Ποπ

Χτες το απόγευμα κατέβαινα τη Σταδίου με τα πόδια, από το Σύνταγμα προς Πλατεία Κλαυθμώνος. Πέρασα λοιπόν έξω από το Virgin, και μ' όλη την αφηρημάδα μου δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω ότι η βιτρίνα του μεγαλοδισκοπωλείου ήταν κατειλημμένη από δύο ογκώδη σταντ, το καθένα γεμάτο με ένα και μόνο CD. Το αριστερό, με το πρώτο της Μόνικας, "Avatar". Και το δεξί, με το best of της Πέγκυς Ζήνα.


Τώρα, αυτή η εικόνα, πέρα από την προφανή της ασυμμετρία και ακαλαισθησία, μου δημιούργησε και ορισμένες απορίες. Μια φορά κι έναν καιρό, όχι και τόσο μακρινό, τέτοιες παραγωγές όπως ο δίσκος της Μόνικας τις έβρισκες -καναδυό τεμάχια από κάθε τίτλο- θαμμένες σε κάτι ράφια των δισκοπωλείων κρυμμένα κάτω από σκάλες, πίσω από γωνίες κλπ. Αν τις έβρισκες καν.

Εκ πρώτης όψεως, το γεγονός ότι η αγορά εμπιστεύεται μια νέα τραγουδοποιό της εγχώριας σκηνής σε τέτοιο σημείο που να τη βάζει πρώτη μούρη στη βιτρίνα, δίπλα σε μια καθιερωμένη βεντέτα του mainstream σκυλοπόπ ρεύματος, είναι μια πρόοδος. Είναι όμως;

Έχω τις επιφυλάξεις μου. Το εγχώριο κύκλωμα παραγωγής και διανομής της μουσικής δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια ανοιχτομυαλιά. Κάθε άλλο θα έλεγα, η πεπατημένη και τα σουξέ μιας χρήσεως είναι εδώ και πολλά χρόνια το ασφαλές μονοπάτι στο οποίο βαδίζει η ελληνική δισκογραφία.

Από την άλλη, η μουσική μας βιομηχανία έχει επανειλημμένως αποδείξει ότι μπορεί να μας πουλήσει κυριολεκτικά το ο,τιδήποτε. Αλλιώς, ας μας εξηγήσει κάποιος πώς έγινε τραγουδίστρια η Καλομοίρα, που τραγουδάει σαν νυσταγμένη γάτα, ή πώς έγινε μέγκα-σταρ η Παπαρίζου (καλά, οι Σουηδοί που έχουν και ανεπτυγμένη ποπ σκηνή, τόσο κορόιδα πιάστηκαν που δεν αναγνώρισαν το ταλέντο της;). Και σε όποιον δεν φτάνουν αυτά τα παραδείγματα, ασπέτα, γιατί τώρα έρχεται η ακλόνητη, η αδιάσειστη, η ανυπέρβλητη απόδειξη ότι οι Μεγάλοι Έλληνες Προντιούσερς μπορούν να πάρουν το τίποτα και να το κάνουν δίσκο -και πλατινένιο άμα λάχει:

Οι Hi-five. Τις θυμάστε;

Όχι, δεν συγκρίνω τη Μόνικα με την Καλομοίρα. Μην τρελαθούμε κιόλας. Αναρωτιέμαι, όμως, πόσο τυχαίο είναι το γεγονός ότι με αυτήν την κοπελίτσα ασχολείται το σύμπαν, από τα καθιερωμένα αθηναϊκά free-press -που διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό πλέον τα γούστα της νεολαίας- μέχρι "Τα Νέα". Αναρωτιέμαι ακόμα πόσο άσχετο είναι αυτό το hype που έχει στηθεί γύρω από τη Μόνικα με το γεγονός ότι η δισκογραφία διανύει αναμφισβήτητα περίοδο ισχνών αγελάδων, κατά την οποία δεν είναι να περιφρονάς ούτε το τελευταίο ευρώ που θα μπορούσες να μαζέψεις από οποιοδήποτε κοινό.

Αναρωτιέμαι πόσο σχετική με το θέμα μας είναι η άνθιση των site κοινωνικής δικτύωσης, όπως το myspace. Αναρωτιέμαι πώς αλλάξαν έτσι οι καιροί και τα ήθη, κι εκεί που κάποτε οι Έλληνες καλλιτέχνες που επέλεγαν να τραγουδούν αγγλόφωνο ήταν καταδικασμένοι στη λήθη, εκεί που η βιομηχανία έψαχνε με το ντουφέκι τα ελληνόφωνα ποπ και ροκ σχήματα, σήμερα η κατάσταση έχει εντελώς αντιστραφεί.

Η καλόπιστη απάντηση θα μπορούσε να είναι: εξέλιξη. Η μουσική βιομηχανία αντιλήφθηκε τα λάθη της, διεύρυνε τις προοπτικές της και αποφάσισε να κινηθεί σε λιγότερο ασφαλή, αλλά πιθανώς ελπιδοφόρα μονοπάτια, αναδεικνύοντας και επενδύοντας σε νέες φωνές.

Μακάρι να είναι έτσι, αλλά εγώ δεν είμαι και πολύ καλόπιστος. Οι δεινόσαυροι συνήθως δεν προσαρμόζονται στις αλλαγές -απλώς εξαφανίζονται. Αφού πρώτα δοκιμάσουν όλα τα κόλπα για να επιβιώσουν.

Αφορμή για όλες αυτές τις σκέψεις ήταν η βιτρίνα του Virgin, αιτία όμως ήταν άλλη, για να είμαι ειλικρινής: έχω ακούσει κάποια τραγούδια της Μόνικας, αυτά που είναι αναρτημένα στο προφίλ της στο myspace, και μου φάνηκαν σαν συμπαθητικές, αξιοπρεπείς μπαλάντες -ωστόσο αδιάφορες. Θέμα γούστου, βεβαίως, αλλά δεν μπορώ να μην προβληματιστώ: τόσο πολύ απέχει το γούστο μου από όλων αυτών που βλέπουν στο πρόσωπο της Μόνικας την Ελληνίδα Joan Baez; Ή μήπως έχουμε άλλη μια περίπτωση όπου μαθαίνουμε να μας αρέσει αυτό που πρέπει να μας αρέσει;

Θα δείξει.


.