ευθύνης των οργάνων που ασκούν τη νομοθετική εξουσία, κι αν τα όργανα αυτά έκριναν το επείγον και το απρόβλεπτο, εμάς λόγος δεν μας πέφτει. Ομοίως δεν μας πέφτει λόγος αν την πρόταση για την έκδοση της πράξης την έκανε όλο το υπουργικό συμβούλιο ή το μισό, αν συνεδρίασε έστω το υπουργικό συμβούλιο ή αν η πράξη πήγαινε δια περιφοράς από υπουργείο σε υπουργείο, και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες. Αυτά θεωρητικά θα έπρεπε να τα ελέγχει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά αυτός δεν ασχολείται με τετριμμένα, περιορίζεται να εκφωνεί δεκάρικους και να απονέμει παράσημα σε έμορφες αστυνομικίνες.

Το άρθρο 44 του Συντάγματος, που ορίζει πότε μπορούν να εκδοθούν πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, ξεκινάει με τις εξής λέξεις: "Σε έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης". Πέντε από τις οκτώ λέξεις φωνάζουν, μέσα στα πλαίσια της ευπρέπειας που επιβάλλουν τα συμφραζόμενα του καταστατικού χάρτη της χώρας βέβαια αλλά πάντως φωνάζουν, ότι αυτό που λέει εδώ ο συνταγματικός νομοθέτης είναι κάτι σαν "κοιτάξτε, σας αφήνω εδώ ένα παραθυράκι για την κακιά την ώρα, αλλά το νου σας ρεμάλια, μην το παραχέσετε". Κι όμως, ο Μάκης ο Βορίδης μας λέει, με όλο το θράσος του κόσμου, ότι Εμάς στ' αρχίδια μας τι λέει το Σύνταγμα, Εμείς χρειαζόμασταν μια πράξη νομοθετικού περιεχομένου μιας χρήσης για να κάνουμε μία και μόνη, συγκεκριμένη δουλίτσα. Και τη δουλίτσα μας την κάναμε, ξεχειλώσαμε το παραθυράκι όσο να χωράει το τέρας που θέλαμε να περάσουμε από μέσα, αποφασίσαμε και διατάξαμε, φτιάξαμε μια προσωρινή εκδοχή της νομιμότητας όπως μας βόλευε τη δεδομένη χρονική στιγμή και μετά την παρατήσαμε στην τύχη της, γιατί δεν μας ενδιαφέρει πια το ζήτημα.

Κι έτσι, η από 11 Ιουνίου 2013 πράξη νομοθετικού περιεχομένου θα μείνει στην ιστορία ως εργαλείο μιας χρήσης, σαν τα μανταλάκια στις διαφημίσεις του Τζάμπο: χρησιμοποιήθηκε μία φορά και τα έβγαλε τα λεφτά της. Και αυτή η εξόφθαλμη καταστρατήγηση του Συντάγματος, αυτή η κραυγαλέα κατάχρηση ενός θεσμικού εργαλείου για σκοπούς εντελώς διαφορετικούς από αυτούς που υποτίθεται ότι εξυπηρετεί η ύπαρξή του, μέσα από μια διεστραμμένη διαδικασία αντιστροφής της πραγματικότητας βαφτίστηκε νομιμότητα, την οποία υπερασπίζονται προσωπικότητες όπως ο Σίμος ο Κεδίκογλου και ο Μάκης ο Βορίδης.


ΥΓ: Για μια πιο εμπεριστατωμένη νομική ανάλυση του ζητήματος, βλέπε εδώ.

.