Ε ντε λα μαγκέ ντε Βοτανίκ

Το είδαμε λοιπόν κι αυτό: τον πρωθυπουργό της χώρας να παριστάνει τον μαγκάκο του δημοτικού σχολείου, που στέκεται στο προαύλιο με τα χέρια στη μέση και φωνάζει "όποιος είναι μάγκας, ρε, να έρθει να μου τη ρίξει* στα ίσα" (*την κυβέρνηση).

Ωραία. Ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα: ετούτη η δήλωση-πρό(σ)κληση χαρακτηρίζεται κατ' αρχάς από τρομερή αφέλεια. Από πότε η πολιτική έγινε παιχνίδι που παίζεται "στα ίσια"; Από ποτέ: στο πολιτικό παιχνίδι όχι μόνο χωράνε αλλά και συνηθίζονται τα "ναι μεν, αλλά", τα χτυπήματα πίσω από την πλάτη και κάτω από τη μέση, οι προσωπικές στρατηγικές και τα τραβήγματα της φανέλας όταν ο διαιτητής κοιτάζει αλλού. Όποιος μπορεί να παίξει έτσι παίζει, όποιος δεν μπορεί πάει σπίτι του. Ο ωραίος κοιμωμένος της Ραφήνας τώρα το ανακάλυψε; Ή πιστεύει ότι ο ίδιος ποτέ δεν έπαιξε έτσι και άρα δεν δικαιούνται και οι άλλοι να τον παίζουνε;

Πέραν της αφέλειας, όμως, η κεντρική ιδέα της ομιλίας του Καραμανλή ήταν ο τσαμπουκάς. Όποιος γουστάρει, ας ρίξει την κυβέρνηση. Αν έχει τα κότσια.

Βέβαια οι κυβερνήσεις δεν πέφτουνε με το παρολί, όπως ακριβώς τα αυγά δεν βάφονται με πορδές. Προφανώς η πρόκληση απευθύνεται στους φερώνυμους αντάρτες, αλλά σε ποιους ακριβώς; Στον κουτοπόνηρο λαϊκιστή Μανώλη, που πουλάει φιλολαϊκό προφίλ στο πόπολο αλλά την ώρα της αλήθειας δεν ξεφεύγει ούτε πόντο από την κομματική γραμμή ("διπλοκαλαμάτες" τους λέμε κάτι τέτοιους στο χωριό μου); Στον γραφικό παλαιοδεξιό Πολύδωρα, έκθεμα για ένα οποιοδήποτε Μουσείο Δεξιάς Ανθρωπολογίας του αύριο, που πλέον επιδίδεται σε σπαραξικάρδιες ερμηνείες των καλύτερων ρόλων του Νίκου Ξανθόπουλου;

Ο μόνος από τους τάχαμου αντάρτες που παρουσιάζει κάπως απρόβλεπτη συμπεριφορά είναι ο Τατούλης. Μου περνάει από το μυαλό η σκέψη ότι εγγράφει υποθήκες για μελλοντική μεταπήδησή του στο ΠΑΣΟΚ, αλλά όπως και νά 'χει το πράγμα, σιγά τον πολυέλαιο μωρέ!

Θέλω να πω ότι, ακόμα κι αν διαγραφεί ο Τατούλης, η κυβέρνηση δεν πέφτει. Όπως επίσης δεν πέφτει η κυβέρνηση αν καταψηφιστεί ένα οποιοδήποτε νομοσχέδιο, αυτά είναι αστεία πράγματα και σε κάθε σοβαρή χώρα ετούτου του κόσμου όποιον τολμούσε να ισχυριστεί κάτι τέτοιο θα τον έπαιρναν με τα γιαούρτια.

Η κυβέρνηση πέφτει με δύο τρόπους: αν ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και δεν τη λάβει. Ή αν υποβληθεί πρόταση δυσπιστίας στη Βουλή και υπερψηφιστεί.

Το δεύτερο ενδεχόμενο λογικά δεν υφίσταται. Ο Γιωργάκης δεν είναι τόσο χαζός, να κάνει μια τέτοια κίνηση σε μια στιγμή που κανένα όφελος δεν θα έχει να περιμένει από αυτήν -απεναντίας θα έχει χασούρα, γιατί τέτοιες επιθέσεις συσπειρώνουν τον αντίπαλο γύρω από το πρωθυπουργικό τοτέμ. Όπως πάνε τα πράγματα ο χρόνος δουλεύει υπέρ του ΠΑΣΟΚ, που μπορεί απλά να περιμένει την εφαρμογή της θεωρίας του ώριμου φρούτου, τακτική δοκιμασμένη και πετυχημένη από τη σημερινή κυβέρνηση όταν ήταν στην αντιπολίτευση.

Όσο για την πρώτη περίπτωση, η κυβέρνηση δεν είναι υποχρεωμένη να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης, αυτή δόθηκε άπαξ και για όλη την τετραετία (λέμε τώρα). Αν θέλει να την ξαναζητήσει, για λόγους εντυπώσεων και μόνο, λογικά θα το κάνει σε χρόνο που θα την έχει εξασφαλίσει. Και, εν πάση περιπτώσει, ακόμη κι αν υποχρεωθεί να τη ζητήσει, αν ας πούμε συμβεί κάτι τόσο δραματικό και απροσδόκητο (π.χ. να μην ψηφιστεί ο προϋπολογισμός), και πάλι μπορεί να την πάρει από 151 βουλευτές εξίσου καλά και έγκυρα όσο κι από 152.

Τουθόπερ, η εντυπωσιακή επίδειξη πρωθυπουργικού τσαμπουκά την περασμένη Παρασκευή ήταν μάλλον άνευ αντικειμένου. Την κυβέρνηση δεν μπορεί να τη ρίξει κανένας μόνος του, αν τώρα ο Καραμανλής φοβάται στ' αλήθεια ότι μπορεί ανά πάση στιγμή να του φύγουν ταυτοχρόνως τρία πρόβατα από το μαντρί, ε, τότε ο τσαμπουκάς δεν πρόκειται να τον σώσει. Απαιτείται άλλου είδους προσέγγιση -αλλά αμφιβάλλω αν ο Καταλληλότερος την έχει.

Τούτων λεχθέντων, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι, την ώρα που στον κόσμο συμβαίνουν λίαν ανησυχητικά πράγματα, ο πρωθυπουργός μας επιλέγει να ασχοληθεί με το εσωκομματικό του παρολί. Το οποίον μπορεί να είναι μεν διασκεδαστικό για να περνάει η ώρα στο καφενείο, κάπως σαν το αντίστοιχο ποδοσφαιρικό ας πούμε, τι είπε ο Γκούμας για τον Τεν Κάτε και το μαρκάρισμα του Ιμπραΐμοβιτς, αλλά από την άλλη δεν παύει να παραμένει, με πολιτικούς όρους μιλώντας, ελάχιστα ενδιαφέρον και ελάχιστα χρήσιμο.





ΥΓ: Αν κατάλαβα καλά, κάπου έκανε κι ο Μεϊμαράκης λόγο για αντρίκειες παραιτήσεις, έτσι δεν είναι; Ρε παιδιά, πολλή βαρβατίλα πια σ' αυτήν την Κεντρική Επιτροπή, ή όπως το είχε θέσει κάποτε ο Νίκος Δήμου "φαίνεται πως οι δεξιοί είναι και πολύ άντρες...".

(την εικόνα τη δανείστηκα από το δυοσμαράκι)

.