Το μάντρα

Βρε κακός μπελάς που μας βρήκε! Έδωσε το υπουργείο Οικονομικών στη δημοσιότητα το "Στατιστικό δελτίο φορολογικών δεδομένων οικονομικού έτους 2009" (προσοχή, είναι πιντιέφ κι είναι βαρύ κι ασήκωτο), και προκύπτει λέει ότι το 60 % των φορολογουμένων δεν πλήρωσαν ούτε ένα (αριθ. 1) ευρώ φόρο εισοδήματος για το συγκεκριμένο έτος. Και χάρηκαν χαρά μεγάλη κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι ντελμπεντέρηδες δημοσιογράφοι, που το πήραν σκοινί κορδόνι και σε κάθε ευκαιρία μας θυμίζουν ότι είμαστε έθνος τζαμπατζήδων κι ότι, άμα το 60 % δεν πληρώνει φόρους, τι περιμένουμε να κάνει και το καημένο το κράτος.

Ας κάνουμε μερικούς λογαριασμούς. Με το αφορολόγητο για μισθωτούς και συνταξιούχους στα δώδεκα χιλιάρικα, αυτοί που δεν πλήρωσαν φόρο για το 2009 σημαίνει ότι έβγαζαν (μπλιπ-μπλιπ) περίπου 860 ευρώ το μήνα (μαζί με τα δώρα Πάσχα-Χριστουγέννων και το επίδομα αδείας, θεός σχωρέστα). Πόσοι μπορεί να είναι αυτοί; Λοιπόν, αρχίζοντας από τα εύκολα, ένα 10 % περίπου η επίσημη ανεργία. Βάλε και την ανεπίσημη ανεργία, τη μερική απασχόληση, τους χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους, τα διάφορα σταζ-μαζ και κακό συναπάντημα. Να περάσουμε στους επαγγελματίες; Να περάσουμε, εκεί άλλωστε το ποσοστό των "τζαμπατζήδων" ανεβαίνει στο 80 %. Για τους επαγγελματίες, οι μέγιστες μηνιαίες απολαβές ώστε να μην ξεπερνιέται το αφορολόγητο των 10.500 ευρώ είναι (μπλιπ-μπλιπ) 875 ευρώ. Όμως μισό λεπτό, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, οι επαγγελματίες έχουν και κάποιες εκπτώσεις από το φορολογητέο εισόδημα, με πρώτη και κύρια τις ασφαλιστικές τους εισφορές, που μπορεί κάλλιστα να ξεπερνάνε τα 3.000-3.500 ευρώ το χρόνο. Βάλε και κάτι φώτα-νερά-τηλέφωνα-ενοίκια-κοινόχρηστα, βάλε και κάτι άλλα λογιστικά τερτίπια (απολύτως νόμιμα, να σημειωθεί, όπως οι αποσβέσεις παγίων), και θα δεις ότι δεν είναι καθόλου απίθανο ένας επαγγελματίας με έσοδα περί τα 1.300-1.500 ευρώ το μήνα να μένει αφορολόγητος. Πρόσθεσε τώρα στο λογαριασμό και τους υποαπασχολούμενους, βάλε και τους "επαγγελματίες" με εισαγωγικά, αυτούς με τα μπλοκάκια λέω, που για την εφορία είναι επαγγελματίες αλλά στην πραγματικότητα εργάζονται με αποκλειστική και εξαρτημένη απασχόληση σε έναν εργοδότη. Βάλε και κάτι ιμιτασιόν καταστάσεις, κάτι ασκούμενους δικηγόρους, κάτι γιατρούς που περιμένουν να κάνουν ειδικότητα ή αγροτικό, και στο μεταξύ ημιαπασχολούνται σε κέντρα αισθητικής ξυρίζοντας κώλους (και με το συμπάθειο ε, απλώς ήξερα μια τέτοια περίπτωση και στο κάτω-κάτω καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή).

Δες τώρα πώς αλλάζει η εικόνα. Και φυσικά δεν λέω ότι δεν υπάρχει φοροδιαφυγή στην Ελλάδα -μην παλαβώσουμε κιόλας. Υπάρχει και είναι και τεράστια. Αλλά το φαινόμενο είναι πιο περίπλοκο απ' όσο φαίνεται με την πρώτη ματιά, και ένα νούμερο από μόνο του, όπως αυτό το 60 %, μας λέει πολύ λίγα αν δεν κάτσουμε να το αναλύσουμε. Δεν μας λέει καν ότι το υπόλοιπο 40 % είναι οι συνεπείς φορολογούμενοι, ή κατ' άλλη ανάγνωση (ντελμπεντέρικη) τα κορόιδα, εις βάρος των οποίων ζουν οι υπόλοιποι που "ούτως ή άλλως, στο τζάµπα τη βγάζουν". Γιατί σ' αυτό το 60 % μπορεί ν' ανήκει κι ένας επαγγελματίας που βγάζει δώδεκα χιλιάρικα, δηλώνει οκτώ, κι έτσι κλέβει από το κράτος 225 ευρώ. Αλλά και στο 40 % μπορεί ν' ανήκει ένας άλλος που βγάζει εκατό χιλιάρικα, δηλώνει σαράντα, κι έτσι κλέβει από το κράτος πάνω από είκοσι χιλιάρικα. Κλέφτες κι οι δύο, σύμφωνοι, αλλά του ενός δεν του φτάνουν ούτε για τσιγάρα ενώ ο άλλος αγοράζει αυτοκίνητο. Το ίδιο είναι;

Ωστόσο η βαλίτσα πάει μακριά. Γιατί, άπαξ και το φτιάξουμε το μάντρα που λέει ότι "το 60 % δεν πληρώνει ούτε ένα ευρώ φόρο εισοδήματος", εύκολα μετά φεύγει το "εισοδήματος", ιδίως εν τη ρύμη του λόγου του δημοσιογραφικού, του ντελμπεντέρικου και καραμπουζουκλίδικου, εύκολα λέμε ότι το 60 % είναι τζαμπατζήδες-μπαταξήδες και δε συμμαζεύεται, που δεν συνεισφέρουν "ούτε ένα ευρώ" στον κοινό κορβανά, εύκολα ξεχνάμε τους έμμεσους φόρους, τους δημοτικούς φόρους, τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης, τους φόρους επί ποικίλων συναλλαγών, τα διάφορα τέλη, παράβολα, χαρτόσημα, και με το πες-πες καταλήγουμε ότι, τέτοια γαϊδούρια που είμαστε, μην έχουμε και απαιτήσεις από το κράτος, μη ζητάμε δρόμους, τρένα, σχολεία και νοσοκομεία, γιατί και το κράτος πού να τα βρει; (Ενώ πριν καμιά δεκαριά χρόνια, τότε που το κράτος σκορπούσε δισεκατομμύρια για να ξαναδώσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες τις χαμένες ηθικές αξίες, του περισσεύαν οι παράδες και η φοροδιαφυγή ήταν άγνωστη λέξη... αλλά ας μην την ανοίξουμε τώρα αυτή την κουβέντα).

Με άλλα λόγια, και για να τελειώνουμε, το θέμα είναι πολύ σοβαρό και του πρέπει σοβαρή αντιμετώπιση, όχι πυροτεχνήματα και νούμερα που πετάγονται στον αέρα, και κυρίως όχι τσουβαλιάσματα. Κι όσοι τα κάνουν όλα σαλόνι τραπεζαρία ένα, δεν είναι καθόλου αθώοι ούτε αφελείς, έχουν το σκοπό τους. Καλό είναι να μην το ξεχνάμε.


.