Recuerdos

Τι είναι το Μεξικό;

Πάρα πολλά πράγματα, αδύνατον να τα απαριθμήσεις όλα. Αλλά υπάρχουν ορισμένα βασικά:

1. Το Μεξικό είναι χρώμα. Πολύ χρώμα, χρώμα παντού: στους τοίχους, στα πρόσωπα και τα ρούχα των ανθρώπων, στους πάγκους των λαϊκών αγορών, σε δρόμους και πλατείες, στα εξαιρετικά έργα του Ντιέγκο Ριβέρα και των άλλων μεγάλων muralistas, στα λουλούδια, τα φρούτα, στα πιάτα της παραδοσιακής τοπικής κουζίνας. Τα άπειρα χρώματα επιτίθενται στα μάτια από κάθε κατεύθυνση, σε μεθούν και σε ζαλίζουν.

Μετά το Μεξικό, η Αθήνα μας φαίνεται ακόμα πιο γκρίζα, πιο άχρωμη, πιο ψόφια.


































2. Το Μεξικό είναι ιστορία. Κάποιος, δεν θυμάμαι ποιος, είχε πει ότι υπάρχουν λαοί που γεννήθηκαν για να φτιάχνουν την ιστορία και λαοί που γεννήθηκαν για να την υφίστανται. Έχω τη γνώμη ότι οι λαοί του Μεξικού (ναι, δεν είναι ένας λαός, είναι πολλοί λαοί) ανήκουν και στις δύο κατηγορίες. Αρχαίοι πολιτισμοί που κατάφεραν να χτίσουν πάνω στο νερό, να κατασκευάσουν τα θαύματα του Παλένκε, του Τεοτιουακάν, του Τσιτσέν Ιτσά, να μεγαλουργήσουν -και στη συνέχεια υποτάχτηκαν σε μια χούφτα Ισπανών τυχοδιωκτών, λίγο πολύ από ένα καπρίτσιο της τύχης. Και αργότερα, το Αντιβασίλειο, η απελευθέρωση, η "αυτοκρατορία", οι εξεγέρσεις των ιθαγενών, η Τραγική Δεκαετία, οι Κριστέρος, το μονοκομματικό δήθεν δημοκρατικό καθεστώς, που κράτησε εβδομήντα τόσα χρόνια, το κίνημα του '68, οι Σαπατίστας. Και πάει λέγοντας.

Αν έχουμε ένα κοινό με το Μεξικό, νομίζω ότι είναι αυτό: παράγουμε πολλή ιστορία -ίσως περισσότερη από όση μπορούμε να καταναλώσουμε.























3. Το Μεξικό είναι γεύση. Είναι το καλαμπόκι, για την καρποφορία του οποίου κάποτε οι Αζτέκοι και οι Μάγια έκαναν ανθρωποθυσίες στους θεούς της βροχής. Το καλαμπόκι που, μέσα από μια κοπιώδη διαδικασία, δίνει το αλεύρι για την τορτίγια, που με τη σειρά της γίνεται η βάση για χίλιες δυο ευρηματικές κατασκευές: τάκος, κεσαντίγιας, εντσιλάδας, τσιλακίλες, και πολλά πολλά άλλα. Είναι τα μαύρα φασόλια, τα φριχόλες, που τα λάτρεψα. Είναι το κακάο, που γίνεται από ρόφημα μέχρι σάλτσα. Είναι τα δεκάδες είδη πιπεριάς, τα άπειρα πολύχρωμα φρούτα, τα κρέατα που μαγειρεύονται με χίλιους δύο τρόπους.

Κι αν δεν κάνεις τίποτα άλλο στο Μεξικό, αξίζει να πας έστω και μόνο για να γευτείς. Αρκεί να αφήσεις κατά μέρος τη δειλία του τουρίστα και να αφεθείς στη μεξικάνικη κουζίνα. Δεν θα το μετανιώσεις. Και ναι, ας μην γελιόμαστε, το μεξικανικό φαγητό στο Μεξικό είναι απείρως ανώτερο από το όποιο μεξικανικό φαγητό οπουδήποτε αλλού.










4. Το Μεξικό είναι φύση. Είναι τα μεγάλα υψίπεδα των 2.000 και βάλε μέτρων, με τις επιβλητικές κορυφές που τα στεφανώνουν. Είναι οι ξερές εκτάσεις στο δρόμο προς το Νότο, όπου αφθονούν οι πανύψηλοι κάκτοι. Είναι η πυκνή τροπική ζούγκλα που αγκαλιάζει τα μνημεία του Παλένκε. Είναι το εντυπωσιακό φαράγγι του Σουμιδέρο, όπου θεόρατα βράχια χιλίων μέτρων ύψους ανοίγουν για να περάσει ο ποταμός Γκριχάλβα. Είναι τα πυκνά δάση της Τσιάπας. Οι καταρράκτες του Άγουα Ασούλ. Τα καταπληκτικά σπήλαια του Λολτούν στο Γιουκατάν. Οι αποικίες των φλαμίνγκο στο Σελεστούν.




















Τέλος, το Μεξικό είναι μια χώρα μεγάλων αντιθέσεων. Ακόμα και σαν οργανωμένος ταξιδιώτης που μετακινείται με κλιματιζόμενο λεωφορείο, με ξεναγό, από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο, προστατευμένος μέσα στο κουκούλι του μαζικού τουρισμού, δεν μπορείς να μην δεις πώς ο τεράστιος πλούτος συνυπάρχει με την απόλυτη φτώχεια, πολλές φορές χωρισμένοι μόνο από έναν δρόμο. Τα παιδάκια που πουλάνε μπιχλιμπίδια για τους τουρίστες έξω και γύρω από φανταχτερά καφέ και εστιατόρια, από εκκλησίες και μνημεία. Τους μεθυσμένους που κοιμούνται λιπόθυμοι καταμεσής του δρόμου. Τους ιθαγενείς με τις παραδοσιακές ενδυμασίες που περπατάνε ξυπόλυτοι.










Όσο καλά προετοιμασμένος κι αν είσαι, το Μεξικό σε ξεπερνά.

(συνεχίζεται)

.