Εδώ σε θέλω κάβουρα...

Ντισκλέιμερ: Το παρόν ποστ έχει μοναδικό σκοπό τον σχολιασμό ενός ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στον τύπο, αυτό μόνο και τίποτ' άλλο, δεν αποτελεί θέση υπέρ του να πληρώνουμε ή να μην πληρώνουμε διόδια. Τέλος ντισκλέιμερ.

Το "πράσινο φως" από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα για να χρησιμοποιούν τις φωτογραφίες των οχημάτων όσων οδηγών αρνούνται να πληρώσουν διόδια έλαβαν οι κοινοπραξίες που διαχειρίζονται τους πέντε μεγάλους οδικούς άξονες της χώρας. Οι κοινοπραξίες θα μπορούν στο εξής να κινούν τη διαδικασία έκδοσης διαταγής πληρωμής, διαδικασία που χρησιμοποιείται για την είσπραξη οφειλών. ... Η κοινοπραξία, με τη φωτογραφία του οχήματος του παραβάτη, ζητεί τα στοιχεία του ιδιοκτήτη από το κράτος, τον ειδοποιεί να καταβάλει την οφειλή και αν αυτός δεν το πράξει, νομιμοποιείται να ζητήσει το 20πλάσιο, εκδίδοντας διαταγή πληρωμής από το πρωτοδικείο.

Νομικά ζητήματα: ποιος υποχρεούται να πληρώσει το διόδιο, ο ιδιοκτήτης του οχήματος ή ο οδηγός που περνάει από τον σταθμό διοδίων (και που μπορεί να μην είναι ιδιοκτήτης); Ο "χρήστης του έργου", λένε οι συμβάσεις παραχώρησης, παναπεί ο οδηγός, ερμηνεύω εγώ, και να δούμε τι θα πουν τα δικαστήρια εφόσον τους τεθεί το ζήτημα. Πώς θα αποδεικνύει η κοινοπραξία, η οποία φέρει το βάρος της απόδειξης, ότι ο ιδιοκτήτης του οχήματος ήταν και οδηγός τη συγκεκριμένη ημέρα και ώρα που έγινε η παράβαση;

Η έκδοση διαταγής πληρωμής προϋποθέτει ότι η απαίτηση αποδεικνύεται με έγγραφο. Ναι μεν ως έγγραφο μπορεί να γίνει δεκτή και μια φωτογραφία, αλλά τι φωτογραφία; Μια φωτογραφία που θα απεικονίζει ένα όχημα λίγο πριν ή λίγο μετά την μπάρα τι αποδεικνύει; Πώς θα προκύπτει από μόνη τη φωτογραφία αν ο οδηγός πλήρωσε ή όχι τα διόδια;

(Μπορεί να το βεβαιώνει κάποιος μάρτυρας, αλλά σε αυτήν την περίπτωση δεν μιλάμε για διαταγή πληρωμής).

Έστω ότι το διόδιο που δεν πλήρωσε ο κακόβουλος οδηγός είναι 3 ευρώ (πάνω κάτω, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί). Έστω ότι η κοινοπραξία νομιμοποιείται πράγματι να απαιτήσει το 20πλάσιο, δηλαδή 60 ευρώ. Μόνο για την επίδοση της διαταγής πληρωμής, που πρέπει να γίνει με δικαστικό επιμελητή, ο οποίος πρέπει στη συνέχεια να καταθέσει αντίγραφο της έκθεσης επίδοσης στον γραμματέα του δικαστηρίου που εξέδωσε τη διαταγή, τα έξοδα είναι περίπου 60 ευρώ. Βέβαια τα έξοδα θα τα επιδικάζει το δικαστήριο υπέρ της κοινοπραξίας, αλλά εν πάση περιπτώσει και κατά γενική παραδοχή, η δικαστική αναζήτηση ενός τόσο μικρού ποσού είναι συνήθως ασύμφορη.

Επιπλέον, όσο το φαινόμενο εξαπλώνεται, μιλάμε πια όχι για μερικές δεκάδες, αλλά για εκατοντάδες ή και χιλιάδες οδηγούς. Αν τους κυνηγήσουν όλους δικαστικά οι κοινοπραξίες, θα φρακάρουν τα δικαστήρια και η έκδοση διαταγής πληρωμής θα χρειάζεται μήνες (καλά, στο Πρωτοδικείο Αθηνών έτσι κι αλλιώς χρειάζεται μήνες, αλλά λέμε τώρα).

Υπάρχουν και άλλα νομικά ζητήματα, αλλά θα μπούμε σε βαθιά νερά και μπορεί να πνιγούμε. Ας πούμε εν ολίγοις ότι κάποια από αυτά είναι αρκούντως περίπλοκα ώστε να μην μπορεί να βγει μετά βεβαιότητας άκρη, παρά μόνο αν φτάσει κάποια υπόθεση στον Άρειο Πάγο και αποφανθούν οι σοφοί. Ζήσε Μάη μου, δηλαδή.

Συμπερασματικά: οι συμβάσεις παραχώρησης που έχει υπογράψει το Δημόσιο με τις κοινοπραξίες και έχει κυρώσει με νόμους η Βουλή ναι μεν έχουν προβλέψει σχεδόν τα πάντα, αλλά α) δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι προβλέψεις τους είναι πάντοτε σύμφωνες με το Σύνταγμα, β) δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι οι προβλέψεις τους συνάδουν με τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, και γ) και σπουδαιότερο, καλές οι προβλέψεις επί χάρτου, αλλά με την προϋπόθεση ότι δεν θα χρειαστεί να τις εφαρμόσεις στην πράξη -κι αν χρειαστεί, να χρειαστεί μεμονωμένα και όχι για χιλιάδες υποθέσεις.

Εν προκειμένω, τόμπολα. Και καλά ξεμπερδέματα.


.