02 Ιουνίου 2008

Προσφορά και ζήτηση

Σε όλη αυτή τη συζήτηση που γίνεται για την ανώτατη εκπαίδευση, ένα ερώτημα δεν έχει απαντηθεί -ή μάλλον, δεν έχει τεθεί καν: τι είδους ανώτατη εκπαίδευση θέλουμε;

Λέγοντας "τι είδους", δεν εννοώ "δημόσια ή ιδιωτική". Εξηγούμαι:

Υπάρχουν δύο απλά αριθμητικά δεδομένα που πρέπει να τα έχουμε κατά νου. Πρώτον, ότι κάθε χρόνο μένει έξω από τα (δημόσια) ΑΕΙ ένας μεγάλος αριθμός υποψηφίων -ήταν ήδη μεγάλος πριν θεσπιστεί η βάση του 10 και τώρα είναι ακόμη μεγαλύτερος. Με άλλα λόγια, η ζήτηση για πανεπιστημιακές σπουδές δεν καλύπτεται από την προσφορά.

Από την άλλη, τα ποσοστά ανεργίας των νέων πτυχιούχων στη χώρα μας είναι πολύ υψηλά, και το ίδιο συμβαίνει και με την ετεροαπασχόληση ή υποαπασχόληση. Που σημαίνει ότι η ζήτηση της αγοράς εργασίας για πτυχιούχους υπολείπεται σημαντικά της προσφοράς.

Από καθαρά αριθμητική-ποσοτική σκοπιά, η ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ θα αυξήσει μεν τις θέσεις εισακτέων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, ταυτόχρονα όμως θα αυξήσει και τον αριθμό των άνεργων πτυχιούχων (ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη το θέμα της ποιοτικής αναβάθμισης των δημοσίων ΑΕΙ μέσω του ανταγωνισμού).

Κι έτσι επανέρχεται το ερώτημα: τι είδους ανώτατη εκπαίδευση θέλουμε; Τη θέλουμε συνδεδεμένη με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας, ή απλώς θεωρούμε ότι οι πανεπιστημιακές σπουδές είναι ένας μηχανισμός διαμόρφωσης πολιτών με γνώσεις, σκέψη και μέθοδο, και άρα είναι καλές αφεαυτές, έστω και αν δεν έχουν επαγγελματικό αντίκρυσμα;

Όσοι είναι υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 φαίνεται να πιστεύουν ότι έξω από τις πόρτες της χώρας περιμένουν εναγωνίως το Χάρβαρντ, το Κολούμπια και το Λόντον Σκουλ οφ Εκονόμικς για να ανοίξουν παραρτήματα μόλις εκλείψει το συνταγματικό εμπόδιο. Έχω την εντύπωση ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Ο ιδιώτης επενδυτής που θα ξεκινήσει μια τέτοια διαδικασία θα θέλει να γνωρίζει και το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί, κι εδώ τα ερωτήματα είναι πολλά.

Να δούμε μερικά από τα βασικότερα: Ποιος θα αποφασίζει για το ποιες σχολές θα ιδρυθούν; Ο επενδυτής ή το Κράτος; Το πού θα ιδρυθούν; Το πρόγραμμα σπουδών; Τον τρόπο εισαγωγής των φοιτητών; Με δύο λόγια, αυτά τα περίφημα ιδιωτικά ΑΕΙ θα ενταχθούν στο ήδη υπάρχον σύστημα ανώτατης εκπαίδευσης, ή θα αποτελέσουν μια ιδιότυπη "παράλληλη αγορά";

Και για να γίνει πιο σαφές, ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Είναι γνωστό ότι διαχρονικά μία από τις πιο περιζήτητες σχολές είναι η νομική. Είναι λογικό λοιπόν ένας ιδιώτης επενδυτής να επιθυμεί να δημιουργήσει μια ακόμη νομική σχολή, με λίγο πολύ εξασφαλισμένη πελατεία. Τι πελατεία όμως θα είναι αυτή; Οι αποτυχόντες των πανελληνίων εξετάσεων, που θα μπαίνουν χωρίς εξετάσεις, απλά πληρώνοντας δίδακτρα; Ή μήπως αυτή η ιδιωτική νομική θα ενταχθεί κανονικά στο μηχανογραφικό των υποψηφίων; Και χρειαζόμαστε αλήθεια άλλη μια νομική σχολή, όταν το ένα τρίτο των Αθηναίων δικηγόρων δεν κάνει ούτε μια παράσταση στα δικαστήρια το χρόνο (εδώ έρχεται η σύνδεση με την αγορά εργασίας);

Το να συζητάμε για την αναθεώρηση του άρθρου 16 χωρίς να έχουμε απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα, προσωπικά μου ακούγεται εντελώς παράλογο. Η κυβέρνηση φαίνεται να λέει "ας συμφωνήσουμε να άρουμε το συνταγματικό κώλυμα, και τα υπόλοιπα θα τα βρούμε". Συγγνώμη, αλλά δεν πάει έτσι. Η σοβαρή και υπεύθυνη προσέγγιση του ζητήματος απαιτεί μια ολοκληρωμένη πρόταση-πακέτο, που θα προβλέπει λύσεις για όλα αυτά τα θέματα, θα τεθεί σε δημόσιο διάλογο και θα φέρει όλους τους φορείς, πολιτικούς, ακαδημαϊκούς και κοινωνικούς, προ των ευθυνών τους.

Και, για να ξανάρθουμε στο θέμα της αναβάθμισης των δημοσίων ΑΕΙ, μόνο αν απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα θα μπορούμε να κρίνουμε αν όντως υπάρχει περίπτωση να βοηθήσει στον σκοπό αυτόν η ίδρυση των ιδιωτικών.

Αλλά, για να δοθούν τελικά απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, προέχει να απαντήσουμε στο αρχικό: ανώτατη εκπαίδευση συνδεδεμένη με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας ή όχι;

Αντί λοιπόν να γίνεται αυτός ο σοβαρότατος διάλογος για ένα ζήτημα που μπορεί να καθορίσει την πρόοδο της ελληνικής κοινωνίας για τις επόμενες δεκαετίες, ο πολιτικός και ακαδημαϊκός κόσμος έχει εκτραπεί σε μια μανιχαϊστική διαμάχη με όρους καλού-κακού, από τη μια η κυβέρνηση να βαφτίζει την αναθεώρηση του άρθρου 16 "μεταρρύθμιση" και άρα a priori καλή, από την άλλη η αριστερά να την θεωρεί εξ αρχής κακή, το ΠΑΣΟΚ μια στο καρφί και μια στο πέταλο, και εφευρήματα τύπου "μη κρατικά-μη κερδοσκοπικά", διασταλτικές ερμηνείες και πράσινα άλογα να πετάγονται στο τραπέζι έτσι, ανερμάτιστα, για να γίνεται κουβέντα.

Κοινώς, χαιρετίσματα. Και, εφόσον με τέτοιους όρους γίνεται η συζήτηση, δικαιούμαστε και εγώ και κάθε άλλος κακεντρεχής, καχύποπτος και κακόπιστος να υποθέσουμε ότι όλο αυτό το νταβαντούρι αποσκοπεί -από την πλευρά της κυβέρνησης- στην όπως-όπως "ανωτατοποίηση" των διαφόρων κολλεγίων-κέντρων ελευθέρων σπουδών-εργαστηρίων και δε συμμαζεύεται, που ήδη λειτουργούν στη χώρα μας υπό αδιευκρίνιστο καθεστώς. Και για τα οποία θα τα πούμε στο επόμενο επεισόδιο...


.

18 σχόλια:

  1. 'Όσοι είναι υπέρ της αναθεώρησης του άρθρου 16 φαίνεται να πιστεύουν ότι έξω από τις πόρτες της χώρας περιμένουν εναγωνίως το Χάρβαρντ, το Κολούμπια και το Λόντον Σκουλ οφ Εκονόμικς για να ανοίξουν παραρτήματα μόλις εκλείψει το συνταγματικό εμπόδιο. Έχω την εντύπωση ότι δεν είναι
    ακριβώς έτσι τα πράγματα.'

    Επίτρεψέ μου να πω ότι τα μαθήματα που διδάσκω από το 2005 στο παράρτημα βρετανικού παν/μίου στο οποίο έχω αναφερθεί παλιότερα, προσφέρονται στο πλαίσιο του University of London External Programme με 'Lead College' το LSE. Μάλιστα, τα 'subject guides', δηλαδή η διδακτέα ύλη στην οποία εγώ θα στηριχτώ για τη διδασκαλία, προέρχονται εξ ολοκλήρου από το LSE. Θα συμφωνούσα λοιπόν ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα, αλλά... απ' την ανάποδη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γεράσιμε

    Καταλαβαίνεις ότι είναι άλλο πράγμα ένα πρόγραμμα π.χ. διετούς φοίτησης που λειτουργεί με τη συνεργασία ξένου πανεπιστημίου και ελληνικού Κ.Ε.Ε., χωρίς κρατικό έλεγχο, και που απονέμει, δεν ξέρω, A levels ή διπλώματα διετούς κύκλου (με δυνατότητα ίσως συνέχισης των σπουδών στο μητρικό ίδρυμα στην Ιγγλατέρα),

    άλλο πράγμα ένα πλήρες "LSE-Salonica" π.χ. που θα πρέπει να πληροί συγκεκριμένες προϋποθέσεις που θα θέτει το ελληνικό δίκαιο, όχι βέβαια το αναθεωρημένο άρθρο 16 αλλά ένας νόμος-πλαίσιο που θα πρέπει να ψηφιστεί (και για το περιεχόμενο του οποίου δεν έχουμε ιδέα).

    Στην πρώτη περίπτωση το ξένο πανεπιστήμιο θέτει τους όρους του όπως θέλει, στη δεύτερη υποχρεώνεται να ακολουθήσει όρους που έχει θέσει το ελληνικό κράτος. Και τους οποίους, προφανώς, κάθε σοβαρό ίδρυμα θα θέλει να γνωρίζει πριν ξεκινήσει τέτοια διαδικασία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ασφαλώς (αν και δεν πρόκειται για προγράμματα διετούς φοίτησης) και πρόκειται περί δυο εντελώς διαφορετικών πραγμάτων. Αλλά όπως έλεγα και πριν, ίσως τα πράγματα να μην είναι ακριβώς - όσον αφορά στις προθέσεις κάποιων καλών παν/μίων του εξωτερικού - όπως μπορεί να φανταζόμαστε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν αμφιβάλλω ότι μπορεί να υπάρχει επενδυτικό (ας το πούμε έτσι) ενδιαφέρον. Αλλά υποθέτω και ελπίζω ότι, εφόσον μιλάμε για σοβαρά ιδρύματα, θα θέλουν να ξέρουν και τους πλήρεις όρους του παιχνιδιού πριν εκδηλώσουν αυτό το ενδιαφέρον εμπράκτως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. τι έχω καταλάβει σε όλο αυτό το σούσουρο ...

    Γιατί να πληρώνω τη δημόσια παιδεία ενώ μπορώ να φορολογώ την ιδιωτική;

    Τόσα χρόνια ούτε μια μιζούλα της προκοπής δε έχουμε βγάλει, γιατί να το βασανίζουμε και άλλο;

    Τι τους έχω και τους χαίρομαι να μου τρων ένα σκασμό λεφτά για φοιτητικό συνάλλαγμα και να πρέπει κι από πάνω να αναγνωρίσω τις σπουδές τους και αυτό γιατί;

    Για να μου γκρινιάζουν και πάλι μετά από λίγο από τη θέση του άνεργου πτυχιούχου!

    Μωρέ δε σφάξαν !!

    Άντε γιατί κουτσά στραβά, οι περισσότεροι μου τσιμπάν το πτυχιάκι με 5,00... κάτι και μετά μου το παίζουν καμπόσοι και επιστήμονες.

    Πλέρωσες κύριε τίποτις;
    εεε;
    εεε;

    Άντε πέρνα και από το ΔΙΚΟ ΜΟΥ το ταμείο και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε με εσένα ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. συμφωνώ μαζί σου Χασοδίκη.

    για το πρώτο μέρος του κειμένου σου, έχεις σκεφτεί ότι όλοι οι φοιτητές συμβάλλουν καταλυτικά στη... μείωση της ανεργίας στα χαρτιά, μιας και δεν καταγράφονται ως άνεργοι;
    άρα, μια χαρά βολεύει η κατάσταση με τους άνεργους πτυχιουχους. Μετά που παίρνουν πτυχίο, τους εξουθενώνουμε τόσο πολύ, ώστε όταν βρούν μια θεσούλα με 600 ευρώ, λένε κι ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φίλε Χασοδίκη καλημέρα σου.
    Πολύ ωραία τα ερωτήματα που θέτεις, θα συνεισφέρω τη γνώμη μου.

    Ηδη αυτή τη στιγμή που μιλάμε, πάνω απο 50 χιλιάδες έλληνες επιζητούν πτυχίο απο κάποιο αγγλικό πανεπιστήμιο. Γιατί το κάνουν; Μάλλον θεωρούν πως παίρνουν κάτι που αξίζει, κάτι που θα τους βάλει στην αγορά εργασίας. Η Ιαπωνία κατέστρωσε κρατικό σχέδιο ανάπτυξης της βιομηχανίας της, και αναπτύχθηκε απο τις στάχτες. Το ίδιο και η Γερμανία. Οι ΗΠΑ έχουν τη μεγαλύτερη σύνδεση σπουδών και αγοράς, καθώς και καταπληκτικό σύστημα χρηματοδοτήσης νέων εταιρειών οι οποίες στρατολογούν μέσα απο τα πανεπιστήμια.

    Αν θεωρήσουμε πως η σπουδή υπάρχει όχι για να ικανοποιήσει τις ανάγκες της αγοράς, αλλά για να μορφώσει, τότε θα ανέμενε κανείς τις κοινωνίες που έχουν ήδη κάνει αυτή την αποσύνδεση να παράγουν καταπληκτικά πολιτιστικά προιόντα. Στην κοινωνιολογία, την ανθρωπολογία, στις τέχνες, κλπ. Εντούτοις κάτι τέτοιο δέν έχει επιτευχθεί. Πρόοδος στις θεωρητικές επιστήμες (αυτές θεωρούνται ως μόρφωση στην Ελλάδα), έρχεται μόνον απο μια μικρή ομάδα χωρών, ακρως καπιταλιστικές στην οργάνωση και τρόπο σκέψης.

    Επομένως, σαν αρχική θεώρηση θα έλεγα πως η βασική οργάνωση της δημόσιας παιδείας θα πρέπει να γίνεται με βάση την αγορά, και οι υπόλοιπες ανάγκες να καλύπτονται απο την ιδιωτική παιδεία. Δεν υπάρχει λόγος ο ελληνικός λαός να πληρώνει 10 σχολές ιταλικής φιλολογίας στην Ελλάδα. Αυτός που ενδιαφέρεται να μάθει ιταλικά, μπορεί να το κάνει σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο ή σχολή.

    Η φοιτητική αγορά της Ελλάδας είναι μικρή για να χωρέσει μεγάλο αριθμό πανεπιστημίων. Η ιδιωτική πανεπιστημιακή παιδεία, θα σημάνει αρχικά την κατοχύρωση μερικών ιδιωτικών σχολών που ήδη λειτουργούν (Deree, Alba, Ανατόλια). Θα λειτουργούν σε παράλληλη αγορά με τα δημόσια πανεπιστήμια, όπως τα φροντιστήρια με τα λύκεια. Το θέμα εκεί είναι πολιτικό, ήδη στη Βοστώνη το Ανατόλια έχει ανοίξει γραφείο και συλλέγει δωρεές ομογενών.

    Υπάρχει βεβαίως ο κίνδυνος να γεμίσουμε μικρομάγαζα (πανεπιστήμια δήμων, σχολές Λιάνας Κανέλλη, σίγουρα κοινωνικές επιστήμες Λιακόπουλου, και Πλεύρη). Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα κακό. Αν το κράτος θεσμοθετήσει συγκεκριμένα κριτήρια αξιολόγησης των πανεπιστημιών, η Λιάνα δεν θα φτουρήσει πουθενά. Δεν θα είναι πανεπιστήμιο, γιατί θα κοπεί στην αξιολόγηση. Το ίδιο και το μαγαζί του κ. Κακλαμάνη.

    Το LSE και άλλα μεγάλα και σωστά πανεπιστήμια, ίσως να ανοίξουν κάποια τμήματα, και τα συνδέσουν με το γενικό κορμό των μητρικών πανεπιστημίων. Και αυτό κακό δέν είναι.

    Με ή χωρίς ιδιωτικά σχολεία, η ανεργία θα συνεχιστεί, γιατι η Ελλάδα δεν έχει μεγάλη αγορά εργασίας, ούτε στρατηγικό σχέδιο περαιτέρω ανάπτυξης.

    Ο ολη συζήτηση που γίνεται απο την κυβέρνηση είναι κατα τη γνώμη μου λάθος. Πρώτα πρέπει να δούμε τί είδους δημόσια παιδεία θέλουμε, και μετά τί είδους ιδιωτική.

    Το ερώτημα τί είδους παιδείας θέλουμε εχει διαφορετική απάντηση απο κράτος σε κράτος. Η Ελλάδα χρειάζεται δουλειές. Οι δουλειές παράγουν πλούτο. Και ο πλούτος δημιουργεί θαύματα. Ανοίγει τις αγορές, συντηρεί νέα πανεπιστήμια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Κροτ

    Συμβαίνει και αυτό που λες. Όπως επίσης υπάρχουν και (ουσιαστικά) άνεργοι πτυχιούχοι, που δεν καταγράφονται στους δείκτες ανεργίας.

    @Locus

    Τέτοιου είδους συζήτηση θα έπρεπε να γίνεται φίλε μου, και δυστυχώς δεν γίνεται: έχουμε κολλήσει στην αναθεώρηση του 16 η οποία αντιμετωπίζεται είτε σαν πανάκεια είτε σαν συμφορά, ανάλογα από ποια πλευρά τη βλέπει κανείς.

    Στα επιμέρους:

    "Η φοιτητική αγορά της Ελλάδας είναι μικρή για να χωρέσει μεγάλο αριθμό πανεπιστημίων.": Συμφωνώ, και θα πρόσθετα ότι πολλές περιφερειακές σχολές έχουν ιδρυθεί με κριτήρια άσχετα από τις ανάγκες της αγοράς -δηλαδή με σκοπό την οικονομική ενίσχυση επαρχιακών πόλεων.


    "Θα λειτουργούν σε παράλληλη αγορά με τα δημόσια πανεπιστήμια, όπως τα φροντιστήρια με τα λύκεια.": Δεν είμαι τόσο βέβαιος ότι αυτή είναι η ενδεδειγμένη λύση. Προσωπικά, μάλλον θα προτιμούσα ένα ενιαίο σύστημα με κοινά κριτήρια αξιολόγησης, ακριβώς γιατί -όπως λες- "αν το κράτος θεσμοθετήσει συγκεκριμένα κριτήρια αξιολόγησης των πανεπιστημιών, η Λιάνα δεν θα φτουρήσει πουθενά".

    "Η ολη συζήτηση που γίνεται απο την κυβέρνηση είναι κατα τη γνώμη μου λάθος": αυτό λέω κι εγώ... Και όχι μόνο από την κυβέρνηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Το αρχικό ερώτημα θα έπρεπε να είναι: "Μέσω ποίου θεσμού θα προχωρήσουμε σε διάλογο για την απάντηση ερωτημάτων και την θέση κοινών επιδιώξεων?"

    Όσο για την εκπαίδευση, έχουμε καταλήξει για το τι είδους, γενικώς, εκπαίδευση θέλουμε? Και το κυριότερο: Μας ρώτησε κανείς? Και όταν απαντήσαμε αυτόκλητα στο αιωρούμενο ερώτημα, έλαβε κανείς υπόψιν την γνώμη μας?

    Εν κατακλείδι ο διάλογος πρέπει να αφορά τις βασικές αρχές του διαλόγου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανώνυμε

    Δεν νομίζω ότι το πρόβλημα έγκειται στην έλλειψη θεσμικού πλαισίου διαλόγου. Αν υπήρχε η πολιτική βούληση να γίνει τέτοιος διάλογος, η φόρμουλα θα βρισκόταν.

    Όσο όμως το εκπαιδευτικό σύστημα αντιμετωπίζεται ως πεδίο πειραματισμών, όχι απλά κάθε κυβέρνησης αλλά και κάθε υπουργού της ίδιας κυβέρνησης, δεν πρόκειται να βρούμε άκρη. Οι πραγματικές τομές και μεταρρυθμίσεις, όχι οι ντεμέκ του Καταλληλότερου, απαιτούν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και -ως εκ τούτου- ευρείες συναινέσεις, για να μην γίνουν παρελθόν στην επόμενη αλλαγή κυβέρνησης. Αλλά τι λέμε τώρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτά ακριβώς που πρέπει να πούμε.

    Το εκπαιδευτικό σύστημα μας δεν αποτελεί πεδίο πειραματισμών αλλά την πλέον αξιόπιστη, από πλευράς σχεδιασμού, προσπάθεια στον Ελληνικό χώρο.

    Έχει κατορθώσει να πετύχει τον αρχικό του στόχο, να παράγει σερβιτόρους δηλ. όλων των επιπέδων.

    Πως λοιπόν θα επιτευχθούν ζυμώσεις όταν δεν υπάρχει ζυμάρι? Η υγιής συζήτηση περιορίζεται σε λίγους οι οποίοι όμως δεν έχουν την απαιτούμενη πρόσβαση σε συνειδήσεις ώστε να προσφέρουν ερεθίσματα ανάπτυξης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καταρχήν, συμφωνώ απολύτως με την άποψη ότι δεν γίνεται κουβέντα για την «ταμπακιέρα»: για μία ακόμη φορά σ' αυτή τη χώρα ασχολούμαστε επιδερμικά με ένα σπουδαίο θέμα, γεγονός που, κατά την ταπεινή μου άποψη, θα σημάνει την πλήρη αποτυχία του εγχειρήματος. Κι αυτό γιατί θα εισαχθεί ένα νέο σύστημα χωρίς καμία προηγούμενη σοβαρή συζήτηση ή προετοιμασία. Έπειτα από τόση φασαρία, θα καταλήξουμε με μερικά αμφιβόλου ποιότητας ιδιωτικά πανεπιστήμια...

    Θέλω, όμως, να σταθώ σε ένα άλλο σημείο: στην περίφημη «σύνδεση εκπαίδευσης - αγοράς». Η οποία, ως όρος, μου προξενεί δυσάρεστα συναισθήματα, αλλά είναι πλέον αναγκαία συνιστώσα στο όλο θέμα.

    Όπως παρατήρησε και ο locus publicus, η χώρα έχει γεμίσει δημόσια α.ε.ι. και τ.ε.ι. (προς άγρα ψήφων, Χασοδίκη, όχι για να τονωθεί η τοπική οικονομία) και εμείς θέλουμε να ανοιχτούμε κι άλλο.

    Άσε που εδώ και οκτώ τουλάχιστον χρόνια έχει αυξηθεί τρομακτικά ο αριθμός των εισακτέων στις σχολές. Τη χρονιά που εγώ μπήκα στη νομική (that is 2000) εισήχθησαν στις τρεις νομικές της χώρας παραπάνω από 1.500 άτομα!

    Κι έπειτα ψάχνουμε («ψάχνουμε» τρόπος του λέγειν, με τους συνδικαλιστές που έχουμε φορτωθεί...) πώς θα χτυπηθεί ο υπερπληθωρισμός, τι φταίει για τις αμοιβές 400 και 500 ευρώ σε δικηγόρους πενταετίας που δουλεύουν ως είλωτες, γιατί οι πελάτες μας αντιμετωπίζουν χειρότερα από τον πλανόδιο οπωροπόλη της γωνίας κ.λπ. κ.λπ.

    Ουδεμία σοβαρότης και κανείς προγραμματισμός για μία ακόμη φορά. Οποία έκπληξις...

    Υ.Γ.1: Τα παραπάνω γράφονται (εκ τους ασφαλούς, βεβαίως...) από κάποιον που δεν θα ήταν σήμερα δικηγόρος αν ο αριθμός των εισακτέων εκείνη τη χρονιά ήταν κατά τι μικρότερος.

    Υ.Γ.2: Ο Ευριπίδης πήρε φόρα! Ευτυχώς, εγώ πρόλαβα...

    Υ.Γ.3: Ακούς εκεί «η δημοκρατία επιβλήθηκε και στην πράξη»! Από πότε επιβάλλεται η δημοκρατία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. προς άγρα ψήφων, Χασοδίκη, όχι για να τονωθεί η τοπική οικονομία: Το ίδιο κάνει, φίλε μου... Θυμάσαι τον Μαυρογιαλούρο που θα έφτιαχνε τη Γεωργική Σχολή στην Πλατανιά;

    Η δημοκρατία επιβάλλεται, η δημοκρατία εξάγεται, η δημοκρατία εκδικείται. Πολλά πράγματα κάνει σήμερα η δημοκρατία, που δεν τα έκανε παλιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Χασοδίκη μου, στη δουλειά μου εργάζονται με stage δύο παιδιά που έχουν τελειώσει ΤΕΙ. Το κορίτσι, 25 ετών, τέλειωσε στη Φλώρινα ένα ΤΕΙ μιας ειδικότητας για την οποία το κράτος προκηρύσσει ελάχιστες θέσεις, βιομηχανίες δεν υπάρχουν για να απορροφηθούν κι έτσι ξεμένουν οι πτυχιούχοι στην ετεροαπασχόληση. Το κορίτσι μού έλεγε ότι περιμένει να γίνουν ιδιωτικά πανεπιστήμια για να πάει να σπουδάσει κάτι που θα έχει πέραση στην αγορά, γιατί δεν αντέχει να ξαναδίνει κατατακτήριες ή πανελλήνιες. Το να δημιουργηθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια τα οποία θα παρακολουθούν περισσότερο τη δια βίου εκπαίδευση και θα καλύπτουν πιο άμεσα τις ανάγκες της αγοράς εργασίας είναι μια κάποια μέση λύση. Πάντως, πρέπει να γίνει μια γενναία περικοπή όλων αυτών των σχολών φαντασμάτων που παράγουν άνεργους πτυχιούχους που μορφώνονται από ημιμαθείς "πανεπιστημιακούς".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Συμφωνώ με τον προβληματισμό σου. Είμαι καχύποπτος , γιατί δεν είναι ξεκάθαρη η σκέψη, και οι προθέσεις της κυβέρνησης, και υποπτεύομαι ότι τα συμφέροντα των λίγων έναντι των πολλών θα είναι αυτά που θα ικανοποιηθούν. Δυο ενστάσεις όμως:

    Καταρχάς η ανεργία είναι ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο. Για μένα δεν υπάρχουν πτυχιούχοι άνεργοι, και μη πτυχιούχοι άνεργοι. Όλοι είναι άνεργοι. Ειδικότερα στην Ελλάδα όπου ο τριτογενής τομέας παραγωγής δεν είναι ανεπτυγμένος, ο μη πτυχιούχος άνεργος είναι σε χειρότερη μοίρα από τον πτυχιούχο.

    Η μη εισαγωγή στο πανεπιστήμιο (ανέφερες χαρακτηριστικά «αποτυχημένοι των πανελλαδικών») μόνο στην Ελλάδα έχει κάποιο βάρος. Μόνο στην Ελλάδα η εισαγωγή γίνεται με αυτό το σύστημα, και μόνο στην Ελλάδα κάποιος που θα εισαχθεί στο πανεπιστήμιο, αυτόματα αποκτά ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ επαγγελματικό πλεονέκτημα έναντι των άλλων, ως επιβράβευση της επιτυχίας αυτής της εισαγωγής. Να υποθέσω επίσης ο,τι μόνο στην Ελλάδα κάποιος πτυχιούχος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης , αφού προσληφθεί χρειάζεται ένα χρονικό διάστημα «να μάθει την δουλειά»? Συγνώμη αλλά ακατάρτιστος είναι και ο απόφοιτος λυκείου.

    Επίσης κατά την γνώμη μου θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι είναι δεδομένο πλέον στο εξωτερικό (κάτι που άρχισε σιγά σιγά να εμφανίζεται και στην ελληνική αγορά εργασίας), ότι το πρώτο πτυχίο ισοδυναμεί με… απολυτήριο λυκείου. Η αγορά εργασίας (κυρίως στους «εργάτες της γνώσης») απαιτεί τουλάχιστον μια εξειδίκευση μεταπτυχιακού επιπέδου. Σε αυτήν την παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, λοιπόν, κάποιος έλληνας απόφοιτος λυκείου, δεν μπορεί να εργαστεί παρά μόνο ως ανειδίκευτος εργάτης. Θέλω να πω δηλαδή ότι είναι πλέον επιβεβλημένο το πρώτο πτυχίο, μόνο και μόνο ως πιθανότητα εύρεσης αξιοπρεπούς εργασίας.

    Απασχολούμαι στον ιδιωτικό τομέα εδώ και μια δεκαετία. Από την εμπειρία μου μπορώ να πω τα εξής: Στην Ελλάδα όπου ο τριτογενής τομέας παραγωγής δεν είναι και τόσο ανεπτυγμένος, ακόμη και οι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης πτυχιούχοι, στον ιδιωτικό τομέα απασχολούνται ως εξειδικευμένοι εργάτες. Παραδείγματος χάριν, ένας ηλεκτρολόγος μηχανικός σε μια βιοτεχνία, προσλαμβάνεται για την συντήρηση των μηχανημάτων, και ως τεχνικός ασφάλειας, κτλ. Δεν είναι αυτή η δουλεία του. Η δουλειά του είναι στο τμήμα έρευνας και ανάπτυξης των προϊόντων της εταιρίας, αλλά συνήθως κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Ακόμη και στις μεγάλες εταιρίες τηλεπικοινωνιών, ο ηλεκτρολόγος μηχανικός, εργάζεται ως τεχνικός. Θέλω να πω δηλαδή, ότι στην Ελλάδα οι ανάγκες της αγοράς θέλουν τους απόφοιτους των ΑΕΙ (στην προκειμένη περίπτωση των πολυτεχνικών σχολών, αποφεύγω για να μην πλατειάσω ,αν και εχω παραδείγματα και για τις υπόλοιπες σχολές) απλούς τεχνικούς (ειδικευμένους εργάτες), ενώ το πτυχίο που φέρουν τους προσδίδει πλεονέκτημα έναντι εκείνων που κάνουν ακριβώς την ίδια δουλεία, αλλά έχουν «χαμηλότερου» επιπέδου σπουδές. Αυτή κατά την γνώμη μου είναι η ταμπακέρα. Αν αύριο έλεγε η κυβέρνηση ότι προτεραιότητα και πλεονέκτημα για την πρόσληψη στο δημόσιο π.χ, θα έχουν οι απόφοιτοι δημόσιων πανεπιστήμιων, μισθολογικά θα είναι πιο πάνω, και με καλύτερες προοπτικές εξέλιξης (ανέλιξης στην ιεραρχία), από τους απόφοιτους των ιδιωτικών, τότε οι φωνές θα ήταν σίγουρα χαμηλότερες, ή κάνω λάθος?

    Από την άλλη αν ανατρέξει κανείς στις αγγελίες ευρέσεως εργασίας, θα δει ότι πλέον και για την ποιο απλή δουλεία (γραμματεία για παράδειγμα) απαιτείται κάποιο πτυχίο (στην προκειμένη περίπτωση ξένης γλώσσας, και ACDL).
    Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη επίσης ότι , υπάρχουν δεκάδες ειδικότητες που ανταποκρίνονται άμεσα στις ανάγκες της αγοράς εργασίας, και διδάσκονται σε κρατικά ή ιδιωτικά ΙΕΚ. π.χ ειδικοί κοστολόγησης, μηχανοργάνωσης, τεχνικοί ψύξης θέρμανσης, τεχνικοί βιομηχανικών εγκαταστάσεων, διαχείριση εφοδιαστικής αλυσίδας, υπεύθυνοι ξενοδοχειακών μονάδων, κτλ. Σύμφωνα λοιπόν με τον προβληματισμό που έθεσες χασοδικη ως προς τις σχολές που ανταποκρίνονται στις ανάγκες τις αγοράς , το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα προβλέπει και έχει δημιουργήσει ειδικότητες σύμφωνα με αυτές τις ανάγκες. Μόνο που το επίπεδο των σπουδών δεν θεωρείτε και δεν είναι επιπέδου τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Θα έλεγα ότι είμαι υπέρ της ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗΣ (και το τονίζω αναβάθμιση, και όχι με αυτήν την σημερινή μορφή) όλων αυτών των σχολών, όχι μόνο και μόνο, για να μην υστερούν οι απόφοιτοι τους από τους αντιστοίχους των ΑΕΙ, ΤΕΙ, αλλά για να μπορούν να σταθούν στις ανάγκες που επιβάλει η αγορά εργασίας σε αυτό το παγκοσμιοποιημενο περιβάλλον για το οποίο αναφέρθηκα στην αρχή (πρώτο πτυχίο = απολυτήριο λυκείου).
    Φίλε μου κατά την γνώμη μου η ζήτηση ύπαρχοι. Οι ανάγκες της αγοράς εργασίας, ωστόσο δεν απαιτούν τόσο επιστημονικά καταρτισμένο προσωπικό, όσο τεχνικό προσωπικό.
    Η ανωτάτη εκπαίδευση δεν είναι συνδεδεμένη με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας, γιατί η αγορά εργασίας δεν έχει ανάγκη από 300 πτυχιούχους ιταλικής φιλολογίας, ή 500 πτυχιούχους νομικής άλλους τόσους γυμναστές και 100!!! θεολόγους ετησίως. Απλά σε αυτήν την περίπτωση πρέπει να είναι χαμηλοί οι δείκτες ανεργίας. Από την άλλη, αυτή η ιστορία με τους άνεργους πτυχιούχους μου θυμίζει την ιστορία των συμβασιούχων. «Με έβαλες κύριε, και τώρα δεν ξέρεις τι να με κανείς».
    Μια μεγάλη τρυπά των αναλγών της αγοράς καλύπτουν οι ιδιωτικές σχολές, και τα ΙΕΚ κατά την γνώμη μου, μη προσδίδοντας ωστόσο στους απόφοιτους τους κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα ή «αναγνωρισμένα» πτυχία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @Dora Tsirka
    Το να δημιουργηθούν ιδιωτικά πανεπιστήμια τα οποία θα παρακολουθούν περισσότερο τη δια βίου εκπαίδευση και θα καλύπτουν πιο άμεσα τις ανάγκες της αγοράς εργασίας είναι μια κάποια μέση λύση.

    Αυτό είναι μια άποψη, συζητήσιμη αλλά πάντως άποψη. Αυτό προσπαθώ να πω, ότι αντί να συζητάμε τέτοιου επιπέδου απόψεις και επιχειρήματα, ασχολούμαστε αποκλειστικά και μόνο με το άρθρο 16. Και όχι, δεν είμαι υπέρ του να αναθεωρηθεί όσο δεν ξέρω τι θα γίνει μετά. Γιατί δεν εμπιστεύομαι την κυβέρνηση, την συγκεκριμένη ή την εκάστοτε, να νομοθετήσει εν λευκώ για το θέμα σύμφωνα με τις προσωπικές ιδεοληψίες των υπουργών της ή τις ανάγκες εξυπηρέτησης των όποιων συμφερόντων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @pikos apikos

    Ανακατεύεις πολλά θέματα, σχετικά μεταξύ τους ως ένα βαθμό, αλλά που δεν μπορούμε να τα συζητήσουμε όλα εδώ. Άλλο πράγμα η ακαδημαϊκή κατάρτιση, άλλο τα επαγγελματικά δικαιώματα, άλλο η τεχνική-επαγγελματική εκπαίδευση, άλλο η έλλειψη επαγγελματικού προσανατολισμού.
    Είναι αδύνατον στα πλαίσια αυτών των ποστ, που ξεκίνησαν με αφορμή το άρθρο 16 και την περί ιδιωτικών πανεπιστημίων φιλολογία, να αναπτύξουμε όλο αυτό το πλέγμα θεμάτων. Άσε να τα κουβεντιάσουμε κατ' ιδίαν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Πως θες να βρουν δουλειά τα ελληνακια; Ποιος θα τους προσλάβει; Δεν αλλάζουν ρούχα, βρωμάν σκόρδο, μεθύσι, φασολοκλαναδα και απλυσιά Τόσο βρωμάνε που κινδυνεύουν να πάρουν φωτιά Γελούν βρόντα Γυαλίζουν μίσος τα μάτια τους σαν μουσουλμάνοι Μαθαίνουν τυπικά χωρείς να καταλαβαίνουν Απατούν άλλα τα διαγωνίσματα Δεν πιστεύουν αυτά που μαθαίνουν γιατί τους μπερδεύουν τα μάγια της γιαγιάς Νομίζουν ότι ξεγελάν τύπους και κομπλεκτικους. Συμμορφώθηκαν μαυρακια και έγιναν πρόεδροι, μα Έλληνες παν πίσω

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενστάσεις και ισχυρισμοί
κατατίθενται μόνον εγγράφως
(Χασοδίκειος Πολιτική Δικονομία, άρθρον 228)