Το δίκαιο του τρακτέρ

Στη φωτο, ακλόνητο επιχείρημα κοινωνικού διαλόγου

Απ' όλη αυτή την ιστορία με τις αγροτικές κινητοποιήσεις, τα μπλόκα και τα τρακτέρ, μου έχουν μείνει ορισμένες απορίες.

Απορία πρώτη: Αφήνοντας κατά μέρος το ερώτημα αν τα αιτήματα των αγροτών είναι δίκαια ή όχι, και αν ο τρόπος αγώνα που επέλεξαν, δηλαδή τα μπλόκα, είναι θεμιτός ή όχι, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι, άπαξ και κατέβουν διακόσια τρακτέρ στα Τέμπη, π.χ., και κόψουν την Εθνική στα δύο, η εκάστοτε κυβέρνηση μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με δύο μόνο τρόπους: ή να πείσει τους αγρότες να αποσυρθούν, δηλαδή διαπραγματεύσεις και παζάρια, ή να κατεβάσει τα τανκς. Κι επειδή το δεύτερο είναι non-option, στην ουσία η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διαπραγματευθεί. Καλά μέχρις εδώ;

Υπόθεση εργασίας: έστω ότι αύριο κατεβαίνουν χίλιοι ποδηλάτες με διακόσια ποδήλατα στο Φάρο Ψυχικού και κόβουν την Κηφισίας στα δύο, με το (καθολικά αναγνωριζόμενο ως δίκαιο) αίτημα να φτιαχτεί δίκτυο ποδηλατοδρόμων στην Αθήνα. Τι θα κάνει η κυβέρνηση; Θα αρχίσει διαπραγματεύσεις, ή θα στείλει τα ΜΑΤ με την εντολή να κάνουν τα ποδήλατα βίδες και τους ποδηλάτες τόπι στο ξύλο;

Απορία δεύτερη: με διαπραγματεύσεις, με παζάρια, με ο,τιδήποτε, τα μπλόκα άνοιξαν. Όλα; Όοοοχι. Υπάρχει ένα ακόμα που βρίσκεται στη θέση του, στον Προμαχώνα Σερρών, διόλου τυχαία επάνω στο συνοριακό πέρασμα Ελλάδας-Βουλγαρίας. Κι έχουμε την αμφίβολη χαρά να βλέπουμε σε καθημερινή βάση στην τηλεόραση έναν κάποιον κύριο-τοπικό αγροτοπατέρα, που μου διαφεύγει το όνομά του, να απειλεί ότι αυτοί, οι αγρότες των Σερρών, θα μείνουν εκεί μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους (διαφορετικά από των υπολοίπων;) και παράλληλα να βρίζει τους αγρότες που εγκατέλειψαν τα μπλόκα ως οσφυοκάμπτες και μαστιγωμένους. Στα κρεσέντο του μάλιστα απευθύνεται προσωπικά στον πρωθυπουργό, τον "τελευταίο απόγονο του Εθνάρχη" όπως λέει (κάτι σαν τον τελευταίο των Μοϊκανών), να τους λύσει τα προβλήματα.

Η απορία είναι η εξής: σε ποιο ακριβώς σημείο σταματάει ο θεμιτός κοινωνικός (κλαδικός, ταξικός, γουατέβερ) αγώνας και αρχίζει ο ωμός εκβιασμός από τη μεριά μιας κοινωνικής ομάδας, που λόγω γεωγραφικής θέσης και εξοπλισμού τυχαίνει να μπορεί να κλείσει τα σύνορα δημιουργώντας διπλωματικό ζήτημα με τη Βουλγαρία και τεράστια οικονομική ζημιά;

Και η τελευταία απορία: Γιατί δεν άφησαν χτες τους Κρητικούς αγρότες να διαδηλώσουν με τα τρακτέρ τους στην Αθήνα; Είπε ο κ. Αντώναρος ότι δεν μπορεί "να παρακωλυθεί ολόκληρη η λειτουργία της πόλης των Αθηνών": αστεία αιτιολογία. Το ίδιο αποτέλεσμα μπορεί να προκαλέσει και μια πορεία τριακοσίων ατόμων, ειδικά αν ανάψουν τα αίματα και ξεκινήσει κανένας πετροπόλεμος, τα τρακτέρ δηλαδή πόση παραπάνω παρακώλυση θα προξενούσαν; Άσε που μέχρι πριν μερικές μέρες η κυβέρνηση επέτρεπε την παρακώλυση της λειτουργίας ολόκληρης της χώρας από τα μπλόκα, και την επιτρέπει ακόμα στον Προμαχώνα. Στον Πειραιά βρήκαν να εξαντλήσουν τον τσαμπουκά τους;

Μήπως τελικά τα κριτήρια αντιμετώπισης του θέματος είναι κάθε άλλο παρά πολιτικά;
Μήπως είναι, ας πούμε, επικοινωνιακά και μικροκομματικά;
Μήπως τα 20 χιλιόμετρα ουρά στα σύνορα από τις ακινητοποιημένες νταλίκες ενοχλούν λιγότερο από 200 τρακτέρ στο κέντρο της Αθήνας, γιατί το πρώτο είναι μακριά και δεν το βλέπουμε ενώ το δεύτερο θα γίνει πρωτοσέλιδο και κεντρικό ρεπορτάζ στα δελτία των οκτώ;
Μήπως οι Σέρρες -που είναι γαλάζιο προπύργιο- "δικαιούνται" αλλιώτικη αντιμετώπιση από την Κρήτη που είναι πράσινη;
Μήπως οι αγρότες των νησιών, που δεν μπορούν να κόψουν τις εθνικές ή να κλείσουν τα σύνορα, να πά' να κόψουν το λαιμό τους; Κι αν αυτό ισχύει μία για την Κρήτη, μήπως ισχύει δέκα για τη Λέσβο ή τη Σάμο;

Και τελικά: έχει η κυβέρνηση κανένα σαφές και λογικό κριτήριο για την αντιμετώπιση των κοινωνικών ζητημάτων, ή διαμορφώνει τη στάση της ανάλογα με το αν έχει απέναντί της τρακτέρ, πεζούς ή ποδήλατα;


.