Κεκαλυμμένες σκέψεις

"Ο Έλληνας πολίτης δεν κρύβει τα χαρακτηριστικά του και δεν φοβάται να δείξει το πρόσωπό του, ιδίως όταν διαμαρτύρεται".

Επεκτείνοντας αυτή τη σκέψη, ο Έλληνας πολίτης δεν κρύβει το ονοματεπώνυμό του και δεν φοβάται να δείξει το πρόσωπό του όταν γράφει την άποψή του (άρα να απαγορέψουμε και τα ανώνυμα μπλογκ).

Ο Έλληνας πολίτης είναι νομοταγής και δεν έχει κάτι να κρύψει όταν βρίσκεται σε δημόσιους χώρους (άρα να γεμίσουμε τους δρόμους με κάμερες).

Σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, κάποιος θα βρεθεί να υποστηρίξει με το ίδιο σκεπτικό και την εμφύτευση στον Έλληνα πολίτη μικροτσίπ γεωγραφικού εντοπισμού.

Άπαξ και μπεις σε αυτό το δρόμο σκέψης, η βαλίτσα μπορεί να πάει πολύ μακριά γιατί η σοφιστεία που κρύβεται από πίσω είναι πάντα η ίδια: αν δεν έχεις κάτι να κρύψεις, γιατί σε ενδιαφέρει να έχεις τη δυνατότητα να κρυφτείς; Αφού σε ενδιαφέρει, θα πει ότι έχεις κάτι να κρύψεις. Και επομένως το Κράτος, που βέβαια μεριμνά πάντα για την προστασία του κοινωνικού συνόλου, θα πρέπει να σου αφαιρέσει αυτή τη δυνατότητα. Προληπτικώς.

Χρειάστηκαν αιώνες εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού για να επιτευχθεί η δικαιϊκή κατάκτηση που ονομάζουμε τεκμήριο της αθωότητας. Απ' ό,τι φαίνεται, θα χρειαστεί πολύ λιγότερος χρόνος για τη διάβρωση αυτής της κατάκτησης με την θέσπιση επιμέρους τεκμηρίων ενοχής, βάσει των οποίων η μία ή η άλλη συμπεριφορά θα ποινικοποιείται με τον άλφα ή βήτα τρόπο, όχι γιατί από μόνη της βλάπτει το κοινωνικό σύνολο, αλλά γιατί υπό προϋποθέσεις και σε συγκεκριμένες συνθήκες ενδέχεται να επιτείνει τον κίνδυνο για την εμφάνιση άλλων αντικοινωνικών συμπεριφορών.

Το όχημα για να νομιμοποιούνται τέτοιες συζητήσεις ήταν πάντοτε η ασφάλεια του πολίτη: του εργαζομένου, του υπαλλήλου, του μικρομαγαζάτορα. Κι αν η συζήτηση αυτή ανοίγει όψιμα στη χώρα μας, αλλού γίνεται εδώ και χρόνια -ιδίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου. Ελευθερία και ασφάλεια μπαίνουν στο ζύγι, και όλο και περισσότερο η δεύτερη υπερισχύει της πρώτης. Όλο και περισσότερο ο πολίτης καλείται να γίνει διάφανος απέναντι στο Κράτος, ενώ αντίθετα το Κράτος επιφυλάσσει για τον εαυτό του το δικαίωμα να μην είναι και τόσο διάφανο απέναντι στον πολίτη: αντιστρέφοντας το απόφθεγμα του υπουργού Δένδια, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Έλληνας αστυνομικός δεν κρύβει τα χαρακτηριστικά του (π.χ. τα διακριτικά της στολής του) και δεν φοβάται να δείξει το πρόσωπό του (που το κρύβει με την κάσκα του δικαστή Ντρεντ) όταν εκτελεί ευσυνείδητα το καθήκον του, και ιδίως απέναντι σε διαμαρτυρόμενους πολίτες. Αλλά βέβαια δεν το λέμε, γιατί θα πέσει φωτιά να μας κάψει, πιθανώς υπό τη μορφή πρετεντέρειων αφορισμών και επικρίσεων ότι προσπαθούμε να δέσουμε τα χέρια της αστυνομίας, και τότε ποιος θα προστατέψει το γιώτα-χι του μεροκαματιάρη;

Με δεδομένη την ανικανότητα αυτής της κυβέρνησης, φαντάζει υπερβολικός ο φόβος ότι θα μας φορέσει καπέλο τον Μεγάλο Αδελφό (του Όργουελ, όχι του Μικρούτσικου). Ωστόσο, κάθε βηματάκι προς αυτό το δρόμο σκέψης κλέβει λίγα γραμμάρια στο ζύγι από την Ελευθερία και τα προσθέτει στην Ασφάλεια. Με ή χωρίς εισαγωγικά. Κι όπως έχει πει και κάποιος πριν από πολλά χρόνια, όποιος είναι πρόθυμος να θυσιάσει την ελευθερία του για την ασφάλειά του, δεν αξίζει καμία από τις δύο.


.