08 Ιανουαρίου 2009

Απολογία ενός ψευτοδημοκράτη μπλόγκερ

Στις 18 Δεκεμβρίου έλαβα ένα chain-mail με τη γνωστή πλέον ιστορία του αστυνομικού Παναγιώτη Τομαρά, που είχε ξυλοκοπηθεί πέρισυ το καλοκαίρι σε συναυλία στο Ελληνικό, και που τάχα "έσβησε αθόρυβα" εκείνες τις μέρες. Το mail ξεκινούσε με κάτι δακρύβρεχτα του τύπου "δεν ανήκε στη γενιά των 700 ευρώ, γιατί έβγαζε 750" και κατέληγε με την επωδό:

"Γι' αυτό το γεγονός όμως, κανένας δημοσιογράφος δε θα φωνάξει, κανένα μίντια δε θα γράψει αράδες, κανένας ψευτοδημοκράτης μπλογκερ δε θα αναρτήσει έστω και μία γραμμή".

Η ιστορία αποδείχτηκε μούσι πολύ γρήγορα, μια που ο Παναγιώτης Τομαράς συμβαίνει να ζει ο άνθρωπος, κι έτσι τα ποντίκια που κυκλοφόρησαν το συγκεκριμένο mail γύρισαν στις τρύπες τους χωρίς να έρθουν να ζητήσουν τα ρέστα. Από προχτές ωστόσο, με αφορμή τη δολοφονική απόπειρα κατά των αντρών των ΜΑΤ στα Εξάρχεια, πήραν θάρρος και ξαναβγήκαν στο σεργιάνι.

Λίγο με νοιάζει για τα ποντίκια, αλλά η κουτοπόνηρη αυτή συλλογιστική τους έγινε γρήγορα του συρμού στον δημόσιο λόγο, αναπαράγεται από τα μήντια και από τους πολιτικούς, και δυστυχώς βρίσκει ευήκοον ους και σε καλοπροαίρετους πολίτες, όπως φερ' ειπείν σε ορισμένους μπλόγκερ, που διάβασα τα παράπονά τους ότι τάχα η ευαισθησία μας έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Λοιπόν, δεν μου πέφτει λόγος να ασχοληθώ με την ευαισθησία κανενός άλλου, αλλά νομίζω ότι οφείλω να δικαιολογήσω γιατί η δική μου ευαισθησία έχει πράγματι δύο μέτρα και δύο σταθμά, και ποια είναι αυτά.

Η συλλογιστική αυτή της τάχα διπρόσωπης ευαισθησίας στηρίζεται στην παραδοχή ότι τα δύο περιστατικά, η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και η δολοφονική απόπειρα κατά του Διαμαντή Μαντζούνη, είναι πάνω κάτω όμοια ή έστω ανάλογα. Η παραδοχή αυτή είναι εντελώς λανθασμένη: οι διαφορές μεταξύ των δύο περιστατικών είναι τόσο μεγάλες, που οι όποιες ομοιότητές τους καθίστανται αυτομάτως εντελώς δευτερεύουσες.

Και δεν μιλάω καν για την πραγματική διαφορά, ότι στη μία περίπτωση έχουμε έναν 15χρονο μαθητή αμετάκλητα νεκρό ενώ στην άλλη όχι (και να ευχηθώ εδώ με κάθε ειλικρίνεια ο 21χρονος αστυνομικός να διαφύγει οριστικά τον κίνδυνο).

Η βασική διαφορά είναι άλλη. Ο θύτης του πρώτου περιστατικού, ο ειδικός φρουρός Επ. Κορκονέας, δεν είναι "ένας εργαζόμενος όπως όλοι μας, και χαμηλόμισθος μάλιστα", κατά την περιγραφή των ποντικών. Είναι, όπως και κάθε αστυνομικό όργανο, ένας φορέας εξουσίας. Και όχι όποιας όποιας εξουσίας, αλλά της απεχθέστερης όλων, της εξουσίας να ασκεί φυσική βία και μάλιστα νόμιμη και μονοπωλιακού χαρακτήρα (κατά τον ορισμό του Max Weber για το Κράτος). Την εξουσία αυτή δεν τη βρίσκει ο κάθε αστυνομικός να φυτρώνει στο χωράφι του παππού του. Η εξουσία αυτή, όπως και κάθε άλλη εξουσία, πηγάζει από τον ελληνικό λαό, υπάρχει υπέρ αυτού και ασκείται πάντοτε για να τον υπηρετεί. Τον ελληνικό λαό. Εσένα κι εμένα, δηλαδή.

Που παναπεί ότι έχουμε όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να ζητάμε τον λόγο για το πώς ασκείται αυτή η εξουσία. Έχουμε όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να διαμαρτυρόμαστε έντονα για κάθε κατάχρηση αυτής της εξουσίας, γιατί η εξουσία αυτή μας ανήκει, αυτός που την ασκεί την ασκεί στο όνομά μας, και σε μας οφείλει να λογοδοτήσει. Και η υποχρέωσή μας αυτή πολλαπλασιάζεται όταν διαπιστώνουμε ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό, όπως θέλουν ορισμένοι να το παρουσιάζουν, παρά για ένα ακόμα σε μια μακρά σειρά παρόμοιων περιστατικών αστυνομικής αυθαιρεσίας, που αποτελούν απότοκο της κυριαρχίας μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας, ατιμωρησίας και διαφυγής από κάθε έλεγχο.

"Γιατί γινόμαστε στόχος;", αναρωτήθηκε προχτές ο γενικός γραμματέας της Ένωσης Αστυνομικών Αττικής, Σπήλιος Κρικέτος (εννοώντας από την κοινωνία και όχι από τους τρομοκράτες, να εξηγούμαστε). Ας ψάξει την απάντηση στα αραχνιασμένα συρτάρια της υπηρεσίας του όπου έχουν θαφτεί δεκάδες ΕΔΕ. Δεν υπάρχει κανένα πάνδημο μίσος κατά της αστυνομίας γενικά, δεν έγιναν ξαφνικά αντιεξουσιαστές όλοι οι Έλληνες και ανακάλυψαν εν έτει 2008 ότι δεν γουστάρουν την αστυνομία. Υπάρχει δικαιολογημένη οργή για συγκεκριμένες πρακτικές και συγκεκριμένες νοοτροπίες, εκδήλωση των οποίων -ακραία μεν, αλλά πάντως εκδήλωση- υπήρξε και η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Κατά συνέπεια, όταν ο θύτης του εγκλήματος είναι αστυνομικός, η ευαισθησία μας δεν μπορεί να μπαίνει στο ζύγι: οφείλει να είναι αυξημένη σε υπερθετικό βαθμό, γιατί αυτό επιβάλλει στους πολίτες το καθήκον συμμετοχής στα κοινά μιας δημοκρατίας -με όλα τα κουσούρια της, όπως είναι η δική μας.

Κι όταν ο αστυνομικός είναι το θύμα; Δεν πρέπει να μας περισσέψει και γι' αυτόν τόση δα ευαισθησία; θα αναρωτηθεί κανείς. Ασφαλώς και πρέπει. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο θύτης του εγκλήματος, είτε λέγεται "Επαναστατικός Αγώνας" (my ass) είτε όπως αλλιώς, δεν εκπροσωπεί την κοινωνία, όπως αντίθετα κάνει ο αστυνομικός κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας του. Εξ ορισμού ο τρομοκράτης κινείται στο περιθώριο της κοινωνίας και ερήμην αυτής. Οπότε τι να κάνουμε; Να καταδικάσουμε την τρομοκρατία -"απροκάλυπτα", κατά την μπουρδολογική και κενή νοήματος διατύπωση του Δημάρχου μας κ. Κακλαμάνη; Να το κάνουμε. Θεωρώ πάντως κάτι τέτοιο λίγο εκ του περισσού, όταν μιλάμε για ανθρώπους που έχουν συνειδητά επιλέξει σαν όπλο τους τον Λόγο και όχι τα καλάσνικοφ, όπως οι μπλόγκερ.

Πιστεύω ότι καθήκον του κάθε πολίτη είναι να παίρνει τις αποστάσεις του από το ανθρώπινο δράμα, που, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αφορά μόνο τους οικείους του εκάστοτε θύματος, αυτούς δηλαδή που κλαίνε γύρω από τον τάφο του ή ξαγρυπνούν στο προσκέφαλό του, και να βλέπει στα σωστά της μέτρα την πολιτική διάσταση κάθε γεγονότος. Αν θεωρούμε ότι η τρομοκρατία αποτελεί πραγματικό κίνδυνο για τη Δημοκρατία μας, τότε κατά τη γνώμη μου η μόνη απάντηση είναι αυτή που έδωσαν προ ετών οι πολίτες της Ισπανίας: έξω στους δρόμους. Να δηλώσουμε ότι το συμβολικό πεδίο των κοινωνικών αγώνων, οι δρόμοι της πόλης δηλαδή, ανήκει σε μας και δεν το παραχωρούμε στους τρομοκράτες. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που μας προτρέπει να κάνουμε ο κουτοπόνηρος Καρατζαφέρης και ο απίθανος Πλεύρης υιός. Από εκεί και πέρα, κάθε εξομοίωση ανόμοιων γεγονότων, κάθε συμψηφισμός, είναι εκ του πονηρού. Και επικίνδυνος.


.

30 σχόλια:

  1. 'γεια στα πλήκτρα σου. Βαρέθηκα κι εγώ ν' ακούω αριστερά δεξιά "γιατί δεν γίνονται διαδηλώσεις για τον κακόμοιρο 21χρονο", λες και μια διαδήλωση είναι ένδειξη ηθικού αποτροπιασμού και όχι πολιτική πράξη.

    Για την ακρίβεια, μια διαδήλωση κατά μεμονωμένων τρομοκρατικών πράξεων θα απέβαινε μάλλον προς όφελος των τρομοκρατών, αφού θα προσέδιδε πολιτικό βάρος στη δράση τους. Το καλύτερο όπλο απέναντι στην μη κρατική τρομοκρατία είναι η απαξίωση.

    Καλή χρονιά είπα, δεν είπα. :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή χρονιά φίλε μου. Με άλλα θέματα ήθελα να ξεκινήσω το 2009, με ιστορίες από το Βερολίνο π.χ. με currywurst και μπύρες, αλλά θα πρέπει να περιμένουν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι εξοργιστικό να ακούμε αδιαλείπτως καθ' όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης την ίδια δακρύβρεχτη μπουρδολογία για τους πεσόντες ή "πεσόντες" αστυνομικούς. Φυσικά η ανάπτυξη επιχειρηματολογίας σαν τη δική σου είναι απολύτως αναγκαία, για να μην περάσει η παραπληροφόρηση των πονηρών γραφίδων και πληκτρολογίων. Επί της ουσίας ελάχιστη συμπάθεια μπορώ να νοιώσω για τον κλάδο των αστυνομικών, που πεισματικά και δραστήρια επιμένει να αποξενώνεται από την κοινωνία και να της δημιουργεί (ξανά) την εντύπωση ότι η τρομοκρατία στρέφεται μόνο κατά των αστυνομικών και λίγων άλλων αρχόντων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Χασοδίκη μου,
    προσυπογράφω κάθε αράδα από το κείμενο σου. Δεν είναι δυνατό να συγκριθεί η εγκληματική πράξη ενός κρατικού λειτουργού που έγινε κατά κατάχρηση της εξουσίας που του παραχωρήθηκε για να υπηρετεί, υποτίθεται, το λαό, με πια εγκληματική πράξη ενός περιθωριακού εγκληματία (τέτοιους θεωρώ τους τρομοκράτες). Στο κάτω κάτω υποχρέωση της Πολιτείας είναι να προστατεύει τους πολίτες και τους λειτουργούς της από τους εγκληματίες. Προς τι η ανάγκη διαδήλωσης???
    Σε χαιρετώ από την Κύπρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Στο ότι έχει διαφόρα το ένα γεγονός από το άλλο συμφωνώ, άλλα εδω και κρίνοντας από τα σχόλια παεί να γίνει μια άλλη ισοπέδωση, λες και η απόπειρα εκτέλεσης ενος αστυνομικού είναι το ίδιο με το να σκοτωθεί κάποιος αστυνομικός την ώρα που κυνηγάει κάποιον ληστή τράπεζας για παράδειγμα. Με συγχωρείτε άλλα δεν είναι το ίδιο, είναι μια πολιτική πράξη- φασιστικής λογικής κατ'εμε - συλλογικής τιμωρίας, εκτός αν είναι προβοκάτσια που και αυτό είναι πιθανό. Ότι όμως και να είναι από τα δύο η κοινωνία καλό θα ήταν να μη μείνει απαθής και να δείξει με τη στάση την ότι αυτές οι πράξης ανήκουν στο περιθώριο και δεν την εκφράζουν. Και μη μου πείτε οτι αυτό ειναι αυτονόητο, ας μη κρυβόμαστε, μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι αναίσθητο γενικώς, και κάποιο άλλο κάπως θεωρητικολογεί με συμψηφισμούς και λογικές ακροβασίες δικαιολογώντας τέτοιες ενέργειες. Από τα πολλά που διάβασα πολλούς σαν το μόνο που τους ενόχλησε να ήταν το timing και το ότι θεώρησαν ότι ήταν προβοκάτσια, αν ήταν άλλη στιγμή και αν το έκαναν γνήσιοι αγωνιστές δεν φαίνεται να είχαν και μεγάλο πρόβλημα, για το γεγονός αυτό καθ'εαυτο. Απο εκεί και πέρα σας παραπέμπω και σε δύο μπλόγκ που με εκφράζουν στο συγκεκριμένο ζήτημα και τα λένε και πολύ καλύτερα. Αν και σίγουρα ήδη θα τα έχετε διαβάσει.

    old-boy

    gerasimos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλή χρονιά κι από μένα!
    Με το κείμενό σου συμφωνώ. Σαφώς η κοινωνία έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις από τους αστυνομικούς που η ίδια οπλίζει, και σαφώς οι δυο περιπτώσεις δεν εξισώνονται. Απλώς (ως ο πατενταρισμένος αντιρρησίας εδώ μέσα) να θέσω το θέμα από μιαν άλλη οπτική:
    Το ερώτημα του συνδικαλιστή, γιατί οι αστυνομικοί γίνονται στόχοι, δεν απαντιέται πλήρως με την παραπομπή σου στις διάφορες ΕΔΕ που μπήκαν στο συρτάρι κλπ. κλπ. Σίγουρα η αστυνομία κατά καιρούς αυθαιρετεί, δέρνει κλπ., αλλά καλοπροαίρετοι και προοδευτικοί ξένοι, όπως ο αμερικανός πρώην διπλωμάτης Μπρέιντυ Κίσλινγκ (αυτός που είχε παραιτηθεί διαμαρτυρόμενος γιοα τον πόλεμο στο Ιράκ), θεωρούν "την άποψη ότι η ελληνική αστυνομία αποτελείται από αυταρχικούς φονιάδες, τουλάχιστον βλακώδη", και δεν έχουν άδικο: στη χώρα τους, αν σε σταματήσει η αστυνομία για έλεγχο και δε βάλεις άμεσα τα χέρια στο τιμόνι για να φαίνεται πως δεν έχεις όπλο, κινδυνεύεις άμεσα να σε σκοτώσουν. Στη Γαλλία, ο τρόπος με τον οποίο κατεστάλησαν οι ταραχές του 2005 στα προάστια λέει πολλά. Και αν είδατε την ταινία για τη Μπάαντερ- Μάινχοφ θα είδατε με πόση βία αντιμετώπιζε η γερμανική αστυνομία (στη Γερμανία του '70, με τις τόσες αναμνήσεις και ενοχές από το φασισμό) ειρηνικούς διαδηλωτές (όχι ροπαλοφόρους / κουκουλοφόρους).
    Επομένως, είναι καιρός να αναρωτηθούμε μήπως η αντιπάθεια προς την αστυνομία έχει να κάνει με μια βαθιά ριζωμένη αντιπάθεια αυτής της κοινωνίας για την αστυνομία, η οποία έχει πολλά ιστορικά αίτια. Προσωπικά νομίζω ότι τελικά φτάνει μέχρι την τουρκοκρατία και το φόβο / μίσος του ραγιά για τον ζαπτιέ, αν μάλιστα κρίνουμε ότι όμοια αντιπάθεια για την αστυνομία συναντάμε μόνο στους Σέρβους ("καλύτερα να γίνει η κόρη σου πουτάνα παρά ο γιος σου μπάτσος" - σέρβικο ρητό).
    Και πέρα από την ψυχολογική ανάλυση της αντιπάθειας για την αστυνομία, υπάρχει και ένα πολιτικό ζήτημα:
    Είχα γράψει και σε άλλο σχόλιο πριν τις γιορτές, ότι η "αντιεξουσιαστικότητα" και το "μίσος των εξεγερμένων κατά των μπάτσων", που κατά κόρον χαρακτήρισαν τις ταραχές που έγιναν το Δεκέμβριο, είναι ο πλέον απολίτικος τρόπος δράσης. Το έγραψε και ο Θεοδωράκης σε ένα πολύ καλό άρθρο του και το συζήτησα με πολλές παρέες στις γιορτές, και πολλοί φίλοι έλεγαν ότι στις ταραχές βγήκε "η γενιά των 700 Ευρώ, της ανασφάλιστης εργασίας, που τους έχουν πνίξει οι πιστωτικές" κλπ. κλπ.
    Αν όντως είναι έτσι (προσωπικά έχω τις αμφιβολίες μου), γιατί η τόση επικέντρωση στους "μπάτσους"; Γιατί δεν υπήρχαν αιτήματα για αύξηση στον κατώτατο μισθό΄για κατάργηση των σχέσεων "δανεισμού εργαζομένων" που καταργούν ασφαλιστικά δικαιώματα (βλ. και υπόθεση Κούνεβα)΄γιατί δε ζήτησε κανείς να επανέλθει η απαγόρευση των καταναλωτικών δανείων από την Τράπεζα της Ελλάδας, που ίσχυε ως της δεκαετία του '90;
    Η επικέντρωση της οργής στους "μπάτσους" για το θάνατο του Αλέξη έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες να τελειώσει την πρώτη βδομάδα, και ή να προβληθούν πολιτικά αιτήματα ή να πάει ο κόσμος σπίτι του.
    Τι εννοώ μετά από όλα αυτά; ότι η κοινωνία "έχει θέμα" με την αστυνομία, είτε για πολύ βαθείς ιστορικούς / ψυχολογικούς λόγους, είτε επειδή είναι πολιτικά απαίδευτη / ακαθοδήγητη / στραβά καθοδηγούμενη και βαράει το σαμάρι αντί για το γάιδαρο. Αυτό μάλιστα είναι τυπική συμπεριφορά των "αντιεξουσιαστών".
    Το περιστατικό του πυροβολισμού κατά του 21χρονου αστυνομικού δεν είναι άσχετο με τις παραπάνω παρατηρήσεις, και δείχνει πού μπορεί να οδηγήσει, στην ακραία εκδοχή του, το χαζό "μίσος κατά των μπάτσων".

    ΥΓ: Για δεύτερη φορά συμπίπτουμε στα ταξίδια μας - πάω κι εγώ σε 2 βδομάδες, να τα πούμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. καλως όρισες χασοδίκη
    και με τις δύο έννοιες
    (του καλωσορίσματος και του καλού ορισμού της κατάστασης)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Ανώνυμος

    Για μπάστα, ποιος "θεωρητικολογεί με συμψηφισμούς και λογικές ακροβασίες δικαιολογώντας τέτοιες ενέργειες"; Ελπίζω ότι δεν αναφέρεσαι στο ποστ και στα σχόλια που διάβασες, έτσι; Από εκεί και πέρα, λογική ακροβασία είναι -επιμένω σε αυτό- η εξομοίωση περιστατικών εντελώς ανόμοιων ως προς τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά. Και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, η ισοπέδωση και η έλλειψη ικανότητας να διακρίνουμε τις καταστάσεις μεταξύ τους μπορεί να αποβεί εξίσου επικίνδυνη με τις σφαίρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @Σπύρος

    Η ψυχολογική προσέγγιση που κάνεις δεν στερείται ενδιαφέροντος και αληθοφάνειας, αλλά θα μου επιτρέψεις, δεδομένου ότι ούτε την σχετική επιστημονική επάρκεια διαθέτουμε ούτε και στοιχεία από έρευνες που να επιβεβαιώνουν τέτοιες προσεγγίσεις, να κρατήσω κάποιες αποστάσεις.
    Θεωρώ, και το έχω ξαναγράψει, κάπως παραπλανητικές τις συγκρίσεις με χώρες του εξωτερικού όταν δεν έχουμε πλήρη εικόνα: στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, όπου κυκλοφορούν εκατομμύρια όπλα στους δρόμους και τα κουβαλάνε μέχρι και 14χρονα παιδιά, είναι λογικό οι ανοχές της αστυνομίας (αλλά και της κοινωνίας απέναντι στην αστυνομία) να είναι διαφορετικές.
    Επιπλέον, δεν νομίζω ότι είπε κανείς πως η ελληνική αστυνομία αποτελείται από αυταρχικούς φονιάδες, έτσι συλλήβδην. Είναι όμως γεγονός ότι ένα όχι αμελητέο μέρος του προσωπικού της έχει μια υπερτροφική και διεστραμμένη αντίληψη της εξουσίας του. Και η συλλογική ευθύνη του σώματος είναι ότι αυτήν την κατάσταση την ανέχεται, και επομένως την διαιωνίζει, μέσω της ατιμωρησίας και της κακώς εννοούμενης "συναδελφικής αλληλεγγύης". Συμφωνούμε μέχρις εδώ;

    Τώρα. Αυτό που λες "μίσος για τους μπάτσους" δεν δημιουργήθηκε έτσι εν κενώ. Κατά τη γνώμη μου οφείλεται, όχι τόσο στα περιστατικά αυθαιρεσίας καθεαυτά, όσο στη διάχυτη (και δικαιολογημένη) κοινωνική αίσθηση ότι αυτά τα περιστατικά περνάνε συνήθως ατιμώρητα. Η αίσθηση αυτή, σε συνδυασμό με το συγκεκριμένο περιστατικό του φόνου του Αλ. Γρηγορόπουλου, νομίζω ότι στάθηκαν αρκετά σαν αφορμές του ξεσπάσματος, όσο για τις αιτίες θα πρέπει να ψάξουμε βαθύτερα (εν καιρώ...).

    Τέλος, δεν πείθομαι ότι όλη αυτή η κατάσταση έχει σε τίποτα να κάνει με το τρομοκρατικό χτύπημα κατά των αστυνομικών, ειδικά αν αποδειχτεί ότι προέρχεται από μια οργάνωση με δράση πολύ πριν από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου και στην ίδια κατεύθυνση. Πιθανόν να θεώρησαν οι δράστες ότι ένα τέτοιο χτύπημα τη δεδομένη χρονική στιγμή θα έβρισκε μεγαλύτερη νομιμοποίηση στην κοινωνία, αλλά νομίζω ότι έπεσαν έξω.

    ΥΓ: Για το Βερολίνο να τα πούμε εκτενώς όποτε θες, και αν θες δανεικό και τον οδηγό του Lonely Planet, ευχαρίστως ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Και μία ακόμη παρατήρηση: η αντιπαράθεση κοινωνίας-αστυνομίας, σε όλη τη διάρκεια των πρόσφατων γεγονότων, έγινε εκ του συστάδην, συλλογικά, σε συλλαλητήρια και πορείες. Οι βρισιές, τα γιούχα, ακόμα και οι πέτρες και οι μολότοφ, πάντοτε εκτοξεύονταν εναντίον της αστυνομίας (ακριβέστερα: των ΜΑΤ) σε παράταξη, όχι εναντίον μεμονωμένων αστυνομικών. Αν πράγματι είχε βρει έδαφος στην κοινωνία η θεωρία της συλλογικής ευθύνης και η λογική της τυφλής τιμωρίας, τότε πριν από τα καλάσνικοφ θα βλέπαμε άλλα φαινόμενα, π.χ. ξεμοναχιάσματα αστυνομικών και ξυλοδαρμούς. Είναι τυχαίο που δεν τα είδαμε; Ειλικρινά δεν το νομίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτό που λες "μίσος για τους μπάτσους" δεν δημιουργήθηκε έτσι εν κενώ. Κατά τη γνώμη μου οφείλεται, όχι τόσο στα περιστατικά αυθαιρεσίας καθεαυτά, όσο στη διάχυτη (και δικαιολογημένη) κοινωνική αίσθηση ότι αυτά τα περιστατικά περνάνε συνήθως ατιμώρητα.

    Και, κυρίως, από την εξίσου διάχυτη κοινωνική αίσθηση ότι, στο μυαλό κομματιού της πολιτικής ηγεσίας, οφείλουν να περνάνε ατιμώρητα (για να θυμηθούμε και τους πραιτωριανούς, και τα "εσείς είστε το κράτος", και την πάγια τακτική της ηγεσίας της αστυνομίας πρώτα να διαψεύδει περιστατικά που δεν την συμφέρουν και μετά τα ερευνά, και και και...).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Διάβασα αρκετά σχόλια ιστολόγων, που θεωρούσαν, ότι η ευαισθησία μας έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Δε διαφωνώ με την ανάλυσή σου αλλά θα μου επιτρέψεις να σου πώ, ότι θα ήθελα να διαβάσω άρθρα, που να ζητούν να βγει ο κόσμος στους δρόμους και να φωνάξει κατά της τρομοκρατίας των περιθωριακών τρομοκρατών. Ομολογώ, ότι ήταν ελάχιστα αυτά, που πρότειναν κάτι τέτοιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σύντομη απάντηση:
    1. Σαφώς συμφωνώ στο σημείο που ρωτάς
    2. Η αίσθηση ότι πολλά περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας περνάνε ατιμώρητα σίγουρα δεν είναι αδικαιολόγητη, και ισχύει σαφώς και αυτό που είπε ο Π2 για την αίσθηση που ανέδιδαν π.χ. εκείνες οι δηλώσεις Πολύδωρα για τους πραίτορες κλπ. Αλλά από την άλλη μεριά, είναι και θέμα παρουσίασης από τα ΜΜΕ: π.χ. οι λίστες με "81 αστυνομικές δολοφονίες σε 10 χρόνια" που δημοσιεύτηκαν σε μπλογκς και εφημερίδες, ήταν σε ορισμένα περιστατικά εντελώς αστείες (περιλαμβάνοντας και τροχαία, και ανταλλαγές πυροβολισμών με οπλισμένο διαρρήκτη κλπ.) και σαφώς επιχειρούσαν να φουσκώσουν την εντύπωση της αστυνομικής αυθαιρεσίας (και ιδίως το πότε καταλήγει σε θανάτους). Από την άλλη μεριά, όταν π.χ. τρεις θαρραλέοι αστυνομικοί σπάνε την "ομερτά" στο Ρέθυμνο και καταθέτουν εναντίον του Κεφαλογιάννη, κι όταν ένας θαρραλέος δικαστής τον καταδικάζει, το γεγονός χαρακτηρίζεται (δικαίως) από τα ΜΜΕ "χαστούκι για τον Κεφαλογιάννη","κόλαφος για τον Καραμανλή", αλλά μια καλή κουβέντα για τη δόλια τη δικαιοσύνη και την αστυνομία που στάθηκαν στο ύψος τους, δε βρίσκει κανείς να πει... Επομένως η κακή εικόνα της αστυνομίας είναι και ζήτημα του τι παρουσιάζεται και πώς παρουσιάζεται. Και κατά τη γνώμη μου, η αστυνομία σχολιάζεται έτσι κι αλλιώς με διάθεση αποδόμησης, που προϋπάρχει των αυθαιρεσιών της.
    3. Σε αυτό που λες για την τρομοκρατική οργάνωση που έκανε την επίθεση δε συμφωνώ, δηλ. δε νομίζω ότι αναιρεί τη θέση μου πως εκεί καταλήγει τελικά το αντιεξουσιαστικό "μίσος για τους μπάτσους". Τουλάχιστον η εικόνα, και για αυτήν και για τις προηγούμενες τρομοκρατικές οργανώσεις είναι ότι στρατολογούσαν / στρατολογούν άτομα από τον αντιεξουσιαστικό χώρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλή χρονιά κι από μένα χασοδίκη, Σπύρο και σε όλα τα παιδιά εδώ. Κατ' αρχήν να πω κι εγώ ένα γεια στα πλήκτρα σου όχι μόνο γιατί σκεφτόμουν για το θέμα ακριβώς αυτά που γράφεις εδώ αλλά και γιατί δεν είδα πολλούς να τα γράφουν. Ενώ με έκπληξη είδα ακόμα και δημοσιογράφους που εκτιμώ (όπως ο Μανδραβέλης στην Καθημερινή) να προτείνουν στους "προοδευτικούς" να κάνουν συλλαλητήρια και για το νεαρό αστυνομικό για να δηλώσουν τάχα μου την καθολική αντίθεσή τους στη βία δεν είδα κανέναν δημοσιογράφο να επισημαίνει τις προφανείς διαφορές των δύο περιστατικών που εύστοχα εντοπίζεις εσύ.

    Να σημειώσω εδώ οτι και η χρήση της λέξης ευαισθησία είναι παραπλανητική γιατί διαπράττει αυτό που λέγεται fallacy of equivocation. Αυτό που μας βγάζει στους δρόμους είναι η δημοκρατική μας ευαισθησία που ερεθίζεται από μια πράξη βίας ενός εκπροσώπου του κράτους: αυτός στον οποίο εμείς εμπιστευτήκαμε την ευθύνη να χρησιμοποιεί το δικαίωμα στην άσκηση βίας χρησιμοποιεί το όπλο που του δώσαμε για να σκοτώσει έναν αθώο, έναν από μας. Εγώ εδώ θα πρόσθετα οτι η ευαισθησία αυτή ερεθίζεται επίσης από απανωτά περιστατικά πολιτικού αμοραλισμού τύπου νόμιμο = ηθικό, κι από την άποψη αυτή ο Βουλγαράκης είναι ο προφήτης της "νέας διακυβέρνησης", μιας παρέας που αδιαφορεί προκλητικά τόσο για τα χρηστά ήθη οσο και για την ευημερία των κυβερνωμένων και πράττει υστερόβουλα ή ακόμα και εγκληματικά δίχως ίχνος μεταμέλειας ή αισθήματος ευθύνης. Αυτό που μας κάνει να συμπονάμε τους οικείους των θυμάτων είναι άλλη ευαισθησία: είναι η προσωπική, συναισθηματική μας ταύτιση με αυτούς, που φυσικά είναι απαράλλαχτη σε όλες τις περιπτώσεις που αθώοι άνθρωποι υποφέρουν. Και φυσικά δεν βγαίνουμε να διαδηλώσουμε την αντίθεσή μας σε κάθε πράξη βίας γιατί είναι αυτονόητη. Μια τέτοια πράξη δεν θα είχε νόημα: σε ποιον θα απευθυνόταν άραγε μια μαζική διαμαρτυρία για την επίθεση κατά του αστυνομικού; Στους τρομοκράτες; Μα αυτοί έχουν ήδη διαφοροποιηθεί από εμάς, έχουν αυτοβούλως τεθεί στο περιθώριο της κοινωνίας η οποία ευχαρίστως θα δεχόταν την αυτονόητη τιμωρία τους. Ή μήπως πρέπει να διαλαλούμε τον αποτροπιασμό μας για τη βία για να θεωρούμαστε αληθινοί δημοκράτες και προοδευτικοί; Ανοησίες.

    Ας μην κάνουν οτι δεν καταλαβαίνουν λοιπόν όλοι αυτοί οι επικριτές της "προόδου", δεν έχουν κανένα έρεισμα στον ορθολογισμό, τουναντίον τον κακοποιούν με τις κουτοπονηριές τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Καλή χρονιά κι από μένα Κυριάκο.
    Πάντως να σημειώσω ότι π.χ. στην Ισπανία αυτό ακριβώς έκανε ο κόσμος, βγήκε στους δρόμους να διαδηλώσει την αντίθεσή του στις τρομοκρατικές επιθέσεις. Γιατί δε θα μπορούσε να γίνει και στην Ελλάδα;
    Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εξισώνω τα δυο περιστατικά, το είπαμε αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Βρε Σπύρο, εμείς δεν έχουμε ούτε ΕΤΑ ούτε επιδίωξη αυτονομίας π.χ. της Θράκης. Νομίζω ότι οι Ισπανοί έχουν πείρα από τυφλά τρομοκρατικά χτυπήματα, ενώ εδώ τα χτυπήματα είναι στοχευμένα. Με αυτό το δεδομένο δεν θεωρώ καθόλου σκόπιμο να εμψυχώσω εκείνους, που δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, εναντίον εκείνων, που δεν ενδιαφέρονται να με στοχοποιήσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Είχα σκοπό να σας ρωτήσω αν "αύριο" στην δίκη αποδειχθεί(θεωρητικά!) ότι ο φόνος του Αλέξη είναι "φόνος εξ αμελείας" από εξοστρακισμό και όχι δολοφονία ή αποδοθούν ευθύνες και στο ίδιο το θύμα, (θεωρητικά πάντα) θα αλλάξετε γνώμη για την σύγκριση των δυο περιστατικών;

    Και τελικά μήπως τα δικαστήρια μόνο έχουν αυτή την αρμοδιότητα......

    Όσο για ....
    "Οι βρισιές, τα γιούχα, ακόμα και οι πέτρες και οι μολότοφ, πάντοτε εκτοξεύονταν εναντίον της αστυνομίας (ακριβέστερα: των ΜΑΤ) σε παράταξη, όχι εναντίον μεμονωμένων αστυνομικών. Αν πράγματι είχε βρει έδαφος στην κοινωνία η θεωρία της συλλογικής ευθύνης και η λογική της τυφλής τιμωρίας, τότε πριν από τα καλάσνικοφ θα βλέπαμε άλλα φαινόμενα, π.χ. ξεμοναχιάσματα αστυνομικών και ξυλοδαρμούς. Είναι τυχαίο που δεν τα είδαμε; Ειλικρινά δεν το νομίζω."

    Αν δλδ ξεμοναχιάσουν κάποιον ή κάποιους ματατζήδες, δεν θα τους χτυπήσουν;;

    Νομίζω υπάρχει πρόσφατο σχετικό βίντεο από τον αγώνα ΑΕΚ-ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΟΥ, αν δεν κάνω λάθος, όποιος μπορεί ας το κάνει linκ, εγώ δεν τα κατάφερα, εκτός και αν γνωρίζετε ότι οι "χούλιγκανς" δεν πάνε σε αυτά τα επεισόδια ...
    (Μάλλον δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ΌΛΟΙ οι αστ/κοί πάνε "καμουφλαρισμένοι" για υπηρεσία, φορώντας πολιτικά πάνω από την στολή....)

    Κατά τα άλλα θα συμφωνήσω.
    Kαλή χρονιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Σπύρο έχεις δίκιο, και να σου πω την αλήθεια κι εγώ θα ήθελα να δω τουλάχιστον κάποιο πανό που να λέει "όχι στην τρομοκρατία - ο αγώνας μας είναι ειρηνικός - συμπαράσταση στον τραυματία αστυνομικό" ή κάτι τέτοιο απλά δε μ' αρέσουν οι συμψηφισμοί. Νομίζω πως η διαφορά μας από την Ισπανία είναι αυτή που λέει και ο Αγησίας, εμάς εδώ δεν μας απασχόλησε ποτέ σοβαρά το θέμα της τρομοκρατίας γιατί τα θύματα τυφλών τρομοκρατικών χτυπημάτων είναι σπάνια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. "Είχα σκοπό να σας ρωτήσω αν "αύριο" στην δίκη αποδειχθεί(θεωρητικά!) ότι ο φόνος του Αλέξη είναι "φόνος εξ αμελείας" από εξοστρακισμό και όχι δολοφονία ή αποδοθούν ευθύνες και στο ίδιο το θύμα, (θεωρητικά πάντα) θα αλλάξετε γνώμη για την σύγκριση των δυο περιστατικών;"

    Εγώ, glam, περιμένω να δω από την αστυνομία πώς θα αντιμετωπίσει το γεγονός ότι ο φονιάς πήγε στο σημείο του φόνου και τον διέπραξε αρνούμενος αρχικά να συμμορφωθεί προς τις διαταγές του συντονιστικού κέντρου της ΕΛΑΣ και εν συνεχεία να αναφέρει το αναίμακτο -κατά τη δηλωθείσα γνώμη του- περιστατικό.

    Το μέχρι στιγμής δεδομένο είναι οι αλλεπάλληλες καταδίκες της Ελλάδας από το ΕΔΑΔ για τη διοικητικά ατιμώρητη και συνήθως θανατηφόρα αστυνομική βία. Όλα τα υπόλοιπα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αγαπητοί φίλοι, ζητώ συγγνώμη για την αποχή μου από τα σχόλια, αλλά χτες το απόγευμα ήμουν έξω από τη ΓΑΔΑ. Και σήμερα έχω διάφορα τρεχάματα. Θα απαντήσω μόλις προλάβω, ελπίζω αύριο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @Σπύρος

    Για τον ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ στην παρουσίαση των γεγονότων συμφωνώ, αλλά το bottom line της ιστορίας είναι ότι μιλάμε για ένα υπαρκτό φαινόμενο με κάποιες διαστάσεις που δεν μας επιτρέπουν να το περνάμε απαρατήρητο ή ασχολίαστο. Η λίστα με τα 81 περιστατικά ίσως θα έπρεπε να περιλαμβάνει, ξέρωγω, 65 ή 70, αλλά και πάλι τα περιστατικά αυτά είναι μόνον όσα είδαν με κάποιον τρόπο το φως της δημοσιότητας.
    Όσο για τη σύνδεση τρομοκρατίας και αντιεξουσιαστικού χώρου (ή μέρους αυτού, για να είμαστε ακριβείς), ναι, πιθανότατα έχεις δίκιο. Η διαφωνία μου έχει να κάνει με τη σύνδεση τρομοκρατίας και ευρύτερης κοινωνικής διάθεσης.

    @Glam

    Δεν σκοπεύω να στήσω εδώ ένα δικαστήριο, το ποστ δεν αφορά την ποινική αξιολόγηση συμπεριφορών αλλά την πολιτική. Και, ό,τι κι αν αποδειχτεί στη δίκη, η ουσία της υπόθεσης παραμένει ότι ένας ένοπλος και ένστολος εκπρόσωπος της κοινωνίας εν υπηρεσία πυροβόλησε και σκότωσε ένα 15χρονο άοπλο πολίτη. Εκτός πια κι αν αποδειχτεί ότι ο Γρηγορόπουλος τον απείλησε π.χ. με ούζι, αλλά πλέον περνάμε στον χώρο της επιστημονικής φασντασίας.
    Όσο για τα ξεμοναχιάσματα, αυτό που ήθελα να πω είναι ότι, αν κάποιοι ήθελαν να το επιχειρήσουν, θα τα κατάφερναν, έτσι δεν είναι; Δεν νομίζω ότι είναι τόσο δύσκολο. Κι όμως δεν το επιχείρησαν. Για το περιστατικό στο γήπεδο, εντάξει, το είδα το βίντεο, αλλά μην εντάξουμε τώρα και τους ιδιωτικούς στρατούς χουλιγκάνων των ΠΑΕ στους διαμαρτυρόμενους πολίτες, έτσι;

    @Περιούσιος

    Πιθανόν να έχεις δίκιο, αλλά είναι βάσιμες και οι αντιρρήσεις του π2, του Αγησία, του Κυριάκου. Και στο παράδειγμα της Ισπανίας, που αναφέρω και στο ποστ και επικαλείται και ο Σπύρος, τα μεγέθη είναι όντως άλλα. Έχω κι έναν πρόσθετο προβληματισμό: έστω ότι γινόταν ένα συλλαλητήριο κατά της τρομοκρατίας, και έστω ότι η συμμετοχή ήταν μάλλον μικρή: τι θα σήμαινε αυτό; Ότι όσοι πήγαν στο συλλαλητήριο καταδικάζουν την τρομοκρατία, ενώ οι υπόλοιποι όχι; Θέλω να πω, μήπως η μεγαλύτερη νίκη των τρομοκρατών θα είναι να μας βάλουν με το ζόρι στο ψευτοδίλημμα "ή με το Κράτος, ή με τους τρομοκράτες";

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Θα μπορούσε να εγερθεί και ένα δίλημμα σαν αυτό, που αναφέρεις. Ωστόσο, θα ήταν εσφαλμένο να θεωρηθεί, ότι όσοι δε συμμετείχαν στο υποτιθέμενο συλλαλητήριο κατά της τρομοκρατίας, είναι αυτόματα υπέρ αυτής. Και, πράγματι, η μεγαλύτερη νίκη για τους τρομοκράτες και τους υποστηρικτές τους θα ήταν να μας θέσουν προ του ψευτοδιλήμματος, που αναφέρεις. Αλλά και όσοι πάλι θα διοργάνωναν ένα συλλαλητήριο κατά της τρομοκρατίας, θα ήταν αυτόματα υπέρ του Κράτους; Δε νομίζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Δεν θέλω να πω αυτό. Θέτω τον προβληματισμό ακριβώς επειδή γνωρίζουμε πώς αντιμετωπίζονται επικοινωνιακά τέτοια θέματα και πόσο εύκολα ξεστρατίζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Από τη μέρα της επίθεσης κατά των αστυνομικών για αυτά γράφω τόσες μέρες. Ναι δύο μέτρα και δύο σταθμά, επειδή τα μέτρα και τα σταθμά είναι δύο. Δεν είναι ίσα και ποτέ δε θα δεχτώ τέτοιο συμψηφισμό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. αυτή η παρανόηση που αναλύεις οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο τα τηλεοπτικά ΜΜΕ μορφώνουν τους τηλεθεατές. Οι τελευταίοι νομίζουν οτι είναι λογικό να ανατωτιέσαι γιατί δεν γίνονται πορείες και για τον 21χρονο αστυνομικό και να εξομοιώνουν το πολιτικό αντίκρυσμα των 2 περιστατικών. Έλλειψη στοιχειώδους παιδείας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. @Δείμος

    Ευτυχώς υπάρχουν και αρκετοί που κάνουν τη διάκριση. Δυστυχώς, αυτοί που ισοπεδώνουν έχουν μεγαλύτερο βήμα...

    @VKP

    Δεν είμαι σίγουρος αν πρόκειται για έλλειμμα παιδείας: σε καιρούς μειωμένης ψυχραιμίας, ο λόγος ο ισοπεδωτικός, έστω και γεμάτος σοφιστείες, βρίσκει άμμο και κυλιέται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Χωρίς αμφιβολία η αυθαίρετη χρήση βίας από ένα κρατικό όργανο είναι κάτι πολύ χειρότερο από την αδικαιολόγητη χρήση βίας από έναν ιδιώτη. Και ηθικά, όπως πολύ σωστά εξηγείς, αγαπητέ συνάδελφε, αλλά και πρακτικά, γιατί το κρατικό όργανο θα βγει και αύριο και μεθαύριο ξανά στους δρόμους με νομότυπο δικαίωμα οπλοκατοχής και οπλοχρησίας. Αλλά:

    1) Όπως φαίνεται να δέχεσαι, οι πολίτες έχουν δικαίωμα να διαμαρτύρονται και για τη δράση άλλων πολιτών. Λες ότι πρέπει ή τουλάχιστον δικαιούμαστε να βγούμε "έξω στους δρόμους" αν νομίζουμε ότι κάτι είναι απειλή για τη δημοκρατία μας. Αλλά, αν το μείζον (το να βγω στους δρόμους) επιτρέπεται, τότε πρέπει να επιτρέπεται και το έλασσον, δηλαδή να καταγγείλω με ένα άρθρο τη χρήση βίας ή να εγκαλέσω αυτούς που δεν την καταγγέλλουν.

    Όπως σωστά λέμε ότι δεν μπορεί κανείς να παρατηρεί συστηματική ενδο-μαθητική, ενδο-οικογενειακή κλπ. βία χωρίς να παρεμβαίνει με όποιο τρόπο μπορεί (ενεργοποιώντας/εγκαλώντας και τις οικείες κοινότητες), έτσι δεν μπορεί να σωπαίνει κανείς για ένα εντελώς πρόσφατο περιστατικό που συνεχίζει έναν αυθαίρετο κύκλο βίας, ιδίως τη στιγμή που έχει κατέβει στο δρόμο για να φωνάξει για μια δικαιότερη κοινωνία.

    2) Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να σωπαίνει κανείς για περιπτώσεις συστηματικής πολιτικής βίας. Γιατί βέβαια η απόπειρα δολοφονίας του αστυνομικού δεν είναι περίπτωση χρήσης βίας μεταξύ ιδιωτών. Όπως πολύ σωστά επισημαίνεις, πρόκειται για πράξη τρομοκρατίας, δηλαδή χρήση βίας προς υπαγόρευση τού προς ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε ως κοινωνία.

    Υπό αυτή την έννοια, "έχουμε όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να διαμαρτυρόμαστε έντονα" όχι μόνο για κάθε κατάχρηση της κρατικής εξουσίας, όπως λες, αλλά ΕΞΙΣΟΥ και για κάθε απόπειρα δια της βίας επιβολής της άποψης μιας ομάδας πάνω στο λαό ή το κράτος του.

    Άρα είναι τουλάχιστον απορίας άξιο γιατί δεν ακούστηκε ούτε ένα σύνθημα για τον αστυνομικό που χαροπάλευε κατά τη διάρκεια των τόσων συλλαλητηρίων της περασμένης Παρασκευής.

    Κι από σένα, αγαπητέ συνάδελφε, θα περίμενα να το έχεις καυτηριάσει.

    Ευχαριστώ για το χρόνο σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Συνάδελφε,

    Κατά την ταπεινή μου γνώμη, μία διαμαρτυρία έχει νόημα από τη στιγμή που υπάρχει αποδέκτης της. Μια διαμαρτυρία κατά των τρομοκρατικών επιθέσεων έχει αποδέκτη, και ποιον; Αναφέρθηκε πριν το παράδειγμα της Ισπανίας: πέραν του ότι μιλάμε για διαφορετικά μεγέθη, εκεί υπήρχε πράγματι αποδέκτης -εκτός από την ΕΤΑ, υπάρχει και νόμιμη, όχι ένοπλη, πολιτική εκπροσώπηση των Βάσκων που λειτουργεί (και) σαν αποδέκτης πολιτικής πίεσης για λογαριασμό του όλου Βάσκικου αυτονομιστικού κινήματος. Εδώ;
    Στα καθ' ημάς: την τρομοκρατική επίθεση την καταδίκασε απερίφραστα το σύνολο των πολιτικών εκπροσώπων μας. Θεωρώ ότι την καταδίκασε επίσης και η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, και εν πάση περιπτώσει το βρίσκω άσκοπο να ασχοληθώ με όσους ενδεχομένως την πανηγύρισαν με το σκεπτικό "καλός μπάτσος είναι μόνο ο νεκρός μπάτσος".

    Κι όσο για το συλλαλητήριο της Παρασκευής, στο οποίο δεν ήμουν κιόλας, πιστεύω ότι ένα σύνθημα για τον αστυνομικό που ακόμα κινδυνεύει η ζωή του θα ήταν μια καθαρά συναισθηματική -και όχι πολιτική- αντίδραση: θεμιτή, ασφαλώς, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη όχι αναγκαία (πολιτικά μιλώντας πάντα), τουλάχιστον όχι σε βαθμό που η απουσία της να δικαιολογεί στηλίτευση.

    Τελειώνοντας, να επισημάνω ότι όλα αυτά είναι η άποψή μου εδώ και τώρα: εάν αλλάξουν τα πράγματα, αν αντιληφθώ ότι η τρομοκρατία επεκτείνεται σε βαθμό που να αποτελεί πραγματικό κίνδυνο για την κοινωνία, προφανώς θα αλλάξω άποψη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Μου φαίνεται ότι η απάντησή σου κινείται στις παρακάτω δύο γραμμές:

    1) Λες ότι η τρομοκρατία δεν είναι κίνδυνος για τη σημερινή ελληνική κοινωνία.

    2) Λες ότι σε κάθε περίπτωση δεν θα αλλάξει τίποτα με το να φωνάξουμε κατά της τρομοκρατίας αφενός (α) επειδή όλοι ούτως ή άλλως την καταδικάζουν και αφετέρου (β) επειδή δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να αποτελέσει πολιτικό αποδέκτη/συνομιλητή εκ μέρους των τρομοκρατών.

    Φαίνεται έτσι να εγκαταλείπεις την δεοντική γραμμή που επιχείρησες να υποστηρίξεις στην αρχική σου ανάρτηση και να εστιάζεις τώρα στα αποτελέσματα της τρομοκρατίας και των εναντίον της φωνών. (Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος στην ερμηνεία των γραφομένων σου.) Αν όμως έχω δίκιο σε αυτά που έγραψα στο πρώτο σχόλιό μου, τότε υπάρχει ένα κεφαλαιώδες ηθικό και πολιτικό πρόβλημα με την τρομοκρατία που δεν μπορεί παρά να συγκλονίζει βαθύτατα κάθε δημοκράτη: η απόπειρα να αρχίσουμε να κυβερνώμαστε όχι από τις ιδέες που θα νικούν στους στίβους των πολιτικών μας θεσμών, αλλά από τις ιδέες αυτών που θα σπέρνουν πιο αποτελεσματικά το φόβο και το χαμό.

    Αλλά και πέρα από αυτό το ηθικά κεφαλαιώδες ζήτημα, και μόνο στα αποτελέσματα να επικεντρωθεί κανείς, υπάρχει τεράστιο έδαφος να αντικρούσει τους δύο παραπάνω ισχυρισμούς:

    1) Η τρομοκρατία - και ελάχιστη έκταση να έχει - έχει ένα τρομερό chilling effect στην κοινωνία και στην οικονομία γιατί κανείς δεν ξέρει ποιος θα είναι το επόμενο θύμα. Για μέρες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο κανείς δεν έπαιρνε το μετρό, για μέρες μετά τις επιθέσεις των αντι-εξουσιαστών το Δεκέμβριο στο κέντρο της Αθήνας κανείς δεν κατέβαινε εκεί για να ψωνίσει. (Εκτός κι αν τις δεύτερες δεν τις θεωρείς τρομοκρατία...)

    2) Οι τρομοκράτες είναι άνθρωποι που συνδέονται μαζί μας (μέσω τρίτων) και προσωπικά και ιδεολογικά:

    - Προσωπικά γιατί, όπως έχει αποδειχθεί, κάθε άνθρωπος συνδέεται με κάθε άλλον το πολύ μέσω 5-6 ανθρώπων. ( Δες π.χ.
    http://www.guardian.co.uk/technology/2008/aug/03/internet.email )
    Και φυσικά οι τρομοκράτες ενεργούν με βάση ιδέες και πιστεύω. Αν λοιπόν καθένας φρόντιζε ώστε όλοι οι φίλοι του να φώναζαν διαρκώς, έντονα και με στιβαρά επιχειρήματα κατά της τρομοκρατίας, τότε τα πράγματα θα γίνονταν πολύ δύσκολα για τους τρομοκράτες ως προς τη δικαιολόγηση των πράξεών τους (ακόμη και) προς τον ίδιο τους τον εαυτό.

    - Αλλά αυτή η διαρκής και κάθετη αντίθεση στην τρομοκρατία δεν έχει έρθει η ώρα να εκφραστεί εδώ στην Ελλάδα. Και εδώ μπαίνει το θέμα της ιδεολογικής συγγένειας της τρομοκρατίας με πρακτικές που ανέχονται ή και καλλιεργούν ευθέως όσοι με λόγια ή με πράξεις περιφρονούν και υπονομεύουν τους πολιτικούς μας θεσμούς.

    Η τρομοκρατία για μένα είναι λοιπόν το πιο ακραίο μέσο έκφρασης μιας γενικότερης ισοπεδωτικής αμφισβήτησης των πολιτικών (και όχι μόνο ίσως) θεσμών καθαυτών (με πρώτο και καλύτερο την αρχή της νομιμότητας). Αυτή η έλλειψη σεβασμού, η έλλειψη οποιασδήποτε διάθεσης συσπείρωσης γύρω από τους πολιτικούς μας θεσμούς (προσοχή: τους θεσμούς, όχι το τάδε ή το δείνα πολιτικό πρόσωπο) είναι κατά τη γνώμη μου η αιτία για πάμπολλα μεγάλα προβλήματα τούτου του λαού το πιο ακραίο απλώς από τα οποία είναι η τρομοκρατία. (Ίσως είναι ακόμη και πίσω από το θάνατο του Αλέξανδρου: ο Dirty Harry τραβάει πιστόλι για να κάνει το καλό που ο νόμος δεν τον αφήνει να κάνει.)

    Και δεν είμαι ο μόνος που ανησυχώ ότι αυτό είναι μέγιστο πρόβλημα της Ελλάδας - δες τους συνδέσμους στο τέλος αυτού του blog post:
    http://locuspublicus.blogspot.com/2009/01/blog-post_02.html
    (Με το post το ίδιο δεν συμφωνώ γιατί ερμηνεύει εν μέρει λάθος τα εν μέρει ορθά εξισωτιστικά αιτήματα του λαού.)

    Ήρθε λοιπόν η ώρα να μιλήσουμε βροντερά, ιδίως εμείς οι δικηγόροι, υπέρ των πολιτικών μας θεσμών και κατά όλων όσων προσπαθούν με κεφαλοκλείδωμα ή πλύση εγκεφάλου να κάνουν τη δημοκρατία μας υπηρέτη ενός στρατοπέδου (ή μιας κλίκας ή ενός κόμματος ή μιας φυλής ή θρησκείας ή ο,τιδήποτε άλλο από ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ των ανθρώπων που ζουν στην ελλαδική επικράτεια, ως ανθρώπων).

    Αν υπήρχε ένας λόγος να στιγματίσεις το ΣΥΡΙΖΑ, όπως πολύ ωραία έκανες, για την οργάνωση του συλλαλητηρίου της 8/6/2008, υπάρχει τώρα ένας ασύγκριτα σπουδαιότερος λόγος να δηλώσεις τον αποτροπιασμό σου για τους τρομοκράτες τους ίδιους αλλά και για όσους δεν εξηγούν αρκετά συχνά και αρκετά βροντερά τα ιδεολογικά λάθη πίσω από την τρομοκρατία.

    Σταματώ εδώ και ζητώ συγγνώμη που έγραψα ένα τόσο μακροσκελές σχόλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Συνάδελφε Χάρη

    (καλά έκανες και πρόσθεσες το όνομα, γιατί υπάρχει και σχολιάστρια που υπογράφει ως "η συνάδελφος" και θα μπορούσε να δημιουργηθεί σύγχυση)

    Σκοπός του ποστ ήταν να καταδείξει τις διαφορές ανάμεσα σε δύο ανόμοια περιστατικά και να εξηγήσει γιατί δικαιολογούνται δύο μέτρα και δύο σταθμά ευαισθησίας. Και επίσης, να διαχωρίσει την ανθρώπινη ευαισθησία από την πολιτική (χρησιμοποιώ λίγο αδόκιμα τους όρους, αλλά χάριν συντομίας -ελπίζω ότι καταλαβαίνεις τι εννοώ).

    Πιστεύω ότι αυτή τη δεδομένη στιγμή που μιλάμε και εξετάζουμε την πραγματικότητα, ο κίνδυνος "να αρχίσουμε να κυβερνώμαστε όχι από τις ιδέες που θα νικούν στους στίβους των πολιτικών μας θεσμών, αλλά από τις ιδέες αυτών που θα σπέρνουν πιο αποτελεσματικά το φόβο και το χαμό", όπως τον περιγράφεις, δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλος. Πιθανόν να ήταν μεγαλύτερος τις εποχές της ακμής της ΕΟ17Ν, που αν θυμάσαι έχαιρε μεγαλύτερης "νομιμοποίησης" από την ευρύτερη κοινωνία -ιδίως όταν χτυπούσε ξένους στόχους.

    Το "να μιλήσουμε βροντερά, ιδίως εμείς οι δικηγόροι, υπέρ των πολιτικών μας θεσμών", από την άλλη, είναι κάτι που νομίζω ότι το έχω κάνει κατά κόρον από τούτο εδώ το βήμα. Αν ψάξεις λίγο σε παλιότερα ποστ, νομίζω ότι θα το διαπιστώσεις και μόνος σου. Πάντοτε έχω επιμείνει στη θέση ότι η εστίαση στα πρόσωπα είναι λάθος, και ότι καθήκον του πολίτη είναι η διαρκής επανεξέταση και θωράκιση των θεσμών.

    Από εκεί και πέρα, έγραψα και στο ποστ και επαναλαμβάνω: έχοντας επιλέξει συνειδητά, εδώ και πάνω από ενάμιση χρόνο, να δίνω τις όποιες μάχες μου στο πεδίο του Λόγου και με τα όπλα του Λόγου, θεωρώ ότι δεν χρειάζεται να δηλώσω με πανηγυρική διατύπωση τον αποτροπιασμό μου για τους τρομοκράτες. Νομίζω ότι ο Λόγος μου αρκεί, και με απωθεί η ιδέα να μπω στη λογική "χωρίς ναι-μεν-αλλά" που πλασάρει η κυβέρνηση.
    Με το ίδιο πνεύμα, μου φτάνει η καθολική καταδίκη της τρομοκρατίας από τους θεσμικούς κοινωνικούς εκπροσώπους, και δεν αισθάνομαι αναγκαίο να κρίνω αν είναι επαρκώς βροντερή ή όχι.

    Τέλος, λες: "Αν λοιπόν καθένας φρόντιζε ώστε όλοι οι φίλοι του να φώναζαν διαρκώς, έντονα και με στιβαρά επιχειρήματα κατά της τρομοκρατίας, τότε τα πράγματα θα γίνονταν πολύ δύσκολα για τους τρομοκράτες ως προς τη δικαιολόγηση των πράξεών τους (ακόμη και) προς τον ίδιο τους τον εαυτό". Το σέβομαι σαν άποψη, αλλά δεν το πιστεύω. Νομίζω ότι κάποιος που επιλέγει μια τόσο ακραία μορφή δράσης επιλέγει επίσης συνειδητά να αγνοεί την αντίδραση της κοινωνίας, ίσως γιατί πάσχει από μια ιδιόμορφη ψευδαίσθηση μεγαλείου, που τον κάνει να βλέπει τον εαυτό του σαν κάποιον που βρίσκεται μπροστά από την κοινωνία, που καταλαβαίνει ποιο είναι το συμφέρον των πολλών καλύτερα από αυτούς, που θα τον δικαιώσει (επομένως) η ιστορία όσο και αν τον επικρίνουν οι σύγχρονοί του.
    Ξαναπιάνοντας το παράδειγμα της ΕΟ17Ν: επί 30 χρόνια προσπαθούσαν (κατά το σκεπτικό σου) να επηρεάσουν το πολιτικώς σκέπτεσθαι και δραν της ελληνικής κοινωνίας. Πόσο το κατάφεραν; Η ιστορία αποδεικνύει, ελάχιστα έως καθόλου. Σιγά σιγά έχασαν και τα όποια κοινωνικά τους ερείσματα, ιδίως μετά τον θάνατο του Αξαρλιάν. Άλλαξαν μήπως στάση εξαιτίας αυτού; Όχι. Πίστευαν άραγε ότι συνεχίζοντας τη δράση τους θα έφερναν κάποτε την κοινωνική επανάσταση; Αν ναι, πρέπει να αναρωτηθούμε για το πολιτικό τους κριτήριο (και επομένως, για την σκοπιμότητα να τους απευθύνουμε πολιτικό αντίλογο). Αν όχι, τότε πρέπει να αναζητήσουμε την εξήγηση στον τομέα της ψυχολογίας -αλλά και πάλι ο πολιτικός αντίλογος καθίσταται άχρηστος.

    Σταματώ εδώ, και ελπίζω να κατάλαβες πώς το βλέπω το θέμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενστάσεις και ισχυρισμοί
κατατίθενται μόνον εγγράφως
(Χασοδίκειος Πολιτική Δικονομία, άρθρον 228)