24 Ιουλίου 2008

Το κυρίως του κυρίου

Η παρακάτω ιστορία είναι απολύτως πραγματική:

Το ζευγάρι επισκέπτεται γνωστή ταβέρνα σε χωριό της Τήνου, παλιά θα τη λέγαμε "οικογενειακή", με μπαλκόνι που διαθέτει όμορφη θέα στη θάλασσα. Στρογγυλοκάθεται και παραγγέλνει: σαλάτα, δύο ορεκτικά και δύο κυρίως πιάτα. Σε ελάχιστα λεπτά η σαλάτα καταφτάνει, περιποιημένη κιόλας, και το ζευγάρι αρχίζει το τσιμπολόγημα. Μέχρις εδώ, όλα καλά.

Λιγάκι πιο μετά, έρχεται το ένα από τα δύο ορεκτικά καθώς και το κυρίως του κυρίου. Εδώ δημιουργείται μια ελαφρά δυσκολία: όπως και να το κάνουμε, θα είναι λίγο αγενής ο κύριος αν αρχίσει να απολαμβάνει το κυρίως του, ενώ το κυρίως της κυρίας δεν έχει ακόμη σερβιριστεί. Από την άλλη, αν οι καλοί τρόποι υπερισχύσουν του πρακτικού πνεύματος, μέχρι να έρθει το κυρίως της κυρίας είναι πιθανόν το κυρίως του κυρίου να έχει κρυώσει και να μην τρώγεται. Επιλέγεται η μέση οδός, και το ζευγάρι μας ασχολείται με το (μοναδικό) ορεκτικό, ενώ ο κύριος κόβει διακριτικά μπουκίτσες από το κυρίως του, όσο διατηρείται ακόμη ζεστό.

Αρκετά λεπτά πιο μετά, το μεν πρώτο ορεκτικό έχει φαγωθεί, το δεύτερο δεν έχει ακόμη έρθει -και όλα δείχνουν πλέον ότι έχει ξεχαστεί-, ούτε και το κυρίως της κυρίας, ενώ, μπουκίτσα στη μπουκίτσα, ο κύριος έχει μισοφάει το κυρίως του. Το ζευγάρι μας κάνει στωικά υπομονή και απασχολείται με τα απομεινάρια της σαλάτας, ενώ παρατηρεί -με κάποια δυσαρέσκεια, θα λέγαμε- ότι στο διπλανό τραπέζι, οι συνδαιτημόνες του οποίου ήρθαν αργότερα και παρήγγειλαν ακόμα πιο αργότερα, όλα τα πιάτα έχουν σερβιριστεί και οι ομοτράπεζοι μπορούν να παραδοθούν στην ευωχία των εδεσμάτων.

Όταν τελικά καταφτάνει το κυρίως της κυρίας, το κυρίως του κυρίου έχει πια από ώρα καταναλωθεί. Όσο για το δεύτερο ορεκτικό, αυτό έχει χαθεί κάπου στην ομίχλη του χρόνου και στα άδυτα της κουζίνας. Για λόγους τακτ, η κυρία παραχωρεί στον κύριο ένα μικρό μέρος του κυρίως της, για να έχει κάτι να συνοδεύει την μπίρα του και να απασχολεί τα δάχτυλά του.

Εν πάση περιπτώσει, φτάνει η ώρα του λογαριασμού. Το ζευγάρι της ιστορίας μας απευθύνεται αρχικά στον -κατά τα φαινόμενα- μεγαλύτερο γιο του Μαγαζάτορα, ο οποίος απαντά "αμέσως" και σπεύδει στα ενδότερα. Τα λεπτά περνούν και ο λογαριασμός δεν έρχεται. Το ζευγάρι επαναδιατυπώνει το αίτημα στον μικρότερο ανιψιό του Μαγαζάτορα, ο οποίος επίσης υπόσχεται άμεση εξυπηρέτηση.

Στην τρίτη προσπάθεια, το ζευγάρι αποτολμά να απευθυνθεί στον ίδιο τον Μαγαζάτορα, ο οποίος περιφέρεται αδιάκοπα μεταξύ μπαλκονιού και κουζίνας με το τεφτέρι στο χέρι και με ύφος ανάλογο αυτού που (εικάζουμε ότι) είχε ο Ναπολέων ενώπιον των στρατευμάτων του στη μάχη του Βατερλώ. "Έτοιμος, έτοιμος, έτοιμος" απαντά με έμφαση ο στρατηλάτης.

Ωστόσο μερικά ακόμη λεπτά περνούν και ο λογαριασμός δεν φαίνεται στον ορίζοντα (όπως άλλωστε συνέβη και με τον στρατηγό Γκρουσύ στο Βατερλώ, με τη γνωστή κατάληξη). Το ζευγάρι ξαναρωτά τον πελαγωμένο Μαγαζάτορα, ο οποίος τους καλεί στα ενδότερα της κουζίνας για τη διεκπεραίωση του αιτήματος.

Εκεί, ο μεγάλος γιος αρχίζει επί τόπου και παρουσία του πελάτου την άθροιση των σχετικών ποσών. "Την αγκιναρόπιτα δεν μας τη φέρατε", του επισημαίνει -ευγενικά, πλην σταθερά- ο κύριος. "Α, να τη σβήσουμε τότε", απαντά ο φιλότιμος νέος. Μεταξύ θεωρίας και πράξης όμως υπάρχει απόσταση: όταν ολοκληρώνεται η προπαίδεια, το οφειλόμενο υπόλοιπο φαίνεται να ανέρχεται στα "τριαντατεσσεράμιση ευρώ". Ακολουθεί στιγμιαία σιωπή, ο νεαρός αντιλαμβάνεται το σφάλμα του, την έχει χρεώσει τελικά την αγκιναρόπιτα. Προθυμοποιείται να το διορθώσει: αλλά, αντί να αφαιρέσει έξι ευρώ από το σύνολο, ξαναπιάνει να κάνει την άθροιση των επί μέρους ποσών από την αρχή. Και βέβαια, κάνει λάθος -εις βάρος του αυτή τη φορά, ένα ολόκληρο ευρώ.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, το ζευγάρι των ηρώων μας θα επεσήμαινε στον νεαρό το λογιστικό λάθος και θα αρνούνταν να πάρει τα παραπάνω ρέστα. Στην προκειμένη, όμως, το θεώρησε απλώς μια ελάχιστη αλλά δίκαιη τιμωρία για την όλη τσαπατσουλιά του σέρβις, και αποχώρησε χωρίς να πει λέξη -και χωρίς να αφήσει φιλοδώρημα.

Επιμύθιο: είναι κρίμα που μια αρκετά γνωστή ταβέρνα, με αξιοπρεπή κουζίνα (όχι εξαιρετική, ούτε εξεζητημένη, αλλά πάντως τίμια) αδικεί τον εαυτό της επειδή ο Μαγαζάτορας αρνείται να συμπεριφερθεί σαν επαγγελματίας και να απασχολήσει επαγγελματίες, αντίθετα προτιμά να επιστρατεύσει παιδιά κι ανίψια σε μια προσπάθεια να μειώσει τα λειτουργικά έξοδα, με αποτέλεσμα ανεπαρκή εξυπηρέτηση και εκνευρισμό του πελάτη. Πρακτική εξαιρετικά συνήθης, διαδεδομένη -και αποδεδειγμένα αναποτελεσματική: το "οικογενειακή" πριν από το "ταβέρνα", τα παλιά χρόνια, αναφερόταν στην ατμόσφαιρα και την κουζίνα, όχι στο προσωπικό της επιχείρησης.

Α! Παρεμπιπτόντως: η περί ης ο λόγος επιχείρηση, στη γλώσσα των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης, πιθανότατα περιγράφεται ως "μικρομεσαία επιχείρηση που δρατηριοποιείται στον χώρο του τουρισμού και της εστίασης". Ωραίο δεν ακούγεται;


.

21 σχόλια:

  1. Πόσο δίκιο έχεις και πόσοι πολλοί παραθεριστές θα αντιμετωπίσουν τη ίδια ή και παρόμοια εξυπηρέτηση. Να ρωτήσω κάτι αν όντως έπεσε στην αντίληψή σου, κουβέρ χρεώθηκε; γιατι νομίζω ότι έχει καταργηθεί. Βέβαια οι έξυπνοι επιχειρηματίες χρεώνουν τις ελιές που τοποθετούν στο τραπέζι σου χωρίς να σε ρωτήσουν, γράφοντάς το με ψιλά γράμματα στο κάτω μέρος του καταλόγου, 4,00 νομίζω ανα άτομο, (Μπαξεβάνης - γιορτή) ή ακόμα χειρότερα, παραγγέλνεις σουβλάκι με πίτα και χρεώνει επι πλέον ψωμί που δεν έχεις πάρει,(Ηγουμενίτσα - Σίβωτα) η δύναμη της συνήθειας βλέπεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ταβέρνες και εστιατόρια έχω διαπιστώσει ότι συνήθως ή θέα θα απολαύσει κανείς ή καλό φαγητό και εξυπηρέτηση. Και τα δυο μαζί, σπάνια... πάντως από την Τήνο έχω ακόμα την κάρτα από το 'Πέτρινο', ένα συμπαθητικό ταβερνάκι κοντά στα δυο χωριά.:-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @Jojos

    Ναι, το κουβέρ χρεώθηκε (0,50 € ανά άτομο -έχω κρατήσει την απόδειξη για σουβενίρ :), μάλιστα αν θυμάμαι καλά χρεωνόταν παντού, σε σημείο που να προβληματιστώ μήπως η σχετική διάταξη καταργήθηκε και δεν το πήρα χαμπάρι... Τέλος πάντων, τη διάταξη αυτή προσωπικά τη θεωρώ λανθασμένη έως και βλακώδη, οπότε δεν ασχολήθηκα.

    @Γεράσιμος

    Εμείς τα βρήκαμε και τα δύο σε άλλο μαγαζί, στην Καρδιανή ("Περιβόλι"). Σε αυτό που λες δεν έχω πάει -την επόμενη φορά :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν μας είπες όμως κάτι σημαντικό: Απόδειξη έδωσε; Και εννοώ τη νόμιμη, όχι το απόκομα από το τεφτέρι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Chstath, να σε καλωσορίσω πρώτα, και να σε ευχαριστήσω για την ερώτηση-πάσα κατόπιν: ναι, μας έκοψε κανονική απόδειξη, μόνο που τη χτύπησε πριν διορθώσει το αρχικό λάθος, δηλαδή για 34,50 €.

    Έτσι στη συναλλαγή μαζί μας η επιχείρηση κατάφερε, για έναν λογαριασμό 28,50 €, να εισπράξει 27,50 € και να δηλώσει στην εφορία 34,50 €. Δηλαδή, εφτά ευρώ χασούρα.

    Τρεις λογαριασμούς τη μέρα να κάνει έτσι, στο τέλος της σαιζόν το μαγαζί δεν θα μπορεί να ξοφλήσει ούτε τον προμηθευτή της πατάτας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σε αυτή την περίπτωση, αγαπητέ χασοδίκη, πολύ απλά δεν ξαναπατάς στο συγκεκριμένο μαγαζί και ενημερώνεις και όσους φιλοδοξούν να επισκεφτούν την Τήνο να το αποφύγουν. Διότι αλλιώς θα την πατήσουν και άλλοι σαν εσένα.
    Πάντως, πέρσυ στη Νάξο είχα εντοπίσει 1-2 ταβερνάκια με πολύ καλό φαγητό, πολύ καλές τιμές και πολύ καλή εξυπηρέτηση, που, όμως, απέφευγαν να δώσουν κανονική απόδειξη. Εντέλει, σκέφτηκα ότι έφαγα καλά, μου φέρθηκαν καλά και πλήρωσα πολύ καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Περιούσιε, αν πας στην Τήνο να μου πεις και θα σε ενημερώσω καταλεπτώς για τα καλά φαγάδικα, τα σωστά-τα πρόστυχα :))

    Αν και απ' ό,τι δείχνει η εμπειρία αυτά είναι σχετικά: ένα μαγαζί που φυσάει φέτος, σε δύο χρόνια μπορεί να έχει τόσο ψευτίσει που να είναι για φτύσιμο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ax από επαγγελματισμό πάσχουμε πολύ Χασοδίκη μου. Τα ίδια περίπου πάθαμε με μια ταβέρνα στη Ναύπακτο. Εκεί μάλιστα η χωριάτικη σαλάτα είχε μέσα ντομάτα που ξίνιζε. Όταν παραπονεθήκαμε στην αρχή το αρνήθηκαν και μετά είπαν να μας φέρουν άλλη. Επειδή όμως είχαμε ήδη αποφάει αρνηθήκαμε. Στο τέλος μας χρέωσαν και την ξινισμένη σαλάτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Τι ωραία που τα (περι)γράφεις! :)
    Τώρα θυμήθηκα ότι έχω πάνω από 25 χρόνια να πάω στην Τήνο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @Μερόπη

    Ε, αφού ο πάροχος προθυμοποιήθηκε να αποκαταστήσει την παροχή κι εσείς αρνηθήκατε, λογικά σας χρέωσε για την παροχή που πράγματι απολαύσατε (δλδ το αγγουράκι :)))

    @Ροδιά

    Ευχαριστώ :)
    25 χρόνια, ε; Υποθέτω ότι τότε δεν θα υπήρχε ακόμη μόνιμο χαλί τοποθετημένο στο δρόμο για τη Μεγαλόχαρη (σαν ποδηλατόδρομος φαντάσου...=> γονατιστόδρομος;;;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πήγα που λες προχθές σε μία μικρομεσαία επιχείρηση που δραστηριοποιείται στον χώρο του τουρισμού και της εστίασης και κατανάλωσα πολύ κρασί προστατευόμενης ονομασίας προέλευσης. Τόσο, που μου πιάσανε τους γλουτιαίους...

    Έπρεπε ο κύριος να προσφέρει μερίδιο από το κυρίως του στην κυρία πάντως, η οποία φυσικά και θα αρνείτο ευγενικά, αν και θα την είχε κόψει τρελή λόρδα τόση ώρα τη γυναίκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Θυμάμαι στις γονατοδρομίες μου είχαν κάνει εντύπωση κάποιες κυρίες που ένεκα της περίστασης, είχαν φορέσει το καλό τους στρινγκ, το εξίσου σέξι τους παντελόνι κι έκαναν την ανάβαση να μοιάζει περισσότερο με ένα πολύ περίεργο pip show... υπενθυμίζοντάς μου ότι ζω στη χώρα όπου η θρησκοληψία και η νεοελληνική υποκουλτούρα σε κάθε της έκφραση συνυπάρχουν αρμονικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Θυμάμαι στην Πάνορμο μια ωραία ταβέρνα, η πιο καλόγουστη απ' όλες, αλλά από τιμές...εκδορέας η Κυρία. Α και το Πέτρινο με τις φοβερές μακαρονάδες του και κείνη την περίεργη ομελέτα με λούτζα (για θύμισέ μου...). Σήμερα διάβαζα ότι και τα πιάτα των φτωχών, λαδερά και σαλάτες, έχουν καταντήσει είδος πολυτελείας και πανάκριβα. Μπας και είναι ώρα να καθιερώσουμε τα πικ-νικ όπως οι σύμμαχοί μας Γάλλοι; Πέρυσι πάντως στη Νότια Γαλλία οι περισσότεροι στρώνονταν χαμαί και το απολάμβαναν :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Όταν πάω σε τουριστικές περιοχές, πράγμα σπάνιο τελευταία, εμπιστεύομαι πάντα την γνώμη 2-3 ντόπιων, όσο αφορά το φαγητό, και δη καλοφαγάδων , ξεχωρίζουν άλλωστε, σπάνια το μετανιώνω..........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Μα, αυτό που λέει η dora tsirka, η καθιέρωση των πικ νικς δηλαδή, έχει επέλθει ήδη, τουλάχιστον στον βιομηχανικό κλάδο των παιδικών πάρτυς. Αντί να δίνουν οι γονείς 800αρια στους παιδότοπους, 400αρια στους κλόουνς (επαγγελματίες ντε), 600αρια στα φαστφουντάδικα, την πέφτουν σε όποιο πάρκο διαθέτει τραπεζοπάγκους.

    Καλή ιδέα, αν και στην εφαρμογή πάσχει. Αντιλαμβάνεστε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @nefelikas

    Μα έτσι ακριβώς έγινε, και βέβαια όχι μόνο η κυρία αρνήθηκε ευγενικά, αλλά επέμενε κιόλας "φάε, φάε, θα κρυώσει". Ε, τι να κάνει κι ο κύριος... :))

    @Γεράσιμος

    Ε, αυτό πάντως είναι κάτι που αξίζει να δει κανείς! Με την καλή έννοια, έτσι (όχι του μπανιστηριού);

    @Δώρα

    Για τον Πάνορμο, υποψιάζομαι ποιο μαγαζί λες... Ένα με περίεργα τασάκια μήπως; Στο Πέτρινο δεν έχουμε πάει. Η παραδοσιακή ομελέτα της Τήνου λέγεται φρουτάλια ή φουρτάλια, αλλά συνήθως γίνεται με λουκάνικο, όχι με λούζα. Όσο για το πικ-νικ, εμείς τουλάχιστον δυο-τρεις φορές πήγαμε στην παραλία με ταπεράκι από το σπίτι. Ωστόσο υπάρχει ένα πρόβλημα: με τα μελτέμια του Αιγαίου, η άμμος στο φαγητό φτάνει να είναι περισσότερη από το αλάτι...

    @glam

    Πολύ καλή τακτική αυτή που ακολουθείς.

    @Κουκοδήμος

    Ακόμα εδώ είσαι εσύ;
    Εγώ έχω ακουστά και για κάτι άλλα παιδικά πάρτυ, σε στενότερο κύκλο βέβαια, που λαμβάνουν χώρα σε αυλές της Πεντέλης, με αντιλαμβάνεσαι.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. ακόμα εκεί εννοείς, όχι όχι (γέλια) απλά εγώ δεν το κλειδώνω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αυτό που έχω παρατηρήσει σε πολλά εστιατόρια - κυριλέ και μη - είναι ότι δίνουν μια μηχανογραφημένη "απόδειξη", η οποία βέβαια δεν είναι η κανονική, αλλά πολύ εύκολα μπορεί να σε ξεγελάσει. Όταν τους ζητάς την κανονική, στην φέρνουν μετά από κανένα δεκάλεπτο, αφού τους το πεις καμια δεκαπενταριά φορές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @Κουκοδήμος

    Ωραία. Καλά να περνάτε!

    @Γιάννης

    Αυτό το κόλπο δεν το έχω ξανακούσει. Θα το προσέχω στο εξής.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. εγώ σε αντίστοιχη τέτοια περίπτωση (οκ, λίγο χειρότερη) έφυγα χωρίς να πληρώσω. Και τι να πληρώσω άλλωστε; Τα μισά δεν είχαν έρθει και τα υπόλοιπα ήρθαν λάθος: σσ: στο Βέλγιο, όχι στην Ελλάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Χμμ. Το ότι συμβαίνουν και εις Παρισίους (ή, εν πάση περιπτώσει, Βρυξέλλας) είναι βέβαια μια κάποια παρηγοριά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενστάσεις και ισχυρισμοί
κατατίθενται μόνον εγγράφως
(Χασοδίκειος Πολιτική Δικονομία, άρθρον 228)