Πλησιάζοντας το παγόβουνο

Λέμε για τους δικούς μας πολιτικούς (πόσο καραγκιόζηδες είναι), αλλά και οι ξένοι δεν πάνε πίσω:

Σε ό,τι αφορά το ζήτημα της συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα στο κόστος της αρωγής προς την Ελλάδα (το λεγόμενο PSI), οι δύο Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δεν απέκλεισαν το ενδεχόμενο της αυξημένης συμμετοχής των ιδιωτών.
"Πρέπει να λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι ζήσαμε αλλαγές από τότε που λάβαμε τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου, επομένως εξετάζουμε τεχνικές αναθεωρήσεις", σημείωσε χαρακτηριστικά ο κ. Γιούνκερ.

Απ' όσο θυμάμαι, η συμφωνία της 21ης Ιουλίου δεν προέβλεπε ότι, μετά την υπογραφή της, θα σταματούσαν να κινούνται τα άστρα, οι πλανήτες ή τα χρηματιστήρια. Επομένως, το ότι "ζήσαμε αλλαγές" στο δίμηνο που μεσολάβησε είναι κάτι αυτονόητο, κάτι που δεν περιμέναμε τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ να μας το πει για να το καταλάβουμε. Το προφανές ερώτημα είναι ποιες ακριβώς ήταν αυτές οι κοσμογονικές αλλαγές, που καθιστούν αναγκαία την αναθεώρηση μιας τόσο σπουδαίας (υποτίθεται) συμφωνίας μόλις δύο μήνες μετά από την υπογραφή της και ενώ ακόμα δεν έχει καλά-καλά επικυρωθεί και εφαρμοστεί. Ερώτημα που οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι αποφεύγουν να απαντήσουν, χρησιμοποιώντας αυτήν την υπέροχη γραφειοκρατική γλώσσα που γεμίζει αράδες και σελίδες χωρίς να λέει τίποτα ("εξετάζουμε τεχνικές αναθεωρήσεις", τρέχα γύρευε δηλαδή, αυτό μπορεί να σημαίνει από αλλαγές στα σημεία στίξης μέχρι σκίσιμο της συμφωνίας και ξαναγράψιμο από την αρχή).

Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που ο Βενιζέλος τα βρίσκει τόσο μπαστούνια στις επικίνδυνες αποστολές που αναλαμβάνει στο εξωτερικό. Ο καημένος, νόμιζε ότι με τον στομφώδη βερμπαλισμό του που μαγεύει τους ιθαγενείς θα κατάφερνε να θαμπώσει και τους ομολόγους του στας Ευρώπας, έλα όμως που βρέθηκε απέναντι σε μάστορες του είδους, σε ανθρώπους που αυτό το παιχνίδι το παίζουν καλύτερα από τον ίδιο.

Αλλά το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι ο Βενιζέλος. Το πρόβλημα είναι ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί συνολικά συμπεριφέρονται σαν να έχουν όλο το χρόνο του κόσμου για να βρουν μια λύση, την οποία ψάχνουν εδώ και ενάμιση χρόνο και δεν τη βρίσκουν, η μία τους ξινίζει, η άλλη τους βρωμάει. Και στο μεταξύ η ζωή συνεχίζεται, "ζούμε αλλαγές" που λέει και ο κ. Γιούνκερ, και πρέπει να είναι τυφλός κανείς για να μη βλέπει ότι, φερ' ειπείν, η Ιταλία κατεβαίνει ένα-ένα τα σκαλοπάτια που κατεβήκαμε κι εμείς πριν βρεθούμε εκτός αγορών και πριν ξεκινήσει όλο αυτό το γαϊτανάκι που μας έφτασε εδώ που είμαστε σήμερα. Με τη μόνη διαφορά ότι, αν τυχόν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν προλάβουν να πιάσουν την ουρά τους που την κυνηγάνε τόσους μήνες τώρα, αν η Ιταλία βρεθεί στη θέση μας, τότε μάλλον θα είναι πια πολύ αργά: και ο Τιτανικός με τέσσερα αμπάρια πλημμυρισμένα θα τη γλίτωνε, στα πέντε βούλιαξε. Μπορεί και τότε να εξέταζαν "τεχνικές αναθεωρήσεις", αλλά έλα που τους πρόλαβε το ρημάδι το παγόβουνο.

Από την άλλη, ποιος ξέρει; Ίσως έτσι να είναι και καλύτερα. Ίσως μια κατάρρευση που θα γίνει μονομιάς να είναι προτιμότερη από αυτήν την παρατεταμένη αβεβαιότητα, από αυτήν την αποσύνθεση σε δόσεις. Ίσως και όχι, βέβαια: πολύ φοβάμαι όμως ότι αργά ή γρήγορα θα το διαπιστώσουμε στην πράξη.


.