Το κυρίως του κυρίου

Η παρακάτω ιστορία είναι απολύτως πραγματική:

Το ζευγάρι επισκέπτεται γνωστή ταβέρνα σε χωριό της Τήνου, παλιά θα τη λέγαμε "οικογενειακή", με μπαλκόνι που διαθέτει όμορφη θέα στη θάλασσα. Στρογγυλοκάθεται και παραγγέλνει: σαλάτα, δύο ορεκτικά και δύο κυρίως πιάτα. Σε ελάχιστα λεπτά η σαλάτα καταφτάνει, περιποιημένη κιόλας, και το ζευγάρι αρχίζει το τσιμπολόγημα. Μέχρις εδώ, όλα καλά.

Λιγάκι πιο μετά, έρχεται το ένα από τα δύο ορεκτικά καθώς και το κυρίως του κυρίου. Εδώ δημιουργείται μια ελαφρά δυσκολία: όπως και να το κάνουμε, θα είναι λίγο αγενής ο κύριος αν αρχίσει να απολαμβάνει το κυρίως του, ενώ το κυρίως της κυρίας δεν έχει ακόμη σερβιριστεί. Από την άλλη, αν οι καλοί τρόποι υπερισχύσουν του πρακτικού πνεύματος, μέχρι να έρθει το κυρίως της κυρίας είναι πιθανόν το κυρίως του κυρίου να έχει κρυώσει και να μην τρώγεται. Επιλέγεται η μέση οδός, και το ζευγάρι μας ασχολείται με το (μοναδικό) ορεκτικό, ενώ ο κύριος κόβει διακριτικά μπουκίτσες από το κυρίως του, όσο διατηρείται ακόμη ζεστό.

Αρκετά λεπτά πιο μετά, το μεν πρώτο ορεκτικό έχει φαγωθεί, το δεύτερο δεν έχει ακόμη έρθει -και όλα δείχνουν πλέον ότι έχει ξεχαστεί-, ούτε και το κυρίως της κυρίας, ενώ, μπουκίτσα στη μπουκίτσα, ο κύριος έχει μισοφάει το κυρίως του. Το ζευγάρι μας κάνει στωικά υπομονή και απασχολείται με τα απομεινάρια της σαλάτας, ενώ παρατηρεί -με κάποια δυσαρέσκεια, θα λέγαμε- ότι στο διπλανό τραπέζι, οι συνδαιτημόνες του οποίου ήρθαν αργότερα και παρήγγειλαν ακόμα πιο αργότερα, όλα τα πιάτα έχουν σερβιριστεί και οι ομοτράπεζοι μπορούν να παραδοθούν στην ευωχία των εδεσμάτων.

Όταν τελικά καταφτάνει το κυρίως της κυρίας, το κυρίως του κυρίου έχει πια από ώρα καταναλωθεί. Όσο για το δεύτερο ορεκτικό, αυτό έχει χαθεί κάπου στην ομίχλη του χρόνου και στα άδυτα της κουζίνας. Για λόγους τακτ, η κυρία παραχωρεί στον κύριο ένα μικρό μέρος του κυρίως της, για να έχει κάτι να συνοδεύει την μπίρα του και να απασχολεί τα δάχτυλά του.

Εν πάση περιπτώσει, φτάνει η ώρα του λογαριασμού. Το ζευγάρι της ιστορίας μας απευθύνεται αρχικά στον -κατά τα φαινόμενα- μεγαλύτερο γιο του Μαγαζάτορα, ο οποίος απαντά "αμέσως" και σπεύδει στα ενδότερα. Τα λεπτά περνούν και ο λογαριασμός δεν έρχεται. Το ζευγάρι επαναδιατυπώνει το αίτημα στον μικρότερο ανιψιό του Μαγαζάτορα, ο οποίος επίσης υπόσχεται άμεση εξυπηρέτηση.

Στην τρίτη προσπάθεια, το ζευγάρι αποτολμά να απευθυνθεί στον ίδιο τον Μαγαζάτορα, ο οποίος περιφέρεται αδιάκοπα μεταξύ μπαλκονιού και κουζίνας με το τεφτέρι στο χέρι και με ύφος ανάλογο αυτού που (εικάζουμε ότι) είχε ο Ναπολέων ενώπιον των στρατευμάτων του στη μάχη του Βατερλώ. "Έτοιμος, έτοιμος, έτοιμος" απαντά με έμφαση ο στρατηλάτης.

Ωστόσο μερικά ακόμη λεπτά περνούν και ο λογαριασμός δεν φαίνεται στον ορίζοντα (όπως άλλωστε συνέβη και με τον στρατηγό Γκρουσύ στο Βατερλώ, με τη γνωστή κατάληξη). Το ζευγάρι ξαναρωτά τον πελαγωμένο Μαγαζάτορα, ο οποίος τους καλεί στα ενδότερα της κουζίνας για τη διεκπεραίωση του αιτήματος.

Εκεί, ο μεγάλος γιος αρχίζει επί τόπου και παρουσία του πελάτου την άθροιση των σχετικών ποσών. "Την αγκιναρόπιτα δεν μας τη φέρατε", του επισημαίνει -ευγενικά, πλην σταθερά- ο κύριος. "Α, να τη σβήσουμε τότε", απαντά ο φιλότιμος νέος. Μεταξύ θεωρίας και πράξης όμως υπάρχει απόσταση: όταν ολοκληρώνεται η προπαίδεια, το οφειλόμενο υπόλοιπο φαίνεται να ανέρχεται στα "τριαντατεσσεράμιση ευρώ". Ακολουθεί στιγμιαία σιωπή, ο νεαρός αντιλαμβάνεται το σφάλμα του, την έχει χρεώσει τελικά την αγκιναρόπιτα. Προθυμοποιείται να το διορθώσει: αλλά, αντί να αφαιρέσει έξι ευρώ από το σύνολο, ξαναπιάνει να κάνει την άθροιση των επί μέρους ποσών από την αρχή. Και βέβαια, κάνει λάθος -εις βάρος του αυτή τη φορά, ένα ολόκληρο ευρώ.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, το ζευγάρι των ηρώων μας θα επεσήμαινε στον νεαρό το λογιστικό λάθος και θα αρνούνταν να πάρει τα παραπάνω ρέστα. Στην προκειμένη, όμως, το θεώρησε απλώς μια ελάχιστη αλλά δίκαιη τιμωρία για την όλη τσαπατσουλιά του σέρβις, και αποχώρησε χωρίς να πει λέξη -και χωρίς να αφήσει φιλοδώρημα.

Επιμύθιο: είναι κρίμα που μια αρκετά γνωστή ταβέρνα, με αξιοπρεπή κουζίνα (όχι εξαιρετική, ούτε εξεζητημένη, αλλά πάντως τίμια) αδικεί τον εαυτό της επειδή ο Μαγαζάτορας αρνείται να συμπεριφερθεί σαν επαγγελματίας και να απασχολήσει επαγγελματίες, αντίθετα προτιμά να επιστρατεύσει παιδιά κι ανίψια σε μια προσπάθεια να μειώσει τα λειτουργικά έξοδα, με αποτέλεσμα ανεπαρκή εξυπηρέτηση και εκνευρισμό του πελάτη. Πρακτική εξαιρετικά συνήθης, διαδεδομένη -και αποδεδειγμένα αναποτελεσματική: το "οικογενειακή" πριν από το "ταβέρνα", τα παλιά χρόνια, αναφερόταν στην ατμόσφαιρα και την κουζίνα, όχι στο προσωπικό της επιχείρησης.

Α! Παρεμπιπτόντως: η περί ης ο λόγος επιχείρηση, στη γλώσσα των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης, πιθανότατα περιγράφεται ως "μικρομεσαία επιχείρηση που δρατηριοποιείται στον χώρο του τουρισμού και της εστίασης". Ωραίο δεν ακούγεται;


.