Προχώρει ο εφοδεύων

Αιφνιδιαστική επίσκεψη στο υπουργείο Ανάπτυξης, στην πλατεία Κάνιγγος, πραγματοποίησε ο πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής. Η επίσκεψή του εντάσσεται στο πλαίσιο των αιφνιδιαστικών επισκέψεων που θα πραγματοποιεί σε διάφορα υπουργεία, προκειμένου να ενημερώνεται επιτόπου για την προώθηση των κυβερνητικών δράσεων και πρωτοβουλιών, με στόχο την αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Ναι, ωραία, αλλά τι ακριβώς πήγε να κάνει στο Υπουργείο; Να ελέγξει αν οι υπάλληλοι είναι στα γραφεία τους ή αν "πετάχτηκε πέντε λεπτάκια στον ΟΤΕ, κύριε Πρόεδρε, να πληρώσει το λογαριασμό"; Να διαπιστώσει αν δουλεύουν στ' αλήθεια ή παίζουν πασιέντζες στο κομπιούτερ; Να διαβάσει τις εκθέσεις τιμοληψίας των βενζινάδικων;

Τίποτε απ' όλα αυτά. Πήγε γιατί ακολουθεί την επικοινωνιακή γραμμή "τα παίρνω όλα επάνω μου", η οποία, όπως έδειξαν οι δημοσκοπήσεις της περασμένης εβδομάδας, αποδίδει κάποια οφέλη στο κυβερνόν κόμμα και επομένως πρέπει να συνεχιστεί. Μόνο που αυτή η τακτική έχει δύο προβλήματα:

Πρώτον, είναι ατελέσφορη. Ο πρωθυπουργός της χώρας δεν μπορεί να έχει την πλήρη και ασφυκτική εποπτεία ολόκληρης της κρατικής μηχανής -είναι απλώς αδύνατον. Σαν να προσπαθεί ο μαέστρος μιας ορχήστρας να διευθύνει και ταυτόχρονα να παίζει και όλα τα όργανα μόνος του.

Δεύτερον, δεν είναι αυτή η δουλειά του. Η πολιτική ηγεσία υπάρχει για να χαράζει πολιτικές και να ελέγχει την έμπρακτη υλοποίησή τους. Αν η Υποδιεύθυνση Διαχείρισης Υλικού ενός υπουργείου παρουσιάζει δυσλειτουργίες, ο υπουργός κατσαδιάζει τον υποδιευθυντή ή βάζει άλλον στη θέση του -οπωσδήποτε όμως δεν κατεβαίνει ο ίδιος να αναλάβει την αποθήκη.

Αφού ο Καραμανλής δεν μπορεί να παράγει πολιτική, παράγει εικόνα. Και η επιλογή αυτή πρόσκαιρα του βγαίνει, για δύο λόγους: επειδή πέρασε τέσσερα χρόνια και κάτι σε βουδιστική ενατένιση, με αποτέλεσμα το προφίλ του να παραμένει σχετικά άφθαρτο και, συγκρινόμενο με της κυβέρνησής του, μίλια μπροστά. Και επειδή αυτή ακριβώς η εικόνα μιλάει στην καρδιά του μέσου Έλληνα: του μικροκαταστηματάρχη, της νοικοκυράς, του πάτερ-φαμίλια.

Η νοοτροπία "απ' τα χέρια μου περνάνε όλα" έχει πολλή πέραση στη χώρα μας. Δεν είναι τυχαίο ότι η πιο διαδεδομένη μορφή επιχείρησης είναι η ατομική, δεν είναι τυχαίο ότι ένα σεβαστό ποσοστό των ελληνικών ανωνύμων εταιρειών είναι στην πραγματικότητα οικογενειακές επιχειρήσεις, που με τον τρόπο αυτό απλώς προστατεύουν την οικογενειακή ακίνητη περιουσία από μια ενδεχόμενη επιχειρηματική χρεωκοπία. Ο μικροεπιχειρηματίας-καρικατούρα που υποδύεται τόσο επιτυχημένα ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος στις γνωστές διαφημίσεις επαγγελματικών δανείων αναγνωρίζει στο πρόσωπο του πρωθυπουργού έναν αδελφό στα βάσανα.

Ωστόσο δεν είναι το ίδιο να κουμαντάρεις ένα ψιλικατζίδικο και να κυβερνάς ένα κράτος. Ο Καραμανλής θέλει να παραστήσει ότι είναι πανταχού παρών, μόνο που... δεν είναι. Δεν γίνεται να είναι. Κι επειδή αποδεδειγμένα τα προβλήματα δεν επιλύονται με επικοινωνιακές στρατηγικές, θα εξακολουθήσουν να μας ταλαιπωρούν και στο τέλος ο πρωθυπουργός θα χρεώνεται προσωπικά την μη επίλυσή τους: και για τα ασφουγγάριστα πατώματα, που λέει ο λόγος, αυτός θα φταίει.

Και στο στρατό όταν ήμασταν, οι αξιωματικοί έκαναν αιφνιδιαστικές εφόδους στις σκοπιές. Τσακώνανε κανέναν σκοπό να κοιμάται, τον έβγαζαν στην αναφορά, άκουγε τα σχολιανά του και έτρωγε εικοσαήμερον φυλάκισιν -αλλά οι σκοποί εξακολουθούσαν να κοιμούνται παρόλα αυτά. Ο πυρήνας του προβλήματος παρέμενε άθικτος.

"Ξέρω καλά πολύ καλά ότι οι άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι και γενικά τα χαμηλά εισοδήματα τα φέρνουν πέρα δύσκολα" είπε ο κ. Καραμανλής. "Ξέρω πολύ καλά ότι έχουμε έλλειψη ανδρών και οι υπηρεσίες βγαίνουν με δυσκολία", μας έλεγε κι εμάς ο διοικητής μας. "Πρέπει όλοι να υπερβούμε τους εαυτούς μας για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα", καλά, αυτή είναι δήλωση-πασπαρτού, κολλάει παντού και πάντα, είναι η κλασική επίκληση στο φιλότιμο του Έλληνα, βάλτε ρε παιδιά όλοι μαζί ένα χεράκι και τούτος ο ανήφορος κατήφορο θα φέρει.
Κοινώς, φασκελοκουκούλωστα.

Κλείνοντας, σημειώνω ότι η πρωτοτυπία δεν περισσεύει στην πολιτική μας σκηνή και ότι αυτό το έργο το έχουμε ξαναδεί: και ο Σημίτης, μια φορά κι έναν καιρό, θεωρούνταν από ένα σημείο κι έπειτα σταθερά πιο αξιόπιστος από την κυβέρνησή του. Αυτό του έφτασε για να κερδίσει μία εκλογική αναμέτρηση -αλλά μία μόνο. Ο Κωστάκης προφανώς νομίζει ότι μπορεί να το παίξει αυτό το παιχνίδι καλύτερα: όπερ έδει δείξαι.


.