Pacta sunt servanda

Παρακολουθώ με απορία το θέατρο του παραλόγου που παίζεται με αφορμή την ιστορία με το λιμάνι του Πειραιά, τον ΟΛΠ και την Cosco.

Ας τα πάρουμε από την αρχή: υπάρχει μια σύμβαση του ΟΛΠ με την κινεζική εταιρεία που έχει κυρωθεί με νόμο από την προηγούμενη Βουλή (Ν. 3755/2009, για όποιον ενδιαφέρεται). Το ΠΑΣΟΚ προεκλογικά υποσχέθηκε να προχωρήσει σε "επαναδιαπραγμάτευση" της σύμβασης. Φαίνεται ότι πολλοί, ακούγοντας τη λέξη "επαναδιαπραγμάτευση", φαντάστηκαν ότι θα μπουκάρει ο Αη-Γιωργάκης (ακριβέστερα: i-Γιωργάκης) στο Μαξίμου καβάλα στ' άλογό του, θα σκίσει σε χίλια κομματάκια τη σύμβαση με τους Κινέζους και θα την ξαναφτιάξει εξαρχής. Και, εδώ που τα λέμε, το ΠΑΣΟΚ δεν κατέβαλε ιδιαίτερη προσπάθεια να διαλύσει αυτή τη σύγχυση, για ευνόητους λόγους: δεν είναι και πολύ έξυπνο προεκλογικά να στεναχωρείς την πελατεία.

Από την άλλη, όμως, "επαναδιαπραγμάτευση" σημαίνει εξ ορισμού ότι αποδέχεσαι (ως κυβέρνηση πια) πως υπάρχει μια σύμβαση έγκυρη, ισχύουσα, δεσμευτική, και αυτό που προσπαθείς να κάνεις είναι να πείσεις τον αντισυμβαλλόμενο -εν προκειμένω τους Κινέζους- να επιδείξουν καλή θέληση και να δεχτούν κάποιες τροποποιήσεις σε επιμέρους θέματα. Τις οποίες κατ' αρχήν δεν είναι υποχρεωμένοι να τις δεχτούν.

Η έννοια-κλειδί είναι "καλή θέληση": γιατί, αν το δούμε το πράγμα από την πλευρά των Κινέζων, ο αντισυμβαλλόμενος είναι το Ελληνικό Δημόσιο (για την ακρίβεια ο Ο.Λ.Π.), ενιαίο, αδιαίρετο και συνεχές, και είναι λογικό να μην τους καίγεται καρφάκι αν στο μεταξύ άλλαξε η κυβέρνηση, ο αρμόδιος υπουργός ή το χαλάκι στην εξώπορτα της Βουλής. Αυτοί έχουν μια σύμβαση στα χέρια τους, η οποία προβλέπει συγκεκριμένα πράγματα: δικαιώματα, υποχρεώσεις, και δυσβάστακτες ποινικές ρήτρες σε περίπτωση που δεν τηρηθούν τα συμπεφωνημένα. Κι αν έχουμε την εντύπωση ότι τα αφεντικά της Cosco θα χαμογελάσουν καλοκάγαθα και θα μας κάνουν το χατίρι να τους πιάσουμε κορόιδο στις διαπραγματεύσεις, μάλλον ζούμε σε άλλον πλανήτη και δεν έχουμε καταλάβει για τι πράγμα μιλάμε.

Κατόπιν τούτου, η χτεσινή δήλωση της κ. Κατσέλη διαβάζεται σε ελεύθερη απόδοση "προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη με τους Κινέζους, αλλά δυστυχώς είμαστε από κάτω και δεν μας παίρνει να κάνουμε και πολύ τους νταήδες. Άσε που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε κιόλας".

Εν πάση περιπτώσει, το ζητούμενο για την κυβέρνηση είναι προφανώς να ανοίξει το λιμάνι το συντομότερο δυνατό, αλλά το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να προσπαθήσει να πείσει ότι... προσπαθεί. Γιατί κατά τα άλλα, αν οι Κινέζοι βαρεθούν την επαναδιαπραγμάτευση και τα στυλώσουν, τέρμα το παραμύθι. Δυστυχώς, τόσο απλά είναι τα πράγματα.

Όσο για την αντιπολίτευση, τι να πει κανείς. Ντόρα και Αβραμόπουλος εξέδωσαν κάτι ανακοινώσεις-αχαχούχα, που πασιφανώς απευθύνονται στο εσωκομματικό τους ακροατήριο και σκοπό έχουν να ενισχύσουν το αρχηγικό τους προφίλ. Η αγέρωχη συντρόφισσα Λιάνα Κανέλλη πέταξε για λογαριασμό του ΚΚΕ μια παπαριά του στυλ "τα λιμάνια στο λαό, οι εργαζόμενοι να σταθούν εμπόδιο στα σχέδια της πλουτοκρατίας και να κατέβουμε όλοι μαζί στον Πειραιά να ξεφορτώνουμε κοντέινερ". Ο Καρατζαφέρης έκανε μια δήλωση αντάξια της αμίμητης καρατζαφερικής παράδοσης "τα πάντα όλα", τονίζοντας ότι η κυβέρνηση πρέπει να κάνει "επαναδιαπραγμάτευση σε βάθος" (κατ' αντιδιαστολή, υποθέτω, με την "επαναδιαπραγμάτευση επιφανείας") αλλά χωρίς να παίξει το παιχνίδι των αμερικανών (φονιάδων των λαών) που μας θέλουν να διώξουμε τους Κινέζους από τη Μεσόγειο (εδώ δεν γελάμε απλώς, κακαρίζουμε). Και ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει ευθαρσώς την ακύρωση-καταγγελία της αποικιοκρατικής σύμβασης, χωρίς βεβαίως να εξηγεί πόσο θα μας έρθει ο λογαριασμός αν κάνουμε μια τέτοια κίνηση και ποιος πληρώνει τον κινέζο βαρκάρη (εύκολη η απάντηση: εμείς).

Με δυο λόγια, η ιστορία αυτή έχει προδιαγεγραμμένη κατάληξη. Το θέμα είναι πότε θα το πάρουμε απόφαση. Και πόσο θα μας έρθει το μαλλί μέχρι τότε.

μετάφραση του τίτλου εδώ

.