Απολογία ενός ψευτοδημοκράτη μπλόγκερ

Στις 18 Δεκεμβρίου έλαβα ένα chain-mail με τη γνωστή πλέον ιστορία του αστυνομικού Παναγιώτη Τομαρά, που είχε ξυλοκοπηθεί πέρισυ το καλοκαίρι σε συναυλία στο Ελληνικό, και που τάχα "έσβησε αθόρυβα" εκείνες τις μέρες. Το mail ξεκινούσε με κάτι δακρύβρεχτα του τύπου "δεν ανήκε στη γενιά των 700 ευρώ, γιατί έβγαζε 750" και κατέληγε με την επωδό:

"Γι' αυτό το γεγονός όμως, κανένας δημοσιογράφος δε θα φωνάξει, κανένα μίντια δε θα γράψει αράδες, κανένας ψευτοδημοκράτης μπλογκερ δε θα αναρτήσει έστω και μία γραμμή".

Η ιστορία αποδείχτηκε μούσι πολύ γρήγορα, μια που ο Παναγιώτης Τομαράς συμβαίνει να ζει ο άνθρωπος, κι έτσι τα ποντίκια που κυκλοφόρησαν το συγκεκριμένο mail γύρισαν στις τρύπες τους χωρίς να έρθουν να ζητήσουν τα ρέστα. Από προχτές ωστόσο, με αφορμή τη δολοφονική απόπειρα κατά των αντρών των ΜΑΤ στα Εξάρχεια, πήραν θάρρος και ξαναβγήκαν στο σεργιάνι.

Λίγο με νοιάζει για τα ποντίκια, αλλά η κουτοπόνηρη αυτή συλλογιστική τους έγινε γρήγορα του συρμού στον δημόσιο λόγο, αναπαράγεται από τα μήντια και από τους πολιτικούς, και δυστυχώς βρίσκει ευήκοον ους και σε καλοπροαίρετους πολίτες, όπως φερ' ειπείν σε ορισμένους μπλόγκερ, που διάβασα τα παράπονά τους ότι τάχα η ευαισθησία μας έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Λοιπόν, δεν μου πέφτει λόγος να ασχοληθώ με την ευαισθησία κανενός άλλου, αλλά νομίζω ότι οφείλω να δικαιολογήσω γιατί η δική μου ευαισθησία έχει πράγματι δύο μέτρα και δύο σταθμά, και ποια είναι αυτά.

Η συλλογιστική αυτή της τάχα διπρόσωπης ευαισθησίας στηρίζεται στην παραδοχή ότι τα δύο περιστατικά, η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και η δολοφονική απόπειρα κατά του Διαμαντή Μαντζούνη, είναι πάνω κάτω όμοια ή έστω ανάλογα. Η παραδοχή αυτή είναι εντελώς λανθασμένη: οι διαφορές μεταξύ των δύο περιστατικών είναι τόσο μεγάλες, που οι όποιες ομοιότητές τους καθίστανται αυτομάτως εντελώς δευτερεύουσες.

Και δεν μιλάω καν για την πραγματική διαφορά, ότι στη μία περίπτωση έχουμε έναν 15χρονο μαθητή αμετάκλητα νεκρό ενώ στην άλλη όχι (και να ευχηθώ εδώ με κάθε ειλικρίνεια ο 21χρονος αστυνομικός να διαφύγει οριστικά τον κίνδυνο).

Η βασική διαφορά είναι άλλη. Ο θύτης του πρώτου περιστατικού, ο ειδικός φρουρός Επ. Κορκονέας, δεν είναι "ένας εργαζόμενος όπως όλοι μας, και χαμηλόμισθος μάλιστα", κατά την περιγραφή των ποντικών. Είναι, όπως και κάθε αστυνομικό όργανο, ένας φορέας εξουσίας. Και όχι όποιας όποιας εξουσίας, αλλά της απεχθέστερης όλων, της εξουσίας να ασκεί φυσική βία και μάλιστα νόμιμη και μονοπωλιακού χαρακτήρα (κατά τον ορισμό του Max Weber για το Κράτος). Την εξουσία αυτή δεν τη βρίσκει ο κάθε αστυνομικός να φυτρώνει στο χωράφι του παππού του. Η εξουσία αυτή, όπως και κάθε άλλη εξουσία, πηγάζει από τον ελληνικό λαό, υπάρχει υπέρ αυτού και ασκείται πάντοτε για να τον υπηρετεί. Τον ελληνικό λαό. Εσένα κι εμένα, δηλαδή.

Που παναπεί ότι έχουμε όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να ζητάμε τον λόγο για το πώς ασκείται αυτή η εξουσία. Έχουμε όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να διαμαρτυρόμαστε έντονα για κάθε κατάχρηση αυτής της εξουσίας, γιατί η εξουσία αυτή μας ανήκει, αυτός που την ασκεί την ασκεί στο όνομά μας, και σε μας οφείλει να λογοδοτήσει. Και η υποχρέωσή μας αυτή πολλαπλασιάζεται όταν διαπιστώνουμε ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό, όπως θέλουν ορισμένοι να το παρουσιάζουν, παρά για ένα ακόμα σε μια μακρά σειρά παρόμοιων περιστατικών αστυνομικής αυθαιρεσίας, που αποτελούν απότοκο της κυριαρχίας μιας συγκεκριμένης νοοτροπίας, ατιμωρησίας και διαφυγής από κάθε έλεγχο.

"Γιατί γινόμαστε στόχος;", αναρωτήθηκε προχτές ο γενικός γραμματέας της Ένωσης Αστυνομικών Αττικής, Σπήλιος Κρικέτος (εννοώντας από την κοινωνία και όχι από τους τρομοκράτες, να εξηγούμαστε). Ας ψάξει την απάντηση στα αραχνιασμένα συρτάρια της υπηρεσίας του όπου έχουν θαφτεί δεκάδες ΕΔΕ. Δεν υπάρχει κανένα πάνδημο μίσος κατά της αστυνομίας γενικά, δεν έγιναν ξαφνικά αντιεξουσιαστές όλοι οι Έλληνες και ανακάλυψαν εν έτει 2008 ότι δεν γουστάρουν την αστυνομία. Υπάρχει δικαιολογημένη οργή για συγκεκριμένες πρακτικές και συγκεκριμένες νοοτροπίες, εκδήλωση των οποίων -ακραία μεν, αλλά πάντως εκδήλωση- υπήρξε και η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Κατά συνέπεια, όταν ο θύτης του εγκλήματος είναι αστυνομικός, η ευαισθησία μας δεν μπορεί να μπαίνει στο ζύγι: οφείλει να είναι αυξημένη σε υπερθετικό βαθμό, γιατί αυτό επιβάλλει στους πολίτες το καθήκον συμμετοχής στα κοινά μιας δημοκρατίας -με όλα τα κουσούρια της, όπως είναι η δική μας.

Κι όταν ο αστυνομικός είναι το θύμα; Δεν πρέπει να μας περισσέψει και γι' αυτόν τόση δα ευαισθησία; θα αναρωτηθεί κανείς. Ασφαλώς και πρέπει. Αλλά στην προκειμένη περίπτωση ο θύτης του εγκλήματος, είτε λέγεται "Επαναστατικός Αγώνας" (my ass) είτε όπως αλλιώς, δεν εκπροσωπεί την κοινωνία, όπως αντίθετα κάνει ο αστυνομικός κατά την εκτέλεση της υπηρεσίας του. Εξ ορισμού ο τρομοκράτης κινείται στο περιθώριο της κοινωνίας και ερήμην αυτής. Οπότε τι να κάνουμε; Να καταδικάσουμε την τρομοκρατία -"απροκάλυπτα", κατά την μπουρδολογική και κενή νοήματος διατύπωση του Δημάρχου μας κ. Κακλαμάνη; Να το κάνουμε. Θεωρώ πάντως κάτι τέτοιο λίγο εκ του περισσού, όταν μιλάμε για ανθρώπους που έχουν συνειδητά επιλέξει σαν όπλο τους τον Λόγο και όχι τα καλάσνικοφ, όπως οι μπλόγκερ.

Πιστεύω ότι καθήκον του κάθε πολίτη είναι να παίρνει τις αποστάσεις του από το ανθρώπινο δράμα, που, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αφορά μόνο τους οικείους του εκάστοτε θύματος, αυτούς δηλαδή που κλαίνε γύρω από τον τάφο του ή ξαγρυπνούν στο προσκέφαλό του, και να βλέπει στα σωστά της μέτρα την πολιτική διάσταση κάθε γεγονότος. Αν θεωρούμε ότι η τρομοκρατία αποτελεί πραγματικό κίνδυνο για τη Δημοκρατία μας, τότε κατά τη γνώμη μου η μόνη απάντηση είναι αυτή που έδωσαν προ ετών οι πολίτες της Ισπανίας: έξω στους δρόμους. Να δηλώσουμε ότι το συμβολικό πεδίο των κοινωνικών αγώνων, οι δρόμοι της πόλης δηλαδή, ανήκει σε μας και δεν το παραχωρούμε στους τρομοκράτες. Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που μας προτρέπει να κάνουμε ο κουτοπόνηρος Καρατζαφέρης και ο απίθανος Πλεύρης υιός. Από εκεί και πέρα, κάθε εξομοίωση ανόμοιων γεγονότων, κάθε συμψηφισμός, είναι εκ του πονηρού. Και επικίνδυνος.


.