Παραλειπόμενα

Όπως έλεγα και χτες, λοιπόν, μια μυστήρια τενοντίτιδα που ξεπετάχτηκε από το πουθενά, Σάββατο πρωινιάτικα, μου παράλυσε το αριστερό χέρι και με έφερε σε επαφή up close and personal με το φοβερό, τρομερό και πολυτραγουδισμένο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης της ωραίας μας χώρας. Καταγράφω μερικές πολλές σκέψεις και απορίες που μου γεννήθηκαν τις τελευταίες τέσσερις ημέρες:

# Το ένδοξο ταμείο μας, που παλιά το λέγανε Προνοίας Δικηγόρων Αθηνών και τώρα το λένε... στάσου να δεις... α! νά 'το: "Ενιαίο Ταμείο Αναξάρτητα Απασχολουμένων – Τομέας Υγείας Δικηγόρων Αθηνών", αυτό λοιπόν το ένδοξο ταμείο, δεν διαθέτει ορθοπεδικό. Πια. Γιατί παλιά διέθετε, αλλά φαίνεται ότι έπρεπε να γίνουν κάποιες περικοπές δαπανών, τρέχα γύρευε. Εν πάση περιπτώσει, διαθέτει πάντως συμβεβλημένους ορθοπεδικούς. Για να επισκεφτείς έναν από αυτούς, όμως, πρέπει να πάρεις παραπεμπτικό από το ταμείο.

# Απορία: αφού αυτό το παραπεμπτικό δεν στο δίνει γιατρός, έστω γενικής ιατρικής, στο δίνει ένας απλός διοικητικός υπάλληλος, ο οποίος βέβαια ούτε μπορεί ούτε έχει δικαίωμα να κρίνει αν πρέπει ή δεν πρέπει να σε δει γιατρός της μίας ή της άλλης ειδικότητας... σε τι ακριβώς χρησιμεύει;

# Συνέχεια της προηγούμενης απορίας: ο ορθοπεδικός βέβαια, γιατρός είναι ο άνθρωπος δεν είναι μάγος, θα σου ρίξει μεν μια ματιά, αλλά λογικό είναι να σε στείλει να κάνεις καμιά ακτινογραφία, κανέναν υπέρηχο, ή και τα δύο ίσως. Και επίσης λογικό είναι πως, όταν τα κάνεις, θα πρέπει και να του πας να δει τα αποτελέσματα. Κι όμως, χρειάζεται και δεύτερο παραπεμπτικό (!) για να ξαναπάς, όπως χρειάζεται και να θεωρήσει τις εντολές για τις εξετάσεις ο ελεγκτής ιατρός του ταμείου.

# Ελεγκτής ιατρός είναι ένας γιατρός που περνάει τη μισή τουλάχιστον εργάσιμη ημέρα του σε ένα γραφείο πατώντας σφραγίδες. Τον αναγνωρίζεις εύκολα από το χαρακτηριστικό ύφος "βαριέμαι-που-ζω-βαριέμαι". Λογικό, βέβαια, δεν νομίζω όταν ξενύχταγε διαβάζοντας για να μπει στην ιατρική ότι είχε αυτό ακριβώς στο μυαλό του. Τέλος πάντων, αυτό το "ελεγκτής" στον τίτλο είναι λίγο παραπλανητικό: δεν ελέγχει και τίποτα ο άνθρωπος. Κι εδώ που τα λέμε τι να ελέγξει, αν καλώς ή κακώς σε έστειλε ο συνάδελφός του να βγάλεις ακτινογραφία; Σιγά! Σου πατάει μια υπογραφή, τρεις σφραγίδες κι όξω απ' την πόρτα. Ο επόμενος!

# Στην προκειμένη περίπτωση, "την ακτινογραφία θα περάσετε να την κάνετε στον τέταρτο". Μπα, διαθέτουμε και ακτινολογικό μηχάνημα, τι λε ρε παιδί μου, μπράβο. Εγώ λοιπόν ήξερα, όσες φορές μου είχε τύχει στο παρελθόν, ότι την ακτινογραφία την βγάζεις, περιμένεις κανένα πεντάλεπτο-δεκάλεπτο, στη βάζουν σε έναν μεγάλο φάκελο, στη δίνουν και φεύγεις. Αμ δε! Στο ένδοξο ταμείο μας πρέπει να πας τη μία μέρα να την κάνεις, την επόμενη να την παραλάβεις. Στο μεσοδιάστημα, ο ακτινολόγος τη βάζει στο φούρνο σε χαμηλή θερμοκρασία, να ψηθεί καλά απ' όλες τις μεριές χωρίς όμως να χάσει τα υγρά της.

# Υπέρηχο βέβαια δεν διαθέτει το κατάστημα, αυτό μας έλειπε, ευτυχώς όμως υπάρχουν συμβεβλημένα πολυϊατρεία και διαγνωστικά κέντρα. Προσοχή όμως: συμβεβλημένα ναι, για υπέρηχο ναι, αλλά όχι για όλους τους υπέρηχους. Ο συγκεκριμένος που έπρεπε να κάνω εγώ, φερ' ειπείν, δεν καλύπτεται από τη συμβεβλημένη σύμβαση. Πενηνταπέντε ευρώ, παρακαλώ. Ευχαριστώ. Άντε και μ' έναν πόνο.

# Μια φορά κι έναν καιρό, πήγαινες την απόδειξη στο ταμείο, και μετά από λίγες μέρες σου έδιναν τα χρήματα -όσα προβλέπεται τέλος πάντων, ούτε ξέρω πόσα, μπορεί να είναι και τρεις κι εξήντα. Τώρα με την ενοποίηση των ταμείων πας,
κάνεις αίτηση,
επισυνάπτεις τις αποδείξεις,
κολλάς και κάτι ένσημα,
παίρνεις αριθμό πρωτοκόλλου
και "σε εξήντα μέρες επικοινωνήστε μαζί μας για να σας ενημερώσουμε για την πρόοδο του αιτήματός σας". Αν μη τι άλλο, η ενοποίηση την τσάκισε τη γραφειοκρατία. Άφεριμ.

# Όπου παρεμπιπτόντως σε ρωτάει ο υπάλληλος: "-Λογαριασμό στην Εθνική έχετε;" "-Όχι". "Α καλά, όμως κάποια στιγμή θα πρέπει να ανοίξετε" (!!!) Τι νταβατζηλίκι είναι πάλι αυτό, με το ζόρι να σε κάνουν πελάτη της συγκεκριμένης τράπεζας;

# Συνοψίζοντας, η διαδικασία έχει ως εξής: το Σάββατο αρχίζεις να πονάς, λες εντάξει, δεν θά 'ναι τίποτα, θα μου περάσει. Την Κυριακή χειροτερεύεις, λες μην τρέχω τώρα κυριακάτικα στο νοσοκομείο, άσε να δούμε αύριο. Τη Δευτέρα σφαδάζεις, πας στο ταμείο να πάρεις παραπεμπτικό για τον ορθοπεδικό. Πας, σου γράφει τις εξετάσεις. Την Τρίτη πας στο ταμείο να σου θεωρήσουν την εντολή για τις εξετάσεις, πας και τις κάνεις. Την Τετάρτη ξαναπάς στο ταμείο να πάρεις την ακτινογραφία, και καινούργιο παραπεμπτικό για τον γιατρό. Πας στον γιατρό, σου συστήνει φυσιοθεραπείες. Την Πέμπτη ξαναπάς στο ταμείο να σου θεωρήσουν την εντολή για τις φυσιοθεραπείες. Απλό δεν είναι;

# Βέβαια υπάρχει και εναλλακτική: πας κατευθείαν στο ΚΑΤ, στέκεσαι κανα δίωρο στην ουρά στα εξωτερικά ιατρεία πίσω από διάφορους μακελεμένους με αίματα, κόκαλα να πετάνε και χέρια να κρέμονται, και κάποια στιγμή σε βλέπει ένας γιατρός, κατά πάσα πιθανότητα ειδικευόμενος, σε στέλνει στην ουρά για τις ακτινογραφίες, κι από κει και πέρα εξαρτάται από την πάθηση κι από τα κέφια του γιατρού. Συνολικά μπορεί να κάνεις τον ίδιο χρόνο, απλώς η ταλαιπωρία μαζεύεται όλη σε μία μέρα αντί να απλώνεται σε μία εβδομάδα και γλυτώνεις τα πολλά πηγαινέλα. Από την άλλη, το σκηνικό είναι πιο γκραν-γκινιόλ. Διαλέγεις και παίρνεις (αν και ενίοτε δεν έχεις καν επιλογή).

# Και φυσικά έχω πλήρη επίγνωση ότι αυτά όλα που περιγράφω εδώ μπορεί εμένα να μου φάνηκαν γολγοθάς γιατί δεν είμαι συνηθισμένος σε τέτοιες διαδικασίες, αλλά για πολλούς συμπολίτες μας είναι ένα τίποτα μπροστά στα όσα περνάνε οι ίδιοι καθημερινά. Αν μια απλή, μαλακισμένη τενοντίτιδα μπορεί να σε βάλει σε τέτοιο μπελά, φαντάσου τι τραβάνε όσοι υποφέρουν από χρόνια νοσήματα, ή από σοβαρές ασθένειες που χρειάζονται συχνές εξετάσεις, περίπλοκες θεραπείες, ακριβά φάρμακα και πάει λέγοντας. Γι' αυτό σου λέω, κυρία Μαριλίζα μου, βρωμάει το πράγμα απ' όπου και να το πιάσεις. Τι στα λέω δηλαδή, τα ξέρεις αφού. Κοίταξε να δεις τι θα κάνεις, γιατί αν κάνεις ό,τι έκαναν ο Κακλαμάνης κι ο Αβραμόπουλος, την κάτσαμε την βάρκα (την καθισμένη). Άντε, χαιρετίσματα κι άλλο κακό να μη μας βρει.


.