21 Οκτωβρίου 2009

Το ταβάνι

Την ώρα που η καινούργια κυβέρνηση ψάχνει να βρει τον πάτο στο βαρέλι της εθνικής οικονομίας και η καινούργια αξιωματική αντιπολίτευση ψάχνεται να ξαναβρεί αρχηγό, έχει ίσως κάποιο ενδιαφέρον να ασχοληθούμε με τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης και τις εκλογικές τους επιδόσεις.

Κοινό σημείο και των τριών "μικρών" κομμάτων του Κοινοβουλίου είναι ότι το αποτέλεσμα που πέτυχαν στις εκλογές δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο. Εδώ μπορεί κανείς να φέρει αντίρρηση και να πει ότι το ΛάΟΣ αύξησε σημαντικά τα ποσοστά του και ως εκ τούτου πρέπει να θεωρηθεί εκ των νικητών: τυπικά θα έχει δίκιο, αλλά ουσιαστικά όχι. Σε σχέση με το ξεπέταγμα των Ευρωεκλογών, ο Καρατζαφέρης τσίμπησε μόνο 20.000 ψήφους παραπάνω, αν και η αποχή ήταν μειωμένη κατά σχεδόν 1.800.000 ψηφοφόρους. Αν συνυπολογίσουμε και τις εντυπωσιακές απώλειες του άλλου συγκατοίκου της πολυκατοικίας, της ΝΔ δηλαδή, το ποσοστό του Συναγερμού δεν είναι δα και τόσο εντυπωσιακό, ασχέτως αν ο πονηρός Καρατζαφέρης το παρουσίασε σαν μεγάλη νίκη, γιατί λέει θα μπορεί με τους 15 βουλευτές του να απαιτήσει ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή (= κάτι τρέχει στα γύφτικα).

Στην πραγματικότητα, οι εκλογές αυτές κατέδειξαν τα όρια των κομμάτων διαμαρτυρίας. Και, είτε θέλουν να το παραδεχτούν είτε όχι, και τα τρία κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης σαν κόμματα διαμαρτυρίας λειτουργούν, κι έτσι τα βλέπει και το εκλογικό σώμα (το μεγαλύτερο μέρος του, έστω).

Κατά τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας οποιουδήποτε από τα δύο μεγάλα κόμματα, τα μικρά μπορούν να κερδίζουν την υποστήριξη ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων χάρη στην αντιπολιτευτική τους γραμμή σε συγκεκριμένα θέματα (που τα κάνουν σημαία), άσχετα αν η γραμμή αυτή είναι ουσιαστική ή απλώς λαϊκίστικη. Όταν όμως έρχεται η ώρα της κάλπης, το βασικό ζητούμενο είναι πώς θα κυβερνηθεί αυτό το ρημάδι από τη Δευτέρα το πρωί. Και στο σημείο αυτό, τα μικρά κόμματα συνήθως είτε δεν έχουν καν πρόταση, είτε έχουν, αλλά κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά.

Τι έλεγε ας πούμε το ΚΚΕ πριν από τις εκλογές; Στηρίξτε μας εμάς για να έχει δυνατή φωνή ο λαός στο Κοινοβούλιο και μη σας νοιάζει για την κυβέρνηση, στην ανάγκη θα τα βρουν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ μεταξύ τους. Μα είναι σοβαρή πολιτική πρόταση αυτή; Σου λέει ο ψηφοφόρος, ωραία, και έτσι να γίνει, γιατί είναι τόσο σημαντικό να στηρίξω το ΚΚΕ; Για να κάνει αντιπολίτευση με 20 βουλευτές σε μια κυβέρνηση που θα τη στηρίζουν 240; Και τι θα πετύχει παραπάνω απ' ό,τι αν είχε 17 βουλευτές δηλαδή;

Τα ίδια λίγο-πολύ ισχύουν και για τα υπόλοιπα κόμματα. Στις εκλογές όπου το πρώτο, κύριο και σχεδόν μοναδικό θέμα της ατζέντας ήταν η οικονομία, ο Καρατζαφέρης το μόνο που είχε να προτείνει ήταν να βγουν τα κρυμμένα μαύρα λεφτά απ' τα μπαούλα. Ε, πώς να τον πάρεις στα σοβαρά; Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να καταλάβει ότι τέτοιες προτάσεις είναι για γέλια. Ενώ στις Ευρωεκλογές, θυμίζω, που το μεταναστευτικό είχε βρεθεί (συγκυριακά ή όχι, λίγη σημασία έχει) ψηλά στην ατζέντα, το ΛάΟΣ εκμεταλλεύτηκε εύκολα τα φοβικά σύνδρομα και κατέγραψε ραγδαία άνοδο των ποσοστών του.

Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, εγώ προσωπικά δεν δίνω πεντάρα για το ΛάΟΣ. Εν τέλει, δεν περιμένει κανείς τίποτα περισσότερο από ένα κόμμα που έτσι δημιουργήθηκε και έτσι παραμένει, με μόνο του όπλο τον λαϊκισμό, να προσπαθεί να τσιμπήσει ψηφαλάκια από παντού. Πολιτική πρόταση δεν πρόκειται να διαμορφώσει, ας περάσουν κι άλλα χίλια πεντακόσια χρόνια. Η αριστερά όμως;

Στον Περισσό πήραν μια ελαφρά κρυάδα με τη μείωση του ποσοστού αλλά δεν φαίνεται να πτοήθηκαν. Η συντρόφισσα Αλέκα γνωμάτευσε ότι η εκλογική επίδοση του Κόμματος είναι αναντίστοιχη με την πραγματική του επιρροή στην κοινωνία, και τέλος. Αυτό βεβαίως δεν είναι ερμηνεία αλλά (ας πούμε) διαπίστωση -για να μην πούμε ότι είναι αξίωμα, που το ΚΚΕ μας ζητά να το δεχτούμε χωρίς απόδειξη. Ακόμα κι αν αυτή η αναντιστοιχία πράγματι υπάρχει, το προφανές ερώτημα είναι πού οφείλεται. Αυτό το ερώτημα το Κόμμα δεν ενδιαφέρεται να το απαντήσει: οι εργαζόμενοι, λέει, πάθανε αρνητική μετάκληση συνείδησης. Λήξις. Όποιος κατάλαβε κατάλαβε, κι όποιος δεν κατάλαβε είναι πράκτορας της πλουτοκρατίας και νεροκουβαλητής στο μύλο της αντίδρασης.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, υποδέχτηκε το 4,6 % με ανακούφιση και ίσως με κάποια ικανοποίηση. Αν μη τι άλλο, δεν είναι τόσο μακρινές οι εποχές και οι εκλογές που στην Κουμουνδούρου χαροπαλεύανε με το όριο του 3 %, και τρώγανε τα νύχια τους μέχρι τα ξημερώματα, να μπει η Β' Αθηνών στο σύστημα να δούνε αν μπαίνουνε στη Βουλή ή όχι. Με δεδομένη την κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές, το αποτέλεσμα θεωρήθηκε μια μικρή επιτυχία και ίσως δικαιολογημένα. Για όποιον θέλει να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο. Για όποιον θέλει να το βλέπει μισοάδειο, η πρόοδος του Συνασπισμού μέσα σε μια δεκαετία, από το τρία-κόμμα-κάτι στο τέσσερα-κόμμα-κάτι, δεν είναι και πολύ ελπιδοφόρα επίδοση: με αυτούς τους ρυθμούς, θα χρειαστεί ολόκληρος ο 21ος αιώνας μέχρι να πιάσει ο Συνασπισμός ένα ποσοστό που θα του επιτρέψει να επηρεάσει ουσιαστικά τις πολιτικές εξελίξεις.

Και, ας σημειωθεί παρεμπιπτόντως, είναι κοινή ομολογία ότι στη συγκράτηση των ποσοστών του Συνασπισμού έπαιξε καίριο ρόλο η καλή παρουσία του Τσίπρα στην προεκλογική περίοδο, αλλά κανείς δεν δείχνει να προβληματίζεται γι' αυτό: αν δεν κάνω λάθος, υποτίθεται ότι τα κόμματα της αριστεράς είναι κόμματα αρχών και όχι προσωπικοτήτων, ως εκ τούτου το ενδεχόμενο να ψήφισαν κάποιοι (πολλοί;) ΣΥΡΙΖΑ δείχνοντας εμπιστοσύνη προσωπικά στον Τσίπρα θα έπρεπε τουλάχιστον να βάλει το κόμμα σε σκέψεις.

Εν πάση περιπτώσει, τα έχουμε ξαναπεί, ας τα ξαναπούμε άλλη μία φορά: δεν είναι κακό να βρίσκεσαι στην αντιπολίτευση, κακό είναι να δίνεις την εντύπωση ότι το μόνο που θες είναι να βρίσκεσαι στην αντιπολίτευση. Και για να μην δίνεις αυτήν την εντύπωση, πρέπει να έχεις προτάσεις. Προτάσεις διακυβέρνησης της χώρας, συγκεκριμένα. Οι οποίες θα πρέπει να είναι σοβαρές, ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες. Η αντίδραση είναι καλό πράγμα, γι' αυτό άλλωστε την έχουμε την αντιπολίτευση, για να αντιδρά, αλλά πρέπει να συνοδεύεται και από αντιπρόταση. Και ατυχώς, το να λες "όχι στον ευρωμονόδρομο" δεν αποτελεί αντιπρόταση, το να ζητάς 1.400 ευρώ κατώτατο μισθό εδώ και τώρα (και μπαπ! το χέρι στο τραπέζι) επίσης δεν δείχνει ούτε ρεαλισμό ούτε σοβαρότητα.

Ή για να το πούμε με άλλα λόγια: είναι εύκολο να ειρωνεύεσαι τον Γιωργάκη και τα σκανδιναβικά μοντέλα που κατά καιρούς μας έχει πλασάρει για να μας κάνει Σουηδία ή Δανία του νότου. Πανεύκολο. Το θέμα είναι όμως να έχεις ένα άλλο μοντέλο να προτείνεις: αν αυτό το μοντέλο είναι το σοβιετικό, ε, μην περιμένεις να πείσεις τον κόσμο, τουλάχιστον όχι περισσότερο απ' όσο τον πείθει ο Γιωργάκης.

Είμαι περίεργος να δω πόσες εκλογικές αναμετρήσεις θα χρειαστούν τα κόμματα της αριστεράς για να το καταλάβουν αυτό. Και ομολογώ ότι δεν έχω πολλές ελπίδες -ειδικά για το ΚΚΕ, σχεδόν καμία. Όπως έχουν τα πράγματα στο Κόμμα, για να αλλάξει γραμμή πλεύσης απαιτούνται ριζικές αλλαγές και ξήλωμα όλης της ηγετικής ομάδας -λυπάμαι που το λέω, αλλά εδώ πλέον υπάρχει και πρόβλημα προσώπων.

Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ, εντάξει, ας το παραδεχτώ, είμαι λίγο πιο (θετικά) προκατειλημμένος, τι να κάνουμε τώρα. Υποσχέθηκε υπεύθυνη αντιπολίτευση, και ελπίζω να τηρήσει την υπόσχεση. Ελπίζω τα όποια (κάμποσα) λάθη και παθήματα να έγιναν μαθήματα, ελπίζω ότι η κατάργηση της ανωμαλίας που υπήρχε με την δυαρχία Τσίπρα-Αλαβάνου και τα συνακόλουθα κουτσομπολίστικα παραμύθια για μετανιωμένους πρίγκιπες και δαχτυλίδια που παράπεσαν θα βγει σε καλό.

Τι να κάνω; Η ελπίδα άλλωστε πεθαίνει τελευταία.


.

17 σχόλια:

  1. Πουθενά δε θα διαφωνήσω με την ανάλυσή σου. Με τον ένα ή άλλο τρόπο τα ίδια πε΄ριπου είχα γράψει κι εγώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ σωστή η ανάλυση σας, αγαπητέ. Να προσθέσω οτι στο ΚΚΕ υπαρχει μια δυσφορία σε μεσαία στελέχη, όπως μπορείτε να διαβάσετε εδώ (παρά τη λυσσαλέα διάψευση). Επίσης, όπως πολύ σωστά τονίζει ο Πάσχος Μανδραβέλης εδώ, το ΚΚΕ κάνει "εξαγωγή" της κρίσης του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυστηρός, αλλά επίκαιρα αναγκαίο:)

    Καταθέτω τις μικροενστάσεις μου, που δεν ακυρώνουν το "σωστόν" του ποστ.

    1)Το 4,6%, ήταν μια "μικρή επιτυχία".
    Η καλή παρουσία του Τσίπρα δεν οδηγεί σ΄ένα και μοναδικό συμπέρασμα.
    Ότι οι ψηφοφόροι ψήφισαν, τον "καλό Τσίπρα" και μόνο αυτό.
    Αυτό δεν το ισχυρίστηκε, κανείς, ούτε ο ίδιος.
    Οι εφημερίδες έδωσαν μια ερμηνεία και αν θες, έτσι συνηθίζεται. Να πιστώνεται στον αρχηγό.

    Αυτό δεν ακυρώνει, και πολλούς άλλους σοβαρούς λόγους που δεν θα πρέπει να τους παραβλέπουμε:)
    Υπάρχουν αρκετές ανδείξεις που αποδεικνύουν και τους λόγους των πολιτικών αρχών και των προγραμματικών προτάσεων, που δεν αναφέρεσαι.

    Αλλά ας, πάμε στα σοβαρά.
    Τι μέλλει γενέσθαι...

    (Τα υπόλοιπα, περί Συνασπισμού, βάσιμα...ίδωμεν.)

    2) Περί μοντέλων και ειρωνειών.
    Έχουμε την κριτική και το "αντί" στο στο στόμα. Έχεις δίκιο.

    Το "πολιτεύομαι", όμως το έχουμε παραβλέψει και αναζητείται η ύπαρξη του !!
    ......

    Άλλο θέμα

    Όσο αναφορά π.χ. στον εκλογικό νόμο "γερμανικό μοντέλο" , ναι εκεί διαφωνώ και έχω κάνει τις δικές μου διαπιστώσεις και οι προτάσεις εύλογα προκύπτουν.

    Ναι, αλλά:
    α) αναλογικά 100% και όχι 87% (πριμ 40 εδρών, στο πρώτο κόμμα)
    β) Στην Γερμανία, η χρηματοδότηση των κομμάτων είναι κρατική και μόνο.
    γ) Ισχύει το πόθεν έσχες, που εδώ δεν το εφαρμόζουν.

    Ας τα πακετάρουμε, όλα μαζί και πάλι το θέμα θέλει συζήτηση.
    Είναι σοβαρό, όντως.

    θετικό η κατάτμηση των μεγάλων περιφερειών.

    Αυτά, τα ολίγα.
    Στα άλλα, εναρμονίζομαι με το σκεπτικό σου και τους δίκαιους προβληματισμούς.

    Μικρές παρατηρήσεις, εγγράφως, αγαπητέ :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σπίθα, για να μην παρεξηγηθώ: δεν πιστεύω εγώ προσωπικά ότι το (σχετικά) καλό αποτέλεσμα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται *μόνο* στον Τσίπρα, ούτε και λέω κάτι τέτοιο στο ποστ. Απ' όσο έχω καταλάβει, όμως, και μέσα στον χώρο οι πιο πολλοί παραδέχονται ότι η καλή του παρουσία στο ντιμπέιτ κλπ. "βοήθησε" πολλούς να ψηφίσουν (ενώ πριν είχαν, πώς να το πω, δισταγμούς). Δεν είναι κάτ' ανάγκην κακό αυτό, είναι όμως νομίζω προς προβληματισμό, υπό την έννοια ότι αν μόνες τους οι πολιτικές προτάσεις του χώρου δεν πείθουν επαρκώς, το να πείθει η παρουσία του αρχηγού μας βάζει σε λάθος δρόμο.
    Όσο για τον εκλογικό νόμο, περιμένω την ανακοίνωση του νομοσχεδίου για να γράψω σχετικά επί συγκεκριμένης βάσης (εικάζω, αυθαίρετα είναι η αλήθεια, ότι πολλές λεπτομέρειες είναι ακόμα υπό διαμόρφωση).

    Προκόπη, τα είχα διαβάσει αυτά αλλά δυσπιστώ. Καλό θα είναι αυτή η δυσφορία κάποια στιγμή να πάρει συγκεκριμένη μορφή, αλλά φοβάμαι ότι η ηγετική ομάδα παρουσιάζει έντονα συμπτώματα δεινοσαυρίασης (σαν την ελεφαντίαση ένα πράμα) και ότι ο πολύς δημοκρατικός συγκεντρωτισμός έχει αφήσει τρομερά κουσούρια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Χασοδίκη, δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο. Αν πράγματι τα μικρά κόμματα θέλουν να διεκδικήσουν μερίδιο στο πολιτικό σκηνικό και να βγουν απ'την αφάνεια της άγονης αντιπολίτευσης, θα πρέπει πραγματικά να καταθέσουν ρεαλιστικές προτάσεις, ολοκληρωμένες εναλλακτικές, αλλά και να μπουν στον κόπο ν'αφουγκραστούν την κοινωνία. Δεν μπορεί το πρόβλημα για το ΚΚΕ να είναι το δίκιο του εργάτη, του ΛάΟΣ οι μετανάστες και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τα εσωκομματικά, τη στιγμή που ο κόσμος καίγεται. Με τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης τα μικρά κόμματα εισέπραξαν ένα πολύ μικρό ποσοστό της δυσαρέσκειας. Η ψήφος διαμαρτυρίας έχει δείξει τα όριά της, καιρός ν'ανακαλύψουμε την ψήφο εναλλακτικής πρότασης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ xasodikis

    Προφανώς και δεν τίθεται θέμα καμμίας παρεξήγησης. Aυτό θάθελα να θεωρείται δεδομένο.

    Εγώ μιλώ ελεύθερα, εδώ, με την αίσθηση ότι ανιχνεύουμε, ουσιαστικά και όχι επιδερμικά τα προβλήματα.
    Και τα προβλήματα που ανέφερες, τα σοβαρά, υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό.

    Συζήτηση κάνουμε και παίρνουμε, εναλλάξ, την θέση του "συνήγορου του διαβόλου":)

    Το ζητούμενο είναι αυτό που είπες
    "αν οι πολιτικές προτάσεις του χώρου δεν πείθουν.."

    Εδώ με κάλυψε, το σχόλιο του
    @k1.
    Έχεις απόλυτο δίκιο.
    Άλλο να στηρίζεις ένα χώρο, και άλλο να υποστηρίζεις απόλυτα τις πολιτικές του γραμμές που έχουν αποτύχει, παταγωδώς και κατ'επανάληψη, ενώ η κοινωνία φωνάζει και σου δείχνει, ολοκάθαρα, να αλλάξεις πορεία και ρότα.
    Ας μην κρυβόμαστε..:)

    Για τον εκλογικό νόμο, εξέφρασα κάποιες απόψεις επί του σχεδίου της ομάδας του Μ. Παπαϊωάννου.
    Αυτό που βγήκε προς τα έξω γράφτηκε και δημοσιεύθηκε..
    Ευνοεί με την ενίσχυση της λίστας, εμφανέστατα, τα αρχηγικά μοντέλα και δεν βοηθά τον εκδημοκρατισμό,νομίζω, του πολιτειακού συστήματος.
    Άποψή μου.

    Ας δούμε το τελικό και βλέπουμε. Άλλωστε δεν ψοφάω για στείρα κριτική..:)
    Μακάρι, να αλλάξει και να είναι πολύ καλύτερο, έτσι που να ανταποκρίνεται στο γενικό συμφέρον.
    Δεν κάνω κομματική κριτική. Επαναλαμβάνω, ότι θεωρώ τις απόψεις μου κοινωνικοπολιτικές και πέρα από διάθεση κομματικών αντιλήψεων.
    Αυτό προσπαθώ, τουλάχιστον..

    Υ.Γ.
    Τις ενστάσεις μου (αρχικό μου σχόλιο) τις θεωρώ, προωθητικές για ουσιαστική συζήτηση και όχι αντιθετικές απόψεις.

    Καλησπέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητέ Χασοδίκη, έχω την γνώμη ότι πέφτεις στην παγίδα του εξουσιοπολικού πολιτικού μας συστήματος.

    Ζητάς από τα κόμματα να γίνουν υποψήφιοι φορείς εξουσίας, υποψήφιοι μειοδότες στον μειοδοτικό διαγωνισμό με σκοπό την ανάληψη της διαχείρησης του Δημοσίου.

    Συγγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνω αυτό το σκεπτικό όταν αναπτύσεται από ανεξάρτητους Πολίτες. Κατανοώ όμως την πίεση που δέχονται δημοσιογράφοι έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων ώστε να πολώσουν την σκέψη των ακροατών τους προς αυτήν την κατεύθυνση.

    Μια ακόμα επισήμανση σχετικά με τον Εκλογικό νόμο. Είπες:"Όσο για τον εκλογικό νόμο, περιμένω την ανακοίνωση του νομοσχεδίου για να γράψω σχετικά επί συγκεκριμένης βάσης"

    Και στο κύριο άρθρο σου: "Η αντίδραση είναι καλό πράγμα, γι' αυτό άλλωστε την έχουμε την αντιπολίτευση, για να αντιδρά, αλλά πρέπει να συνοδεύεται και από αντιπρόταση"

    Νομίζω λοιπόν ότι για να διατηρήσεις την ισχύ της κρίσης σου, πρέπει όχι απλώς να περιμένεις τον νόμο για να τον κρίνεις, αλλά να προτείνεις κάποιον δικό σου, ή κάποια πρόταση επί του νόμου. Δεν ξέρεις, μπορεί και να εισακουσθείς, εφόσον υποψιάζεσαι ότι πολλά σημεία είναι υπό διαμόρφωση.

    Θεωρώ ότι η κυρίαρχη συζήτηση θα έπρεπε να αφορά τον νέο εκλογικό νόμο, ο οποίος είναι και το θεσμικό πλαίσιο του πολιτικού μας σκηνικού και της "πορείας των κομμάτων προς την εξουσία", και όχι η ανάλυση επί των αναλύσεων των εκλογολόγων που τις εμπεδώσαμε τόσες μέρες μετά τις εκλογές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Θα συμφωνήσω και γω με τους “προ λαλίστατες”, ως προς την ορθότητα της ανάρτησης.

    Μια “μικρή” διαφωνία μόνο στην παρακάτω παράγραφο.

    “αν δεν κάνω λάθος, υποτίθεται ότι τα κόμματα της αριστεράς είναι κόμματα αρχών και όχι προσωπικοτήτων, ως εκ τούτου το ενδεχόμενο να ψήφισαν κάποιοι (πολλοί;) ΣΥΡΙΖΑ δείχνοντας εμπιστοσύνη προσωπικά στον Τσίπρα θα έπρεπε τουλάχιστον να βάλει το κόμμα σε σκέψεις.”

    Γνωρίζει κανείς να διοίκησαν κάπου στον κόσμο οι “αρχές” από μόνες τους;
    Θέλω να πω δλδ , ότι οι αρχές είναι το “όχημα” αλλά από κει και πέρα εξαρτάται από τον “οδηγό” αν θα κάνει την διαδρομή ευχάριστη , βαρετή , ή επικίνδυνη κλπ ώστε να προσελκύσει περισσότερους “επιβάτες” ή θα διώξει και αυτούς που έχει..........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Σπίθας

    ΟΚ, point taken :)

    @Ανώνυμος

    Ζητάω από τα κόμματα να κάνουν αυτό που οφείλουν στα πλαίσια μιας δημοκρατικής κοινωνίας: να φέρουν πολιτικές προτάσεις με στόχο την πρόοδο της χώρας. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Από ένα σημείο και μετά, δε, είναι αυτονόητο ότι, αν θες να υποστηρίξεις τις προτάσεις σου και να τις υλοποιήσεις, πρέπει να έχεις και την ανάλογη δύναμη σε επίπεδο θεσμικής εκπροσώπησης. Τι θα πει "εξουσιοπολικό πολιτικό σύστημα"; Υπάρχει κανένα σύστημα χωρίς εξουσίες; Υπάρχει κανένα σύστημα όπου ένα κόμμα μπορεί να προωθήσει το πολιτικό του πρόγραμμα χωρίς να έχει (κάποια) εξουσία;
    Όσο για τον εκλογικό νόμο: προφανώς δεν είμαι εγώ αρμόδιος να φέρω πρόταση! Κι αν επιμένεις, θα προτείνω την απλή και άδολη αναλογική, αλλά αυτό δεν λέει τίποτα. Μιλήσαμε για ρεαλισμό, και με τους δεδομένους πολιτικούς συσχετισμούς η απλή αναλογική είναι μία μη-ρεαλιστική πρόταση, λυπάμαι που το λέω, αλλά αυτό πιστεύω. Επομένως, θα περιμένω να δω την πρόταση της κυβέρνησης για το νέο εκλογικό σύστημα (κι εγώ όπως όλος ο κόσμος) και, αν κρίνω ότι έχω κάτι ουσιαστικό να πω επ' αυτής, θα το πω.

    @glam

    Συμφωνώ μ' αυτό που λες, το σκέφτηκα κι εγώ και προβληματίστηκα αν έπρεπε να την βάλω αυτήν την παράγραφο στο ποστ ή όχι. Επέλεξα τελικά να την βάλω κι ας είναι και λίγο υπερβολική σαν επιφύλαξη: ας πούμε ότι η ισορροπία μεταξύ "οχήματος" και "οδηγού" καλό είναι να μην παλαντζάρει υπερβολικά προς τη μεριά του τελευταίου ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πολύ καλή ανάλυση, ειδικά στα του ΛΑΟΣ (βρήκαμε επιτέλους το ταβάνι του και ανακουφιστήκαμε. Λογικά δεν θα πάρει άλλο εκτος και αν διασπαστειη ΝΔ)

    Το προβλημα της αριστερας δεν ειναι μονο η έλλειψη θέσεων/προτασεων. Ειναι και ο φόβος των ψηφοφορων πως αν ζητησει αυτη να (συν)κυβερνησει, τοτε πιθανοτατα θα απορροφηθει απο το "συστημα" τουλάχιστον σε επιπεδο πρακτικης εξασκησης της πολιτικης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σωστή η παρατήρηση του Zaphod.

    Συμπεριλαμβάνεται στα ενοχικά της σύνδρομα που πρέπει να αποβάλλει, τάχιστα, αλλιώς θα κλωθογυρίζει γύρω από την ουρά της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Διαφωνία 2η:
    Δεν έχει "πλάκα" να συμφωνείς άλλωστε...:)

    Δεν θα προεξοφλούσα με τίποτα ούτε "ταβάνια" ούτε και "πατώματα".
    Όλα είναι ανοιχτά, ειδικά απέναντι σε μια ΝΔ με "νερόβραστους" αρχηγούς ο ΛΑΟΣ θα κάνει πάρτι.
    Δεν είναι τυχαίο ότι τα 30 τελευταία χρόνια είναι το μόνο νέο κόμμα που πέτυχε....
    Θα συμφωνήσω ότι η ανάπτυξη του ανακόπηκε εν μέρη, έχοντας, κυρίως, κατά νου το ΠΑΣΟΚ του 75-80 αλλά είναι νωρίς ακόμη........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Πάντα εύστοχος ο χασοδικης , με μόνη παρατήρηση ότι δε μου φαίνεται καθόλου για χασοδικης:) Θεωρώ όμως την ανάλυση σε λάθος κατεύθυνση… Μια ανάλυση που ανακυκλώνει το ελληνικό πρόβλημα. Που δεν είναι άλλο, από τα προβληματικά πολιτικά πρόσωπα… Κύριοι η Ελλάς πάσχει από έλλειψη πολιτικών προσωπικοτήτων. Στερείται ικανών μάνατζερ της πολιτικής. Και εξηγούμαι: Ταυτόχρονα με την κατάρρευση της κομουνιστικής θεωρίας (και πράξης) και την επακόλουθη παντοκρατορία του νεοφιλελευθερισμού (στην ακαριαία μάλιστα έκφανσή του) , έπαψε και η αναγκαιότητα της παραγωγής πολιτικών ιδεών που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον «άλλο δρόμο». Επήλθε έτσι η αναγκαστική σύγκλιση «σοσιαλισμού» και «νεοφιλελευθερισμού»… Ουδείς νομίζω αμφιβάλλει ότι οι «νεοφιλελεύθεροι» συμπεριφέρονται ενίοτε ως «σοσιαλιστές» και το αντίστροφο , ανάλογα με τις συνθήκες και σε σχέση πάντοτε με τις ορέξεις του εκλογικού σώματος αφού δηλ. συνυπολογιστεί το πολιτικό κόστος (που κατά την άποψή μου αποτελεί την πηγή όλων των δεινών των προλετάριων του σύγχρονου καπιταλισμού) . Δεδομένης λοιπόν της νέας αυτής ιδεολογικής πραγματικότητας , η πολιτική σήμερα δεν έχει ανάγκη τους χαρισματικούς ηγέτες. Ξεπεράστηκαν από την ιστορία. Χαρισματικός ηγέτης θα είναι μόνο αυτός που θα διατυπώσει ένα εντελώς νέο οικονομικό , κοινωνικό και πολιτικό ιδεώδες και θα προσπαθήσει να το κάμει πράξη (δυστυχώς είναι τέτοια η πλάνη στις μέρες μας , που ο Σαρκο και ο Ομπαμα πλασάρονται ως … χαρισματικοί). Έτσι εχόντων των πραγμάτων, οι αστικές δημοκρατίες έχουν στις μέρες μας ανάγκη όχι από χαρισματικούς ηγέτες αλλά από ηγέτες διαχειριστές της πολιτικής , κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου. Και ιδίως από ηγέτες διαχειριστές της οικονομίας. Τα κριτήρια δε επιλογής τους από το Λαό , δεν μπορεί παρά να είναι όμοια με τα κριτήρια επιλογής ενός προέδρου του ΔΣ μιας ΑΕ. Πρέπει να γίνει αντιληπτό, ότι η πολιτική είναι μια , ότι εκπορεύεται από τις Βρυξέλλες (και μάλιστα δίχως δυνατότητα παρέκκλισης) και επομένως το μόνο που απομένει είναι η ορθή πολιτική διαχείριση των εγχώριων και Κοινοτικών πόρων. Προς αυτή και μόνο την κατεύθυνση πρέπει να πείσουν τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Ότι δηλ. διαθέτουν τα πρόσωπα εκείνα που είναι καλοί μάνατζερ της πολιτικής και που μπορούν να δημιουργήσουν τους κομματικούς και διοικητικούς μηχανισμούς για την προσήκουσα εκτέλεση του ανατιθέμενου από την Ε.Ε έργου. Θα μπορούσε επομένως ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α και το Κ.Κ.Ε να αποτελέσουν σοβαρή εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης μόνον εφόσον α) αποδεχθούν την πραγματικότητα ήτοι ότι το βέλτιστο Σύστημα είναι το υπάρχων , επειδή ακριβώς είναι αυτό που επιβίωσε από την πρακτική εφαρμογή όλων των ιδεολογικών συστημάτων , β) συνομολογήσουν ότι το κομουνιστικό ιδεώδες και το προλεταριάτο όπως αυτοί το εννοούν, ανήκει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και δη ότι ξέμεινε στην παγωμένη ρωσική νύχτα της 24ης Οκτωβρίου του 1917, γ) πείσουν το Λαό ότι διαθέτουν τη βούληση και την ικανότητα να εκτελέσουν ορθά την εκπορευομενη από τις Βρυξέλλες πολιτική και ιδίως ότι μπορούν να διαχειριστούν με σύνεση και διαφάνεια τα Κοινοτικά Κονδύλια προς όφελος του Ελληνικού Λαού. Εξάλλου αυτοί δεν είναι οι λόγοι για τους οποίος εξελέγη ο «μη χαρισματικός» Γιωργάκης? Αυτοί δεν είναι και οι λόγοι που ο «χαρισματικός» Κωστάκης έφαγε 10 μονάδες στο κεφάλι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @Zaphod

    Σύμφωνοι φίλε, αλλά από την άλλη μεριά ένας πολιτικός χώρος οφείλει να κάνει πρώτα απ' όλα αυτό που του αναλογεί, τις προτάσεις εν προκειμένω, και μετά να αναζητήσει εξηγήσεις στις φοβίες του εκλογικού σώματος -και να προσπαθήσει να τις αναιρέσει.

    @glam

    Όπερ έδει δείξαι βέβαια, αλλά όσο η οικονομία παραμένει πρώτο θέμα στην ατζέντα και σε τόσο μεγάλη απόσταση από τα υπόλοιπα, δεν βλέπω το ΛάΟΣ να έχει πολλά περιθώρια. Αλλά έχεις δίκιο, σε ένα βαθμό αυτό θα εξαρτηθεί και από την πορεία της ΝΔ.

    @Θανάσης Αλαμπάσης

    Συνάδελφε, κατ' αρχάς καλωσόρισες.
    Σε κάποια απ' αυτά που λες συμφωνώ, σε άλλα διαφωνώ. Φερ' ειπείν, έχεις δίκιο ότι οι βασικές πολιτικές γραμμές εκπορεύονται από τις Βρυξέλλες, αλλά το πώς θα μετουσιωθούν αυτές οι γραμμές στην τρέχουσα εσωτερική πολιτική αφήνει αρκετά περιθώρια στα κόμματα για διαφοροποιήσεις. Τόσα, που να έχει νόημα να μιλάμε και για πολιτικές, όχι μόνο για πρόσωπα-διαχειριστές. Άσε που και στην ίδια την πηγή να ανατρέξουμε, στις Βρυξέλλες δηλαδή, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν και εκεί δυνατότητες παρέμβασης. Στην Ευρώπη των 27, οι κεντρικές πολιτικές είναι αποτέλεσμα διαρκούς διαπραγμάτευσης και αναγκαίων συμβιβασμών ανάμεσα σε κράτη-μέλη με διαφορετικές αφετηρίες, ανάγκες και δυνατότητες. Ένα μεγάλο αλισβερίσι, δηλαδή, στο οποίο άλλοι μπορούν να σταθούν καλύτερα και άλλοι χειρότερα.
    Η διαχειριστική ικανότητα είναι βέβαια μεγάλο προσόν, αλλά δεν είναι το μόνο επιθυμητό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Παρεμβένοντας εκ νέου στην συζήτηση για να υποστηρίξω την ανάγκη απαγκίστρωσης από τον εμφυτευμένο όρο του "κόμματος εξουσίας".

    Τα πολιτικά κόμματα δεν είναι φορείς εξουσίας αλλά φορείς πολιτικής και συμφερόντων ομάδων. Οι εξουσίες ήδη υπάρχουν σε μια Πολιτεία η οποία διακυβερνείται με την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και το μόνο που εκλέγεται είναι το νομοθετικό σώμα, και η κυβέρνηση τουτέστιν όπως αναφέρει και ο Θανάσης Αλαμπάσης ο διαχειριστής της πολιτικής ζωής.

    Χρησιμοποιώντας το ανάλογο μιας ΑΕ τα κυβερνητικά στελέχη δεν είναι το ΔΣ αλλά οι μάνατζερ της επιχείρησης. Τα διοικητικά στελέχη.Η εξουσία είναι οι μέτοχοι.

    Κάποτε βέβαια και στο ρεαλιστικό επίπεδο της ελεύθερης αγοράς αν τα στελέχη έχουν καπατσοσύνη και οι μέτοχοι ηλιθιότητα οι πρώτοι μπορεί να πάρουν την εξουσία από τους δεύτερους. Αλλά μην μπλέκουμε τα πράγματα, μιλάμε για φυσιολογικές θεσμοθετημένες καταστάσεις.

    Θα μου πεις όμως: "Ας είμαστε ρεαλιστές, δες τι γίνεται, ούτε ένας νόμος δεν μπορεί να περάσει εάν είναι αντίθετος με την θέληση του αρχηγού"
    Συμφωνώ ότι ανήκουμε στην κατηγορία μετόχων που έχουμε παραδώσει ηθελημένα την εξουσία στους μάνατζερ και ο μόνος τρόπος για να αλλάξει αυτό είναι ένας καινούριος εκλογικός νόμος που θα απαγκιστρώνει την Βουλή από την κομματική πόλωση και την κυβέρνηση.

    Αλλιώς ας βρούμε ένα χαρισματικό ηγέτη να τον βάλουμε στην εξουσία εφ' όρου ζωής. Όπου "χαρισματικός ηγέτης" δεν είναι αυτός που διατυπώνει την νέα πολιτική - αυτός είναι ο χαρισματικός φιλόσοφος όπως ο Σμιθ, ή ο Μαρξ- αλλά αυτός που πραγματοποιεί την νέα φιλοσοφία.

    Μην ζητάμε όμως από κόμματα να προδώσουν την προσπάθεια για την επικράτηση των συμφερόντων των πολιτών που αντιπροσωπεύουν μόνο και μόνο για να μπουν σ' αυτό το λούκι της "πορείας προς την εξουσία" καταργώντας στην ουσία τον λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκαν: Την αντιπροσώπευση της βάσης τους και των μελών τους στο πολιτικό σκηνικό μιας Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @χασοδικης

    ...η αλλιώς απλά να αποδειξουν πως είναι αξιόπιστοι!!!


    Σε ένα όμως ...μη-αξιοπιστο εκλογικό σώμα τι μπορεί να ειναι η αξιοπιστία του πολιτικού;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Συμφωνώ με τον

    @ Θανάση Αλαμπάση που είπε

    "β) συνομολογήσουν ότι το κομουνιστικό ιδεώδες και το προλεταριάτο όπως αυτοί το εννοούν, ανήκει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και δη ότι ξέμεινε στην παγωμένη ρωσική νύχτα της 24ης Οκτωβρίου του 1917,"
    ........................

    Σπίθας
    Η λέξη "μάνατζερ" θέλει συγκεκριμένη οριοθέτηση, μάλλον αντιλαμβάνομαι την έννοια που της δίνεις, μάλλον..

    Αλλά προτιμώ να την προσδιορίσω ως επικοινωνούμενη πολιτική και τους "επικοινωνούμενους πολιτικούς".


    Συγκλίνω, περισσότερο, έπειτα από τα παραπάνω με την ολοκληρώμενη άποψη του

    @ χασοδίκη
    "Τόσα, που να έχει νόημα να μιλάμε και για πολιτικές, όχι μόνο για πρόσωπα-διαχειριστές. Άσε που και στην ίδια την πηγή να ανατρέξουμε, στις Βρυξέλλες δηλαδή, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν και εκεί δυνατότητες παρέμβασης.

    **Στην Ευρώπη των 27, οι κεντρικές πολιτικές είναι αποτέλεσμα διαρκούς διαπραγμάτευσης και αναγκαίων συμβιβασμών ανάμεσα σε κράτη-μέλη με διαφορετικές αφετηρίες, ανάγκες και δυνατότητες.
    **Ένα μεγάλο αλισβερίσι, δηλαδή, στο οποίο άλλοι μπορούν να σταθούν καλύτερα και άλλοι χειρότερα.

    ***Η διαχειριστική ικανότητα είναι βέβαια μεγάλο προσόν,

    *αλλά δεν είναι το **μόνο** επιθυμητό***
    !!

    Παραθέτω και ένα άρθρο του Μαρωνίτη που το βρίσκω εξαιρετικό..

    Οι τρόποι της πολιτικής,

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενστάσεις και ισχυρισμοί
κατατίθενται μόνον εγγράφως
(Χασοδίκειος Πολιτική Δικονομία, άρθρον 228)