Το μετρό μας φέρνει πιο κοντά (στο Μέλλον)

Πώς του πάει το κρανάκι...!

Τις τελευταίες μέρες παίζει πολύ στις τηλεοράσεις ένα διαφημιστικό σποτάκι του ΥΠΕΧΩΔΕ, το οποίο μας διαβεβαιώνει ότι το ΜΕΤΡΟ "πηγαίνει πιο μακριά για να μας φέρει πιο κοντά".

Καθόλου συμπτωματικά το σποτάκι αυτό βγήκε στον αέρα λίγες μέρες πριν διακοπεί η λειτουργία της γραμμής 3 του μετρό, από την Εθνική Άμυνα και πέρα, για (προβλεπόμενο) χρονικό διάστημα έξι μηνών, προκειμένου να κατασκευαστεί ο σταθμός της Αγίας Παρασκευής. Αναγκαίο κακό, βλέπετε, διότι κάποτε στο παρελθόν κάποιοι ευφυείς κάτοικοι του εν λόγω Δήμου αποφάσισαν ότι δεν ήθελαν να περνάει το μετρό από τη γειτονιά τους και να τους κουβαλιέται όλη η πλέμπα από το Αιγάλεω και το Περιστέρι να πίνει καφέ στις κόζυ καφετέριές τους -αλλά κατόπιν το μετάνιωσαν. Τέλος πάντων.

Το θέμα με το συγκεκριμένο διαφημιστικό είναι ο ενεστώτας χρόνος που χρησιμοποιείται από την αρχή μέχρι το τέλος: τα έργα προχωρούν, οι επεκτάσεις ολοκληρώνονται, νέοι σταθμοί μπαίνουν σε λειτουργία, το μετρό σύντομα κατευθύνεται και προς τον Πειραιά.

Στην πραγματικότητα, για τους επόμενους έξι μήνες τουλάχιστον το μετρό δεν πρόκειται να πάει πουθενά πιο μακριά, στην καλύτερη περίπτωση θα επανέλθει εκεί όπου πήγαινε μέχρι το Σάββατο. Αν βέβαια τηρηθούν κατά γράμμα τα επίσημα χρονοδιαγράμματα, που δεν είναι και το δυνατότερό μας σημείο (στο Χαϊδάρι, ας πούμε, το μετρό θα έφτανε τέλος του 2008. Ήδη λένε για τέλος του 2009, και βλέπουμε...). Όσο για το τιμημένο λιμάνι του Πειραιά, θ' αργήσει πολύ να δει μετρό στα άγια χώματά του, μια που ακόμα ο διαγωνισμός βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν έχει ανοιχτεί ούτε μία τρύπα, ούτε προβλέπεται κάτι τέτοιο στο ορατό μέλλον.

Αλλά το καλύτερο σημείο του σποτακίου είναι εκεί που μας θυμίζει ότι "τρεις νέοι σταθμοί εξυπηρετούν χιλιάδες συμπολίτες μας μπλα μπλα". Και εννοεί τους σταθμούς Κεραμεικού, Ελαιώνα, Αιγάλεω. Που λειτουργούν από τον Μάιο του 2007, παναπεί κοντά δυο χρόνια τώρα. Μέχρι πότε θα θεωρούνται "νέοι σταθμοί";

Σκέφτομαι λοιπόν ότι, πέρα από τους χίλιους δύο προβληματισμούς και ενστάσεις που γεννά η διανομή της κρατικής διαφήμισης, θα έπρεπε να τεθεί και ένας πρωθύστερος προβληματισμός που αφορά τη σκοπιμότητά της. Το κρατικό -διάβαζε "κυβερνητικό"- έργο είτε το βλέπει ο πολίτης μπροστά στα μάτια του είτε όχι. Αν υπάρχει, αν βελτιώνει την καθημερινότητά του, δεν χρειάζεται διαφήμιση -διαφημίζεται μόνο του. Αν δεν υπάρχει, πάλι δεν χρειάζεται διαφήμιση, διότι τι να διαφημίσεις;

Κι αν αυτό ισχύει μία φορά για τις διαφημίσεις αποπερατωμένων έργων, ισχύει πολύ περισσότερο για τη διαφήμιση έργων που ΘΑ ολοκληρωθούν ΑΝ: αν η οικονομική κρίση το επιτρέψει, αν δεν γίνουν πρόωρες εκλογές, αν δεν πέσει έξω η ανάδοχος κοινοπραξία, αν δεν γίνει καμία προσφυγή στο ΣτΕ.

Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια η σκοπιμότητα είναι προφανής: ο κάτοικος του Χαλανδρίου, φερ' ειπείν, που από προχτές πρέπει να ξεχάσει τη γρήγορη υπόγεια μετακίνηση και να μετεπιβιβάζεται σε ταλαίπωρα λεωφορεία για να πάει στο σπίτι του, πρέπει να πειστεί ότι όλα γίνονται για το καλό του, ότι αύριο μεθαύριο θα παίρνει το μετρό από το Χαλάνδρι και θα βγαίνει στον Πειραιά. Το Υπουργείο πρέπει να δείξει ότι τρέχει, ακόμα κι αν σέρνεται. Και ως γνωστόν, αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τον υπουργό, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.

Περιττό βέβαια να αναφέρουμε ότι αυτό το σποτάκι, το ελαφρώς παραπλανητικό και οπωσδήποτε εξωραϊστικό της πραγματικής πραγματικότητας, με σκοπό έναν ελαφρύ έστω (προεκλογικό;) κατευνασμό του επιβατικού κοινού για την πρόσθετη ταλαιπωρία του, το πληρώνει ο κρατικός κορβανάς, δηλαδή εμείς, σε καιρούς μάλλον χαλεπούς όπου η περιστολή των μη αναγκαίων κρατικών δαπανών υποτίθεται πως είναι προτεραιότητα... Λεπτομέρειες.


.