Αν δεν με απατά η μνήμη μου, αυτό το βιολί με τα τρακτέρ που κόβουν φέτες τη χώρα ξεκίνησε επί κυβερνήσεων Σημίτη, διένυσε όλη την περίοδο Καραμανλή και επανέρχεται τώρα επί Γιωργάκη. Παρουσιάζει δηλαδή μια διαχρονικότητα, θα λέγαμε, και πράγματι οι εικόνες που βλέπουμε στα τηλεοπτικά ρεπορτάζ από τα μπλόκα θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι και του 1995.
Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών, όπου εδώ και τόσα χρόνια -και ανεξάρτητα από τα εκάστοτε επιμέρους αιτήματα- η μόνιμη επωδός των αγανακτισμένων αγροτοσυνδικαλιστών είναι ότι η κατάσταση για τον Έλληνα αγρότη "έχει φτάσει στο απροχώρητο".
Μόνο που το φαινόμενο επαναλαμβάνεται τόσο τακτικά, ώστε εύλογα πια να μας περνάει απ' το μυαλό η σκέψη ότι αυτό το απροχώρητο τελικά δεν είναι και τόσο απροχώρητο, αφού κουτσά-στραβά, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, όλο και προχωράει λιγάκι από χρόνο σε χρόνο. Διαφορετικά, δεκαπέντε χρόνια τώρα αυτή η ιστορία, δεν θα έπρεπε να έχει μείνει αγρότης ούτε για δείγμα στον τόπο μας.
Έχω δε την εντύπωση ότι και ο περισσότερος κόσμος πλέον αντιμετωπίζει αυτήν την κατάσταση με απάθεια. Ούτε ξέρουμε τι ακριβώς ζητάνε οι αγρότες, ούτε και μας πολυνοιάζει. Ξέρουμε από πριν ποια θα είναι η κατάληξη της ιστορίας: τα μεν προβλήματα δεν πρόκειται να λυθούν, κάποια αιτήματα θα γίνουν δεκτά, κάποια άλλα όχι, τα τρακτέρ θα μαζευτούν και οι δρόμοι θα ανοίξουν. Κάποια στιγμή. Εμείς περιμένουμε στωικά να μας έρθει ο λογαριασμός.
Κάτι πάει στραβά σε όλη αυτή την ιστορία. Όταν μια κοινωνική ομάδα επαναλαμβάνει κάθε τρεις και λίγο τους ίδιους αγώνες, και μάλιστα στην πιο ακραία μορφή τους, ισχυριζόμενη μονίμως ότι η κατάστασή της έχει φτάσει στο μη παρέκει, είναι λίγο δύσκολο για μας τους υπόλοιπους να πιστέψουμε ότι η εν λόγω κατάσταση είναι όντως τόσο δραματική. Είναι πιο εύκολο να πιστέψουμε ότι οι αγρότες απλώς εκμεταλλεύονται τη μεγάλη (ιππο)δύναμη που τους παρέχουν τα τρακτέρ, την ευχέρεια να κλείνουν δρόμους και σύνορα, για ψύλλου πήδημα. Κάτι σαν την ιστορία του ψεύτη βοσκού.
Γιατί, αν δεν ήταν έτσι, τόση ριζοσπαστική διάθεση από την πλευρά των αγροτών, τόσα χρόνια τώρα, θα έπρεπε πια να έχει αποτυπωθεί και κάπου αλλού. Θα έπρεπε να έχει προκαλέσει μια ευρύτερη ριζοσπαστικοποίηση, για να μιλήσουμε με όρους ΚΚΕ, των αγροτικών κοινωνιών της χώρας. Θα έπρεπε να βλέπουμε και άλλες μορφές δράσης και πάλης, μικρότερης εμβέλειας από τα μπλόκα και πριν από αυτά, θα έπρεπε να βλέπουμε τους αγρότες να προσπαθούν να καταστήσουν την κοινωνία σύμμαχό τους, να προσπαθούν με κάθε μέσο να ενημερώσουν για την αγωνία τους και για τα δίκια τους. Θα έπρεπε, ρε διάολε, να βλέπαμε και κάποια διαφοροποίηση στο εκλογικό αποτέλεσμα, μισή ντουζίνα εκλογές έχουν γίνει, αντί για το αλλεπάλληλο σκατζάρισμα των δύο μεγάλων κομμάτων (με το άθροισμα των ποσοστών τους λίγο-πολύ σταθερό). Δεν θα έπρεπε;
Αλλά αυτά είναι περίπλοκα πράγματα. Ενώ η γλώσσα των τρακτέρ είναι πιο απλή, πιο σαφής, και αποδεδειγμένα πιο αποτελεσματική. Ή όχι;
Σαν να την έχουμε ξανακάνει αυτήν την κουβέντα όμως. Ή περίπου.
.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Σαν χθες μου φαίνεται που, Φλεβάρη ή Μάρτη του '95 και φαντάρος στη Λάρισα, πήγαινα με το ΚΤΕΛ από την Αθήνα στη Λάρισα μέσω... Γραβιάς (κάναμε, αν θυμάμαι καλά, στάση και στο περίφημο Χάνι) λόγω των αγροτομπλόκων. Ή μήπως τελικά ήταν περίπου χθες; Άντε προχθές; Γιατί σε αυτή τη χώρα θα γεράσουμε και πάλι στο Χάνι της Γραβιάς θα καταλήγουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, σα να έχω ένα déjà vu...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεράσιμε, λολλλλ.
Συμφωνώ (πλήρως) μεν με όσα λες, σημειώνω όμως και την πολύ περίεργη στάση των μου μου ε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δική μου ένσταση σε αυτές ειδικά τις κινητοποιήσεις είναι ότι οι διαμαρτυρόμενοι δεν απαιτούν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, αλλά βραχυπρόθεσμες πληρωμές, χωρίς ουσιαστικά να εξασφαλίζουν το μέλλον τους. Επί της ουσίας είναι κι αυτή μία μορφή του ιδιότυπου πολέμου των γενεών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου φαίνεται ότι κάθε Γενάρη τα ίδια πράγματα θα μας απασχολούν. Δρόμοι θα κλείνουν, πολίτες και προϊόντα θα ταλαιπωρούνται, νόμοι θα καταπατούνται. Και το ηθικό δίδαγμα. Όποιος έχει τον "τσαμπουκά" να καβαλήσει ένα τρακτέρ και να ταλαιπωρήσει τους υπόλοιπους, έστω και προσωρινά κάτι θα πετυχαίνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ θυμάμαι την καταπληκτική ιδέα που είχε ο Αλέκος Παπδόπουλος, να τους ξεφουσκώσει τα λάστιχα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα τα τρακτέρ ακίνητα, και ούτε γάτα ούτε ζημιά...
Να επισημάνω επίσης ότι δεν ανήκουν όλοι οι αγρότες στην κατηγορία "δερμάτινο - κοιλιά - τσιφλίκι".
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να το προσωποποιήσω λιγάκι, ο παππούς μου, που παλεύει κάθε χρόνο με χώματα καταραμένα για να αντιμετωπίσει στη συνέχεια το καρτέλ των μεσαζόντων, δεν έχει δικαιώματα; Δεν πρέπει με κάποιο τρόπο να τύχει κρατικής προστασίας (όχι απαραίτητα με επιδοτήσεις);
Να με συγχωρούν πολύ οι έντιμοι δημοσιογράφοι, που στα Τέμπη είδαν μόνο μία φυσική καταστροφή, αλλά υπάρχει και αυτού του είδους η γεωργία.
(Μία σχετική γνώμη)
Η "ιστορία" με τις καταλήψεις αρχίζει επί Α. Παπανδρέου, όπως και πολλά άλλα "δημοκρατικά επιτεύγματα".....
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Σημίτης ήταν ο πρώτος που δεν πλήρωσε τα "λύτρα της απελευθέρωσης" αλλά αντέδρασε και μάλιστα αποφασιστικά......
Εδώ έχω γράψει γενικότερα αλλά , νομίζω, εξηγεί τι συμβαίνει...
Απόψε στο δελτίο της ΝΕΤ, οι συγκεντρωμένοι αγρότες στον Προμαχώνα φώναξαν: "Γυναίκα υπουργός, αγρότης νηστικός"... Τόσο καλά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω η λέξη κλειδί είναι το "καρτέλ των μεσαζόντων" που εύστοχα χρησιμοποίησε ο nikos10. Έχοντας πολλούς συγκενείς αγρότες σας ενημερώνω ότι η κατάσταση για τους μικροκαλλιεργητές είναι όντως "στο απροχώρητο", και οι ευθύνες της πολιτείας τεράστιες... Οι μεσάζοντες και οι εξαγωγείς δεν ελέγχονται από κανέναν, μονομερώς μπορούν να ορίσουν τις τιμές σε συνεννόηση μεταξύ τους και σε όποιον αρέσει - αλλά αν ο παραγωγός πεινάει θα πουλήσει όσο όσο, δε μπρεί να πετάξει τον καρπό στο ποτάμι ούτε να "κάνει το δύσκολο" στον έμπορο και να ρισκάρει να του μείνει απούλητος καρπός. Η ανυπαρξία κράτους νομιμοποιεί τον οποιοδήποτε να κάνει ο,τιδήποτε - από το να φοροδιαφεύγει μέχρι να εκβιάζει στυγνά την κυβέρνηση κόβοντας τη χώρα στα δύο ή βυθίζοντάς τη στο σκοτάδι - καθένας για το προσωπικό του συμφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφήP.S. Η ανικανότητα των αγροτών να φτιάξουν συνετερισμούς συνιστά και μια δική τους ευθύνη. Αλλά ας καταλάβουμε όλοι ότι χωρίς τη βοήθεια του κράτους ο πολίτης είναι ανίσχυρος μπροστά στα οικονομικά συμφέροντα.
@nikos10 (και @Κωστής)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίτα, σκόπιμα αποφεύγω να μπω στην ουσία, να ψάξω δηλαδή να βρω ποια ακριβώς είναι τα αιτήματα των αγροτών και να τα σχολιάσω. Δεν αμφιβάλλω ότι κάποια από αυτά, πολλά ίσως, θα είναι δίκαια ή τουλάχιστον συζητήσιμα. Αλλά εδώ μιλάμε για τις μεθόδους διεκδίκησης -και μάλιστα όχι έτσι γενικώς, αλλά σε συνδυασμό με το ευρύτερο πολιτεύεσθαι του αγροτικού πληθυσμού.
Σημειωτέον πάντως, μια και τό 'φερε η κουβέντα, ότι σε διάφορες γωνιές της Ελλάδας κάποιοι αγρότες έχουν καταφέρει ΚΑΙ βιώσιμους και αποδοτικούς συνεταιρισμούς να φτιάξουν, ΚΑΙ καλλιέργειες να αλλάξουν έγκαιρα (στρεφόμενοι σε αποδοτικότερες), έχοντας υποθέτω το ίδιο ανάλγητο και αδρανές κράτος απέναντί τους... Που μπορεί να σημαίνει πολλά, μπορεί και λίγα -πάντως αποδεικνύει ότι γίνεται. Γιατί δεν γίνεται σε μεγαλύτερη κλίμακα, είναι άλλη συζήτηση και προσωπικά δεν νιώθω έτοιμος να την κάνω -θέλει πιο πολλή και πιο βαθειά μελέτη.
Όσο για τους τρόπους των ΜΜΕ, συμφωνώ με το σχόλιό σου -τά 'χουμε πει τόσες φορές εξάλλου.
@Προκόπης Δούκας
ΑπάντησηΔιαγραφήΑσχολίαστο!