Ο προδιαγεγραμμένος θάνατος ενός χαρτοφυλακίου

Η ίδρυση αυτόνομου Υπουργείου Περιβάλλοντος, ξεχωριστού από το Δημοσίων Έργων, προέκυψε σαν ανάγκη υπαγορευμένη από μια πολύ απλή και σαφή διαπίστωση: ότι το μέχρι πρότινος ΥΠΕΧΩΔΕ ήταν υπερβολικά ΔΕ και ελάχιστα ΠΕ. Το νέο ΥΠΕΚΑ, λοιπόν, φτιάχτηκε σαν θεσμικό αντίβαρο σε μια "αναπτυξιακή"-οικονομική λογική που θα μπορούσε να συνοψιστεί στη φράση "όλα για πούλημα, όλα για χτίσιμο", φτιάχτηκε για να γίνει (υποτίθεται) το υπουργείο που θα προάσπιζε τον σκοπό της προστασίας του περιβάλλοντος σαν αυτοτελή σκοπό της κυβέρνησης, και όχι σαν πάρεργο ή αγγαρεία.

Για να παίξει όμως το καινούργιο υπουργείο Περιβάλλοντος τον ρόλο αυτό, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η εκάστοτε πολιτική του ηγεσία να έχει τα κότσια και τη διάθεση να λέει πότε-πότε και κανένα "όχι" -αιτιολογημένο μεν, αλλά πάντως "όχι". Ένας υπουργός περιβάλλοντος που λέει πάντα "ναι" είναι περιττός, δεν προσφέρει τίποτα παρά μόνο επιπλέον γραφειοκρατία, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία ακόμη συναρμοδιότητα.

Η Μπιρμπίλη προσπάθησε να τον παίξει αυτόν τον ρόλο, όχι πάντοτε με επιτυχία, με αποτέλεσμα να βρεθεί σταδιακά αντιμέτωπη με όλον τον κόσμο: πρώτα πρώτα με τους δεινόσαυρους του παλαιοΠΑΣΟΚικού σύμπαντος της Βουλής, αυτούς που γαλουχήθηκαν με την αντίληψη ότι η εκτός σχεδίου δόμηση συνιστά ανθρώπινο δικαίωμα και η νομιμοποίηση αυθαιρέτων αποτελεί τη μέγιστη κοινοβουλευτική προσφορά. Οι οποίοι, συν τοις άλλοις, εξαρχής την έβλεπαν με στραβό μάτι, δεδομένου ότι δεν διέθετε την απαραίτητη προϋπηρεσία σε κλαδικές και συνδικάτα. Βρήκε επίσης απέναντί της μια συγκεκριμένη κατηγορία επιχειρηματιών, οι οποίοι τη μια τους τσέπη τη γεμίζουν με δημόσια έργα και την άλλη με εφημερίδες και τηλεοράσεις, και οι οποίοι όταν ακούνε από μια υπουργό ότι π.χ. δεν πρέπει να γίνουν άλλοι αυτοκινητόδρομοι στην Αττική, λογικό είναι να βγάζουν σπυράκια. Ας είναι καλά η τρόικα και το μνημόνιο, τους έδωσε πάτημα να χύσουν άπειρη χολή για την "ανεπαρκή" υπουργό που "δεν αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των περιστάσεων" και "δεν μπορεί να ιεραρχήσει τις προτεραιότητες".

Συν τω χρόνω, ο Γιωργάκης πρέπει να κατάλαβε ότι η υλοποίηση της δέσμευσής του για αυτόνομο υπουργείο Περιβάλλοντος δημιουργεί εμπόδια στην εφαρμογή του θεόπνευστου προγράμματός του για τη σωτηρία της χώρας... Τι να κάνει όμως, που αν καταργήσει το υπουργείο θα πυροδοτήσει (δικαιολογημένα) κακεντρεχή σχόλια για την πράσινη ανάπτυξη που έγινε πράσινα άλογα; Με το σατανικό του μυαλό, λοιπόν, αποφάσισε, αντί να καταργήσει το υπουργείο, να καταργήσει την υπουργό. Κι έβαλε στη θέση της τον άλλο Γιωργάκη, άνθρωπο αξιόπιστο, που μπορείς να βασιστείς πάνω του ότι θα λέει Πάντα Ναι σε Όλα, που αν αύριο του φέρουν, ας πούμε, μια αίτηση Αράβων επενδυτών να αγοράσουν την κορυφή του Ολύμπου, ή Γιαπωνέζων κολοσσών της αλιείας να ξεπαστρέψουν το απόθεμα της χώρας σε φώκιες και δελφίνια, δεν θα κάτσει να κοιτάξει στα δόντια τον γάιδαρο που του χαρίζουνε, παρά θα βάλει την υπογραφή του χωρίς πολλά-πολλά διότι αυτό που προέχει είναι η σωτηρία της πατρίδος κλπ κλπ.

Πάπαλα λοιπόν το Υπουργείο Περιβάλλοντος, θύμα κι αυτό στον βωμό της κρίσης, και να ζήσουμε να το θυμόμαστε. Κρίμα είναι που μία από τις πιο σοβαρές και απαραίτητες θεσμικές αλλαγές που έγιναν στη χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες δεν άντεξε ούτε δύο χρόνια, αλλά εδώ που τα λέμε ήταν κάπως αναμενόμενο: σε μια χώρα που εδώ και χρόνια κλέβει από το μέλλον της, ένα υπουργείο που έχει σκοπό να διαφυλάξει κάτι για τις επόμενες γενιές είναι μάλλον περιττό βάρος.


.