06 Μαΐου 2008

Recuerdos

Τι είναι το Μεξικό;

Πάρα πολλά πράγματα, αδύνατον να τα απαριθμήσεις όλα. Αλλά υπάρχουν ορισμένα βασικά:

1. Το Μεξικό είναι χρώμα. Πολύ χρώμα, χρώμα παντού: στους τοίχους, στα πρόσωπα και τα ρούχα των ανθρώπων, στους πάγκους των λαϊκών αγορών, σε δρόμους και πλατείες, στα εξαιρετικά έργα του Ντιέγκο Ριβέρα και των άλλων μεγάλων muralistas, στα λουλούδια, τα φρούτα, στα πιάτα της παραδοσιακής τοπικής κουζίνας. Τα άπειρα χρώματα επιτίθενται στα μάτια από κάθε κατεύθυνση, σε μεθούν και σε ζαλίζουν.

Μετά το Μεξικό, η Αθήνα μας φαίνεται ακόμα πιο γκρίζα, πιο άχρωμη, πιο ψόφια.


































2. Το Μεξικό είναι ιστορία. Κάποιος, δεν θυμάμαι ποιος, είχε πει ότι υπάρχουν λαοί που γεννήθηκαν για να φτιάχνουν την ιστορία και λαοί που γεννήθηκαν για να την υφίστανται. Έχω τη γνώμη ότι οι λαοί του Μεξικού (ναι, δεν είναι ένας λαός, είναι πολλοί λαοί) ανήκουν και στις δύο κατηγορίες. Αρχαίοι πολιτισμοί που κατάφεραν να χτίσουν πάνω στο νερό, να κατασκευάσουν τα θαύματα του Παλένκε, του Τεοτιουακάν, του Τσιτσέν Ιτσά, να μεγαλουργήσουν -και στη συνέχεια υποτάχτηκαν σε μια χούφτα Ισπανών τυχοδιωκτών, λίγο πολύ από ένα καπρίτσιο της τύχης. Και αργότερα, το Αντιβασίλειο, η απελευθέρωση, η "αυτοκρατορία", οι εξεγέρσεις των ιθαγενών, η Τραγική Δεκαετία, οι Κριστέρος, το μονοκομματικό δήθεν δημοκρατικό καθεστώς, που κράτησε εβδομήντα τόσα χρόνια, το κίνημα του '68, οι Σαπατίστας. Και πάει λέγοντας.

Αν έχουμε ένα κοινό με το Μεξικό, νομίζω ότι είναι αυτό: παράγουμε πολλή ιστορία -ίσως περισσότερη από όση μπορούμε να καταναλώσουμε.























3. Το Μεξικό είναι γεύση. Είναι το καλαμπόκι, για την καρποφορία του οποίου κάποτε οι Αζτέκοι και οι Μάγια έκαναν ανθρωποθυσίες στους θεούς της βροχής. Το καλαμπόκι που, μέσα από μια κοπιώδη διαδικασία, δίνει το αλεύρι για την τορτίγια, που με τη σειρά της γίνεται η βάση για χίλιες δυο ευρηματικές κατασκευές: τάκος, κεσαντίγιας, εντσιλάδας, τσιλακίλες, και πολλά πολλά άλλα. Είναι τα μαύρα φασόλια, τα φριχόλες, που τα λάτρεψα. Είναι το κακάο, που γίνεται από ρόφημα μέχρι σάλτσα. Είναι τα δεκάδες είδη πιπεριάς, τα άπειρα πολύχρωμα φρούτα, τα κρέατα που μαγειρεύονται με χίλιους δύο τρόπους.

Κι αν δεν κάνεις τίποτα άλλο στο Μεξικό, αξίζει να πας έστω και μόνο για να γευτείς. Αρκεί να αφήσεις κατά μέρος τη δειλία του τουρίστα και να αφεθείς στη μεξικάνικη κουζίνα. Δεν θα το μετανιώσεις. Και ναι, ας μην γελιόμαστε, το μεξικανικό φαγητό στο Μεξικό είναι απείρως ανώτερο από το όποιο μεξικανικό φαγητό οπουδήποτε αλλού.










4. Το Μεξικό είναι φύση. Είναι τα μεγάλα υψίπεδα των 2.000 και βάλε μέτρων, με τις επιβλητικές κορυφές που τα στεφανώνουν. Είναι οι ξερές εκτάσεις στο δρόμο προς το Νότο, όπου αφθονούν οι πανύψηλοι κάκτοι. Είναι η πυκνή τροπική ζούγκλα που αγκαλιάζει τα μνημεία του Παλένκε. Είναι το εντυπωσιακό φαράγγι του Σουμιδέρο, όπου θεόρατα βράχια χιλίων μέτρων ύψους ανοίγουν για να περάσει ο ποταμός Γκριχάλβα. Είναι τα πυκνά δάση της Τσιάπας. Οι καταρράκτες του Άγουα Ασούλ. Τα καταπληκτικά σπήλαια του Λολτούν στο Γιουκατάν. Οι αποικίες των φλαμίνγκο στο Σελεστούν.




















Τέλος, το Μεξικό είναι μια χώρα μεγάλων αντιθέσεων. Ακόμα και σαν οργανωμένος ταξιδιώτης που μετακινείται με κλιματιζόμενο λεωφορείο, με ξεναγό, από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο, προστατευμένος μέσα στο κουκούλι του μαζικού τουρισμού, δεν μπορείς να μην δεις πώς ο τεράστιος πλούτος συνυπάρχει με την απόλυτη φτώχεια, πολλές φορές χωρισμένοι μόνο από έναν δρόμο. Τα παιδάκια που πουλάνε μπιχλιμπίδια για τους τουρίστες έξω και γύρω από φανταχτερά καφέ και εστιατόρια, από εκκλησίες και μνημεία. Τους μεθυσμένους που κοιμούνται λιπόθυμοι καταμεσής του δρόμου. Τους ιθαγενείς με τις παραδοσιακές ενδυμασίες που περπατάνε ξυπόλυτοι.










Όσο καλά προετοιμασμένος κι αν είσαι, το Μεξικό σε ξεπερνά.



(συνεχίζεται)

.

13 σχόλια:

  1. ουφ τετοια μου κανεις και πως θα περιμενω μεχρι τον αυγουστο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα μου επιτρέψεις δύο συμπληρώματα:
    Το Μεξικό είναι ΠΟΛΛΗ φτώχεια (ναι, ξέρω, το είπες κι εσύ όμως δεν το τόνισες αρκετά). Τόση πολλή, ώστε αρχίζεις να βλέπεις τον εαυτό σου διαφορετικά. Εκεί που λογιόσουν για μεσαία τάξη, ξαφνικά νιώθεις πλουτοκρατία. Εκεί που είχες αυτοσεβασμό και εκτίμηση, ξαφνικά νιώθεις ένας μπάσταρδος, χοντρόκωλος γκρίνγκο.
    Πίσω από τη γοητευτική βιτρίνα κρύβονται οι άθλιοι του Ουγκώ.

    Το Μεξικό είναι καθολικισμός. Όλοι είναι πιστοί εκεί. Λένε πως ακόμα και οι απόγονοι των Ινδιάνων έχουν ενσωματώσει την καθολική πίστη στις θρησκείες των προγόνων τους.
    Πιστεύω πως η χειραφέτηση για τα εκατομμύρια των φτωχών της Λατινικής Αμερικής δε θα προέρθει από την Αριστερά (Τσάβες, Ζαπατίστας κ.λπ.), αλλά από τα ίδια τα σπλάχνα της Καθολικής πίστης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μπράβο Χασοδίκη.

    Απλά απολαμβάνω τα όσα μας "έφερες"
    (και ζηλεύω, αλλά δεν το κάνω θέμα)
    :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @marvin

    Έχει κι άλλο...

    @elias

    Για το θέμα της πίστης έχω σκοπό να γράψω χωριστά. Η εικόνα που σχημάτισα είναι λίγο -ή πολύ, όπως το πάρει κανείς- διαφορετική.

    Για το θέμα της φτώχειας: Σηκώνει πολλή κουβέντα. Αν ήμουν Μεξικάνος, με το βιοτικό επίπεδο που έχω σήμερα στην Ελλάδα, πιθανόν να ένιωθα όπως λες. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει. Επιπλέον, δεν συμφωνώ ότι κρύβεται τίποτα. Όποιος δεν θέλει να δει δεν βλέπει, κάθε άλλος βλέπει και καταλαβαίνει.
    Μάλλον θα επανέλθω -μου έδωσες καλή αφορμή και ευχαριστώ.

    @Βάσσια

    Ευχαριστώ καλή μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κάτι που ξέχασα ν' αναφέρω και μπορεί να είναι σημαντικό: το δικό μου Μεξικό πάει πολλά χρόνια πίσω, στο 1999.
    Εικοστός αιώνας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Και ξέχασα να ζητήσω ακόμη ένα χειροτέχνημα εκ Μεξικού.....

    :-)

    Επισκεφτήκατε καθόλου το Κανκούν; ΄
    Ή δεν ήταν στο πρόγραμμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Elias

    Υποθέτω ότι θα υπάρχουν διαφορές, αλλά μάλλον όχι τεράστιες.

    @Βάσσια

    Εμ, δε μου τό 'πες! Κι από χειροτεχνίες, άλλο τίποτα...

    Κανκούν, όχι. Ήταν εκτός προγράμματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Kαλό το εισαγωγικό πόστ για το Μεξικό, μια χώρα που χωράει πολύ συζήτηση. Με όλα τα μετρήσιμα μεγέθη πάντως, το Μεξικό θεωρείται Τρίτος Κόσμος. Δεν έχει κάνει ποτέ του καλή αγροτική μεταρρύθμιση, δεν μοίρασε γή στον κόσμο του στην αρχή της ιστορίας του, έτσι δεν προχώρησε ομαλά στην οικονομική του ανάπτυξη. Η άρχουσα τάξη του δεν δημιούργησε ποτέ δίκαιους εργατικούς και κοινωνικούς νόμους. Η γή ανήκει σε ελάχιστους. Η πρόχειρη λύση ήρθε με τη μετανάστευση των Μεξικανών στις ΗΠΑ, και αργότερα με την απορρόφηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού στις άθλιες Maquiladores.

    Θα συμφωνήσω με τον elias όμως για τη φτώχεια και τον Καθολικισμό, δύο κατα τη γνώμη μου δυνατές συνιστώσες που κινούν τις δυναμικές του Μεξικού.

    Καλωσήρθες φίλε Χασοδίκη. Αναμένω τις εντυπώσεις σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Locus, ευχαριστώ. Τις εντυπώσεις μου, ακόμη τις αποκωδικοποιώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πολύ ωραία γεύση πήραμε από Μεξικό. Πόση ώρα το ταξίδι το αεροπορικό;;; Ένας ανασταλτικός παράγοντας για μένα γι' αυτά τα μακρινά ταξίδια είναι η πολλή ώρα στον αέρα. Μέχρι τη Νέα Υόρκη πήγα και στο γυρισμό έπαθα και jet lag.Έκανα μια βδομάδα να μπορέσω να κοιμηθώ. Εσύ έπαθες κάτι τέτοιο;;
    Περιμένουμε τη συνέχεια καλέ μου Χασοδίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μερόπη, το υπερατλαντικό ταξίδι ήταν περίπου 12 ώρες στο πήγαινε και 10 στο έλα. Σκότωμα, είναι αλήθεια, ειδικά η επιστροφή όπου είχαμε τρεις πτήσεις απανωτές (και τα υπέροχα καθίσματα της Ιμπέρια, σχεδιασμένα για τους επτά νάνους...).

    Τζετ λαγκ περιέργως δεν έπαθα, ίσως γιατί ξεκούρδισα το βιολογικό μου ρολόι στο ταξίδι (ελάχιστος ύπνος), οπότε μετά το ξανακούρδισα από την αρχή :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σε ευχαριστώ που μοιράζεσαι τα πολύτιμα recuerdos σου μαζί μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενστάσεις και ισχυρισμοί
κατατίθενται μόνον εγγράφως
(Χασοδίκειος Πολιτική Δικονομία, άρθρον 228)