14 Φεβρουαρίου 2012

Οι δύο πραγματικότητες



Όσον αφορά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας την Κυριακή υπάρχουν δύο πραγματικότητες. Η μία είναι η πραγματική πραγματικότητα, αυτή που ζήσαμε όλοι εμείς που ήμασταν στους δρόμους, που είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια. Σε αυτήν την πραγματική πραγματικότητα, γύρω στις 6 το απόγευμα της Κυριακής η Σταδίου ήταν γεμάτη κόσμο από πάνω μέχρι κάτω, το ίδιο και η Πανεπιστημίου, το ίδιο και όλοι οι κάθετοι μεταξύ Πανεπιστημίου και Ακαδημίας, το ίδιο και τα πέριξ της Ομόνοιας. Μέχρι εκεί είδα εγώ. Από μαρτυρίες άλλων, την ίδια ώρα ήταν επίσης γεμάτη η Μητροπόλεως από πάνω μέχρι κάτω, η Φιλελλήλων, η Αμαλίας μέχρι τουλάχιστον τις Στήλες του Ολυμπίου Διός, ένα μέρος της Ακαδημίας. Βάλε αυτήν την εικόνα στο μυαλό σου και προσπάθησε να τη μεταφράσεις σε αριθμούς. Με τους μετριοπαθέστερους των υπολογισμών, μιλάμε οπωσδήποτε για εξαψήφιο αριθμό ανθρώπων. Δηλώνω ανίκανος να κάνω μια υπεύθυνη, έστω και κατά προσέγγιση εκτίμηση, αλλά αν μου βάλεις το μαχαίρι στο λαιμό, αν επιμένεις ντε και σώνει να σου πω ένα νούμερο, θα πω κάτι κοντά στις 300.000 (κι αν πέφτω έξω, θα είναι μάλλον προς τα κάτω).

Αυτά, στην πραγματική πραγματικότητα. Υπάρχει όμως και η εικονική πραγματικότητα των ΜΜΕ. Υπάρχει για παράδειγμα το ρεπορτάζ στο χτεσινό φύλλο των Νέων. Στο οποίο διαβάζουμε ότι "τουλάχιστον τριάντα χιλιάδες πολίτες, σύμφωνα με τις επίσημες εκτιμήσεις της Αστυνομίας" βρέθηκαν στην Πλατεία Συντάγματος, απ' όπου -μετά από "εκκαθαριστική επιχείρηση" των αστυνομικών δυνάμεων- "υποχώρησαν" και σκορπίστηκαν στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Στην εικονική πραγματικότητα του ρεπορτάζ, οι χιλιάδες διαδηλωτές που δεν έφτασαν ποτέ στην Πλατεία Συντάγματος, που εμποδίστηκαν να φτάσουν στην Πλατεία Συντάγματος από τον χημικό πόλεμο που εξαπέλυσε εναντίον τους η Αστυνομία, δεν υπήρξαν ποτέ. Όπως δεν έφτασαν στην πλατεία, έτσι δεν χώρεσαν και στο ρεπορτάζ. Την ίδια ώρα που μέσα στη Βουλή ψηφιζόταν το PSI των ομολόγων, στα γραφεία της σύνταξης των Νέων οι ρεπόρτερ της εφημερίδας εφάρμοζαν το δικό τους PSI, κουρεύοντας τον αριθμό των διαδηλωτών κατά τουλάχιστον (εντελώς τουλάχιστον) 70 %. Θα σας εξαφανίσωμεν, όπως είχε πει και ο Κωνσταντάρας-Μαυρογυαλούρος στο "Υπάρχει και φιλότιμο". Και μας εξαφάνισαν.

Δεν λέω, είδηση είναι και οι σπασμένες βιτρίνες και τα καμμένα μαγαζιά. Αλλά είδηση είναι και η παρουσία τόσων χιλιάδων ανθρώπων στο δρόμο. Τόσων χιλιάδων ανθρώπων που προσπέρασαν την εκστρατεία ψυχολογικού πολέμου των προηγούμενων ημερών, ενορχηστρωμένη και εκτελεσμένη από έγκριτους αρθρογράφους μέχρι τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που δεν έπαψαν να μας τονίζουν ότι η εναλλακτική του PSI, του νέου μνημονίου, της νέας δανειακής σύμβασης είναι -ούτε λίγο ούτε πολύ- οι εφτά πληγές του Φαραώ που θα πέσουν πάνω στα κεφάλια μας. Μπορεί να είμαστε όλοι ηλίθιοι, εγκάθετοι, νοσταλγοί του κόμματος της δραχμής, βολεμένοι του φαύλου συστήματος που δεν θέλουμε να χάσουμε τα αθέμιτα προνόμιά μας. Ό,τι και να είμαστε, όμως, ήμασταν δεκάδες χιλιάδες και ήμασταν εκεί, και η παρουσία μας από μόνη της αποτελεί ένα πολιτικό γεγονός που θα έπρεπε στοιχειωδώς να αναλυθεί, και πάντως οπωσδήποτε να καταγραφεί στα πλαίσια ενός ρεπορτάζ που θα ήταν πραγματικό ρεπορτάζ, και όχι ημιεπίσημο ανακοινωθέν της ΓΑΔΑ. Τι είδους δημοσιογραφία είναι αυτή που εξαφανίζει τόσυς ανθρώπους από την εικόνα, ποια πραγματικότητα σκιαγραφεί, τι ενημέρωση προσφέρει; Τι θα καταλάβει ο αναγνώστης των Νέων που μένει π.χ. στην Τρίπολη, που δεν ήταν στους δρόμους την Κυριακή και διάβασε την εφημερίδα του τη Δευτέρα για να μάθει τι έγινε;

Ρητορικά τα ερωτήματα; Δεν θα τό 'λεγα. Μπορεί εμείς να γράφουμε στα μπλογκ, στο τουίτερ και στα λοιπά σόσιαλ-μύδια και να νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε, δημοσιογραφία των πολιτών κι έτσι, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, δεν διαμορφώνουμε εμείς την κοινή γνώμη, οι εφημερίδες και τα κανάλια τη διαμορφώνουν. Για την ώρα, έστω, στην Ελλάδα, έστω. Αλλά επ' αυτού μιλάμε. Και είναι πια ξεκάθαρο ότι τη διαμορφώνουν με όρους embedded journalism και information warfare, σε βαθμό αηδίας πλέον, σε βαθμό που οι λέξεις "δημοσιογραφία" και "ενημέρωση" χάνουν το νόημά τους και ξεφτιλίζονται. Πρόκειται για στυγνή, ατόφια, εξώφθαλμη προπαγάνδα. Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με τ' όνομά τους: στο information warfare που ξεκίνησαν, αυτοί είναι ο εχθρός.



ΥΓ: Να είσαι φερέφωνο με υπογραφή, εκπομπή στην τηλεόραση, μόνιμη επιφυλλίδα και μεγάλο κασέ, το καταλαβαίνω. Δεν το επικροτώ, αλλά το καταλαβαίνω. Να είσαι φερέφωνο των 700, 800, άντε 1.000 ευρώ με μπλοκάκι, όχι, αυτό δεν το καταλαβαίνω. Κι αν αύριο ο μύλος που ταΐζεις με τα ξεφτιλισμένα ρεπορτάζ που κάνεις αρχίσει να αλέθει κι εσένα, από μένα συμπαράσταση μην περιμένεις. Όλα δανεικά είναι.


.

13 σχόλια:

  1. κάπως έτσι...

    http://bitaites.org/wp-content/uploads/2011/10/roma.jpg

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ήμουν στην Αμαλίας γύρω στις 6, φτάνοντας από το μετρό της Ακρόπολης υπήρχε πλήθος κόσμου από την Διονυσίου Αεροπαγίτου μέχρι και λίγο πριν το Σύνταγμα μέχρι εκεί που μπορούσα να φτάσω. Και στην Αμαλίας ψεκαστήκαμε με χημικά χωρίς να υπάρχει ούτε ένας κοκουλοφόρος ανάμεσα μας, σε κάποια στιγμή πήγε να γίνει κυκλωτική κίνηση των ΜΑΤ μέσα από τον Εθνικό κήπο αλλά ο κόσμος αντέδρασε με φωνές και γιούχα και δεν ολοκληρώθηκε. Επίσης από την οδό Σουρή μας πέταξαν χειροβομβίδα κρότου-λάμψης χωρίς όμως να φύγει το μεγάλο πλήθος. Νομίζω ότι το νούμερο των 300.000 που αναφέρεις είναι όντως πολύ μετριοπαθής εκτίμηση.

    Υ.Γ. Η πιο συγκινητική παρουσία της συγκέντρωσης ήταν μια κυρία με αυτοκινούμενο αμαξίδιο (προφανώς με κινητικά προβλήματα), μετάνιωσα που δεν πήγα να της πω ένα μεγάλο μπράβο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συμφωνώ στα πάντα, διαφωνώ στην συλλήβδην καταδίκη των κακοπληρωμένων δημοσιογράφων, με ή χωρίς εισαγωγικά.

    Η ουσία του εξευτελισμού στον οποίο μας υποβάλλει αυτό το σύστημα, είναι ότι αναγκαζόμαστε να κάνουμε αδιανόητους συμβιβασμούς για την επιβίωση.

    Δεν είμαι δημοσιογράφος, αλλά έχω υπηρετήσει αισχρά αφεντικά για 800 ευρώ, και ξέρω ότι η απάντηση στο δίλημμα "ενοίκιο ή αξιοπρέπεια" δεν είναι πάντοτε ούτε εύκολη, ούτε αυτονόητη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σεβαστό. Να παρατηρήσω πάντως ότι δεν προτείνω ούτε τον λιθοβολισμό ούτε το κάψιμό τους. Επειδή όμως οι καιροί είναι πονηροί και ο τροχός γυρίζει, αν αύριο τα βρουν μπαστούνια με το αισχρό αφεντικό που τους υποχρεώνει (έστω) να φτύνουν έτσι κατάμουτρα τον κώδικα δεοντολογίας του επαγγέλματος που επέλεξαν να υπηρετήσουν (και που ήξεραν και ξέρουν ότι υπάρχει), ε, αν μη τι άλλο ας μην περιμένουν τη συμπάθεια αυτών που έφτυσαν προχτές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συμφωνώ ότι δεν πρόκειται για δημοσιογραφία αλλά για προπαγάνδα. Βέβαια , ότι η δημοσιογραφία παγκοσμίως σήμερα υπηρετεί κυρίως συμφέροντα και δευτερευόντως την ενημέρωση είναι κοινός τόπος. Ίσως το παιχνίδι στην ελλάδα του μνημονίου να παίζεται χωρίς το παραμικρό πρόσχημα , πράγμα που μάλλον εξηγείται από την εξαιρετική κρισιμότητα - απ'όλες τις απόψεις- της κατάστασης.

    Χωρίς να έχω φυσικά πλήρη εποπτεία όλων των μέσων ενημέρωσης , νομίζω ότι τα -έστω μειοψηφικά- μέσα έντυπης και ηλεκτρονικής ενημέρωσης που προωθούν την αντιμνημονιακή θέση (= θέσεις ) λειτουργούν κατά τον ίδιο τρόπο : προπαγανδιστικά.

    Σημειωτέον , δεν είμαι "αντιμνημονιακός" , παρ'όλ'αυτά , αναγνωρίζω την ακραία προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης και με ενοχλεί και με προσβάλλει , απ'όπου κι αν προέρχεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κοίτα, πιθανόν να έχεις και δίκιο για την προπαγάνδα και της άλλης πλευράς, ωστόσο α) η ανισοκατανομή των δυνάμεων είναι εντυπωσιακή, ή για να το πω αλλιώς: οι αντιμνημονιακές θέσεις προβάλλονται κυρίως από 3-4 κομματικά "στιγματισμένες" εφημερίδες και από ηλεκτρονικά μέσα, ενώ οι υπέρ του μνημονίου από τουλάχιστον δύο μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια, κάμποσες εφημερίδες, ραδιόφωνα ΚΑΙ ηλεκτρονικά μέσα, και β) όσο έχω παρακολουθήσει, ακόμη και ο πιο ακραίος αντιμνημονιακός παραδέχεται ότι στάση πληρωμών + έξοδος από ευρωζώνη δεν είναι ρόδος στρωμένος με ροδοπέταλα. Μπορεί να έχει επιχειρήματα πειστικά ή όχι, αλλά πάντως την πραγματικότητα δεν την παραχαράσσει.

    Αυτά, με την αυτονόητη επιφύλαξη ότι κι εγώ δεν έχω πλήρη εποπτεία των πάντων, οπότε μπορεί κάλλιστα να υπάρχουν και αντιπαραδείγματα αυτού που λέω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Δε μου κάνει εντύπωση ούτε η στάση των Νέων ούτε και των άλλων μέσων. Η βία ευκολότερα πουλάει. Και μάλιστα πουλάει συναίσθημα. Αυτό χρειάζονται σήμερα: συναίσθημα κι απέχθεια. Να τους αφήσουμε ήσυχους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δέχομαι ότι η ΓΑΔΑ θα πει το κοντό της (30.000) και οι αντι-μνημονιακοί το μακρύ τους (300.000)... Εγώ δεν ήμουν στη συγκέντωση της Κυριακής... μπορώ όμως να δεχτώ ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση και άντε να εκτιμήσω το πλήθος στους 165.000.

    Αυτό όμως που μπορώ να εκτιμήσω με απόλυτη σιγουριά είναι τα 40 και κτίρια που κατέστρεψαν το βράδυ της Κυριακής το οποίο πλέον με κάνει να αναρωτιέμαι αν πράγματι υπήρχαν τόσοι πολλοί διαδηλωτές. Γιατί αν ναι, θέλω να πιστεύω ότι θα είχαν πλακώσει τους κουκουλοφόρους στο ξύλο. Στην αντίθετη περίπτωση ή ήταν και οι διαδηλωτές μέρος των αναρχικών, άρα και του προβλήματος... ή δεν ήταν τόσοι πολλοί όσοι πιστεύεις και την κοπάνησαν στην πρώτη αναμπουμπούλα!

    Αυτά επιφανιακά... γιατί μια βαθύτερη ανάλυση με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί μια μειοψηφία της τάξης του 3% επί του πληθυσμού της πρωτεύουσας πρέπει με το ζόρι να περάσει την γνώμη της στην πλειοψηφία! Μια πλειοψηφία που καταλαβαίνει ότι οι αντι-μνημονιακοί δεν προσφέρουν λύσεις άλλα μόνο δημαγωγούν και... καταστρέφουν. Και ήδη η υπομονή της, όπως και αυτή των ευρωπαίων εταίρων μας εξαντλήται με αυτά τα καμώματα τρια χρόνια τώρα!

    Δεν θα σας ενοχλούσα... μέχρι που διάβασα το σχόλιο του Φλύαρου που τόσο συγκινήθηκε από την παρουσία της κυρίας με τα κινητικά προβλήματα... οπότε μου ήρθε το αίμα στο κεφάλι. Γιατί δεν πιστεύω η εν λόγω κυρία να μπόρεσε να αγοράσει αυτοκινούμενο αμαξίδιο με τον πενιχρό μισθό/σύνταξη των 700 ευρώ. Άρα ήταν και εκείνη καλεσμένη στο πάρτυ του ‘μαζί τα φάγαμε’. Οι γονείς μου που δεν ήταν καλεσμένοι αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν στον Καναδά και να υποφέρουν πολικούς χειμώνες για να τα βγάλουν πέρα. Εμείς δεν κατορθώσαμε ποτέ να αγοράσουμε τέτοιο αμαξίδιο στην μητέρα μας όταν πριν χάσει την μάχη με τον καρκίνο είχε μειωμένη κινητικότητα. Μόνο ένα Σαββατοκύριακο νοικιάσαμε αναπηρική καρέκλα από γειτονικό φαρμακείο προκειμένου να την πάμε την τελευταία της εκδομή τρεις μήνες πριν καταλήξει!

    Και μιλάμε ότι για ζούμε στον Καναδά... ένα από τα πλουσιότερα κράτη του κόσμου με τεράστιους φυσικούς πόρους και ανθρώπους με όρεξη για δουλειά... και όμως πληρώνουμε και εμείς 16% ΦΠΑ, χαράτσι για ακίνητο τουλάχιστον 2.000 ευρώ το χρόνο, και ‘φυσικά’ το 50% των μικτών απολαβών μας πάει στην εφορία!

    Μήπως λοιπόν πρέπει να προσγειωθούν κάπως και οι ομογενείς μου;

    Σας εύχομαι καλά μυαλά... και ευχαριστώ για την φιλοξενία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Costa Argyra, αν μου επιτρέπεις , ο συλλογισμός σου ότι οι διαδηλωτές δεν ήταν και τόσοι πολλοί γιατί διαφορετικά θα πλάκωναν στο ξύλο τους ταραξίες δεν στέκει προφανώς. Αναρωτήσου μόνον εάν , σε περίπτωση που βρισκόσουν κι εσύ εκεί , θα χειροδικούσες με κουκουλοφόρους που βιαιοπραγούν κατά κτιρίων και ανθρώπων. Εξάλλου , πάρε και την εκδοχή της ΓΑΔΑ : 30.000 κόσμος δεν μπορούν να καταφέρουν 1000 το πολύ άτομα?
    Εξάλλου , η "μικρή μειοψηφία" που βγήκε στους δρόμους για να διαδηλώσει ειρηνικά δεν προσπαθεί να επιβάλλει τη γνώμη της στην πλειοψηφία , αλλά προσπαθεί να την εκφράσει και να τη διατρανώσει , αν θες . Συνταγματικό της δικαίωμά της που πρέπει μάλιστα η άσκησή του να διαφυλαχθεί στο ακέραιο από τις αρχές.
    Η δε ταύτιση που κάνεις των αντιμνημονιακών με τους ταραξίες δεν αξίζει νομίζω να τυχει αντιπαράθεσης.
    Τέλος, με την ίδια ευκολία με την οποίαν βγάζεις συμπεράσματα καταδικάζεις την άγνωστη κυρία με το αυτοκινούμενο αμαξίδιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Προσωπικά έχω κουραστεί να κάνω τη συζήτηση αν μπορεί το μεγάλο πλήθος να αφοπλίσει τους όποιους τραμπούκους. Η πικρή μου πείρα λέει πως δεν μπορεί. Αυτοί κατεβαίνουν οπλισμένοι (οι μολότοφ και τα ρόπαλα *είναι* όπλα) και πολλοί μαζί, ο κόσμος που διαδηλώνει -ειδικά την Κυριακή- είναι λίγοι-λίγοι και άμαχος πληθυσμός. Εγώ δεν θα τολμούσα να ξεκινήσω τέτοιον τσαμπουκά, εκτός αν είχα μαζί μου καμιά 20αριά ακόμα άλλους, στα ίδια τουλάχιστον κυβικά με μένα και αποφασισμένους για όλα. Και πάλι δηλαδή... Το επιχείρημα αυτό το επικαλούνται μόνο όσοι δεν τους έχουν δει ποτέ μπροστά στα μάτια τους, εν δράσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Costa Argyra

    "Γιατί δεν πιστεύω η εν λόγω κυρία να μπόρεσε να αγοράσει αυτοκινούμενο αμαξίδιο με τον πενιχρό μισθό/σύνταξη των 700 ευρώ. Άρα ήταν και εκείνη καλεσμένη στο πάρτυ του ‘μαζί τα φάγαμε’"

    Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει.

    Επειδή κατάφερε με κάποιο τρόπο η κυρία να αγοράσει το αμαξίδιο σημαίνει ότι ήταν διαπλεκόμενη/διεφθαρμένη. Να με συγχωρείς που δεν της ζήτησα να έλθει στην συγκέντρωση με εκκαθαριστικό της εφορίας και αναλυτική κατάσταση των λογαριασμών της στην Ελλάδα, Ελβετία και νήσους Κάιμαν.

    Κρίμα που η (καθ' όλα ανθρώπινη και απόλυτα σεβαστή) στεναχώρια σου για τον θάνατο της μητέρας σου σε οδηγεί σε τέτοιες συλλογιστικές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενστάσεις και ισχυρισμοί
κατατίθενται μόνον εγγράφως
(Χασοδίκειος Πολιτική Δικονομία, άρθρον 228)