Οι δύο πραγματικότητες

Όσον αφορά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας την Κυριακή υπάρχουν δύο πραγματικότητες. Η μία είναι η πραγματική πραγματικότητα, αυτή που ζήσαμε όλοι εμείς που ήμασταν στους δρόμους, που είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια. Σε αυτήν την πραγματική πραγματικότητα, γύρω στις 6 το απόγευμα της Κυριακής η Σταδίου ήταν γεμάτη κόσμο από πάνω μέχρι κάτω, το ίδιο και η Πανεπιστημίου, το ίδιο και όλοι οι κάθετοι μεταξύ Πανεπιστημίου και Ακαδημίας, το ίδιο και τα πέριξ της Ομόνοιας. Μέχρι εκεί είδα εγώ. Από μαρτυρίες άλλων, την ίδια ώρα ήταν επίσης γεμάτη η Μητροπόλεως από πάνω μέχρι κάτω, η Φιλελλήλων, η Αμαλίας μέχρι τουλάχιστον τις Στήλες του Ολυμπίου Διός, ένα μέρος της Ακαδημίας. Βάλε αυτήν την εικόνα στο μυαλό σου και προσπάθησε να τη μεταφράσεις σε αριθμούς. Με τους μετριοπαθέστερους των υπολογισμών, μιλάμε οπωσδήποτε για εξαψήφιο αριθμό ανθρώπων. Δηλώνω ανίκανος να κάνω μια υπεύθυνη, έστω και κατά προσέγγιση εκτίμηση, αλλά αν μου βάλεις το μαχαίρι στο λαιμό, αν επιμένεις ντε και σώνει να σου πω ένα νούμερο, θα πω κάτι κοντά στις 300.000 (κι αν πέφτω έξω, θα είναι μάλλον προς τα κάτω).

Αυτά, στην πραγματική πραγματικότητα. Υπάρχει όμως και η εικονική πραγματικότητα των ΜΜΕ. Υπάρχει για παράδειγμα το ρεπορτάζ στο χτεσινό φύλλο των Νέων. Στο οποίο διαβάζουμε ότι "τουλάχιστον τριάντα χιλιάδες πολίτες, σύμφωνα με τις επίσημες εκτιμήσεις της Αστυνομίας" βρέθηκαν στην Πλατεία Συντάγματος, απ' όπου -μετά από "εκκαθαριστική επιχείρηση" των αστυνομικών δυνάμεων- "υποχώρησαν" και σκορπίστηκαν στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας. Στην εικονική πραγματικότητα του ρεπορτάζ, οι χιλιάδες διαδηλωτές που δεν έφτασαν ποτέ στην Πλατεία Συντάγματος, που εμποδίστηκαν να φτάσουν στην Πλατεία Συντάγματος από τον χημικό πόλεμο που εξαπέλυσε εναντίον τους η Αστυνομία, δεν υπήρξαν ποτέ. Όπως δεν έφτασαν στην πλατεία, έτσι δεν χώρεσαν και στο ρεπορτάζ. Την ίδια ώρα που μέσα στη Βουλή ψηφιζόταν το PSI των ομολόγων, στα γραφεία της σύνταξης των Νέων οι ρεπόρτερ της εφημερίδας εφάρμοζαν το δικό τους PSI, κουρεύοντας τον αριθμό των διαδηλωτών κατά τουλάχιστον (εντελώς τουλάχιστον) 70 %. Θα σας εξαφανίσωμεν, όπως είχε πει και ο Κωνσταντάρας-Μαυρογυαλούρος στο "Υπάρχει και φιλότιμο". Και μας εξαφάνισαν.

Δεν λέω, είδηση είναι και οι σπασμένες βιτρίνες και τα καμμένα μαγαζιά. Αλλά είδηση είναι και η παρουσία τόσων χιλιάδων ανθρώπων στο δρόμο. Τόσων χιλιάδων ανθρώπων που προσπέρασαν την εκστρατεία ψυχολογικού πολέμου των προηγούμενων ημερών, ενορχηστρωμένη και εκτελεσμένη από έγκριτους αρθρογράφους μέχρι τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που δεν έπαψαν να μας τονίζουν ότι η εναλλακτική του PSI, του νέου μνημονίου, της νέας δανειακής σύμβασης είναι -ούτε λίγο ούτε πολύ- οι εφτά πληγές του Φαραώ που θα πέσουν πάνω στα κεφάλια μας. Μπορεί να είμαστε όλοι ηλίθιοι, εγκάθετοι, νοσταλγοί του κόμματος της δραχμής, βολεμένοι του φαύλου συστήματος που δεν θέλουμε να χάσουμε τα αθέμιτα προνόμιά μας. Ό,τι και να είμαστε, όμως, ήμασταν δεκάδες χιλιάδες και ήμασταν εκεί, και η παρουσία μας από μόνη της αποτελεί ένα πολιτικό γεγονός που θα έπρεπε στοιχειωδώς να αναλυθεί, και πάντως οπωσδήποτε να καταγραφεί στα πλαίσια ενός ρεπορτάζ που θα ήταν πραγματικό ρεπορτάζ, και όχι ημιεπίσημο ανακοινωθέν της ΓΑΔΑ. Τι είδους δημοσιογραφία είναι αυτή που εξαφανίζει τόσυς ανθρώπους από την εικόνα, ποια πραγματικότητα σκιαγραφεί, τι ενημέρωση προσφέρει; Τι θα καταλάβει ο αναγνώστης των Νέων που μένει π.χ. στην Τρίπολη, που δεν ήταν στους δρόμους την Κυριακή και διάβασε την εφημερίδα του τη Δευτέρα για να μάθει τι έγινε;

Ρητορικά τα ερωτήματα; Δεν θα τό 'λεγα. Μπορεί εμείς να γράφουμε στα μπλογκ, στο τουίτερ και στα λοιπά σόσιαλ-μύδια και να νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε, δημοσιογραφία των πολιτών κι έτσι, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, δεν διαμορφώνουμε εμείς την κοινή γνώμη, οι εφημερίδες και τα κανάλια τη διαμορφώνουν. Για την ώρα, έστω, στην Ελλάδα, έστω. Αλλά επ' αυτού μιλάμε. Και είναι πια ξεκάθαρο ότι τη διαμορφώνουν με όρους embedded journalism και information warfare, σε βαθμό αηδίας πλέον, σε βαθμό που οι λέξεις "δημοσιογραφία" και "ενημέρωση" χάνουν το νόημά τους και ξεφτιλίζονται. Πρόκειται για στυγνή, ατόφια, εξώφθαλμη προπαγάνδα. Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα με τ' όνομά τους: στο information warfare που ξεκίνησαν, αυτοί είναι ο εχθρός.



ΥΓ: Να είσαι φερέφωνο με υπογραφή, εκπομπή στην τηλεόραση, μόνιμη επιφυλλίδα και μεγάλο κασέ, το καταλαβαίνω. Δεν το επικροτώ, αλλά το καταλαβαίνω. Να είσαι φερέφωνο των 700, 800, άντε 1.000 ευρώ με μπλοκάκι, όχι, αυτό δεν το καταλαβαίνω. Κι αν αύριο ο μύλος που ταΐζεις με τα ξεφτιλισμένα ρεπορτάζ που κάνεις αρχίσει να αλέθει κι εσένα, από μένα συμπαράσταση μην περιμένεις. Όλα δανεικά είναι.

.