The Muppet Show

"Το πρόβλημα όταν πουλάς τσαμπουκά, είναι ότι μπορεί να βρεθεί κάποιος να αγοράσει"

(παλιά κινεζική παροιμία)

Προφανώς, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, ο Καραμανλής δεν περίμενε να τού 'ρθει από τον Δαϊλάκη -που πανάθεμα αν ήξερε ότι στην κοινοβουλευτική του ομάδα υπήρχε βουλευτής με αυτό το όνομα. Αλλά η άτιμη η ζωή, αλλιώς τα λογαριάζεις και αλλιώς στα φέρνει.

Επί ημέρες πολλές, βουλευτές, πρώην υπουργοί και λοιπά γαλάζια στελέχη απαιτούσαν την παραίτηση του Ρουσόπουλου, ο οποίος με ολύμπια αταραξία τους έγραφε όλους στα παλαιότερα υποδήματα της Μάρας. Κι όταν ένας υπουργός δεν παραιτείται από μόνος του, μπορεί να τον παραιτήσει μόνον ο πρωθυπουργός -όπως έγινε με τον Βουλγαράκη, καλή του ώρα. Από τη στιγμή που ο Καραμανλής δεν δείχνει διατεθειμένος να το κάνει, όσοι επιμένουν να ζητούν την παραίτηση Ρουσόπουλου κατ' ουσίαν αμφισβητούν την κρίση του Καραμανλή -με τα δικά του λόγια: τον πριονίζουν.

Δεν γνωρίζουμε τον τρόπο σκέψης του Δραμινού νίντζα βουλευτή, αλλά φαντάζομαι ότι πιθανόν να σκέφτηκε κάτι σαν "έλα μωρέ, και με τον Βουλγαράκη έτσι έκανε, τον κάλυψε στην αρχή και μετά τον παραίτησε". Ή ότι, αν θεωρηθεί πως τον πριονίζει με το ένα χέρι (ζητώντας την αποπομπή Ρουσόπουλου-Αγγέλου), ωστόσο τον λιβανίζει με το άλλο (άλογο καλό, καθαρόαιμο άτι και λοιπά), οπότε το πράγμα έρχεται ίσα βάρκα-ίσα νερά.

Υπάρχει όμως μια ουσιώδης διαφορά, Μοναδικέ μου Αναγνώστη: ότι τώρα ο πρωθυπουργός έχει απαιτήσει τουμπεκί ψιλοκομμένο. Και είναι υποχρεωμένος να κάνει πράξη τις απειλές του, διαφορετικά θα τον πάρουν όλοι στο ψιλό. Στο πρώτο κρούσμα τη χάρισε στον Γιαννόπουλο κάνοντας μια μεγαλοπρεπή γαργάρα, εδώ όμως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.

Και αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα: διόρθωσέ με αν κάνω λάθος, αλλά η ουσία της πολιτικής στρατηγικής είναι να έχεις διαθέσιμες εναλλακτικές επιλογές. Ο Καραμανλής επιλέγοντας την οδό του τσαμπουκά είναι πια υποχρεωμένος να πάει all the way, αν θέλει να τον παίρνουν στα σοβαρά. Κι όταν κάνεις αρχή με τον πρώτο ουρανοκατέβατο Δαϊλάκη, τι θα κάνεις αύριο με τον Νομάρχη Πανίκα, για παράδειγμα -που έχει και σαφώς μεγαλύτερη απήχηση;

Επιπλέον, αυτή η επιλογή του Καραμανλή σπρώχνει αναγκαστικά και τους αμφισβητίες στον ίδιο δρόμο: αν ο Τατούλης, λόγου χάριν, συμμορφωθεί και το βουλώσει, θα γίνει πια αυτός ρεζίλι. Επομένως είναι υποχρεωμένος να συνεχίσει να μιλάει, ο πρωθυπουργός θα υποχρεωθεί να τον διαγράψει και για το τι θα γίνει μετά, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.

Παρένθεση: λέω για τον Τατούλη, γιατί οι λοιποί γιαλαντζί αντάρτες (π.χ. Μανώλης) πιστεύω ότι δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να συμμορφωθούν -τουλάχιστον άμεσα.

Συμπέρασμα; Ωραία στρατηγική, μα την αλήθεια, και πολύ θα ήθελα να γνωρίσω αυτόν που την εμπνεύστηκε. Βραχυπρόθεσμα πιθανόν να αποδώσει κάποια οφέλη που θα αποτυπωθούν στις δημοσκοπήσεις, στη γραμμή της δεξιάς βαρβατίλας (ο Καραμανλής φοράει παντελόνια, κρατάει το λόγο του και άλλα τέτοια γλαφυρά). Μεσοπρόθεσμα, ακόμα και διαισθητικά ο καθένας καταλαβαίνει ότι, όσο άντρας κι αν είναι ο Καραμανλής, δεν μπορεί να κυβερνήσει μόνος του. Μακροπρόθεσμα δεν υπάρχει: αργά ή γρήγορα η κυβέρνηση θα πάει σε πρόωρες εκλογές.

Δεύτερο συμπέρασμα: σε μία ελάσσονος σημασίας κρίση ο πρωθυπουργός αποδεικνύει πόσο λίγος είναι πολιτικά, εγκλωβίζοντας τον εαυτό του σε μια αδιέξοδη στρατηγική. Τρέμω στην ιδέα τι θα συνέβαινε αν αυτός ο άνθρωπος είχε να διαχειριστεί κάποια πραγματικά κρίσιμη κατάσταση, ο μη γένοιτο σαν αυτή που διαδραματίζεται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Σε τούτο το σημείο θεωρώ σκόπιμο να επαναλάβω ότι, παρά τη διαγραφή Δαϊλάκη, η κυβέρνηση εξακολουθεί να έχει την εμπιστοσύνη 152 βουλευτών -ο νίντζα άλλωστε δήλωσε ότι θα κάνει "ό,τι πει το κόμμα". Είναι η Νέα Δημοκρατία που έμεινε με 151 βουλευτές, και μπορεί κάλλιστα αύριο να μείνει με 150, ή 149, ή 130 χωρίς αυτό να έχει επίπτωση στην κυβέρνηση, όσο οι βουλευτές που τυχόν διαγράφονται δεν αποσύρουν ρητά την εμπιστοσύνη τους. Το Σύνταγμα επιτρέπει την κυβέρνηση μειοψηφίας, όσο κι αν έχουμε την αντίθετη εντύπωση: άλλο θέμα αν ο Καραμανλής αποφασίσει ότι με 149 βουλευτές δεν μπορεί να κυβερνήσει και πάει σε εκλογές.

Το μόνο βέβαιο, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, είναι ότι δεν πρόκειται να πλήξουμε. Μπορούμε να καθόμαστε άνετα στον εξώστη και να χασκογελάμε με το νεοδημοκρατικό Μάπετ Σόου.

Σε χαιρετώ

Χασοδίκης





ΥΓ: Παρόλα αυτά, η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα να γράφω για το γελοίο αυτό θέμα την ώρα που συμβαίνουν πολύ σοβαρότερα πράγματα. Από την άλλη, προτιμώ να μην ασχοληθώ με θέματα που δεν τα κατέχω όπως η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση. Διάβασε καλύτερα Μοναδικέ μου Αναγνώστη τον πάντα ενημερωμένο Τάλω ή τα σχετικά ποστ του Locus Publicus (1,2). Και καλό μήνα.


.