21 Οκτωβρίου 2008

Ο εκφυλισμός

Την ώρα που ο πολιτικός κόσμος της χώρας παίζει αυτήν την κακόγουστη κολοκυθιά με τις επιτροπές της Βουλής (να κάνουμε εξεταστική. Και γιατί να κάνουμε εξεταστική; Και τι να κάνουμε; Να κάνουμε προανακριτική), ψάχνοντας να βρει τον πιο εύσχημο τρόπο για να κρύψει τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, εμείς ας προσπαθήσουμε να απομακρυνθούμε από την επιφάνεια και να δούμε τα πράγματα σε λίγο μεγαλύτερο βάθος.

Στην κοινοβουλευτική μας δημοκρατία όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και υπάρχουν υπέρ αυτού: έτσι λέει το Σύνταγμά μας, και είναι αλήθεια ότι η φράση αυτή, γραμμένη στο χαρτί, φαντάζει πολύ ωραία και τελεσίδικη. Στην πρακτική της εφαρμογή είναι που πάσχουμε λίγο.

Για να υπάρχουν όλες οι εξουσίες υπέρ του λαού μία βασική προϋπόθεση είναι ο καταμερισμός τους σε περισσότερους του ενός φορείς. Η υπερσυγκέντρωση των εξουσιών σε έναν φορέα, ατομικό ή συλλογικό, ιστορικά υπήρξε χαρακτηριστικό απολυταρχικών καθεστώτων. Η μετάβαση σε πιο δημοκρατικές μορφές οργάνωσης των κοινωνιών συνοδεύτηκε από την αποκέντρωση των εξουσιών, με το απλό σκεπτικό ότι η μία εξουσία πρέπει να ελέγχει την άλλη, έτσι ώστε να περιορίζονται οι δυνατότητες αυθαιρεσίας και κατάχρησης.

Είναι καλό να θυμόμαστε πάντοτε ότι η μόνη εξουσία που νομιμοποιείται απευθείας από τον λαό είναι η νομοθετική: βουλευτές ψηφίζουμε κάθε όποτε γίνονται εκλογές, και αυτοί με τη σειρά τους ψηφίζουν κυβέρνηση για λογαριασμό μας. Θεωρητικά λοιπόν το σχήμα έχει ως εξής: εμείς με την ψήφο μας σχηματίζουμε τη Βουλή, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας αναδεικνύουν την κυβέρνηση, και έχουν την υποχρέωση να την ελέγχουν, και η δικαστική εξουσία καλείται να ελέγχει διαρκώς και τις δύο (την κυβέρνηση άμεσα, την Βουλή έμμεσα και εντός συγκεκριμένων ορίων).

Αυτά λέει η θεωρία. Στην πράξη, όμως, τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά.

Το μοντέλο διακυβέρνησης που έχει εφαρμοστεί στη χώρα μας σταθερά από την Μεταπολίτευση και ύστερα, με μόνη εξαίρεση την περίοδο 1989-90, είναι αυτό των αυτοδύναμων μονοκομματικών κυβερνήσεων που αναδεικνύονται από μονοκομματικές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Μοντέλο που αιτιολογήθηκε από την ανάγκη για "ισχυρές κυβερνήσεις", σε αντιδιαστολή προς τις κυβερνήσεις μειοψηφίας-συνεργασίας, που υποτίθεται πως θα οδηγούσαν τον τόπο σε ακυβερνησία.

Με την πάροδο του χρόνου αυτό το μοντέλο οδηγήθηκε σε εκφυλισμό: η Βουλή αναδεικνύει μεν την κυβέρνηση, αλλά έχει πάψει προ πολλού να την ελέγχει. Η μεν μειοψηφία έχει περιορισμένες δυνατότητες, η δε πλειοψηφία περιορίζεται να υπερψηφίζει τα νομοσχέδια ακολουθώντας απαρεγκλίτως την κυβερνητική γραμμή, που είναι και κομματική. Την εξουσία που εμείς έχουμε εμπιστευτεί στους βουλευτές, στον καθένα προσωπικά, αυτοί την ασκούν συλλογικά, μετατρέποντας τις κοινοβουλευτικές παρατάξεις σε πειθαρχημένους κομματικούς στρατούς. Το αποτέλεσμα: ακόμα και εξώφθαλμα αντισυνταγματικές διατάξεις περνάνε από την Βουλή χωρίς να ανοίξει μύτη.

Όσο για την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, η ανεξαρτησία της είναι σχετική: οι δικαστικοί λειτουργοί των ανωτάτων κλιμακίων διορίζονται από την κυβέρνηση, και με τη σειρά τους μετέχουν σε δικαστικά συμβούλια που αποφασίζουν για τις προαγωγές και τοποθετήσεις των δικαστικών λειτουργών στις κατώτερες βαθμίδες, διαχέοντας εμμέσως τον κυβερνητικό έλεγχο.

Στην εξίσωση πρέπει να προσθέσουμε και τους εξής παράγοντες: την αβεβαιότητα ως προς τον χρόνο της κυβερνητικής θητείας, εφόσον η προκήρυξη πρόωρων εκλογών θεωρείται πια πρωθυπουργικό προνόμιο. Τους για ψύλλου πήδημα ανασχηματισμούς της κυβέρνησης, που δημιουργούν στους βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας την ψυχολογία (υφ)υπουργού σε αναμονή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την (α)προθυμία του βουλευτή να ασκήσει κοινοβουλευτικό έλεγχο. Τους εκλογικούς νόμους που πριμοδοτούν το πρώτο κόμμα (ήδη με σαράντα έδρες και από τις μεθεπόμενες εκλογές με πενήντα). Την εγκατάλειψη των μηχανισμών της δικαιοσύνης στην τύχη τους, χωρίς επαρκείς πόρους, προσωπικό και μέσα, έτσι ώστε ολόκληρο το δικαστικό σύστημα να δυσλειτουργεί και να απαξιώνεται. Και, πρόσφατα, την κατάργηση του αυτοδιοίκητου των δικαστηρίων.

Έτσι, μέσα σε λιγότερο από 35 χρόνια, φτάσαμε στην πλήρη αντιστροφή του συνταγματικού μοντέλου: αντί οι εξουσίες να υπάρχουν υπέρ του Λαού, υπάρχουν υπέρ της κυβέρνησης. Δηλαδή του εκάστοτε πρωθυπουργού. Που μπορεί να μην είναι ο ελέω θεού μονάρχης άλλων εποχών, αλλά στην πράξη δεν απέχει και πάρα πολύ, εφόσον λειτουργεί σχεδόν ανεξέλεγκτος, εφόσον διαθέτει την ευχέρεια να τερματίζει την κυβερνητική θητεία κατά την κρίση του, να διαγράφει βουλευτές κατά το κέφι του επειδή τόλμησαν να διαφοροποιηθούν από την κομματική γραμμή, να επιλέγει τον πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας και τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κατά τα γούστα του.

Εντάξει, βέβαια το αξίωμα δεν είναι πια κληρονομικό. Ή μήπως είναι;

Όλη αυτή η φαρσοκωμωδία που έχει στηθεί γύρω από την υπόθεση του Βατοπεδίου δεν είναι μια απροσδόκητη δυσλειτουργία ενός συστήματος που κατά τα άλλα λειτουργεί κανονικά. Είναι η απολύτως φυσιολογική κατάληξη ενός εκφυλισμένου συστήματος που, με μια τυχαία αφορμή, εξωθήθηκε στα όριά του. Δεν είναι καν θέμα προσώπων, ο Ρουσόπουλος, ο Εφραίμ, ο Σανιδάς. Είναι θέμα των μηχανισμών που επιτρέπουν στα πρόσωπα να λειτουργούν με τον τρόπο που λειτουργούν. Τα πρόσωπα μπορεί να αλλάξουν, αλλά αν οι μηχανισμοί παραμείνουν οι ίδιοι, το σκηνικό αυτό θα το ξαναδούμε και στο μέλλον -αργά ή γρήγορα. Και το βάθος του προβλήματος αντικατοπτρίζεται συνήθως σε ειδήσεις που περνάνε στα ψιλά των εφημερίδων: όταν ανακοινώνεται, π.χ., ότι στο τάδε ζήτημα οι βουλευτές "θα ψηφίσουν κατά συνείδηση" -όταν δηλαδή το αυτονόητο μετατρέπεται σε εξαιρετικό γεγονός.

Διάβασα σε ένα σχόλιο στο μπλογκ της Μερόπης ότι "το Σύνταγμα θέλει πέταμα έτσι όπως είναι γραμμένο". Διαφωνώ. Το Σύνταγμα χρειάζεται αλλαγές, ριζικές ίσως, αλλά δεν είναι από αυτό που πρέπει να ξεκινήσουμε να πετάμε. Αν κάτι θέλει οπωσδήποτε πέταμα, είναι το μοντέλο εφαρμογής του, που ουσιαστικά οδηγεί στην παραχάραξή του. Επιμέρους προτάσεις υπάρχουν ή μπορεί να προκύψουν (π.χ. επιλογή των ανωτάτων δικαστικών από τη Βουλή, σύστημα δύο κοινοβουλίων, συνταγματικό δικαστήριο), αλλά το πρωτεύον αυτή τη στιγμή είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό το μοντέλο έχει χρεωκοπήσει, να καταλάβουμε γιατί έχει χρεωκοπήσει, και να το αλλάξουμε με κάποιο άλλο.



.

26 σχόλια:

  1. "Στη Βουλή

    Η μερική άρση του αυτοδιοίκητου, τον Αύγουστο, ενάμιση μήνα πριν από τη διεξαγωγή των εκλογών για την ανάδειξη των διοικήσεων στα μεγάλα δικαστήρια της χώρας και με ανοιχτές στη Δικαιοσύνη υποθέσεις μεγάλου πολιτικού ενδιαφέροντος, προκάλεσε αντιδράσεις και στη Βουλή, με κορυφή τις αιχμές για προσπάθεια «χειραγώγησης» της Δικαιοσύνης.

    Είναι η δεύτερη φορά επί κυβερνήσεων Ν.Δ. που επιχειρείται παρέμβαση στο σύστημα της αυτοδιοίκησης, το οποίο εφαρμόστηκε για πρώτη φορά το 1996 και έχει συνδεθεί με τη λειτουργική ανεξαρτησία των δικαστών. Επί υπουργίας Αναστάση Παπαληγούρα με νομοθετική διάταξη είχαν επιβληθεί περιορισμοί στο αυτοδιοίκητο, οι οποίοι στόχευαν στη βελτίωση των αδυναμιών του συστήματος. Είχε και τότε διατυπωθεί έντονος προβληματισμός για την απευθείας εκλογή προϊσταμένου, λόγω των «πελατειακών σχέσεων» που μοιραία αναπτύσσονται μεταξύ «εκλογέων» και «εκλογίμων»."
    (http://news.kathimerini.gr)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι καλό να θυμόμαστε πάντοτε ότι η μόνη εξουσία που νομιμοποιείται απευθείας από τον λαό είναι η νομοθετική: βουλευτές ψηφίζουμε κάθε όποτε γίνονται εκλογές...

    Ακόμη κι εδώ έχουμε πρόβλημα. Πολλές σύγχρονες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες και πιο συγκεκριμένα οι κυβερνήσεις τους περνάνε εδώ και καιρό μια κρίση νομιμοποίησης, τη γνωστή και ως legitimation crisis, για την οποία έχει μιλήσει εδώ και δεκαετίες στις κοινωνικές επιστήμες ο Χάμπερμας. Πρόκειται για μια κρίση νομιμοποίησης της κοινοβουλευτικής και κυβερνητικής εξουσίας, η οποία υφίσταται KAI από τη στιγμή που έχουμε διαρκώς χαμηλότερα ποσοστά συμμετοχής στις εκλογές και, συνεπώς, ακόμη χαμηλότερα ποσοστά - με όρους απόλυτης πλειοψηφίας - του πρώτου κόμματος σε αυτές. Με άλλα λόγια όταν έχουμε διαρκώς περισσότερους ανθρώπους - συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος - που μπορούν να βγουν και να πουν 'εγώ ποτέ δεν τους ψήφισα αυτούς' ή 'εγώ δεν πήγα να ψηφίσω στις εκλογές' αναρωτιέται κανείς ΠΩΣ θα μπορούσε ποτέ να νομιμοποιηθεί η όποια κυβέρνηση ως εξουσία απέναντί τους, και ΓΙΑΤΙ θα έπρεπε να θεωρήσουν καθήκον τους την υπακοή σε αυτήν.

    Πάντως η πρόταση για δυο κοινοβούλια πολύ μου άρεσε. Θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μια Βουλή των Λόρδων όπως στην Αγγλία, να βάλουμε εκεί όλα τα καλόπαιδα - Κωστάκηδες, Γιωργάκηδες, Ντόρες κτλ. - και να ησυχάσουμε μια και καλή από δαύτους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ καλό!
    -Η κατάργηση του αυτοδιοίκητου των δικαστηρίων δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις. Τα υπόλοιπα είναι λόγια.

    -Το Σύνταγμα μια κουβέντα είναι να το αλλάξεις. Νομίζω ότι είναι πιο πολύπλοκα και σύνθετα τα προβλήματα στην εποχή μας. Κακά τα ψέμματα.
    Οι αλλαγές στην κοινωνία, οι παραλείψεις του η καταστρατήγησή του πρέπει να εντοπίζονται και να προβληματίζουν συνεχώς τους πολίτες, τους πολιτικούς και τους Συνταγματολόγους για τις αλλαγές του και την θωράκισή του.

    -Ένα νέο "ιδανικό" Σύνταγμα ποιός θα το εφεύρει και ποιός θα το εφαρμόσει;
    Όταν η κοινωνία νοσεί, όλα νοσηρά θάναι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Γεράσιμος

    Αυτό είναι μια άλλη όψη του προβλήματος. Ακόμα και αν δεχτούμε ότι η αποχή από τις εκλογές είναι μια σεβαστή επιλογή του πολίτη, ποσοστά αποχής (+άκυρα +λευκά) γύρω στο 25 %, δηλαδή ο ένας στους τέσσερις, θα έπρεπε αν μη τι άλλο να μας προβληματίζουν.

    @π2

    Το κακό είναι ότι εδώ δεν έχουμε κατάλυση δια της βίας, αλλά δια της συναινέσεως ή της αδιαφορίας...

    @Σπίθας

    Δεν είμαι σίγουρος αν όλα είναι νοσηρά: νομίζω (και ελπίζω) ότι υπάρχουν υγιείς δυνάμεις στην κοινωνία μας, αλλά θεωρώ ότι κυριαρχεί ένας αποπροσανατολισμός (μαλακισμένη έκφραση χρησιμοποιώ τώρα, αλλά τέλος πάντων...) που μας κάνει να βλέπουμε το μέρος και όχι το όλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Το μοντέλο έχει οδηγηθεί πράγματι σε εκφυλισμό όπως έχει συμβεί ιστορικά σε πολλά (για να μην πω σε όλα) τα μοντέλα αυτού του τύπου! Σγχωράτε με, αλλά μιας και μιλάμε για την αδιαφορία του πολίτη, για συναίνεση του Λαού κτλ, πόσο τελικά έχουμε συμβάλλει και εμείς ατομικά σε αυτόν ιστορικό εκφυλισμό? Μετράμε στατιστικά την ιστορική μας υποχρέωση για συμμετοχή στις διαδικασίες που μας αφορούν! Αυτό που νοσεί περισσότερο από ποτέ ιστορικά νομίζω είναι η ‘ατομική’ μας νοοτροπία και στάση! Να τα συζητήσουμε όλα, δε λεω, αλλά ρε παιδιά αφού τα αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά, σήμερα σε μια ιστορική κρίση του συστήματος και με βάση όσα η ιστορία έχει δείξει ότι έπονται, πόσοι από εμάς συμμετείχαν σήμερα σε απεργία? Έτσι, στατιστικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλησπέρα Χασοδίκη μου,
    οι περιοικούντες την Ιερσουσαλήμ έχουμε τα τελευταία χρόνια ζήσει τη συνεχή επιδείνωση των συνθηκών στη Δικαιοσύνη. Αφόρητες πιέσεις στους Δικαστές και Εισαγγελείς, αύξηση του αριθμού των δικών, χωρίς παράλληλη αύξηση των δικαστών, γραμματέων και χωρίς βελτίωση και αύξηση των κτιριακών εγκαταστάσεων κλπ κλπ. Ας θυμηθούμε και τον πρώην Πρόεδρο του Αρείου Πάγου Ματθία και ας τον συγκρίνουμε με μερικούς άλλους της σημερινής και της χθεσινής καταστασης.....
    Και τέλος η κατάργηση του αυτοδιοίκητου των δικαστηρίων ήταν μια μεγάλη οπισθοδρόμηση. Καθιέρωσε τοποτηρητές της Κυβέρνησης στα μεγάλα Δικαστήρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Σαν "πολιτικό υποκείμενο", η κοινωνία μας νοσεί βαριά.

    -Υπάρχουν, βέβαια και ευτυχώς, υγιείς σκέψεις και άνθρωποι.Νομοτέλεια.

    Μια μειοψηφία "παθοκρατών" είναι ικανή να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα στα μέτρα της.

    Μ αδράνεια η δική μας διογκώνει το πρόβλημα και ο μύλος γυρίζει...
    Ενα στοπ κάποτε και μιά αντίστροφη μέτρηση, ίσως..
    Όμως μέχρι τότε ο καθένας υποχρεούται σε μια στάση ζωής και μάλιστα πιστεύοντας ότι ίσως δεν θα προλάβει να δεί την αντιστροφή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Υπάρχει μια διογκούμενη αλλά αδόμητη ομάδα ανθρώπων που μόλις έχει αρχίσει να σχηματοποιεί τι θέλει. Πολύ σχηματικά αυτό που θέλει είναι (με όρους περασμένης συνθηματολογικής ορολογίας) μια νέα φάση "αλλαγής",μιας νέας ματιάς "εκσυχγρονισμό" κ "επανίδρυση του κράτους".

    Αυτή η ομάδα δεν εκφράζεται από τις υπάρχουσες κοινοβουλευτικές δυνάμεις.

    Η φύση όμως μισεί το κενό.

    Και η ομάδα πληθαίνει.

    Για να δούμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ακριβώς όπως τα λες φίλε, κι αυτό είναι το ανατριχιαστικό. Η παραγωγή σκανδάλων δεν είναι πρόβλημα προσώπων, είναι πρόβλημα συστημικό. Και μόνο αν γινει αυτό παραδεκτό σαν βάση συζήτησης θα βρεθεί κάποια λύση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @irie ant

    Κοίταξε να δεις, όπως το βλέπω, ο εκφυλισμός αυτού του είδους διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις. Το ότι "τα αντιλαμβανόμαστε" αυτά τα πράγματα διακόσιοι-πεντακόσιοι-χίλιοι άνθρωποι που μπορεί να συμμετάσχουμε σε μια τέτοια κουβέντα δεν είναι ασήμαντο, αλλά δεν αλλάζει (από μόνο του) και πολλά.

    @Μερόπη

    Συμφωνώ απολύτως.

    @Σπίθας

    Το ίδιο.

    @mecomitsos

    Σωστό είναι αυτό που λες, αλλά φοβάμαι ότι η ομάδα αυτή η συνεχώς διογκούμενη θα δυσκολευτεί να δημιουργήσει νέους φορείς πολιτικής έκφρασης -ίσως και από το φόβο μήπως έχουν την τύχη των ήδη υπαρχόντων. Ίσως, ίσως λέω, να είναι προτιμότερη μια απόπειρα να ξυπνήσουμε/αλλάξουμε τις ήδη υπάρχουσες δομές.

    @Σαλβατόρε

    ????

    @Μπαμπάκης

    Το κακό είναι ότι η συζήτηση πάντα επικεντρώνεται στα πρόσωπα. Κι εδώ πιστεύω ότι έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης τα παραδοσιακά ΜΜΕ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Επέτρεψε μου να διαφωνήσω! Αυτό μοιάζει με την παθητική προσέγγιση που κατακρίνουμε(φαντάζομαι)! Νομίζω πως αφού 'αντιλαμβανόμαστε' κάποια πράγματα, οφείλουμε (στον εαυτό μας πρώτιστα), σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, να ενεργοποιηθούμε!
    Συμφωνώ ότι πολλά δεν θα αλλάξουν, ξαφνικά, αλλά και ο 'εκφυλισμός', δεν ήλθε ξαφνικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Να σου πω την αμαρτία μου, δεν έχω καταλάβει πού ακριβώς διαφωνούμε... Ίσως δεν κατάλαβα καλά το νόημα του πρώτου σχολίου σου (;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Να σου πω την αμαρτία μου και εγώ, δεν έδωσα βάση στο "(από μόνο του)" που είχες βάλει! Οπότε ας δούμε τι θα πει η Βιβλος...
    Βρε, εχθές απέργησες? Πήγες σε καμιά διαδήλωση?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Απείχα από το δικαστήριο που είχα, και το οποίο ματαιώθηκε για πολλοστή φορά (έχει πέσει τρεις φορές σε απεργίες-αποχές και λοιπά κωλύματα). Κατά τα άλλα, ήμουν στο γραφείο και δούλευα.

    ΥΓ: Εξαιρετικό το λινκ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ο τρόπος για να αλλάξουν τα κακώς κείμενα που σωστά αναφέρεις είναι ή να αναθεωρηθούν βασικές και θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος ή να αλλαχτεί το πολίτευμα ως έχει, αυξομειώνοντας εξουσίες και πρόσωπα.
    Και επειδή είμαστε νομιμοί ερωτώ:
    Που είναι το πρόβλημα στο Σύνταγμα?
    Στις διατάξεις συγκεκριμένες ή στο ίδιο το πολίτευμα?
    (προσοχή δεν μιλώ για ανατροπή μιλώ για αλλαγή της λειτουργίας των εξουσιών μεταξύ Κυβέρνησης Προέδρου Βουλής και Δικαστικού Σώματος με τον τρόπο που η Προεδρευομένη Δημοκρατία μας καθορίζει. Προεδρική? Ομοσπονδιακή?
    Λαϊκή? )_

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Κοίταξε, είναι τεράστια συζήτηση, αλλά ας αρχίσουμε από τα πιο βασικά: η μορφή του πολιτεύματος δεν χρειάζεται να αλλάξει κατά τη γνώμη μου. Εγώ θα ξεκινούσα από την ανεξαρτητοποίηση της Δικαιοσύνης (εκλογή των ανωτάτων δικαστικών από τη Βουλή με διευρυμένη πλειοψηφία), την αλλαγή των διατάξεων περί πρόωρης διάλυσης της Βουλής και προκήρυξης εκλογών, και την αλλαγή του εκλογικού νόμου σε μια ελάχιστα ενισχυμένη αναλογική, που να απαιτεί ποσοστό 46-47 % τουλάχιστον για αυτοδύναμη κυβέρνηση -και όχι *πολύ* αυτοδύναμη: της τάξης των <155 βουλευτών.
    Αυτά για αρχή, αλλά είμαι ανοιχτός σε προτάσεις :) -μη νομίζεις άλλωστε ότι έχω επεξεργαστεί ολοκληρωμένο σχέδιο μεταρρύθμισης του πολιτεύματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Θυμάμαι από το Πανεπιστήμιο συζητήσεις επί συζητήσεων (δεν είχαμε και δουλειά...)σχετικά με την μορφή του Πολιτεύματος. Παραμένω απορρημένος σχετικά με την αναθεώρηση του 86 του Παπανδρέου αλλά η πολιτική συγκυρία το δικαιολογούσε απόλυτα. Αλλά θέτω το ερώτημα, μπορεί ο εκλεγμένος από τον Λαό Πρόεδρος να σταθεί ως αντίβαρο στην νομοθετική εξουσία που σφετερίζεται η εκτελεστική?
    Από την άλλη ποιες θεμελιώδεις διατάξεις μπορούν να αλλάξουν στην Δικαιοσύνη? Γίνεται άρθρο του Σ το αυτοδιοίκητο των Δικαστών και τι έννοια θα δίνεται?
    Το πάω μακρυά αλλά επειδή έβαλες ένα υπέροχο θέμα , είναι κρίμα να κατέβαι χωρίς μια πιο ειδικευμένη συζήτηση...
    (Ερώτηση: Ποιόν είχες Συνταγματικο Ι και ΙΙ???)
    Απο την άλλη κρίνω ορθά τα όσα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Υπάρχει μια διογκούμενη αλλά αδόμητη ομάδα ανθρώπων που μόλις έχει αρχίσει να σχηματοποιεί τι θέλει. Πολύ σχηματικά αυτό που θέλει είναι (με όρους περασμένης συνθηματολογικής ορολογίας) μια νέα φάση "αλλαγής",μιας νέας ματιάς "εκσυχγρονισμό" κ "επανίδρυση του κράτους".

    Αυτή η ομάδα δεν εκφράζεται από τις υπάρχουσες κοινοβουλευτικές δυνάμεις.

    Η φύση όμως μισεί το κενό.

    Και η ομάδα πληθαίνει.

    Για να δούμε..


    Αυτή η ομάδα ονομάζεται Μπερλουσκονόπουλος. Αν και η κοινοπραξία ΝΔ+ΛΑΟΣ ελπίζει ως αουτσαιντερ να τα καταφέρει.

    Την λύση την δίνει ο Χιτλερ αν και είμαι πάντα επιφυλακτικός στις προτάσεις του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @Σαλβατόρε

    Το σχόλιό σου το πετσόκοψε ο Δαίμων!
    Συμπάθα με, αλλά είμαι πραγματικά πολύ πιεσμένος αυτές τις μέρες για να ξεκινήσω συζήτηση για τη μεταρρύθμιση του πολιτεύματος με συγκεκριμένες προτάσεις. Άσε που δεν τις έχω και έτοιμες...
    Συνταγματικό ΙΙ είχα καθηγητή τον Άλκη τον Δερβιτσιώτη, όπως και στο Ι, όπου όμως είχαμε και κάποιον άλλον που δεν θυμάμαι πια. Δεν παρακολουθούσα κιόλας...

    @Abravanel

    Δεν νομίζω ότι εννοεί *αυτούς* ο mecomitsos.
    Το βίντεο είναι καταπληκτική σκέψη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ο Ρουσόπουλος χθες ξεπέρασε κάθε όριο γελοιότητος. Ο γιος του ταχυδρόμου μου θύμισε τον γιο του αγωγιάτη από την Άρτα (Τσοβόλας).
    Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Δεν νομίζω ότι εννοεί *αυτούς* ο mecomitsos.

    To ξέρω αλλά IMHO αυτοί που ανάφερα εγώ αποτελούν μια πιο ρεαλιστική εξέλιξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αυτό μένει να αποδειχθεί. Προσωπική μου άποψη είναι ότι τέτοια εγχειρήματα δύσκολα θα ευδοκιμήσουν, πιθανόν να έχουν κάποια τύχη στα μεγάλα αστικά κέντρα αλλά στην επαρχία δεν το βλέπω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενστάσεις και ισχυρισμοί
κατατίθενται μόνον εγγράφως
(Χασοδίκειος Πολιτική Δικονομία, άρθρον 228)