The day after

Κατεβαίνοντας με βήμα αργό στο μονοπάτι από το καταφύγιο του Ζολώτα προς τα Πριόνια, σε μια στιγμή τα δέντρα στα δεξιά αφήνουν ένα άνοιγμα και το μάτι πέφτει απέναντι, στις επιβλητικές γκρεμίλες τις στεφανωμένες από τα σύννεφα που τρέχουν γρήγορα καταπάνω, αφήνοντας τον ήλιο να φωτίσει επιτέλους τα κατσάβραχα. Κοντοστέκομαι. "Πού πάμε, ρε γαμώτο;" φωνάζω. Οι υπόλοιποι της παρέας που ακολουθούν κοντοστέκονται κι αυτοί, σαστίζουν λιγάκι.
- Τι έπαθες ρε;
- Πού πάμε, λέω, γιατί φεύγουμε από 'δω, γιατί δεν καθόμαστε εδώ πάνω για πάντα να ησυχάσουμε;

------------------------------------

Μια εξόρμηση στον Όλυμπο δεν είναι ακριβώς ξεκούραστη υπόθεση. Μόνο την ταλαιπωρία του πούλμαν να λογαριάσεις, δυο ταξίδια μέσα σε δυο μέρες από έξι και βάλε ώρες το καθένα, σ' αυτά τα κωλοκαθίσματα όπου τα πόδια δεν βολεύονται με τίποτα -και δεν είμαι και κανας δίμετρος διάολε-, αρκεί. Βάλε και τις γαϊδουροανηφόρες, βάλε και τη σαθρίλα του βουνού, το δύσκολο πεδίο, κουραστικό για τα γόνατα και τις γάμπες, βάλε τα γεμάτα καταφύγια, το κρύο, τις μουρμούρες και τις ψιλογκρίνιες που κουβαλάει κάθε πολυμελής ομάδα... Αλλά όλα αυτά, κι άλλα τόσα ακόμα, αξίζει να τα υπομείνεις για εκείνη τη μαγική στιγμή που φτάνεις στο Οροπέδιο των Μουσών, που πετάς από πάνω σου το σακίδιο και αράζεις στη βεράντα του καταφυγίου, με τον κώλο σου να κρυώνει πάνω στην παγωμένη πέτρινη πεζούλα, αλλά με το μάτι σου να χορταίνει την υπέροχη θέα αυτού του θαύματος της Φύσης και της Πέτρας που λέγεται Στεφάνι:

(φωτο αρχείου)

Και ναι ρε γαμώτο, ας ακουστεί κλισέ αλλά είναι αλήθεια, εκεί πάνω δεν υπάρχει μνημόνιο, δεν υπάρχει τρόικα και κρίση και Βενιζέλος και Πάγκαλος κι αρχίδια, εκεί πάνω είσαι μόνο εσύ και η παρέα σου και το βουνό. Αδειάζει το μυαλό απ' όλο το δηλητήριο που έχει μαζέψει και το μόνο που σκέφτεσαι είναι το επόμενο βήμα. Είναι τυχαίο που, ολόκληρο Σαββατοκύριακο, οι μόνες συζητήσεις που κάναμε για την επικαιρότητα έγιναν το βράδυ της Παρασκευής μόλις φτάσαμε και την τελευταία μισή ώρα της κατάβασης, πριν μπούμε στο πούλμαν της επιστροφής; Όχι, δεν είναι τυχαίο, όλα αυτά εξαφανίζονται μαγικά σχεδόν όσο το υψόμετρο αυξάνεται, λες και τα παίρνει μαζί του ο αέρας που φυσάει στα ψηλά. Δυο μέρες η μόνη μας στενοχώρια ήταν οι φίλοι μας που ξεκίνησαν να επαναλάβουν την απαιτητική αναρριχητική διαδρομή στο Ξερολάκκι -και υποχρεώθηκαν να γυρίσουν πίσω από μια βροχή που τους έπιασε και μούσκεψε τα βράχια. Τ' άλλα όλα τ' αφήσαμε να περιμένουν στην Αθήνα.

-------------------------------------

...Εντάξει, προφανώς αυτό δεν γίνεται, προφανώς υπάρχουν χίλιοι δύο λόγοι που φεύγουμε, κι ίσως κιόλας αν δεν φεύγαμε, αν μέναμε συνέχεια εκεί, ίσως λέω, το βουνό να έχανε τη μαγεία του, να ερχόταν ο κορεσμός κι η συνήθεια (αν και δεν είμαι καθόλου σίγουρος).

Αλλά τελικά ας μου εξηγήσει κάποιος πώς γίνεται, μετά από ένα σαββατοκύριακο με δώδεκα ώρες ταξίδι, δεκάξι ώρες περπάτημα, τη μια νύχτα με μόνο τρεις ώρες ύπνο, κάτω απ' τα αστέρια μ' έναν υπνόσακο της πλάκας, με καφέδες βαπορίσιους, μακαρόνια παραβρασμένα και ψωμί μπαγιάτικο, πώς διάβολο γίνεται πες μου, να ξυπνάς τη Δευτέρα το πρωί για να επιστρέψεις στη δουλειά και την καθημερινότητα και να νιώθεις σαν ντοπαρισμένος; Σαν να μην κουράστηκες εσύ, σαν ήταν να κάποιος άλλος που έβαλε όλον τον κάματο, και σε σένα να έμεινε μόνο η ευχαρίστηση.

Κάτι γίνεται εκεί πάνω και δεν το έχω εντοπίσει ακόμα. Μην είναι το οξυγόνο; Μην είναι τα μαγνητικά πεδία που ανακαλύπτουν κάτι μυστήριοι καλεσμένοι στις εκπομπές του Χαρδαβέλλα; Δεν ξέρω. Αλλά δεν μπορεί, αν ανέβουμε καμιά εικοσαριά φορές ακόμα, πού θα πάει, θα το βρω...


.