Είμαστε εικόνα από το μέλλον

Πριν μου πεις για την Αργεντινή, άσε να σου πω εγώ για την Αλβανία που είναι και πιο κοντά μας -και όχι μόνο γεωγραφικά. Γιατί, τηρουμένων των αναλογιών, κι εμείς σαν τους Αλβανούς την πατήσαμε: αυτοί παίξανε τα λεφτά τους σε πυραμίδες κι αεροπλανάκια, κι όταν έσκασε η φούσκα βγήκαν στους δρόμους, άδειασαν τις αποθήκες από τα καλάσνικωφ και γαία πυρί μειχθήτω. Η δικιά μας πυραμίδα, που λες, ήταν οι "υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης" με τους οποίους κοροϊδευόμασταν συναμετάξυ μας τόσα χρόνια, με τα λεφτά των άλλων.

Κι αν δεν είναι τόσο εύκολο να βγούμε στους δρόμους με τα καλάσνικωφ, που εδώ που τα λέμε μεγάλο λόγο μη λες, το να πάρουμε πέτρες και μολότωφ είναι. Κι ακόμα είμαστε στην αρχή. Ακόμα τα επώδυνα μέτρα μόλις που έχουν ανακοινωθεί, καλά καλά δεν έχουν ψηφιστεί, ακόμα δεν τα έχουμε καλονιώσει στην τσέπη μας και στη ζωή μας. Για την ώρα ακούμε τον θλιβερό Αυτιά με το μπακαλοτέφτερο, βαστάτε Έλληνες, τόσα χιλιάρικα θα χάσει ετησίως ο υπάλληλος των 1.300 ευρώ, τόσα ο συνταξιούχος, τόσα ο μικροέμπορος. Αύριο μεθαύριο όμως το επώδυνο μέτρο θα γίνει βίωμα, θα βλέπει ο μισθωτός στις 20 του μήνα την τσέπη του άδεια, και την ώρα εκείνη η οργή θα εξαπλωθεί σαν φωτιά στα ξεροχώραφα, γιατί την ώρα εκείνη λίγοι θα κάτσουν να σκεφτούν σε ποιο βαθμό είναι υπεύθυνοι, ο καθένας από εμάς ξεχωριστά και όλοι μαζί σαν σύνολο, για τούτο το χάλι.

Το καλοκαίρι του 2007 ο κόσμος στεκόταν έξω από τη Βουλή, ντυμένος στα μαύρα κι έριχνε φάσκελα. Χτες, πολύ περισσότερος κόσμος προσπάθησε να κάνει κι ένα βήμα παραπέρα, να μπει μέσα στη Βουλή και να ρίξει τα φάσκελα εκ του σύνεγγυς. Κι αύριο ή μεθαύριο θα βάλει φωτιά να το κάψει το ρημάδι, στο τέλος-τέλος δικό μας δεν είναι; Είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι η εξαπλωμένη οργή μπορεί να εκδηλωθεί με ορθολογικό τρόπο. Είναι ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι το απαξιωμένο πολιτικό σύστημα, το ξεφτιλισμένο συνδικαλιστικό κίνημα και το κατάπτυστο παζάρι των ΜΜΕ μπορεί να κατευνάσει την οργή ή να επιβάλλει σύνεση. Είδες πώς βγήκε ο Παναγόπουλος στο βήμα και εισέπραξε γιούχα; Κι όπως γράφει κι ο βυτίος, πέτρες πετούσε χτες ένα σωρό κόσμος. Κι αν τη χτεσινή τραγωδία με τους τρεις νεκρούς την προκάλεσαν οι μολότωφ των γνωστών άγνωστων μπάχαλων, της άκρας αριστεράς ή της άκρας δεξιάς μικρή σημασία έχει, αύριο μεθαύριο η σπίθα των μπάχαλων θα μεταδοθεί και στους νοικοκυραίους, και τότε θα δούμε μπροστά μας σκηνές που μέχρι χτες τις βλέπαμε μόνο στην τηλεόραση.

Κι αναρωτιέμαι πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτή η βαλίτσα. Ήδη, καταπώς φαίνεται, στο στόχαστρο μπήκαν η Πορτογαλία και η Ισπανία, κι ως γνωστόν τρώγοντας έρχεται η όρεξη, αύριο μπορεί να συρθούν κι άλλοι στο χορό. Πόσους μηχανισμούς στήριξης μπορεί να σηκώσει η κατ' ευφημισμόν Ενωμένη Ευρώπη; Πόσες τρόικες; Πόσα τεράστια πακέτα βοήθειας; Χτες η Αθήνα, αύριο ίσως η Λισαβώνα κι η Μαδρίτη, μεθαύριο τρέχα γύρευε ποιος. Κι ας λένε οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ότι τη σπίθα της Ελλάδας δεν θα την αφήσουν να γίνει πυρκαγιά και να κάψει την Ευρωζώνη -κούφια λόγια, ρητορείες χωρίς αντίκρυσμα όσο δεν φαίνεται στον ορίζοντα συγκεκριμένη πολιτική βούληση για συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές.

Κι όπως το παθαίνω συνήθως τον τελευταίο καιρό, όπως είπε κι ο Σπύρος στο προηγούμενο ποστ, έχω τα ερωτήματα αλλά όχι τις απαντήσεις. Υποθέτω ότι δεν είμαι ο μόνος -το μόνο σίγουρο αυτήν τη στιγμή είναι ότι τίποτα δεν φαίνεται πια σίγουρο. Φοβάμαι ότι ακόμα βρισκόμαστε στις πρώτες σελίδες ενός βιβλίου με χαώδη πλοκή και απρόβλεπτο τέλος. Που το βλέπω ακόμα μακριά και δυσοίωνο.



Και δύο υστερόγραφα: Αγαπητέ Ηλία, κι εγώ θέλω να ξαναγράψω για το Νεπάλ για να γουστάρουμε, αλλά μερικές φορές οι προτεραιότητες αλλάζουν αναγκαστικά.
Και δεύτερον, συντρόφισσα Αλέκα, είδες τι ωραία που είναι να σου ζητάει ο Καρατζαφέρης δηλώσεις νομιμοφροσύνης; Όλα εδώ πληρώνονται.


.